Εχει κάνει κανεῖς μιάν άπογραφή τῶν ζημιῶν καί τῶν κερδῶν πού προέκυψαν ἀπό τήν ὑιοθέτησιν τοῦ Εὐρώ καί τήν πλήρη ἔνταξι μας
στήν Ευρωπαϊκή Ἔνωσιν; Μετά μιά ταραχώδη πορεῖα, καιρός εἶναι νά κάνωμε ἕναν ἀπολογισμό.Ο ἀντίκτυπος τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ Euro καί ἡ κοινή Εὐρωπαϊκή πολιτική είχε σημαντικές ἐπιπτώσεις στήν περίπτωσι τῆς Ελλάδας. Η Ἔλληνική οίκονομία ἔχει ὑποστεῖ καθίζηση.Μετά τήν είσαγωγή τῆς Ελληνικής οἰκονομίας στον μηχανισμό στήριξης, δημιουργεῖται τό ἐρώτημα ποῖες θά εῖναι οι άμεσες και έμμεσες
συνέπειες αυτής της οίκονομικῆς καθίζησης τῆς ἐλληνικῆς οίκονομίας.
Σήμερα παρατηρούνται παρά πολλές ἀρνητικές συνέπειες στά νοικοκυριά πού τινάζονται στόν ἀέρα ἀφοῦ ὄλο καί αὐξάνεται ὁ δείκτης τιμῶν καταναλωτή παρ’’ὄλον ὄτι ἡ ανεργία ἔχει φθάσει σέ δισθεόρατα ὕψη ἐνῶ παράλληλα οί μισθοί ἔχουν μειωθᾶ δραματικά καθῶς καἴ οἱ συντάξεις τῶν δημοσίων ὑπαλλήλων. Σημαντικόν ρόλο στήν αύξησιν τῶν τιμῶν ἔπαιξε ἡ διαδοχική αὔξησις τῆς φορολογίας σέ βασικά προϊόντα (καύσιμα, ποτῶν, κ.λπ.). Παράλληλα, τό παραγόμενο ἐθνικό προϊόν μειώνεται δραματικά, οί ἐπιμέρους δείκτες (τουρισμού,
βιομηχανίας, ἀγροτικής παραγωγῆς, κ.λπ.) παρουσιάζουν μεγάλη ὕφεσι καί οἱ ἀρνητικές ἐπιπτώσεις στίς ἐπενδύσεις ἔχουν φέρει ἀρνητικό πρόσημο στόν ρυθμό ἀναπτύξεως. Αυτή ἡ κατάστασις ἄλλαξε τήν ἀντιμετώπισιν τῆς Ἑλληνικῆς οίκονομίας ἀπό τίς διεθνεῖς ἀγορές τήν τελευταῖα περίοδο τῆς τρεχούσης κρίσεως, θεωρῶντας τήν πτώχευσιν τῆς Ἑλληνικῆς οίκονομίας ἥ τήν ἔξοδο ἀπό τό Eurώ σάν ἕνα στοίχημα καί μειώνοντας τήν ἀξιοπιστία τῆς Ἑλληνικῆς οίκονομίας μέσω τῆς διαδοχικῆς ὑποβαθμίσεως τῆς πιστοληπτικῆς
ἰκανότητας της χώρας από τούς διεθνεῖς ὀργανισμούς ἀξιολογήσεως.
Οταν είσῆλθε στήν ΟΝΕ, ἡ Ελλαδα δέν πληροῦσε κανένα ἀπο τά κριτήρια τοῦ Μαστριχ. Ὑπῆρχε καί ὑπάρχει μεγάλη ἔλλειψις πολιτικῆς καί θεσμικής σύγκλισης με τα ὑπόλοιπα κράτη μέλη της ΕΕ. . Για παράδειγμα, ἡ συντήρησις καί επέκτασις του κρατισμοῦ δεν έκανε μόνο το κράτος ανίκανο να ξεπεράσει τα σοβαρά δημοσιονομικά προβλήματα του αλλά κατέστησε και αναγκαία τη λεγόμενη «Δημιουργική Λογιστική» η οποία είναι και αυτή χαρακτηριστικό της πολιτικής και θεσμικής ὐπαναπτύξεως.
Εκείνο πού πρέπει νά ἐπισημανθῆ προκαταβολικά εἶναι ὄτι ἡ ΟΝΕ από τις αρχές της δημιουργίας της βασίστηκε όχι στην πραγματική ικανότητα κάθε κράτους να συμμετάσχει στην Ένωση αλλά κυρίως σε πολιτικούς υπολογισμούς. Αυτές οι πολιτικές και οικονομικές προτεραιότητες είχαν σάν αποτέλεσμα να δημιουργήσουν μιάν Ένωσιν γεμάτη εὐπάθειες καί παθογένειες. Η Εὐρωζώνη ἀπέτυχε να δημιουργήσει ἕνα πολιτικό, οἰκονομικό, καί θεσμικό περιβάλλον μέσα στό ὀποῖον κᾶθε κράτος μέλος, ὄπως γιά παράδειγμα ἡ Ἑλλάδα, θἀ μποροῦσε να
αὐξήση τήν ἀνταγωνιστικότητα του, τόσο σέ οίκονομικούς ὄσον καί σέ πολιτικούς ὄρους. Η Ευρωζώνη μοιάζει περισσότερο με μιἀ παγίδα παρά μέ μιά περιοχή ὄπου ἡ ἀνάπτυξις, ἡ σταθερότητα καί ἡ ευημερία μποροῦν να προωθηθοῦν.Ἡ Ἑλλάδα δέν ἤταν ἔτοιμη να παραμείνη ἀνταγωνιστική μέσα στό εὐρωπαϊκό ἐπίπεδο γιατί τά κριτήρια συγκλίσεως ποτέ δέν ἐκπληρώθηκαν. Ἡ συνεχῶς μειούμενη ἀνταγωνιστικότητα τῆς ἑλληνικῆς οίκονομίας ἐμφανιζόταν στά ἐλλείμματα τοῦ ίσοζυγίου τρεχουσῶν συναλλαγῶν τῆς τελευταῖας δεκαετίας τἀ
όποῖα το 2007 ἔφτασαν στά ἐπίπεδα τοῦ 14,1% του ΑΕΠ. Από το 1995, ἡ παραγωγικότητα ἐργασίας στήν Ελλάδα ἤταν πάντα χαμηλότερη ἀπό κᾶθε ἄλλο εὐρωπαϊκό κράτος μέλος με τήν ἐξαίρεσιν μόνον τήν Πορτογαλία.
Ας πάρωμε ὄμως τά πράγματα μέ τήν σειρἀ. Πρῶτον, τό Εὐρὠ ἐχρησιμοιήθη ἀπό τά πολιτικά κόμματα γιά να διατηρηθοῦν στήν ἐξουσία. Διασπάθησαν Κατέστη εὐκολώτερο νά δανείζεται ἐπειδή δέν χρειαζόμεθα ξένο συνάλλαγμα γιά τήν ἐξόφλησι τῶν δανείων.
Δεὐτερον, ἐπειδή εἴμαστε στό Εὐρώ,τό μεγάλο κεφάλαιο δέν ἔχασε δεκάρα ἀπο τήν ὐποτίμησι τοῦ έθνικοῦ νομίσματος πού θα προκαλεῖτο ἀπό τά ἐλλειμματα τά ὀποῖα θά ἔπρεπε νά καλύψωμε με τήν ἔκδοσιν χαρτονομίσματος. Αυτός θά ἤταν ἕνας ἔμεσος τρόπος να φορολογηθῆ τό κεφάλαιο, οί μεγάλοι καταθέτες, καί οί φοροφυγάδες πού πληρώνουν ἐλάχιστους φόρους.
Ο πληθωρισμός, ὁ ὀποῖος προκαλεῖται ἀπό τήν ὑποτίμησιν τοῦ νομίσματος, ἔχει πολλαπλά εὐεγερτικά ἀποτελέσματα. Ἡ ὑποτίμησις τοῦ νομίσματος ἀποτελεῖ ἔνα ἀπό τα κύρια «εργαλεία» ἐνισχύσεως τῆς ἀνταγωνιστικότητος τῆς οίκονομίας μας καί κατά συνέπεια και της ἀνασυγκροτήσεως της. Ο πληθωρισμός ἀποδυναμώνει τήν ἀγοραστική δύναμιν τῶν μισθωτῶν, ἀλλά οἱ μισθοί μποροῦν νἀ ἀναπροσαρμοσθοῦν. Με τήν ὑποτίμησιν και τον πληθωρισμό τα δάνεια, παλαιά καί νέα, χάνουν μέ τόν χρόνο μέρος του βάρους τους καί τῆς ἀξίας
τους, καθῶς, ὄπως εἴπα πιό πάνω, καί οἱ καταθέσεις τῶν αποταμιευτῶν. Ἀλλά ποίοι εἶναι οἱ καταθέτες; Ὀ λαός ἔχει πολύ μικρές καταθέσεις καί ὁ χαμένος θά εῖναι ὀ κεφαλαιοκράτης. Πάντως ἡ Ἑλλάδα ἤταν παντελῶς ἀνέτοιµη να ἐγκαταλείψη τό ἐθνικό τῆς νόµισµα καί νά ἐπιδιώξη τήν ἀπόλυτη σύνδεσιν της µέ ἔνα εὐρωπαϊκό νόµισµα.Ἡ ἐµπειρία αὐτῆς τῆς περιόδου 1990 – 1995 εῖχε αναδείξει τήν µέγιστην σηµασία τῆς διαχειρίσεως τῆς νοµισµατικής της πολιτικής από τήν ἴδια τήν Ἑλλάδα καθῶς ἡ ὑποτίµησις τῆς δραχµής είχε
αποδειχθεί στο κυριῶτερο ἐργαλεῖο δηµοσιονοµικής ἐξυγίανσης.
