Διαβάστε απόσπασμα από το καινούριο του βιβλίο, που θα κυκλοφόρησε στις ..
ΗΠΑ την Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2014!Νέα Παγκόσμια Τάξη… Ο κόσμος της Νέας Εποχής που αναδύεται γύρω μας! Μία εντελώς καινούρια χρονική περίοδος για την ανθρωπότητα, η οποία θα σημάνει την επικράτηση ενός σκληρού κοινωνικού δαρβινισμού και πλανητικού μαλθουσιανισμού: θα επιβιώσουν ΜΟΝΟ οι λίγοι, εκείνοι δηλ. που θα προσαρμοστούν στις νέες δύσκολες συνθήκες και στα νέα παγκόσμια δεδομένα!… Για όλους τους υπόλοιπους, τη συντριπτική πλειοψηφία των 9/10 του πλανήτη Γη, η Νέα Εποχή θα αποδειχτεί ο χειρότερος δυνατός εφιάλτης…
Ένας εκ των βασικών αρχιτεκτόνων και ερμηνευτών της Νέας Παγκόσμιας Τάξης είναι ο πρώην υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ, επί διακυβέρνησης των Δημοκρατικών, ο 91χρονος σήμερα Χένρι Κίσιντζερ (Henry Kissinger). Γερμανοεβραϊκής καταγωγής, κατεδιώχθη από τη χιτλερική Γερμανία στη δεκαετία του 1930 και έκτοτε ζει πέραν του Ατλαντικού, στη γη του «Νέου Κόσμου». Υπήρξε, κατά πολλούς, αυτός που υπονόμευσε τα θεμέλια της Σοβιετικής Ένωσης και συνέβαλλε τα μέγιστα στην πτώση της, μέσω της περίφημης (και βασισμένης στο «1984» του Τζορτζ Όργουελ) «τριγωνικής πλανητικής γεωστρατηγικής»: τρεις κυρίαρχες υπερδυνάμεις και συμμαχία των δύο (ΗΠΑ και Κίνας) εναντίον της τρίτης, της ΕΣΣΔ…
Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το νέο του έργο, υπό τον πολύ χαρακτηριστικό τίτλο «Παγκόσμια Τάξη» (“World Order”), από τις εκδόσεις “Penguin Press”, όπως δημοσιεύεται στην elora.gr από τον Δρ. Ησαΐας Κωνσταντινίδη.
Στο έργο του αυτό, που όπως ο ίδιος ο Κίσιντζερ δήλωσε θα είναι μετά βεβαιότητας το τελευταίο του σ’ αυτή τη ζωή, ο συγγραφέας περιγράφει τον νέο κόσμο που αναδεικνύεται μετά τα τρέχοντα δραματικά γεγονότα σε διάφορες νευραλγικές γωνιές του πλανήτη… Είναι η «Διαθήκη» του ανθρωπόμορφου αυτού δαίμονα, ή μάλλον η «παρακαταθήκη» του για την παγκόσμια κυβέρνηση που έρχεται με επικεφαλής… τον «Μεσσία»! Ο νοών νοείτω.
Ακολουθεί, σε μετάφραση του γράφοντος αυτό το άρθρο, το εν λόγω απόσπασμα που μας εστάλη από τις ΗΠΑ από το υπό έκδοση βιβλίο του Χένρι Κίσιντζερ: «Η Λιβύη βρίσκεται σε εμφύλιο πόλεμο. Φονταμενταλιστικοί στρατοί οικοδομούν το αυτοανακηρυσσόμενο χαλιφάτο μέσω των εδαφών της Συρίας και του Ιράκ. Η νεαρή αφγανική δημοκρατία βρίσκεται στο χείλος της παραλυσίας. Σ’ αυτές τις κακοτυχίες προσθέτουμε την επάνοδο της έντασης στις σχέσεις με τη Ρωσία και τις πολύπλοκες σχέσεις με την Κίνα, που είναι διχασμένη ανάμεσα στις υποχρεώσεις της για συνεργασία και τις δημόσιες αντιπαραθέσεις. Η αντίληψη της Τάξης, ως θεμέλιο της σύγχρονης εποχής μας, βρίσκεται σε κρίση.
