Το ερπετοειδές κεφάλι της Κρήτης!!

Έχουμε επισκεφτεί την Κρήτη ως ομάδα Ερ.Ε.Ν.Ζω για ερευνητικούς σκοπούς 3 φορές τα τελευταία 7 χρόνια, και παρά τον..
όγκο πληροφοριών που έχουμε συλλέξει στο αρχείο μας, από την προσωπική μας έρευνα, και από εκατοντάδες βίντεο και φωτογραφίες που έχουμε τραβήξει και αναλύσει, έχουμε την αίσθηση ότι είμαστε ακόμα στην αρχή, καθώς το μέγεθος του νησιού, η απίστευτη ιστορία, αρχαία και νεότερη, οι μύθοι και οι παραδόσεις που τη συνοδεύουν, και τα ατέλειωτα σπήλαια απ΄τα Αστερούσια Όρη μέχρι και τον Ομαλό, έχουν δημιουργήσει μια τεράστια δεξαμενή πληροφοριών, που απαιτούν - ευτυχώς- αρκετά ακόμα ταξίδια.


Στο τελευταίο ερευνητικό ταξίδι μας που πραγματοποιήθηκε το καλοκαίρι του 2012 από τον Αργύρη και τον Νίκο (ιδρυτικά μέλη της ομάδας Ερ.Ε.Ν.Ζω από το 1994), περιοριστήκαμε μόνο στην δυτική πλευρά του νησιού και αφού ερευνήσαμε αρκετά σπήλαια και περιοχές που είναι γνωστές για παράξενους θρύλους (δαίμονες που βγαίνουν από σπήλαια και κάνουν απαγωγές, νυχτερινά φώτα, περίεργα πτηνά όπου μοιάζουν με τεράστιες νυχτερίδες, ξωτικά που απαγάγουν ανθρώπους και νεράιδες που κάποια ασέληνα βράδια ακούγονται από τα σπήλαια οι μουσικές των χορών που στήνουν), αποφασίσαμε ότι το “κερασάκι στην τούρτα” είναι μια επίσκεψη στο ερπετοειδές κεφάλι της Γεωργιούπολης.
Παίρνοντας λοιπόν την εθνική οδό από Χανιά προς Ρέθυμνο και περίπου 20 λεπτά αργότερα φτάσαμε στον κόμβο της Γεωργιούπολης, και αφού βγήκαμε από τον κεντρικό δρόμο αρχίσαμε να ανεβαίνουμε ένα σχετικά μικρό λόφο στην βόρεια πλευρά. Το ερπετοειδές κεφάλι βρίσκετε στο ξωκλήσι του Αγίου Αντωνίου, ένα μικρό εκκλησάκι που είναι ζήτημα αν χωρούν μέσα περισσότερα από δέκα άτομα, και το οποίο είναι χτισμένο κάτω από τα βράχια ενός μικρού γκρεμού. Είναι αρκετά καλά κρυμμένο (δεν φαίνεται από καμιά πλευρά του δρόμου), και αν κάποιοι επιθυμείτε να το επισκεφτείτε θα πρέπει να ρωτήσετε κάποιον κάτοικο της περιοχής διαφορετικά θα δυσκολευτείτε αρκετά. Το ίδιο κάναμε και εμείς ρωτώντας έναν ευγενικό και χαμογελαστό κύριο που εργαζόταν σε ένα εργαστήριο ξυλείας το οποίο είναι και το πρώτο κτίριο που συναντήσαμε βγαίνοντας από την εθνική οδό. Αν και αρχικώς μας πέρασε για χρυσοθήρες που αναζητούμε τον δικό μας θησαυρό, καθώς στην περιοχή κυκλοφορούν πολλοί θρύλοι για κρυμμένους θησαυρούς από τουρκοκρατίας, μας κατατόπισε “στο περίπου” και συνεχίσαμε να ανεβαίνουμε με το αυτοκίνητο το μικρό λόφο. Περίπου 500-600 μέτρα μετά στρίψαμε δεξιά μπαίνοντας σε ένα στενό χωματόδρομο που με δυσκολία χωρούσε να περάσει το όχημα. Διανύσαμε περίπου ένα χιλιόμετρο και βγήκαμε σε ένα μικρό ξέφωτο όπου αφήσαμε το αυτοκίνητο και συνεχίσαμε με τα πόδια για ακόμα ένα χιλιόμετρο.Το ερπετοειδές κεφάλι βρίσκετε μερικά μέτρα από ένα εκκλησάκι που είναι αφιερωμένο στον μεγάλο αναχωρητή της ερήμου τον Άγιο Αντώνιο ο οποίος έχει και το προσωνύμιο «Άγιος των Φαραγγιών». Μια παράδοση λέει ότι ο συγκεκριμένος χώρος υπήρξε το ερημητήριο ενός μοναχού ο οποίος θέλοντας να γεμίσει τις ατέλειωτες ώρες της μοναξιάς του σκάλισε ένα πλακέ βράχο για καθαρά χρηστικούς λόγους και τον έκανε πεζούλι να κάθεται, την δε άκρη του βράχου την έκανε με τη μορφή δράκου για λόγους διακόσμησης. Στην Χριστιανική παράδοση της Κρήτης όσο κι αν αυτό ακούγεται σήμερα παράξενο, ο Δράκος ήταν ένα πολύ κοινό σύμβολο διακόσμησης στην εκκλησιαστική τέχνη, ιδίως στα τέμπλα τα ξυλόγλυπτα των εκκλησιών.
Υπάρχει όμως μία παράδοση ακόμα που μας κέντρισε το ενδιαφέρον.
Το εκκλησάκι του Αγίου Αντωνίου είναι χτισμένο στην βάση ενός μικρού γκρεμού και κάτω από τα βράχια, ενώ δεξιά του υπάρχουν ανοίγματα σε μέγεθος που θα μπορούσε να περάσει άνθρωπος και δείχνουν να οδηγούν σε κάθετα σπήλαια. Ίδια ανοίγματα στα βράχια αλλά πρόχειρα κλεισμένα υπάρχουν και δίπλα από το ερπετοειδές κεφάλι. Η παράδοση λέει ότι η πρακτική της ανοικοδόμησης Χριστιανικών Ναών μέσα σε σπήλαια ήταν πολύ διαδεδομένη καθώς σε παλαιότερες εποχές όταν υπήρχαν υπόνοιες υπερφυσικής δραστηριότητας ο τόπος σφραγιζότανε με κάποιο ναΐσκο. Πριν μερικά χρόνια, τον Δεκέμβριο του 2002, το περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 108, είχε δημοσιεύσει ένα άρθρο για το συγκεκριμένο άγαλμα με τίτλο, «Το παράξενο ον της Κρήτης!». Εκεί βρήκαμε επίσης ότι οι Ναοί της Αγ. Μαρίνας & Αγ. Αντωνίου τοποθετούνται εκεί όπου παρουσιάζονται φαινόμενα ιδιόρρυθμων πλασμάτων που εκλαμβάνονται από τον Χριστιανισμό ως δαίμονες κτλ.
Φτάνοντας λοιπόν στο εκκλησάκι του Αγίου Αντωνίου εύκολα εντοπίσαμε το ερπετοειδές κεφάλι το οποίο βρίσκετε μόλις 5-6 μέτρα πιο δίπλα. Το πρώτο πράγμα που μας τράβηξε την προσοχή είναι η απίστευτη συμμετρία, απίστευτα ομοιόμορφο, και παρότι έχει υποστεί μια μικρή διάβρωση εξαιτίας της έκθεσης του στις καιρικές συνθήκες χειμώνα καλοκαίρι, διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση. Η ηλικία του είναι άγνωστη. Το μέγεθος του δεν είναι μικρό αφού έχει ύψος 50cm, πλάτος 45cm, και βάθος 50cm. Εύκολα διακρίνονται οπές για αυτιά ενώ τα δόντια είναι μεγάλα και φυσικά ερπετοειδές. Υπό συγκεκριμένες γωνίες θυμίζει κάτι μεταξύ ανθρώπου και πιθήκου, κυρίως το άνω μέρος, ενώ από άλλα σημεία του χώρου θυμίζει τις γνωστές αναφορές περί μορφών εξωγήινων πλασμάτων που διαβάζουμε στο διαδίκτυο και σε περιοδικά του χώρου.