Ὄσον ἀφορά τό ἐπιχείρημα ὄτι με λίγα Ευρώ ἥ δολάρια ἥ στερλίνες ἥ άλλο ξένο συνάλλαγμα οἱ «αετονύχηδες» θἀ μποροῦν νἀ ἀγοράσουν περισσότερα περιουσιακά στοιχεῖα στήν Ελλάδα τῆς δραχμῆς, αὐτό εῖναι μάλλον θετικό, ἀν συμβῆ κάτι τέτοιο, γιατί θα ὑπάρξη εἰσροή κεφαλαίων πού θά βοηθήση τήν οίκονομία καί τήν ἀνάπτυξιν. Μάλλον αύτο δέν θά συμβῆ διότι οἱ τιμές θά ἔχουν άναπροσαρμοστεῖ. Η ἐνδεχόμενη ἀλλαγή ίδιοκτητῶν, μεγάλων περιουσιακῶν στοιχείων τῆς χῶρας, δέν ἀφορά τόν ἐλληνικό λαό στό σύνολό του, ἀλλά
είδικές προνομιακές τάξεις τοῦ πληθυσμοῦ. Ἡ ἀλλαγή ἰδιοκτησιακοῦ καθεστῶτος τοῦ συγκροτήματος “ΑΣΤΕΡΑΣ” π.χ. δέν ἀφορᾶ τόν ἐλληνικό λαό. Εξ άλλου, ἡ τιμή παρόμοιων ἐγκαταστάσεων γίνεται σε διεθνεῖς τιμές και διεθνές νόμισμα. Οι κάτοχοι ξένου συναλλάγματος δέν θά πάρουν μέ το ζόρι το σπίτι ἥ το χωράφι τοῦ Ἔλληνα νοικοκύρη.
Τρίτον, λόγω τῆς ὐποτιμήσεως τοῦ ἐθνικοῦ νομίσματος, οἱ κάτοχοι ρευστοῦ {καταθέτες} θά ἀναγκάζονται νά μετατρέπουν τίς δραχμές τους σέ συνάλλαγμα (πράγμα δύσκολο λόγω περιορισμῶν) ἡ νἀ το ἐπενδύουν. Δηλαδή, νά ἀγοράζουν τίτλους, νά ἀξιοποιοῦν ἀναξιοποίητα περιουσιακά στοιχεῖα ἥ να ἐπεκτείνουν τίς ἐπιχειρήσεις τους αὐξάνοντας ἔτσι τήν παραγωγικότητα καί δημιουργῶντας νέες θέσεις ἐργασίας.
Ὄσο καί νά μιλᾶμε γιά ἀναπτυξιν, ἠ Εὐρώπη δέν θά βοηθήση καί δέν μᾶς βοήθησε οὐσιαστικά γιά την ἐπίτευξι αὐτοῦ τοῦ στόχου διότι αυτό δέν συμφέρει τίς μεγάλες οίκονομικές δυνάμεις. Εάν παράξωμε δικά μας προϊόνται θά μειωθούν οί είσαγωγές τῶν δικῶν τους προϊόντων, Εἰδικά γιά τήν Ελλάδα αὐτό ἔγινε σαφές κατά τήν διάρκεια τῆς τελευταῖας ἐκσυγχρονιστικῆς προσπάθειας ἐπί Σημίτη το 1996-2004. ὅχι μόνον δέν εἴχαμε καμία ἀνάπτυξι, ἀλλά καί το Γαλλο-Γερμανικό κεφάλαιο λεηλάτησε ό,τι ήταν ἀκόμα κερδοφόρο στό ἑλληνικό
δημόσιο (εξαγοράζοντας και κάποιους εκσυγχρονιστές στήν πορεῖα τῆς προσπάθειας). Αντίστοιχα τό ἀκριβό εὐρώ διέλυσε τίς εγχώριες μικρές βιομηχανίες καί τήν αγροτική παραγωγή, σέ ὄφελος τῶν εὐρωπαϊκῶν καί ἀμερικανικῶν καταναλωτικῶν προϊόντων. Μετά απο τέσσερις δεκαετίες τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ δόγματος “ανήκουμε στήν δύση”, τῆς στρατηγικῆς ἐπιλογῆς τῆς ἐλληνικῆς ἀστικῆς τάξεως, φτάσαμε στό σημεῖο στήν Ελλάδα σήμερα, να καλύπτουμε πια μόνο τό 60% τῶν διατροφικῶν ἀναγκῶν τῆς χῶρας με τήν ἐγχώρια παραγωγή, τήν
στιγμή πού τό ἀντίστοιχο ποσοστό το 1960 ήταν 90%!!!
Τέταρτον, λόγω τοῦ ἀκριβοῦ Εὐρώ, δέν είχαμε σημαντική αὐξησι τοῦ τουρισμοῦ τήν στιγμή ποῦ ὀ τουρισμός καθυστερημένων χωρῶν αὐξήθη δραματικά.
Πέμπτον, ἐπείδή δέν χρειαζόμεθα ξένο συνάλλαγμα γιά τήν ἀγορά καταναλωτικῶν ἀγαθῶν ἀπό ξένες χῶρες, ἐπιδοθήκαμε σέ μιά ἄκρατη κατανάλωσιν άγαθῶν καί δέν κάναμε καμία ἐπένδυσι γιά νά αὐξήσωμε τήν δική μας παραγωγή. Πρέπει νά σημειωθῆ ὄτι στήν µεταπολεµική Ελλάδα – καί ὄχι στήν µεταπολιτευτική πού οἱ συνήθεις ἀπλουστεύσεις προτείνουν– τα κόµµατα δέν µοιράζουν πλέον µόνον θέσεις ἀλλά ὑποχρεώνονται να συναγωνίζωνται τό ἕνα τό ἄλλο στήν ὑιοθέτησιν καί στήν προάσπισι τῶν ὀποιωνδήποτε αἰτηµάτων ἀπό οπουδήποτε
καί ἀν προέρχονται. Ἔτσι ὑποτιµήθηκε ἡ ἀπλούστερη σκέψις πῶς ἡ ἐθνική ἀνάπτυξις µπορεῖ νά γίνη µόνον µέ τήν αύξησιν τῶν παραγωγικῶν ἐπενδύσεων ἥ, ἀλλιώς, µέ τόν περιορισµό τῆς βασιζόµενης σέ δάνεια, κάτι τό όποῖον θά τό εἶχαν συνειδητοποιήσει οἱ Ελληνες πολιτικοί ἀν δέν εἴχαμε ὑιοθετήσει τό Ευρώ,
Σύμφωνα μέ ἐπίσημα στοιχεῖα το ἱσοζύγιο τρεχουσῶν συναλλαγῶν καταρρέει. Τὀ ὑπερτιμημένο Εὐρώ κατέστησε τα Ἐλληνικά προϊόντα ἀκριβά μέ ἀποτέλεσμα να μειωθοῦν οἱ ἐξαγωγές καί νά αὐξηθοῦν οἱ εἰσαγωγές.. Ενδεικτικό τοῦ τί θά συνέβαινε, καί συναίβει μἐ τήν «ὑιοθέτησι τοῦ Εὐρώ, εἶναι ὄτι τὀ ισοζύγιο πληρωμών το 2000 εμφάνιζε ἔλλειμμα τῆς τάξεως των 8,3 δισ. ευρώ, ἔχοντας μάλιστα διπλασιαστῆ ἀπό το προηγούμενο έτος. Τό ἀποτέλεσμα ἤταν νἀ μειωθοῦν οἰ ἐξαγωγές καί νά αυξηθῆ τό ἔλλειμμα.