Στις δεκαετίες αμέσως μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο οι ΗΠΑ – με μια δυναμική οικονομία και υψηλή εθνική αυτοπεποίθηση – πήραν τη σκυτάλη της παγκόσμιας ηγεμονίας, προσδίδοντάς της νέες διαστάσεις. Χώρα, βασισμένη στη σαφή ιδέα μιας ελεύθερης και αντιπροσωπευτικής διακυβέρνησης, οι ΗΠΑ ταυτοποίησαν τη δική τους άνοδο με τη διάδοση της ελευθερίας και της δημοκρατίας, θεωρώντας τις αξίες αυτές ως παράγοντες μέσω των οποίων μπορεί να επιτευχθεί μία δίκαιη και διαρκής ειρήνη.
Η παραδοσιακή ευρωπαϊκή αντίληψη περί Τάξης έβλεπε πάντοτε τους λαούς και τις χώρες ως ανταγωνιστές. Για να εξουδετερωθούν τα επακόλουθα των μεταξύ τους συγκρουόμενων φιλοδοξιών, η εν λόγω αντίληψη στηρίζεται στην ισορροπία των δυνάμεων και την ύπαρξη ενός καλού συνδυασμού σοφών κυβερνητών. Η κυρίαρχη αμερικανική θεώρηση βλέπει τους ανθρώπους ως λογικά διακείμενους σε μία σταθερή συμβιβαστική ειρήνη. Επομένως η διάδοση της δημοκρατίας αποτελεί τον κορυφαίο σκοπό της διεθνούς Τάξης. Οι ελεύθερες αγορές θα διανοίξουν χώρους για την ανάπτυξη των ατόμων, θα εμπλουτίσουν τις κοινωνίες και θα αντικαταστήσουν τους παραδοσιακούς διεθνείς ανταγωνισμούς με την οικονομική αλληλεξάρτηση.
Οι προσπάθειες για τη θεμελίωση μιας Παγκόσμιας Τάξης πάνω σ’ αυτή τη βάση έδωσαν σε μεγάλο βαθμό καρπούς. Μεγάλος αριθμός ανεξάρτητων κυρίαρχων κρατών κυβερνούν στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου. Η διάδοση της δημοκρατίας και της διακυβέρνησης μέσω εκλογών έχει πια μετατραπεί σε αυτονόητη επιθυμία, αν όχι και σε καθολική πραγματικότητα. Οι παγκόσμιες επικοινωνίες και τα οικονομικά δίκτυα λειτουργούν σε πραγματικό χρόνο.
Τα χρόνια από το 1948 περίπου και έως το τέλος του αιώνα σηματοδοτούν μία σύντομη στιγμή της παγκόσμιας ιστορίας, η οποία θα μπορούσαμε να πούμε ότι χαρακτηρίζεται από τη γέννηση μίας καθολικής Παγκόσμιας Τάξης στη βάση ενός μείγματος αμερικανικού ιδεαλισμού και παραδοσιακών ευρωπαϊκών αντιλήψεων του κράτους και ισορροπίας των δυνάμεων. Ευρείες περιοχές του κόσμου ποτέ τους δεν αποδέχτηκαν ή τελικώς συμβιβάστηκαν σιωπηρά με τη δυτική αντίληψη περί Τάξης. Τα απωθημένα τους μόλις τώρα βγαίνουν στο φως της ημέρας: π.χ. στην ουκρανική κρίση και στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας. Κάτι που έρχεται σε αντίθεση και σε σύγκρουση με την έννοια της Τάξης όπως την επέβαλλε η Δύση.
Πρώτα απ’ όλα, η ίδια η φύση του κράτους – του βασικού κυττάρου της διεθνούς ζωής – βρίσκεται υπό πίεση από πολλές κατευθύνσεις. Η Ευρώπη ακολούθησε τον δρόμο της «υπέρβασης» του κράτους και της διαμόρφωσης εξωτερικής πολιτικής πάνω στο πνεύμα της «ήρεμης» δύναμης. Είναι όμως αμφίβολο αν οι απαιτήσεις για νομιμότητα, αποκομμένες από την αντίληψη περί στρατηγικής, θα μπορέσουν να «συντηρήσουν» μία Παγκόσμια Τάξη. Η Ευρώπη δεν έχει καταφέρει ακόμη να «αποκτήσει» χαρακτηριστικά κράτους, κάτι που προδιαθέτει για επερχόμενο κενό εξουσίας σε εσωτερικό επίπεδο και ανισορροπία δυνάμεων στα σύνορά της.