Σήμερα κανείς δεν ξέρει τον πραγματικό σκοπό της δημιουργίας του και πιθανόν δεν θα τον μάθουμε ποτέ. Μπορεί να δημιουργήθηκε από αυτόν τον άγνωστο μοναχό που θέλησε να γεμίσει τις ατέλειωτες ώρες του όπως μας είπαν μεγαλύτεροι σε ηλικία κάτοικοι της περιοχής, μπορεί να δημιουργήθηκε κάποτε προς τιμή αυτών των ιδιόρρυθμων πλασμάτων που ζούσαν στις σπηλιές και ήταν η αιτία να δημιουργηθεί ο ναΐσκος του Αγίου Αντωνίου για να σφραγιστεί η περιοχή όπως λέει η παράδοση ή μπορεί να δημιουργήθηκε για λόγους τους οποίους δεν μπορούμε να φανταστούμε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτός ο «ερπετοειδής θεός» θα συνεχίσει να βρίσκετε εκεί, δίπλα στο ξωκλήσι του Αγίου Αντωνίου, με το βλέμμα του να αγναντεύει το βαθύ γαλάζιο του ορίζοντα, αγέρωχος, μοναχικός αλλά όχι μονόχνοτος, επιβλητικός και για κάποιους ίσως λίγο τρομακτικός.