Επίσης, μέ τήν ὑιοθέτησιν τοῦ εὐρώ εἴχαμε συρρίκνωσι τῆς ἐλληνικῆς παραγωγῆς καί αὐξησι τῆς ἀνεργίας λόγω τῆς μειώσεως τῶν ἐξαγωγῶν.Η Συρρίκνωσις τῆς ἐθνικῆς παραγωγής ἔχει σάν συνέπεια τήν αύξησι τῶν τιμῶν τῶν δικῶν μας προϊόντων ἐπειδή ὄταν μειώνεται ἡ παραγωγή τό κατά μονάδα κόστος τοῦ παραγωμένου ἀγαθοῦ αὐξάνεται. Επίσης σέ τέτοιες περιπτώσεις τίθεται σέ λειτουργία καί ὀ νόμος τῆς φθινούσης ἀποδοτικότητος μέ συνέπεια νά αύξηθοῦν οἰ τιμές . Οἱ μεγαλύτερες αὐξήσεις σε καταναλωτικά εἴδη πρώτης
ἀνάγκης ἔγιναν μεταξῦ Δεκεμβρίου 2000 και Δεκεμβρίου 2003! Τό καλοκαίρι τοῦ 2003 μόνον τά ὀπωρολαχανικά αύξήθηκαν κατά 36%;.
Ἔκτον,λόγω τοῦ Εύρῶ, τεράστια κεφάλαια φυγαδεύτηκαν στό ἐξωτερικό τό ὀποῖον στέρησε τήν χῶρα ἀπό ἐπενδυτικά κεφάλαια.Μέ τήν δραχμή, τά κεφάλαια τῶν Ελλήνων θά ἔπρεπε να μετατραποῦν σέ ξένο συνάλλαγμα γία νά ἐπενδυθοῦν στό ἐξωτερικό πράγμα τό ὀποῖον δέν θά μποροῦσε νά γίνη εὐκολα μέ τήν δραχμή. Αναγκαστικά αὐτά τά κεφάλαια θά διοχετεύοντο σέ έπενδύσεις ἐντός τῆς Ἐλλάδος.
Αναπόφεκτα, δίχως τό Εὐρώ, τό ἐξωτερικό μας χρέος θά ἤταν πολύ μικρότερο επείδη ἡ διασπάθησις χρήματος θά ἤταν μικρότερη ἐπειδή δέν θά ἤταν εὐκολος ὁ δανεισμός καί πιθανόν σήμερα νά ἤταν ἐξοφλητέο (κακῶς τό λέμε βιώσιμο). Επίσης θά εῖχε ἀποφθεχθῆ ἡ ὑποθήκευσις τοῦ ἐθνικοῦ μας πλούτου καί ἡ χῶρα σήμερα δέν θά ἤταν σιδηροδέσμια.
Τήν τελευταῖα εἰκοσαετία, οί ἀποταμιεύσεις στήν Ελλάδα ἐμειώνοντο συνεχῶς δημιουργῶντας ἕνα συνεχές ἔλλειμμα στήν οἰκονομία. Η μείωσις αὐτή εἶναι ἀποτέλεσμα τοῦ συνόλου εκείνου τῶν πολιτικῶν πού ἀφαιροῦσαν ούσιαστικά είσόδημα ἀπό τούς ἀργαζόμενους.. Αξίζει νἀ σημειώσουμε πῶς ἡ πρώτη κατάρρευσις τῶν αποταμιεύσεων παρατηρεῖται στό διάστημα 1998-2000 με τήν ἀπάτη τῆς κυβερνήσεως Σημίτη στό ἐλληνικό χρηματιστήριο καί μέσω τῆς ὀποῖας ἔγινε μιά τεράστια ἀναδιανομή του πλούτου ὑπέρ τοῦ κεφαλαίου ἑλληνικοῦ
ἀλλά κυρίως διεθνούς.
Ἔβδομον, λόγω τῆς έντάξεως τῆς χῶρας στό εύρώ ἔγινε τεράστια διασπάθησις δημοσίου χρήματος, Τό Εὐρώ ἐξέθρεψε τήν λειτουργία τοῦ πελατειακοῦ κράτους καί τοῦ ἀντιπαραγωγικοῦ τομέα τοῦ δημοσίου. Αὐτός ὀ ἄκρατος δανεισμός δέν θἀ ἤταν ἐφικτός δίχως τό εύρω οὖτε ἡ διασπάθησις χρήματος θα εἶχε προσλάβει τέτοια ἔκτασι.
Ὅγδοον, ἡ καθιέρωσις τοῦ κοινοῦ νομίσματος ἔγινε στά πλαίσια τῆς προσπάθειας ὀλοκληρώσεως τῆς Ευρωπαϊκῆς Ἐνώσεως Ἡ δημιουργία τῆς FRONTEX καί ἡ Συνθἠκη τῆς Segen καί ἄλλες συμφωνίες συνήφθησαν στά πλαίσια πραγματοποίησεως αύτοῦ τοῦ στὀχου ΄Ποῖο ἤταν τό ἀποτέλεσμα γιά μᾶς; Τό ἀποτέλεσμα ὑπῆρξε ἡ Ελλάδα νά δέχεται κύματα λαθρομεταναστών, ἡ ΕΕ στέλνει τήν FRONTEX ἀπλά καί μόνον γιά τήν καταγραφή τους. Αυτή εῖναι ἡ εὐρωπαϊκή ὀλοκλήρωσις πού ζητούσαμε.
.Στό οικονομικό ἐπίπεδο, παραγωγή δέν υπάρχει, η βιομηχανία ἔχει χαθεί, ἀγροτική καί κτηνοτροφική παραγωγή στό ναδίρ, ἐξαγωγές στάσιμες. Το χρέος τῆς Ελλάδος αὐξάνεται συνεχῶς σέ δυσθεώρητα ὕψη, οἰ πολίτες θά ὑποφέρουν γιά πολλά χρόνια μέχρι καί αν αποπληρωθῆ. Ανεργία 27%. Ἄστεγοι Ἔλληνες πολίτες. Πάνω από 2.500.000 ζοῦν χωρίς είσόδημα. Ἡ ἐλληνική κοινωνία ἔμαθε να δέχεται τό ψέμμα, τήν ἀπάτη, τήν διαπλοκή καί τον χρηματισμό χωρίς να αντιδρά.Αυξάνονται τα συσσίτια απόρων. Η κυβέρνησις στηρίζει μέ δισεκατομμύρια τό
τραπεζικό σύστημα ἀφήνοντας τούς πολίτες, στήν τύχη τους.
Θά ἔπρεπε νά γνωρίζωμε τήν οἰκονομική ἰδεολογία τής δύσεως καί νά καταλάβωμε πῶς οἰ διακηρύξεις τῆς δύσεως γιά άνάπτυξιν καί γιά δημοκρατία ἐκτός δύσεως ἐντάσσονται σέ μιά ἰδεολογία δυτικῆς ὑπεροχῆς καί ἀνεκτικότητος, ἀλλά ὄχι στήν πραγματική ἀντίληψιν τῆς δύσεως. Αυτή ἡ ἀντίληψις τῆς δύσεως εῖναι συνυφασμένη μέ τόν καπιταλισμό καί το κέρδος γιά τόν ἐαυτόν της! Όχι γιά ἄλλους! Αν ὑπῆρχε “ανάπτυξις” καί δημοκρατία στίς ὑποανάπτυκτές χῶρες , ἡ δύσις θά ἔχανε τόν πλοῦτον της καί οἱ δέ ἐργάτες τῶν δυτικῶν
χωρῶν τίς ἐργασίες τους. Με αὐτήν τήν ἔννοια καί οἱ χῶρες τῆς Ευρωπαίκῆς περιφέρειας, γιά ἀντίστοιχους λόγους, δέν μποροῦν να ἐλπίζουν στήν ἀλληλεγγύη τοῦ Ευρωπαικοῦ κέντρου, ή τοῦ Αμερικανικοῦ κεφαλαίου, γιά να καλύψουν ἀναπτυξιακές άνεπάρκειες.
Επειδή ἡ Ἐλλάδα εἶναι στήν ζώνη τοῦ Ευρώ, χρησιμοποιεῖται ὠς πειραματοζῶο κυρίως ἀπό τήν Γερμανία καί τίς Ηνωμένες Πολιτεῖες. Μέ τήν ὑπογραφή τῆς Συνθήκης τοῦ Μάστριχ ἡ Γερμανία ἐπέβαλε μιάν πολιτική λιτότητος διότι πιστεύει μόνον ἔτσι μπορεῖ νά ἐπιτευχθῆ ἡ πολιτική ἐνοποίησις. Ἡ Γερμανία σκέπτεται ὄτι ὄταν πραγματοποιηθῆ ἡ πολιτική ἐνοποιήσις ἡ κεντρική κυβέρνησις θά ὑποχρεοῦται νά σπεύδη πρός βοήθεια τῶν ὑπερχρεωμένων μελῶν καί αύτό συνεπάγεται τεράστιο κόστος γιά τήν Γερμανία. Μέ τήν συνθήκη τοῦ
Μαστριχ τά μέλη ὑποχρεοῦνται νά μην ἔχουν δημοσιονομικά κενά γιά νά μην προκύψη ἡ ἀνάγκη γιά τήν Γερμανία νά ξεχρεώνη τά ἀδύναμα μέλη. Ἡ ἑλλάδα αυτήν τήν στιγμή χρησιμοποιεῖται σάν πείραμα για νά διαπιστωθῆ ἐάν αὐτό μπορεῖ νά ἐπιτευχῆ, ἐαν οἱ μικρές χῶρες μποροῦν νά ἰσοσκελίσουν τούς προϋπολογισμούς δίχως να καταφεύγουν στόν δανεισμό.