Την ίδια ώρα κομμάτια της Μέσης Ανατολής βυθίστηκαν σε συγκρούσεις μεταξύ τους με αφορμή διαθρησκευτικές και εθνοτικές διαφορές. Θρησκευτικές πολιτοφυλακές και δυνάμεις που στηρίζουν αυτές τις συγκρούσεις παραβιάζουν σύνορα και κυριαρχίες όπως αυτές θέλουν, κάτι που γεννά ένα νέο φαινόμενο, τα «αποτυχημένα κράτη», τα οποία και δεν είναι σε θέση να ελέγξουν ούτε την ίδια τους την επικράτεια.
Η πρόκληση για την Ασία είναι το αντίθετο από αυτή της Ευρώπης. Οι κανόνες της ισορροπίας δυνάμεων κυριαρχούν χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψη την αντίληψη της νομιμότητας, κάτι που όχι σπανίως οδηγεί τις επί μέρους διαφορές στο χείλος της σύρραξης.
Η σύγκρουση ανάμεσα στη διεθνή οικονομία και τους πολιτικούς θεσμούς, που υποτίθεται ότι την κυβερνούν, αδυνατίζει επίσης την αίσθηση ενός κοινού σκοπού, που είναι απαραίτητος για να υπάρξει Παγκόσμια Τάξη. Το οικονομικό σύστημα έγινε παγκόσμιο, αλλά την ίδια στιγμή η πολιτική δόμηση του κόσμου έμεινε βασισμένη πάνω στο έθνος-κράτος. Η οικονομική παγκοσμιοποίηση στην πράξη αγνοεί τα εθνικά σύνορα. Η εξωτερική πολιτική όμως συνεχίζει να τα επικυρώνει, αν και προσπαθεί να συμβιβάσει δύο έννοιες αντιφατικές μεταξύ τους: τους εθνικούς στόχους και τα ιδανικά της Παγκόσμιας Τάξης.
Αυτή η δυναμική είχε ως αποτέλεσμα δεκαετίες σταθερής οικονομικής άνθησης, που την διέκοπταν μόνο περιοδικές οικονομικές κρίσεις με φανερά αυξανόμενη ένταση: στη Λατινική Αμερική τη δεκαετία του 1980, στην Ασία το 1997, στη Ρωσία το 1998, στις ΗΠΑ το 2001 και ξανά το 2007, στην Ευρώπη μετά το 2010. Οι κερδισμένοι από αυτή την υπόθεση έχουν ελάχιστες ενστάσεις έναντι του συστήματος. Οι χαμένοι όμως – π.χ. αυτοί που υπέπεσαν σε δομικά αδιέξοδα, όπως συνέβη με τη νότια πτέρυγα της Ευρωπαϊκής Ένωσης – προσπαθούν να επιλύσουν τα προβλήματά τους με τρόπους που αντιφάσκουν ή έστω εμποδίζουν τη λειτουργία ενός παγκοσμίου οικονομικού συστήματος.
Έτσι η διεθνής Τάξη βρέθηκε ενώπιον ενός παραδόξου: η ευδοκίμηση εξαρτάται από την επιτυχία της παγκοσμιοποίησης, αλλά όλη αυτή η διαδικασία γεννά πολιτική αντίδραση, η οποία συχνά «δουλεύει» εναντίον των ίδιων της των στόχων.
Ένα άλλο ελάττωμα της τωρινής Παγκόσμιας Τάξης είναι η απουσία ενός αποτελεσματικού μηχανισμού, μέσω του οποίου οι μεγάλες δυνάμεις να συνδιαλέγονται και να συνεργάζονται για την επίλυση των πιο σπουδαίων ζητημάτων. Η φύση και η συχνότητα των διάφορων «φόρουμ» σήμερα «δουλεύει» ενάντια στην επεξεργασία μίας μακροπρόθεσμης στρατηγικής και σπανίως επιτρέπει κάτι παραπάνω από μια συζήτηση επί τρεχόντων ζητημάτων τακτικής, στη χειρότερη περίπτωση οδηγεί στη γέννηση νέων συναντήσεων κορυφής με τη μορφή «κοινωνικών» γεγονότων που καλύπτουν τα «media». Για να είναι όμως μία σύγχρονη δόμηση συμβατή με τους διεθνείς κανόνες, δεν μπορεί να στηρίζεται μόνο σε από κοινού δηλώσεις, αλλά πρέπει να προϋποθέτει και μία καθολική αποδοχή.
