Το νερό αποτελεί ένα από τα πολυτιμότερα αγαθά για τη διατήρηση της ζωής στον πλανήτη.
Την αλήθεια αυτή γνώριζαν και οι παλαιοί και πολλές φορές προσπάθησαν να στερήσουν το πολύτιμο αυτό αγαθό από τους αντιπάλους τους, ή ακόμα χειρότερα να το χρησιμοποιήσουν ως όπλο κατά των αντιπάλων τους.
Μια καταγεγραμμένη χρήση δηλητηρίων από Έλληνες για στρατιωτικούς σκοπούς έλαβε χώρα το 1275 μ.Χ. κατά την διάρκεια της φραγκοκρατίας.
Ο Γάλλος ηγεμόνας της Αχαΐας Γουλιέλμος Βιλεαρδουίνος είχε συμμαχήσει με τον βασιλιά των Δύο Σικελιών Κάρολο ντ’ Ανζού (Ανδεγαβό) εναντίον του Έλληνα αυτοκράτορα Μιχαήλ 8ου Παλαιολόγου.
Ο Παλαιολόγος κατάφερε να εξεγείρει τους Έλληνες κατοίκους της Πελοποννήσου κατά των Φράγκων. Σε κάποια φάση των επιχειρήσεων ένα ισχυρό γαλλικό απόσπασμα με επικεφαλής τον Γοδεφρείδο ντε Μπρυγέρ κινήθηκε κατά των Ελλήνων επαναστατών στα Σκορτά της Αρκαδίας.
Οι Έλληνες αδυνατώντας να αντιμετωπίσουν τους Γάλλους ιππότες σε κατά μέτωπο μάχη βρήκαν καταφύγιο στα βουνά.
Οι Γάλλοι τους καταδίωξαν. Οι Έλληνες κατέφυγαν σε μια δασωμένη πλαγιά από όπου πήγαζε και ένα μικρό ποταμάκι. Οι Γάλλοι στρατοπέδευσαν χαμηλά, στους πρόποδες, από όπου μπορούσαν να τροφοδοτούνται με νερό.
Η συνέχεια είναι ευκολονόητη. Οι Έλληνες δηλητηρίασαν το νερό, μάλλον με μαυρόχορτο (στρύχνο, από όπου και η στρυχνίνη), με αποτέλεσμα οι Γάλλοι να εξοντωθούν κυριολεκτικά. Ο ίδιος ο ντε Μπρυγιέρ, ο μεγαλύτερος πολεμιστής της Φραγκιάς, σύμφωνα με το Χρονικό του Μορέως, πέθανε άδοξα από το δηλητηριασμένο νερό !