Από τό ἄλλο μέρος ἔχομε τήν «Χρηματοπιστωτική Αυτοκρατορία» πού ἔχει δημιουργηθῆ τά τελευταία χρόνια ἀπό Αμερικανικά χρηματοπιστωτικά ίδρύματα τῆς Αμερικής, ἡ ὀποῖα χρησιμοποιεῖ τήν Ἑλλάδα γιά να ἀρχίση τήν ἐπίθεσιν της ἐναντίον τῆς Εὐρώπης, γιά νά ἀναμείξη τό ΔΝΤ στίς Εὐρωπαϊκές ὑποθέσεις, ἀλλά καί ὡς πειραματόζωο γιά τίς πιό ἀκραῖες νεοφιλελεύθερες πολιτικές ποὐ ἐφαρμόστηκαν ποτέ στην Ευρώπη. Υπάρχει, ἐπίσης, τό ἐνδεχόμενο νά χρησιμοποιηθῆ ἡ Ἑλλάδα γιά νά καταστραφῆ ἡ ΕΕ, ἀλλά καί ὡς πεδίον
πειραματισμοῦ γιά τήν ἐκ νέου ἐπιβολή αὐταρχικῶν καθεστώτων στήν Ευρώπη.
Η ταχύτατη καταστροφή ὄλων των κοινωνικών δεσμῶν καί τῶν ἐθνικῶν ἰδεῶν, πού συντελεῖται σήμερα στήν Ἑλλάδα ἐξαιτίας τοῦ προγράμματος τῆς ΕΕ καί τοῦ ΔΝΤ, ἀπελευθερώνει μιά τρομακτική δύναμι, ἡ ὀποῖα περιμένει νά εκφραστῆ. Η Αυτοκρατορία το γνωρίζει. Αντί για μια κοινωνική ἔκρηξι στήν Ελλάδα, η Αυτοκρατορία θα προτιμοῦσε η ενέργεια αυτή να διοχετευθῆ πρός ἄλλες διεξόδους. Εκτός ἀπό τό ἐνδεχόμενο μιά ἐνδόρηξης ἥ μιᾶς έκρήξεως , ὑπάρχουν δῦο ἄλλες πιθανές διέξοδοι. Η πρώτη εἶναι ἕνας «πόλεμος» ανάμεσα στούς
Ἔλληνες καί τούς μετανάστες. Το 80-90% τοῦ μεταναστευτικού ρεύματος πρός τήν Ευρώπη προσπαθεῖ νά χρησιμοποιήση τήν Ἑλλάδα ὡς πύλη είσόδου στήν Ευρώπη, ὄμως τελικά παραμένει στήν Ἑλλάδα ἀποσυνθέτοντας τίς ἤδη προβληματικές κοινωνικές δομές της, Η δεύτερη διέξοδος εῖναι ὁ ἐθνικισμός καί ο φασισμός.
Θά πρέπη νά γνωρίζωμε ὄτι ἡ Ευρωζώνη αποτελεῖ μία ίεραρχική πολιτικο-οικονομική ἐνοποίησι πρός ὄφελος τῶν ἰσχυρότερων χωρῶν καί είς βάρος τῶν πιό ἀδυνάτων, μέ ἀποτέλεσμα τήν ἀποσάθρωσιν τῶν οίκονομιῶν τῶν ἀδυνάτων. Στήν Ελλάδα τἀ συμπτώματα ἤταν ἤδη ὀρατά πρίν ἀπό τήν κρίσι και παρά τήν δανειακά τροφοδοτούμενη εὐωχία: ἀποβιομηχάνιση, κατάρρευσι τοῦ ἀγροτικοῦ τομέα, ἐμπορική ἐξάρτησι (μετατροπή σε αγορά του ευρω-κέντρου), φθίνουσα ανταγωνιστικότητα κλπ». Ἡ ἀποβιομηχάνησις τῆς χῶρας ὑπῆρξε ἀποτέλεσμα
τῆς ἐλλείψεως ἀνταγωνιστικὀτητος ἡ ὀποῖα μέ τήν σειρά της ὑπῆρξε ἀποτέλεσμα τοῦ ἀκριβοῦ Εὐρώ. Οἰ βιομηχανίες δέν θά μπορέσουν νά καταστοῦν ξανά ἀνταγωνιστικές μόνον μέ τήν μειώσιν τοῦ ἐργατικοῦ κόστους.
Εκείνοι ποῦ ὐπῆρξαν ἔνθερμοι ὑποστηρικτές τῆς ἐντἀξεως τῆς Ἐλλάδος στό Εύρώ πίστεψαν ὄτι αύτο θά ὡθοῦσε τήν Ἑλλάδα νά προβῆ στίς ἀπαραιτητες μεταρρυθμίσεις ῶστε νά καταστῆ ἡ χῶρα ἀνταγωνιστική πράγμα τό ὀποῖον ἡ Ἐλλάδα δέν ἔχει κατορθώσει ποτέ. Ὅμως ἠ καπιταλιστική τάξις τῆς Ἐλλάδος εἶναι μιά παρασιτική καπιταλιστική τάξις ποῦ ζοῦσε ἀνέκαθεν ἀπό τον κρατικό προϋπολογισμό, με τη λεηλασία τοῦ δημόσιου πλούτου πού ἔπαίρνε, κατά ἕνα μεγάλο μέρος, τήν μορφή συμβάσεων δημόσιων ἔργων (πάντα με μια καλή
μίζα στούς πολιτικούς πού εμπλέκονταν) καί ὀγκώδη φοροδιαφυγή και φοροαπαλλαγή πού ποσῶς ἐνδιάφερεται γιά μεταρρυθμίσεις καί ἀνταγωνιστικότητα. .
Στήν Ε.Ε. ἔχει ἐπικρατήσει το δόγμα τῆς παγκοσμιοποιήσεως μέ ἀποτέλεσμα οι ίθύνοντες να αδιαφορούν για την βιομηχανική παραγωγή επί Ευρωπαϊκού εδάφους, να αδιαφορούν για την δημογραφική ευρωστία των Εθνών της Ευρώπης, να αδιαφορούν για την πολιτιστική ταυτότητα των λαών της Ευρώπης.Εργοστάσια μετακομίζουν στην Ασία. Ορδές τριτοκοσμικών φυλών εισβάλλουν στην Ευρώπη. Πολυπολιτισμικά ιδεολογήματα με σαφώς ανθελληνικό και αντι-ευρωπαϊκό πρόσημο πλημμυρίζουν τις πόλεις της Ευρώπης.Το μέλλον προδιαγράφεται ζοφερό αν δεν
κινητοποιηθούμε άμεσα. Το υπό σύστασιν ομοσπονδιακό κράτος θα αποτελέση την ταφόπλακα των Εθνών της Ευρώπης. Κινητήριος δύναμις του ομοσπονδιακού κράτους είναι οι τραπεζίτες, οι κοσμοπολίτες, και οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών.Η δημιουργία του θά ἀποδυναμώση ἔτι περαιτέρω τήν βιομηχανική, δημογραφική και πολιτισμική βάσιν τῆς Εὐρώπης. Σκοπός του εἶναι ἡ οίκονομική ἐξαθλίωσις, ἡ φυλετική ἐπιμειξία, καί ὁ πολιτισμικός συγκρητισμός προκειμένου να αφανιστῆ ἡ ἱερά ποικιλομορφία τῶν Εθνῶν, Φυλῶν, Πολιτισμῶν,
Θρησκειῶν, Γλωσσῶν, Οικονομιῶν, καί ἀνεξαρτήτων Κρατῶν τῆς Ευρώπης.Ως Ἕλληνες ἔχομε τρία ἄμεσα καθήκοντα ναεκπληρώσωμε:Πρῶτον, νά μήν ἀφομοιωθοῦμε ὡς Ἔθνος στήν ὀμοσπονδιακή πανοῦκλα τοῦ γαλλογερμανικοῦ ἄξονος.
