Ανακαλύφθηκε η νέα Γη!

Η νεοανακαλυφθείσα νέα Γη, Kepler-10c, είναι στερεά και πολύ μεγαλύτερη από προηγούμενες..
ανακαλυφθείσες σούπερ-γαίες.

Οι αστρονόμοι ανακοίνωσαν στις 2 Ιουνίου στην Αμερικανική Αστρονομική Εταιρεία, ότι ανακάλυψαν μια νέα Γη. Οι θεωρητικοί πιστεύουν ότι ένας τέτοιος κόσμος δεν θα μπορούσε να σχηματιστεί, επειδή οτιδήποτε τόσο βαρύ θα τραβούσε αέριο υδρογόνο καθώς θα μεγάλωνε και θα γινόταν ένας γίγαντας αερίου όπως ο Δίας. Αυτός ο πλανήτης, παρόλα αυτά, είναι ολόκληρος στερεός και  πολύ μεγαλύτερος από προηγούμενες ανακαλυφθείσες σούπερ-γαίες, κάτι που τον κάνει μια ‘’Μέγα-Γη’’.

‘’Εκπλαγήκαμε όταν συνειδητοποιήσαμε ότι τον ανακαλύψαμε’’, είπε ο αστρονόμος Xavier Dumusque του Κέντρου Αστροφυσικής του Harvard-Smithsonian (CfA) στο Cambridge, Massachusetts

‘’Αυτός είναι ο Godzilla των γαιών’’, είπε ο Dimitar Sasselov από το CfA. ‘’Αλλά σε αντίθεση με το τέρας της ταινίας, ο Keppler-10c έχει θετικές επιπτώσεις στη ζωή’’. 

Η νεοανακαλυφθείσα ‘’Μέγα-Γη’’, Keppler-10c’’, κάνει κύκλους γύρω από τον Ήλιο της, όπως τα άστρα μια φορά κάθε 45 ημέρες. Βρίσκεται περίπου 560 έτη φωτός μακριά από τη Γη στον αστερισμό του Δράκοντα. Αυτό το σύστημα επίσης φιλοξενεί ένα κόσμο λάβας 3 φορές την μάζα της Γης, Keppler-10b, σε μια σημαντικά γρήγορη τροχιά 20 ωρών.

Το διαστημόπλοιο Keppler της NASA αρχικά ανακάλυψε τον Keppler-10c. Ο Keppler βρήκε πλανήτες χρησιμοποιώντας την μέθοδο της διέλευσης, ψάχνοντας για ένα άστρο το οποίο σκοτεινιάζει, όταν ένα πλανήτης περνά μπροστά του. Μετρώντας το ποσοστό του σκότους, οι αστρονόμοι μπορούν να υπολογίσουν το φυσικό μέγεθος του πλανήτη. Όμως, ο Keppler δεν μπορεί να μας πληροφορήσει αν ένας πλανήτης είναι στερεός ή αέριος.

Ο Keppler-10c γνωρίζουμε ότι έχει διάμετρο περίπου 18,000 μίλια (29,000 χιλιόμετρα), 2,3 φορές μεγαλύτερος από τη Γη. Αυτό υπολογίζεται ότι τοποθετείται σε μια κατηγορία πλανητών γνωστών ως μίνι-Ποσειδώνες, οι οποίοι έχουν κελύφη πυκνών αερίων.

Η ομάδα χρησιμοποίησε το όργανο HARPS-North στο Telescopio Nazionale Galileo (TNG) στα Κανάρια Νησιά, για να υπολογίσει τη μάζα του Keppler-10c. Βρήκαν ότι ζυγίζει 17 φορές περισσότερο από τη Γη – πολύ περισσότερο από ότι αναμενόταν. Αυτό μας έδειξε ότι ο Keppler-10c πρέπει να έχει μια πυκνή σύνθεση βράχων και άλλων στερεών υλικών.

‘’Ο Keppler-10c δεν χάνει την ατμόσφαιρα του με την πάροδο του χρόνου. Είναι αρκετά ογκώδης ώστε να κρατηθεί ενιαίος’’, είπε ο Dumusque. ‘’Πρέπει να σχηματίστηκαν με τον τρόπο που τα βλέπουμε τώρα’’.

Οι θεωρίες σχηματισμού των πλανητών έχουν μια δυσκολία στο να εξηγήσουν, πως ένας τόσο μεγάλος κόσμος θα μπορούσε να αναπτυχθεί. Όμως, μια νέα μελέτη παρατήρησης, υποδηλώνει ότι δεν είναι η μοναδική.

Επίσης παρουσιάστηκε στο AAS, από τον Lars A. Buchhave του CfA μια συσχέτιση μεταξύ της χρονικής περιόδου ενός πλανήτη – πόσο χρειάζεται για τροχιά γύρω από τον άστρο του – και το μέγεθος στο οποίο ένας πλανήτης μεταβαίνει από στερεά σε αέρια μορφή. Αυτό δείχνει ότι περισσότερες ‘’Μέγα-γαίες’’ θα βρεθούν ως πλανήτες-κυνηγοί επιμηκύνοντας τα δεδομένα τους σε τροχιές μεγαλύτερης διάρκειας.