Ενδεχόμενη αποτυχία θα φέρει όχι τόσο έναν μεγάλο πόλεμο ανάμεσα σε κράτη (αν και αυτό είναι πιθανό να συμβεί σε ορισμένες περιοχές), όσο την ανάδυση σφαιρών επιρροής που προσδιορίζονται από δικές τους ιδιαίτερες δομήσεις και μορφές διακυβέρνησης. Με την ενδεχόμενη επικράτηση μίας τέτοιας διαδικασίας, κάθε τέτοια σφαίρα θα μπαίνει στον πειρασμό να δοκιμάσει την ισχύ της έναντι άλλων κοινοτήτων, που δεν αποδέχεται ως νόμιμα αυθύπαρκτες. Μάχη μεταξύ περιοχών ίσως να αποδειχθεί ακόμη πιο καταστρεπτική απ’ ό,τι μάχη μεταξύ κρατών.
Η αναζήτηση μιας Παγκόσμιας Τάξης απαιτεί ορθολογική στρατηγική, βασισμένη στην αντίληψη της Τάξης μέσα στις διάφορες περιοχές και συσχετισμό αυτών των κατά τόπους «Τάξεων» η μία με την άλλη. Οι στόχοι αυτοί δεν εξουδετερώνονται απαραίτητα μεταξύ τους: ο θρίαμβος μίας ριζοσπαστικής κίνησης μπορεί να επιβάλλει Τάξη σε μια περιοχή, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις ταραχών σε άλλες ή σε σχέση με όλες τις υπόλοιπες. Η στρατιωτική ηγεμονία μιας χώρας σε δεδομένη περιοχή, ακόμη και αν αυτή δημιουργεί την εντύπωση Τάξης, μπορεί να ρίξει σε κρίση τον υπόλοιπο κόσμο.
Για να παίξουν υπεύθυνο ρόλο στην εξέλιξη της Παγκόσμιας Τάξης στη διάρκεια του 21ου αιώνα, οι ΗΠΑ πρέπει να είναι έτοιμες να απαντήσουν σε μια σειρά από ερωτήσεις: Τι είναι αυτό που θέλουμε να αποτρέψουμε, ό,τι και αν συμβεί, ακόμη και αν είναι απαραίτητο να δράσουμε μόνοι; Τι είναι αυτό που θέλουμε να πετύχουμε, ακόμη και αν δεν έχουμε καμία ευρεία υποστήριξη; Τι θέλουμε να πετύχουμε ή να αποτρέψουμε μόνο σε περίπτωση που έχουμε τη στήριξη των συμμάχων μας; Σε ποιες περιπέτειες δεν πρέπει να μπούμε, ακόμη και αν μας ωθούν σε κάτι τέτοιο οι σύμμαχοί μας; Ποια είναι η ουσία των αξιών που θέλουμε να υπερασπιζόμαστε; Και σε ποιον βαθμό η επιβολή αυτών των αξιών εξαρτάται από τις περιστάσεις;
Από την πλευρά των ΗΠΑ κάτι τέτοιο απαιτεί σκέψη πάνω σε δύο εκ πρώτης όψεως αντιφατικά επίπεδα. Η επιβολή παγκοσμίων αξιών πρέπει να προχωρά χέρι-χέρι με την αναγνώριση της πραγματικότητας της ιστορίας, του πολιτισμού και των περί ασφαλείας αντιλήψεων των άλλων περιοχών. Ακόμη και αν δεν θέλουμε να μάθουμε από τα όσα συνέβησαν τις προηγούμενες δεκαετίες, δεν πρέπει να απαρνηθούμε τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της Αμερικής. Η ιστορία δεν συγχωρεί τις χώρες που απαρνιούνται την ταυτότητά τους, προσλαμβάνοντας πορεία που απαιτεί περισσότερες προσπάθειες και ένταση. Αλλά δεν εγγυάται ούτε και την επιτυχία, όσο καλές προϋποθέσεις και να υπάρχουν, αν απουσιάζει μία ολοκληρωμένη γεωπολιτική στρατηγική».