Εάν ἡ Ελλαδα εξακολουθήση νά παραμένη στό Εὐρώ θά ὑποστῆ περισσότερα δεινά. Διακεκριμένοι οικονομολόγοι διεθνούς φήμης καί ἐμβέλειας, νομπελίστες καθηγητές και μεγάλοι οἰκονομικοί παράγοντες προτείνουν ὡς τήν μόνη βιώσιμη λύσι τῆς ελληνικής κρίσεως τήν ἐπιστροφή στήν δραχμή. Θεωροῦν ὄτι με τήν δραχμή, σέ συνδυασμό μέ ἄλλα μέτρα καί με ἕνα γενναῖο κούρεμα τοῦ χρέους, θά ὑπάρξη ἀναπτυξιακή προοπτική τῆς οίκονομίας καί νοικοκύρεμα τῶν δημόσιων οίκονομικῶν, ἁν βέβαια τήν διακυβέρνησιν τῆς χῶρας τήν ἀναλάβουν
ἔντιμοι καί ίκανοί. Τήν λύσι αὐτήν προτείνουν οι Ζισκάρ ντ’ Εσταίν, Τζόζεφ Στίγκλιτς, Πωλ Κρούγκμαντ, Κένεθ Ρογκόφ, Μάρτιν Σμιθ, Ρομπίνι Νουλιέλ, Λαπαβίτσας Κώστας, Σκαρδέπας Στέργιος, ο γνωστός Τζωρζ Σόρος, διεθνή οικονομικά ινστιτούτα και άλλοι πολλοί.
στήν Ευρωπαϊκή Ἔνωσιν; Μετά μιά ταραχώδη πορεῖα, καιρός εἶναι νά κάνωμε ἕναν ἀπολογισμό.Ο ἀντίκτυπος τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ Euro καί ἡ κοινή Εὐρωπαϊκή πολιτική είχε σημαντικές ἐπιπτώσεις στήν περίπτωσι τῆς Ελλάδας. Η Ἔλληνική οίκονομία ἔχει ὑποστεῖ καθίζηση.Μετά τήν είσαγωγή τῆς Ελληνικής οἰκονομίας στον μηχανισμό στήριξης, δημιουργεῖται τό ἐρώτημα ποῖες θά εῖναι οι άμεσες και έμμεσες
Σήμερα παρατηρούνται παρά πολλές ἀρνητικές συνέπειες στά νοικοκυριά πού τινάζονται στόν ἀέρα ἀφοῦ ὄλο καί αὐξάνεται ὁ δείκτης τιμῶν καταναλωτή παρ’’ὄλον ὄτι ἡ ανεργία ἔχει φθάσει σέ δισθεόρατα ὕψη ἐνῶ παράλληλα οί μισθοί ἔχουν μειωθᾶ δραματικά καθῶς καἴ οἱ συντάξεις τῶν δημοσίων ὑπαλλήλων. Σημαντικόν ρόλο στήν αύξησιν τῶν τιμῶν ἔπαιξε ἡ διαδοχική αὔξησις τῆς φορολογίας σέ βασικά προϊόντα (καύσιμα, ποτῶν, κ.λπ.). Παράλληλα, τό παραγόμενο ἐθνικό προϊόν μειώνεται δραματικά, οί ἐπιμέρους δείκτες (τουρισμού,
βιομηχανίας, ἀγροτικής παραγωγῆς, κ.λπ.) παρουσιάζουν μεγάλη ὕφεσι καί οἱ ἀρνητικές ἐπιπτώσεις στίς ἐπενδύσεις ἔχουν φέρει ἀρνητικό πρόσημο στόν ρυθμό ἀναπτύξεως. Αυτή ἡ κατάστασις ἄλλαξε τήν ἀντιμετώπισιν τῆς Ἑλληνικῆς οίκονομίας ἀπό τίς διεθνεῖς ἀγορές τήν τελευταῖα περίοδο τῆς τρεχούσης κρίσεως, θεωρῶντας τήν πτώχευσιν τῆς Ἑλληνικῆς οίκονομίας ἥ τήν ἔξοδο ἀπό τό Eurώ σάν ἕνα στοίχημα καί μειώνοντας τήν ἀξιοπιστία τῆς Ἑλληνικῆς οίκονομίας μέσω τῆς διαδοχικῆς ὑποβαθμίσεως τῆς πιστοληπτικῆς
ἰκανότητας της χώρας από τούς διεθνεῖς ὀργανισμούς ἀξιολογήσεως.
Οταν είσῆλθε στήν ΟΝΕ, ἡ Ελλαδα δέν πληροῦσε κανένα ἀπο τά κριτήρια τοῦ Μαστριχ. Ὑπῆρχε καί ὑπάρχει μεγάλη ἔλλειψις πολιτικῆς καί θεσμικής σύγκλισης με τα ὑπόλοιπα κράτη μέλη της ΕΕ. . Για παράδειγμα, ἡ συντήρησις καί επέκτασις του κρατισμοῦ δεν έκανε μόνο το κράτος ανίκανο να ξεπεράσει τα σοβαρά δημοσιονομικά προβλήματα του αλλά κατέστησε και αναγκαία τη λεγόμενη «Δημιουργική Λογιστική» η οποία είναι και αυτή χαρακτηριστικό της πολιτικής και θεσμικής ὐπαναπτύξεως.
Εκείνο πού πρέπει νά ἐπισημανθῆ προκαταβολικά εἶναι ὄτι ἡ ΟΝΕ από τις αρχές της δημιουργίας της βασίστηκε όχι στην πραγματική ικανότητα κάθε κράτους να συμμετάσχει στην Ένωση αλλά κυρίως σε πολιτικούς υπολογισμούς. Αυτές οι πολιτικές και οικονομικές προτεραιότητες είχαν σάν αποτέλεσμα να δημιουργήσουν μιάν Ένωσιν γεμάτη εὐπάθειες καί παθογένειες. Η Εὐρωζώνη ἀπέτυχε να δημιουργήσει ἕνα πολιτικό, οἰκονομικό, καί θεσμικό περιβάλλον μέσα στό ὀποῖον κᾶθε κράτος μέλος, ὄπως γιά παράδειγμα ἡ Ἑλλάδα, θἀ μποροῦσε να
αὐξήση τήν ἀνταγωνιστικότητα του, τόσο σέ οίκονομικούς ὄσον καί σέ πολιτικούς ὄρους. Η Ευρωζώνη μοιάζει περισσότερο με μιἀ παγίδα παρά μέ μιά περιοχή ὄπου ἡ ἀνάπτυξις, ἡ σταθερότητα καί ἡ ευημερία μποροῦν να προωθηθοῦν.Ἡ Ἑλλάδα δέν ἤταν ἔτοιμη να παραμείνη ἀνταγωνιστική μέσα στό εὐρωπαϊκό ἐπίπεδο γιατί τά κριτήρια συγκλίσεως ποτέ δέν ἐκπληρώθηκαν. Ἡ συνεχῶς μειούμενη ἀνταγωνιστικότητα τῆς ἑλληνικῆς οίκονομίας ἐμφανιζόταν στά ἐλλείμματα τοῦ ίσοζυγίου τρεχουσῶν συναλλαγῶν τῆς τελευταῖας δεκαετίας τἀ
όποῖα το 2007 ἔφτασαν στά ἐπίπεδα τοῦ 14,1% του ΑΕΠ. Από το 1995, ἡ παραγωγικότητα ἐργασίας στήν Ελλάδα ἤταν πάντα χαμηλότερη ἀπό κᾶθε ἄλλο εὐρωπαϊκό κράτος μέλος με τήν ἐξαίρεσιν μόνον τήν Πορτογαλία.
Ας πάρωμε ὄμως τά πράγματα μέ τήν σειρἀ. Πρῶτον, τό Εὐρὠ ἐχρησιμοιήθη ἀπό τά πολιτικά κόμματα γιά να διατηρηθοῦν στήν ἐξουσία. Διασπάθησαν Κατέστη εὐκολώτερο νά δανείζεται ἐπειδή δέν χρειαζόμεθα ξένο συνάλλαγμα γιά τήν ἐξόφλησι τῶν δανείων.