Την ανακάλυψη ότι ο Keppler-10c είναι μια Μέγα-Γη επίσης βαθιές επιπτώσεις για την ιστορία του σύμπαντος και την πιθανότητα ζωής. Το σύστημα Keppler-10c έχει ηλικία περίπου 11 δισεκατομμυρίων ετών, που σημαίνει ότι σχηματίστηκε λιγότερο από 3 δισεκατομμύρια χρόνια μετά το Big Bang.

Το πρώιμο σύμπαν περιείχε μόνο υδρογόνο και ήλιο. Χρειάστηκαν βαρύτερα στοιχεία για να δημιουργηθούν βραχώδεις πλανήτες, όπως το πυρίτιο και ο σίδηρος, και έπρεπε να δημιουργηθούν στη πρώτη γενιά άστρων. Όταν αυτά τα άστρα εξερράγησαν, σκόρπισαν αυτά τα ζωτικής σημασίας συστατικά στο διάστημα, τα οποία μπορούσαν να ενσωματωθούν σε μεταγενέστερες γενιές άστρων και πλανητών.

Αυτή η διαδικασία πρέπει να χρειάστηκε δισεκατομμύρια χρόνια. Όμως, ο Keppler-10c δείχνει ότι το σύμπαν είχε την δυνατότητα να σχηματίσει τέτοιους τεράστιους βράχους ακόμη και όταν τα βαριά στοιχεία ήταν λιγοστά.

‘’Η ανακάλυψη του Keppler-10c μας λέει ότι βραχώδεις πλανήτες μπόρεσαν να σχηματιστούν πολύ νωρίτερα από ότι πιστεύαμε. Και αν μπορείς να δημιουργήσεις βράχους, μπορείς να δημιουργήσεις ζωή’’, είπε ο Sasselov.

Αυτή η ανακάλυψη σημαίνει ότι οι αστρονόμοι δεν θα πρέπει να αποκλείουν παλαιά άστρα όταν ψάχνουν για πλανήτες όπως η Γη. Και αν παλαιά άστρα μπορούν να φιλοξενήσουν βραχώδεις Γαίες επίσης, τότε έχουμε μια καλύτερη ευκαιρία να εντοπίσουμε υποθετικά κατοικήσιμους κόσμους στην κοσμική μας γειτονιά. 

Tο HUBBLE δείχνει ότι η κόκκινη κηλίδα του Δία είναι μικρότερη από ότι έχει ποτέ μετρηθεί

Πρόσφατες παρατηρήσεις επιβεβαιώνουν ότι η μεγάλη ερυθρά κηλίδα του Δία, εκτείνεται περίπου 10.250 μίλια από τη μια πλευρά έως την άλλη.

Η περίφημη ερυθρά κηλίδα του Δία είναι μια αντικυκλωνική καταιγίδα με στροβίλους μεγαλύτερη από τη Γη και έχει συρρικνωθεί στο μικρότερο μέγεθος που έχει ποτέ μετρηθεί.

Σύμφωνα με το κέντρο Amy Simon της Nasa στο Goddard Space Flight Center στο Greenbelt, Maryland, πρόσφατες παρατηρήσεις με το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble της Nasa, επιβεβαίωσαν ότι η μεγάλη ερυθρά κόκκινη κηλίδα τώρα είναι περίπου 10.250 μίλια (16.500 χλμ.) από τη μια έως την άλλη πλευρά. Οι αστρονόμοι παρακολουθούν αυτή τη συρρίκνωση από το 1930.

Γυρίζοντας πίσω σε ιστορικές παρατηρήσεις, βλέπουμε ότι στα τέλη του 1800 μ.Χ., οι μετρήσεις της καταιγίδας έφταναν τα 25.500 μίλια (41.000 χλμ.) στο μακρύ της άξονα.

Το διαστημόπλοιο Voyager 1 και 2 από πτήσεις δίπλα στον Δία το 1979, μέτρησε ότι ήταν 14.500 μίλια (23.300 χλμ.) από τη μια έως την άλλη πλευρά της. Το 1995 μια φωτογραφία του Hubble έδειξε τον άξονα της κηλίδας να εκτιμάται στα 13.020 μίλια (21.000 χλμ.) από τη μια έως την άλλη πλευρά του.     

Στις αρχές του 2012, ερασιτεχνικές παρατηρήσεις αποκάλυψαν μια αύξηση στην αναλογία

της κηλίδας - η οποία συρρικνώνεται στα 580 μίλια (930 χλμ.) το χρόνο – αλλάζοντας το σχήμα της μεγάλης κηλίδας του Δία από οβάλ σε κυκλικό.

‘’Στις πρόσφατες παρατηρήσεις μας, είναι φανερό ότι εισέρχονται στην καταιγίδα πολύ μικρές δίνες’’, είπε η Simon. ‘’Υποθέτουμε ότι αυτό  μπορεί να ευθύνεται για την επιτάχυνση των αλλαγών των εσωτερικών δυναμικών και της ενέργειας της μεγάλης ερυθράς κηλίδας.     

Η ομάδα της Simon σχεδιάζει τη μελέτη των κινήσεων των μικρών δινών και των εσωτερικών δυναμικών της ενέργειας της καταιγίδας για να διευκρινίσουν κατά πόσο αυτές οι δίνες τρέφουν ή υποσκάπτουν τους ανοδικούς στροβίλους με αποτέλεσμα αυτή την ακόμη ανεξήγητη συρρίκνωση.