Ο πληθωρισμός, ὁ ὀποῖος προκαλεῖται ἀπό τήν ὑποτίμησιν τοῦ νομίσματος, ἔχει πολλαπλά εὐεγερτικά ἀποτελέσματα. Ἡ ὑποτίμησις τοῦ νομίσματος ἀποτελεῖ ἔνα ἀπό τα κύρια «εργαλεία» ἐνισχύσεως τῆς ἀνταγωνιστικότητος τῆς οίκονομίας μας καί κατά συνέπεια και της ἀνασυγκροτήσεως της. Ο πληθωρισμός ἀποδυναμώνει τήν ἀγοραστική δύναμιν τῶν μισθωτῶν, ἀλλά οἱ μισθοί μποροῦν νἀ ἀναπροσαρμοσθοῦν. Με τήν ὑποτίμησιν και τον πληθωρισμό τα δάνεια, παλαιά καί νέα, χάνουν μέ τόν χρόνο μέρος του βάρους τους καί τῆς ἀξίας
τους, καθῶς, ὄπως εἴπα πιό πάνω, καί οἱ καταθέσεις τῶν αποταμιευτῶν. Ἀλλά ποίοι εἶναι οἱ καταθέτες; Ὀ λαός ἔχει πολύ μικρές καταθέσεις καί ὁ χαμένος θά εῖναι ὀ κεφαλαιοκράτης. Πάντως ἡ Ἑλλάδα ἤταν παντελῶς ἀνέτοιµη να ἐγκαταλείψη τό ἐθνικό τῆς νόµισµα καί νά ἐπιδιώξη τήν ἀπόλυτη σύνδεσιν της µέ ἔνα εὐρωπαϊκό νόµισµα.Ἡ ἐµπειρία αὐτῆς τῆς περιόδου 1990 – 1995 εῖχε αναδείξει τήν µέγιστην σηµασία τῆς διαχειρίσεως τῆς νοµισµατικής της πολιτικής από τήν ἴδια τήν Ἑλλάδα καθῶς ἡ ὑποτίµησις τῆς δραχµής είχε
αποδειχθεί στο κυριῶτερο ἐργαλεῖο δηµοσιονοµικής ἐξυγίανσης.
Ὄσον ἀφορά τό ἐπιχείρημα ὄτι με λίγα Ευρώ ἥ δολάρια ἥ στερλίνες ἥ άλλο ξένο συνάλλαγμα οἱ «αετονύχηδες» θἀ μποροῦν νἀ ἀγοράσουν περισσότερα περιουσιακά στοιχεῖα στήν Ελλάδα τῆς δραχμῆς, αὐτό εῖναι μάλλον θετικό, ἀν συμβῆ κάτι τέτοιο, γιατί θα ὑπάρξη εἰσροή κεφαλαίων πού θά βοηθήση τήν οίκονομία καί τήν ἀνάπτυξιν. Μάλλον αύτο δέν θά συμβῆ διότι οἱ τιμές θά ἔχουν άναπροσαρμοστεῖ. Η ἐνδεχόμενη ἀλλαγή ίδιοκτητῶν, μεγάλων περιουσιακῶν στοιχείων τῆς χῶρας, δέν ἀφορά τόν ἐλληνικό λαό στό σύνολό του, ἀλλά
είδικές προνομιακές τάξεις τοῦ πληθυσμοῦ. Ἡ ἀλλαγή ἰδιοκτησιακοῦ καθεστῶτος τοῦ συγκροτήματος “ΑΣΤΕΡΑΣ” π.χ. δέν ἀφορᾶ τόν ἐλληνικό λαό. Εξ άλλου, ἡ τιμή παρόμοιων ἐγκαταστάσεων γίνεται σε διεθνεῖς τιμές και διεθνές νόμισμα. Οι κάτοχοι ξένου συναλλάγματος δέν θά πάρουν μέ το ζόρι το σπίτι ἥ το χωράφι τοῦ Ἔλληνα νοικοκύρη.
Τρίτον, λόγω τῆς ὐποτιμήσεως τοῦ ἐθνικοῦ νομίσματος, οἱ κάτοχοι ρευστοῦ {καταθέτες} θά ἀναγκάζονται νά μετατρέπουν τίς δραχμές τους σέ συνάλλαγμα (πράγμα δύσκολο λόγω περιορισμῶν) ἡ νἀ το ἐπενδύουν. Δηλαδή, νά ἀγοράζουν τίτλους, νά ἀξιοποιοῦν ἀναξιοποίητα περιουσιακά στοιχεῖα ἥ να ἐπεκτείνουν τίς ἐπιχειρήσεις τους αὐξάνοντας ἔτσι τήν παραγωγικότητα καί δημιουργῶντας νέες θέσεις ἐργασίας.
Ὄσο καί νά μιλᾶμε γιά ἀναπτυξιν, ἠ Εὐρώπη δέν θά βοηθήση καί δέν μᾶς βοήθησε οὐσιαστικά γιά την ἐπίτευξι αὐτοῦ τοῦ στόχου διότι αυτό δέν συμφέρει τίς μεγάλες οίκονομικές δυνάμεις. Εάν παράξωμε δικά μας προϊόνται θά μειωθούν οί είσαγωγές τῶν δικῶν τους προϊόντων, Εἰδικά γιά τήν Ελλάδα αὐτό ἔγινε σαφές κατά τήν διάρκεια τῆς τελευταῖας ἐκσυγχρονιστικῆς προσπάθειας ἐπί Σημίτη το 1996-2004. ὅχι μόνον δέν εἴχαμε καμία ἀνάπτυξι, ἀλλά καί το Γαλλο-Γερμανικό κεφάλαιο λεηλάτησε ό,τι ήταν ἀκόμα κερδοφόρο στό ἑλληνικό
δημόσιο (εξαγοράζοντας και κάποιους εκσυγχρονιστές στήν πορεῖα τῆς προσπάθειας). Αντίστοιχα τό ἀκριβό εὐρώ διέλυσε τίς εγχώριες μικρές βιομηχανίες καί τήν αγροτική παραγωγή, σέ ὄφελος τῶν εὐρωπαϊκῶν καί ἀμερικανικῶν καταναλωτικῶν προϊόντων. Μετά απο τέσσερις δεκαετίες τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ δόγματος “ανήκουμε στήν δύση”, τῆς στρατηγικῆς ἐπιλογῆς τῆς ἐλληνικῆς ἀστικῆς τάξεως, φτάσαμε στό σημεῖο στήν Ελλάδα σήμερα, να καλύπτουμε πια μόνο τό 60% τῶν διατροφικῶν ἀναγκῶν τῆς χῶρας με τήν ἐγχώρια παραγωγή, τήν
στιγμή πού τό ἀντίστοιχο ποσοστό το 1960 ήταν 90%!!!
Τέταρτον, λόγω τοῦ ἀκριβοῦ Εὐρώ, δέν είχαμε σημαντική αὐξησι τοῦ τουρισμοῦ τήν στιγμή ποῦ ὀ τουρισμός καθυστερημένων χωρῶν αὐξήθη δραματικά.
Πέμπτον, ἐπείδή δέν χρειαζόμεθα ξένο συνάλλαγμα γιά τήν ἀγορά καταναλωτικῶν ἀγαθῶν ἀπό ξένες χῶρες, ἐπιδοθήκαμε σέ μιά ἄκρατη κατανάλωσιν άγαθῶν καί δέν κάναμε καμία ἐπένδυσι γιά νά αὐξήσωμε τήν δική μας παραγωγή. Πρέπει νά σημειωθῆ ὄτι στήν µεταπολεµική Ελλάδα – καί ὄχι στήν µεταπολιτευτική πού οἱ συνήθεις ἀπλουστεύσεις προτείνουν– τα κόµµατα δέν µοιράζουν πλέον µόνον θέσεις ἀλλά ὑποχρεώνονται να συναγωνίζωνται τό ἕνα τό ἄλλο στήν ὑιοθέτησιν καί στήν προάσπισι τῶν ὀποιωνδήποτε αἰτηµάτων ἀπό οπουδήποτε
καί ἀν προέρχονται. Ἔτσι ὑποτιµήθηκε ἡ ἀπλούστερη σκέψις πῶς ἡ ἐθνική ἀνάπτυξις µπορεῖ νά γίνη µόνον µέ τήν αύξησιν τῶν παραγωγικῶν ἐπενδύσεων ἥ, ἀλλιώς, µέ τόν περιορισµό τῆς βασιζόµενης σέ δάνεια, κάτι τό όποῖον θά τό εἶχαν συνειδητοποιήσει οἱ Ελληνες πολιτικοί ἀν δέν εἴχαμε ὑιοθετήσει τό Ευρώ,
Σύμφωνα μέ ἐπίσημα στοιχεῖα το ἱσοζύγιο τρεχουσῶν συναλλαγῶν καταρρέει. Τὀ ὑπερτιμημένο Εὐρώ κατέστησε τα Ἐλληνικά προϊόντα ἀκριβά μέ ἀποτέλεσμα να μειωθοῦν οἱ ἐξαγωγές καί νά αὐξηθοῦν οἱ εἰσαγωγές.. Ενδεικτικό τοῦ τί θά συνέβαινε, καί συναίβει μἐ τήν «ὑιοθέτησι τοῦ Εὐρώ, εἶναι ὄτι τὀ ισοζύγιο πληρωμών το 2000 εμφάνιζε ἔλλειμμα τῆς τάξεως των 8,3 δισ. ευρώ, ἔχοντας μάλιστα διπλασιαστῆ ἀπό το προηγούμενο έτος. Τό ἀποτέλεσμα ἤταν νἀ μειωθοῦν οἰ ἐξαγωγές καί νά αυξηθῆ τό ἔλλειμμα.
Επίσης, μέ τήν ὑιοθέτησιν τοῦ εὐρώ εἴχαμε συρρίκνωσι τῆς ἐλληνικῆς παραγωγῆς καί αὐξησι τῆς ἀνεργίας λόγω τῆς μειώσεως τῶν ἐξαγωγῶν.Η Συρρίκνωσις τῆς ἐθνικῆς παραγωγής ἔχει σάν συνέπεια τήν αύξησι τῶν τιμῶν τῶν δικῶν μας προϊόντων ἐπειδή ὄταν μειώνεται ἡ παραγωγή τό κατά μονάδα κόστος τοῦ παραγωμένου ἀγαθοῦ αὐξάνεται. Επίσης σέ τέτοιες περιπτώσεις τίθεται σέ λειτουργία καί ὀ νόμος τῆς φθινούσης ἀποδοτικότητος μέ συνέπεια νά αύξηθοῦν οἰ τιμές . Οἱ μεγαλύτερες αὐξήσεις σε καταναλωτικά εἴδη πρώτης
ἀνάγκης ἔγιναν μεταξῦ Δεκεμβρίου 2000 και Δεκεμβρίου 2003! Τό καλοκαίρι τοῦ 2003 μόνον τά ὀπωρολαχανικά αύξήθηκαν κατά 36%;.
Ἔκτον,λόγω τοῦ Εύρῶ, τεράστια κεφάλαια φυγαδεύτηκαν στό ἐξωτερικό τό ὀποῖον στέρησε τήν χῶρα ἀπό ἐπενδυτικά κεφάλαια.Μέ τήν δραχμή, τά κεφάλαια τῶν Ελλήνων θά ἔπρεπε να μετατραποῦν σέ ξένο συνάλλαγμα γία νά ἐπενδυθοῦν στό ἐξωτερικό πράγμα τό ὀποῖον δέν θά μποροῦσε νά γίνη εὐκολα μέ τήν δραχμή. Αναγκαστικά αὐτά τά κεφάλαια θά διοχετεύοντο σέ έπενδύσεις ἐντός τῆς Ἐλλάδος.
Αναπόφεκτα, δίχως τό Εὐρώ, τό ἐξωτερικό μας χρέος θά ἤταν πολύ μικρότερο επείδη ἡ διασπάθησις χρήματος θά ἤταν μικρότερη ἐπειδή δέν θά ἤταν εὐκολος ὁ δανεισμός καί πιθανόν σήμερα νά ἤταν ἐξοφλητέο (κακῶς τό λέμε βιώσιμο). Επίσης θά εῖχε ἀποφθεχθῆ ἡ ὑποθήκευσις τοῦ ἐθνικοῦ μας πλούτου καί ἡ χῶρα σήμερα δέν θά ἤταν σιδηροδέσμια.
Τήν τελευταῖα εἰκοσαετία, οί ἀποταμιεύσεις στήν Ελλάδα ἐμειώνοντο συνεχῶς δημιουργῶντας ἕνα συνεχές ἔλλειμμα στήν οἰκονομία. Η μείωσις αὐτή εἶναι ἀποτέλεσμα τοῦ συνόλου εκείνου τῶν πολιτικῶν πού ἀφαιροῦσαν ούσιαστικά είσόδημα ἀπό τούς ἀργαζόμενους.. Αξίζει νἀ σημειώσουμε πῶς ἡ πρώτη κατάρρευσις τῶν αποταμιεύσεων παρατηρεῖται στό διάστημα 1998-2000 με τήν ἀπάτη τῆς κυβερνήσεως Σημίτη στό ἐλληνικό χρηματιστήριο καί μέσω τῆς ὀποῖας ἔγινε μιά τεράστια ἀναδιανομή του πλούτου ὑπέρ τοῦ κεφαλαίου ἑλληνικοῦ
ἀλλά κυρίως διεθνούς.
Ἔβδομον, λόγω τῆς έντάξεως τῆς χῶρας στό εύρώ ἔγινε τεράστια διασπάθησις δημοσίου χρήματος, Τό Εὐρώ ἐξέθρεψε τήν λειτουργία τοῦ πελατειακοῦ κράτους καί τοῦ ἀντιπαραγωγικοῦ τομέα τοῦ δημοσίου. Αὐτός ὀ ἄκρατος δανεισμός δέν θἀ ἤταν ἐφικτός δίχως τό εύρω οὖτε ἡ διασπάθησις χρήματος θα εἶχε προσλάβει τέτοια ἔκτασι.
Ὅγδοον, ἡ καθιέρωσις τοῦ κοινοῦ νομίσματος ἔγινε στά πλαίσια τῆς προσπάθειας ὀλοκληρώσεως τῆς Ευρωπαϊκῆς Ἐνώσεως Ἡ δημιουργία τῆς FRONTEX καί ἡ Συνθἠκη τῆς Segen καί ἄλλες συμφωνίες συνήφθησαν στά πλαίσια πραγματοποίησεως αύτοῦ τοῦ στὀχου ΄Ποῖο ἤταν τό ἀποτέλεσμα γιά μᾶς; Τό ἀποτέλεσμα ὑπῆρξε ἡ Ελλάδα νά δέχεται κύματα λαθρομεταναστών, ἡ ΕΕ στέλνει τήν FRONTEX ἀπλά καί μόνον γιά τήν καταγραφή τους. Αυτή εῖναι ἡ εὐρωπαϊκή ὀλοκλήρωσις πού ζητούσαμε.
.Στό οικονομικό ἐπίπεδο, παραγωγή δέν υπάρχει, η βιομηχανία ἔχει χαθεί, ἀγροτική καί κτηνοτροφική παραγωγή στό ναδίρ, ἐξαγωγές στάσιμες. Το χρέος τῆς Ελλάδος αὐξάνεται συνεχῶς σέ δυσθεώρητα ὕψη, οἰ πολίτες θά ὑποφέρουν γιά πολλά χρόνια μέχρι καί αν αποπληρωθῆ. Ανεργία 27%. Ἄστεγοι Ἔλληνες πολίτες. Πάνω από 2.500.000 ζοῦν χωρίς είσόδημα. Ἡ ἐλληνική κοινωνία ἔμαθε να δέχεται τό ψέμμα, τήν ἀπάτη, τήν διαπλοκή καί τον χρηματισμό χωρίς να αντιδρά.Αυξάνονται τα συσσίτια απόρων. Η κυβέρνησις στηρίζει μέ δισεκατομμύρια τό
τραπεζικό σύστημα ἀφήνοντας τούς πολίτες, στήν τύχη τους.
Θά ἔπρεπε νά γνωρίζωμε τήν οἰκονομική ἰδεολογία τής δύσεως καί νά καταλάβωμε πῶς οἰ διακηρύξεις τῆς δύσεως γιά άνάπτυξιν καί γιά δημοκρατία ἐκτός δύσεως ἐντάσσονται σέ μιά ἰδεολογία δυτικῆς ὑπεροχῆς καί ἀνεκτικότητος, ἀλλά ὄχι στήν πραγματική ἀντίληψιν τῆς δύσεως. Αυτή ἡ ἀντίληψις τῆς δύσεως εῖναι συνυφασμένη μέ τόν καπιταλισμό καί το κέρδος γιά τόν ἐαυτόν της! Όχι γιά ἄλλους! Αν ὑπῆρχε “ανάπτυξις” καί δημοκρατία στίς ὑποανάπτυκτές χῶρες , ἡ δύσις θά ἔχανε τόν πλοῦτον της καί οἱ δέ ἐργάτες τῶν δυτικῶν
χωρῶν τίς ἐργασίες τους. Με αὐτήν τήν ἔννοια καί οἱ χῶρες τῆς Ευρωπαίκῆς περιφέρειας, γιά ἀντίστοιχους λόγους, δέν μποροῦν να ἐλπίζουν στήν ἀλληλεγγύη τοῦ Ευρωπαικοῦ κέντρου, ή τοῦ Αμερικανικοῦ κεφαλαίου, γιά να καλύψουν ἀναπτυξιακές άνεπάρκειες.
Επειδή ἡ Ἐλλάδα εἶναι στήν ζώνη τοῦ Ευρώ, χρησιμοποιεῖται ὠς πειραματοζῶο κυρίως ἀπό τήν Γερμανία καί τίς Ηνωμένες Πολιτεῖες. Μέ τήν ὑπογραφή τῆς Συνθήκης τοῦ Μάστριχ ἡ Γερμανία ἐπέβαλε μιάν πολιτική λιτότητος διότι πιστεύει μόνον ἔτσι μπορεῖ νά ἐπιτευχθῆ ἡ πολιτική ἐνοποίησις. Ἡ Γερμανία σκέπτεται ὄτι ὄταν πραγματοποιηθῆ ἡ πολιτική ἐνοποιήσις ἡ κεντρική κυβέρνησις θά ὑποχρεοῦται νά σπεύδη πρός βοήθεια τῶν ὑπερχρεωμένων μελῶν καί αύτό συνεπάγεται τεράστιο κόστος γιά τήν Γερμανία. Μέ τήν συνθήκη τοῦ
Μαστριχ τά μέλη ὑποχρεοῦνται νά μην ἔχουν δημοσιονομικά κενά γιά νά μην προκύψη ἡ ἀνάγκη γιά τήν Γερμανία νά ξεχρεώνη τά ἀδύναμα μέλη. Ἡ ἑλλάδα αυτήν τήν στιγμή χρησιμοποιεῖται σάν πείραμα για νά διαπιστωθῆ ἐάν αὐτό μπορεῖ νά ἐπιτευχῆ, ἐαν οἱ μικρές χῶρες μποροῦν νά ἰσοσκελίσουν τούς προϋπολογισμούς δίχως να καταφεύγουν στόν δανεισμό.
Από τό ἄλλο μέρος ἔχομε τήν «Χρηματοπιστωτική Αυτοκρατορία» πού ἔχει δημιουργηθῆ τά τελευταία χρόνια ἀπό Αμερικανικά χρηματοπιστωτικά ίδρύματα τῆς Αμερικής, ἡ ὀποῖα χρησιμοποιεῖ τήν Ἑλλάδα γιά να ἀρχίση τήν ἐπίθεσιν της ἐναντίον τῆς Εὐρώπης, γιά νά ἀναμείξη τό ΔΝΤ στίς Εὐρωπαϊκές ὑποθέσεις, ἀλλά καί ὡς πειραματόζωο γιά τίς πιό ἀκραῖες νεοφιλελεύθερες πολιτικές ποὐ ἐφαρμόστηκαν ποτέ στην Ευρώπη. Υπάρχει, ἐπίσης, τό ἐνδεχόμενο νά χρησιμοποιηθῆ ἡ Ἑλλάδα γιά νά καταστραφῆ ἡ ΕΕ, ἀλλά καί ὡς πεδίον
πειραματισμοῦ γιά τήν ἐκ νέου ἐπιβολή αὐταρχικῶν καθεστώτων στήν Ευρώπη.
Η ταχύτατη καταστροφή ὄλων των κοινωνικών δεσμῶν καί τῶν ἐθνικῶν ἰδεῶν, πού συντελεῖται σήμερα στήν Ἑλλάδα ἐξαιτίας τοῦ προγράμματος τῆς ΕΕ καί τοῦ ΔΝΤ, ἀπελευθερώνει μιά τρομακτική δύναμι, ἡ ὀποῖα περιμένει νά εκφραστῆ. Η Αυτοκρατορία το γνωρίζει. Αντί για μια κοινωνική ἔκρηξι στήν Ελλάδα, η Αυτοκρατορία θα προτιμοῦσε η ενέργεια αυτή να διοχετευθῆ πρός ἄλλες διεξόδους. Εκτός ἀπό τό ἐνδεχόμενο μιά ἐνδόρηξης ἥ μιᾶς έκρήξεως , ὑπάρχουν δῦο ἄλλες πιθανές διέξοδοι. Η πρώτη εἶναι ἕνας «πόλεμος» ανάμεσα στούς
Ἔλληνες καί τούς μετανάστες. Το 80-90% τοῦ μεταναστευτικού ρεύματος πρός τήν Ευρώπη προσπαθεῖ νά χρησιμοποιήση τήν Ἑλλάδα ὡς πύλη είσόδου στήν Ευρώπη, ὄμως τελικά παραμένει στήν Ἑλλάδα ἀποσυνθέτοντας τίς ἤδη προβληματικές κοινωνικές δομές της, Η δεύτερη διέξοδος εῖναι ὁ ἐθνικισμός καί ο φασισμός.
Θά πρέπη νά γνωρίζωμε ὄτι ἡ Ευρωζώνη αποτελεῖ μία ίεραρχική πολιτικο-οικονομική ἐνοποίησι πρός ὄφελος τῶν ἰσχυρότερων χωρῶν καί είς βάρος τῶν πιό ἀδυνάτων, μέ ἀποτέλεσμα τήν ἀποσάθρωσιν τῶν οίκονομιῶν τῶν ἀδυνάτων. Στήν Ελλάδα τἀ συμπτώματα ἤταν ἤδη ὀρατά πρίν ἀπό τήν κρίσι και παρά τήν δανειακά τροφοδοτούμενη εὐωχία: ἀποβιομηχάνιση, κατάρρευσι τοῦ ἀγροτικοῦ τομέα, ἐμπορική ἐξάρτησι (μετατροπή σε αγορά του ευρω-κέντρου), φθίνουσα ανταγωνιστικότητα κλπ». Ἡ ἀποβιομηχάνησις τῆς χῶρας ὑπῆρξε ἀποτέλεσμα
τῆς ἐλλείψεως ἀνταγωνιστικὀτητος ἡ ὀποῖα μέ τήν σειρά της ὑπῆρξε ἀποτέλεσμα τοῦ ἀκριβοῦ Εὐρώ. Οἰ βιομηχανίες δέν θά μπορέσουν νά καταστοῦν ξανά ἀνταγωνιστικές μόνον μέ τήν μειώσιν τοῦ ἐργατικοῦ κόστους.
Εκείνοι ποῦ ὐπῆρξαν ἔνθερμοι ὑποστηρικτές τῆς ἐντἀξεως τῆς Ἐλλάδος στό Εύρώ πίστεψαν ὄτι αύτο θά ὡθοῦσε τήν Ἑλλάδα νά προβῆ στίς ἀπαραιτητες μεταρρυθμίσεις ῶστε νά καταστῆ ἡ χῶρα ἀνταγωνιστική πράγμα τό ὀποῖον ἡ Ἐλλάδα δέν ἔχει κατορθώσει ποτέ. Ὅμως ἠ καπιταλιστική τάξις τῆς Ἐλλάδος εἶναι μιά παρασιτική καπιταλιστική τάξις ποῦ ζοῦσε ἀνέκαθεν ἀπό τον κρατικό προϋπολογισμό, με τη λεηλασία τοῦ δημόσιου πλούτου πού ἔπαίρνε, κατά ἕνα μεγάλο μέρος, τήν μορφή συμβάσεων δημόσιων ἔργων (πάντα με μια καλή
μίζα στούς πολιτικούς πού εμπλέκονταν) καί ὀγκώδη φοροδιαφυγή και φοροαπαλλαγή πού ποσῶς ἐνδιάφερεται γιά μεταρρυθμίσεις καί ἀνταγωνιστικότητα. .
κινητοποιηθούμε άμεσα. Το υπό σύστασιν ομοσπονδιακό κράτος θα αποτελέση την ταφόπλακα των Εθνών της Ευρώπης. Κινητήριος δύναμις του ομοσπονδιακού κράτους είναι οι τραπεζίτες, οι κοσμοπολίτες, και οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών.Η δημιουργία του θά ἀποδυναμώση ἔτι περαιτέρω τήν βιομηχανική, δημογραφική και πολιτισμική βάσιν τῆς Εὐρώπης. Σκοπός του εἶναι ἡ οίκονομική ἐξαθλίωσις, ἡ φυλετική ἐπιμειξία, καί ὁ πολιτισμικός συγκρητισμός προκειμένου να αφανιστῆ ἡ ἱερά ποικιλομορφία τῶν Εθνῶν, Φυλῶν, Πολιτισμῶν,
Θρησκειῶν, Γλωσσῶν, Οικονομιῶν, καί ἀνεξαρτήτων Κρατῶν τῆς Ευρώπης.Ως Ἕλληνες ἔχομε τρία ἄμεσα καθήκοντα ναεκπληρώσωμε:Πρῶτον, νά μήν ἀφομοιωθοῦμε ὡς Ἔθνος στήν ὀμοσπονδιακή πανοῦκλα τοῦ γαλλογερμανικοῦ ἄξονος.
ἔντιμοι καί ίκανοί. Τήν λύσι αὐτήν προτείνουν οι Ζισκάρ ντ’ Εσταίν, Τζόζεφ Στίγκλιτς, Πωλ Κρούγκμαντ, Κένεθ Ρογκόφ, Μάρτιν Σμιθ, Ρομπίνι Νουλιέλ, Λαπαβίτσας Κώστας, Σκαρδέπας Στέργιος, ο γνωστός Τζωρζ Σόρος, διεθνή οικονομικά ινστιτούτα και άλλοι πολλοί.