Γιατί είμαστε εδώ; Από ερχόμαστε; Σύμφωνα με τις δοξασίες ενός λαού της κεντρικής Αφρικής, πριν από μας υπήρχε μόνο..
σκοτάδι, νερό και ο μεγάλος θεός Bumba. Μια μέρα που ο Bumba είχε πόνο στο στομάχι έκανε εμετό και δημιουργήθηκε ο Ήλιος. Ο Ήλιος εξάτμισε μια ποσότητα νερού και εμφανίστηκε η γη. Όμως ο Bumba είχε ακόμη στομαχόπονο και έκανε πάλι εμετό και έτσι δημιουργήθηκε η Σελήνη, τα άστρα και στη συνέχεια η λεοπάρδαλη, ο κροκόδειλος, η χελώνα και στο τέλος ο άνθρωπος.
σκοτάδι, νερό και ο μεγάλος θεός Bumba. Μια μέρα που ο Bumba είχε πόνο στο στομάχι έκανε εμετό και δημιουργήθηκε ο Ήλιος. Ο Ήλιος εξάτμισε μια ποσότητα νερού και εμφανίστηκε η γη. Όμως ο Bumba είχε ακόμη στομαχόπονο και έκανε πάλι εμετό και έτσι δημιουργήθηκε η Σελήνη, τα άστρα και στη συνέχεια η λεοπάρδαλη, ο κροκόδειλος, η χελώνα και στο τέλος ο άνθρωπος.
Αυτός ο μύθος περί Δημιουργίας, όπως και πολλοί άλλοι, προσπαθούν να απαντήσουν σε τέτοιου είδους ερωτήματα. Ευτυχώς, όμως σήμερα έχουμε ένα εργαλείο για να δώσουμε απαντήσεις: την επιστήμη.
Όσον αφορά τα μυστήρια της ύπαρξης η πρώτη επιστημονική απόδειξη εμφανίστηκε πριν από περίπου 80 χρόνια, όταν ο Edwin Hubble άρχισε τις παρατηρήσεις του στη δεκαετία του 1920, με το 100 ιντσών τηλεσκόπιο, στο όρος Wilson στο Los Angeles.
Με έκπληξη ο Hubble διαπίστωσε ότι σχεδόν όλοι οι γαλαξίες απομακρύνονται από εμάς. Επιπλέον, όσο πιο μακρινοί είναι οι γαλαξίες, τόσο πιο γρήγορα απομακρύνονται. Η διαστολή του σύμπαντος ήταν μια από τις πιο σημαντικές επιστημονικές ανακαλύψεις όλων των εποχών. Αυτό το εύρημα οδηγούσε στη υποψία ότι το σύμπαν είχε μια αρχή. Αν οι γαλαξίες απομακρύνονται μεταξύ τους, τότε αυτοί θα έπρεπε να βρίσκονται πιο κοντά στο παρελθόν. Αν η ταχύτητά τους ήταν σταθερή τότε πριν από δισεκατομμύρια χρόνια όλοι τους θα βρίσκονταν στο ίδιο σημείο. Ήταν αυτό η απαρχή του σύμπαντος; Εκείνη την εποχή οι περισσότεροι επιστήμονες δυσφορούσαν με την ιδέα ότι το σύμπαν είχε μια αρχή, διότι αυτό συνεπαγόταν την κατάρρευση της φυσικής.
Θα έπρεπε κάποιος να επικαλεστεί ένα εξωτερικό παράγοντα – για ευκολία μπορεί κανείς να τον ονομάσει Θεό -για να εξηγήσει το πώς άρχισε το σύμπαν. Γι αυτό κυριάρχησαν οι θεωρίες σύμφωνα με τις οποίες το σύμπαν διαστέλλεται μεν στον παρόντα χρόνο, αλλά δεν είχε μια αρχή. Ίσως η πιο γνωστή ήταν η θεωρία της σταθερής κατάστασης που προτάθηκε το 1948.
Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή το σύμπαν υπήρχε για πάντα και ήταν το ίδιο σε όλες τις χρονικές στιγμές. Αυτή η τελευταία ιδιότητα ήταν μια πρόβλεψη που θα μπορούσε να ελεγχθεί, σύμφωνα με την επιστημονική μέθοδο. Και διαπιστώθηκε ελλιπής. Πειραματικά δεδομένα που επιβεβαιώνουν την ιδέα ότι το σύμπαν είχε μια πολύ πυκνή αρχή εμφανίστηκαν τον Οκτώβριο του 1965, με την ανακάλυψη της μικροκυματικής ακτινοβολίας υποβάθρου σε όλο το διάστημα.
Η μόνη λογική ερμηνεία ήταν ότι αυτή η ακτινοβολία υποβάθρου είναι ότι απέμεινε από μια αρχέγονη θερμή και πυκνή κατάσταση. Καθώς το σύμπαν διαστέλλεται, η ακτινοβολία ψύχεται για να καταλήξει στα κατάλοιπα που βλέπουμε σήμερα.
Η θεωρία δικαιολογεί πολύ καλά αυτή την άποψη. Με τον Roger Penrose δείξαμε ότι αν η γενική θεωρία της σχετικότητας είναι ορθή, τότε θα υπάρχει μια ιδιομορφία, ένα σημείο με άπειρη πυκνότητα και χωροχρονική καμπυλότητα, εκεί όπου ο χρόνος έχει μια αρχή.
Το σύμπαν ξεκίνησε με την μεγάλη έκρηξη, και διαστέλλεται όλο και πιο γρήγορα. Αυτό ονομάζεται πληθωρισμός και αποδεικνύεται ότι ο πληθωρισμός στο αρχέγονο σύμπαν ήταν πάρα πολύ ταχύτερος: το σύμπαν διπλασίασε το μέγεθός του πολλές φορές μέσα ένα πολύ μικρό κλάσμα δευτερολέπτου. Ο πληθωρισμός έκανε το σύμπαν πολύ μεγάλο, πολύ ομοιόμορφο και επίπεδο. Ωστόσο, δεν ήταν εντελώς ομογενές: υπήρξαν μικροσκοπικές διακυμάνσεις από τόπο σε τόπο. Οι διακυμάνσεις αυτές οφείλονται σε μικρές διαφορές στη θερμοκρασία του αρχέγονου σύμπαντος, τις οποίες μπορούμε να δούμε στο μικροκυματικό κοσμικό υπόβαθρο.
Οι διακυμάνσεις σημαίνουν ότι ορισμένες περιοχές θα διαστάλθηκαν λιγότερο γρήγορα. Οι βραδύτερες περιοχές σταμάτησαν να διαστέλλονται και κατέρρευσαν πάλι για να σχηματίσουν τους γαλαξίες και τα άστρα. Και στη συνέχεια τα πλανητικά συστήματα.
Εμείς οφείλουμε την ύπαρξή μας σ’ αυτές τις διακυμάνσεις. Αν το αρχέγονο σύμπαν ήταν εντελώς ομοιόμορφο, δεν θα υπήρχαν τα άστρα και συνεπώς η ζωή δεν θα μπορούσε να αναπτυχθεί.
Είμαστε το προϊόν αρχέγονων κβαντικών διακυμάνσεων ..
Παρότι υπάρχουν πολλά ακόμη που δεν κατανοούμε … είμαστε πολύ κοντά στην απάντηση των πανάρχαιων ερωτήσεων. Από πού ερχόμαστε; Και είμαστε τα μόνα όντα στο σύμπαν που μπορούν να θέσουν αυτές τις ερωτήσεις;
Όσον αφορά τα μυστήρια της ύπαρξης η πρώτη επιστημονική απόδειξη εμφανίστηκε πριν από περίπου 80 χρόνια, όταν ο Edwin Hubble άρχισε τις παρατηρήσεις του στη δεκαετία του 1920, με το 100 ιντσών τηλεσκόπιο, στο όρος Wilson στο Los Angeles.
Με έκπληξη ο Hubble διαπίστωσε ότι σχεδόν όλοι οι γαλαξίες απομακρύνονται από εμάς. Επιπλέον, όσο πιο μακρινοί είναι οι γαλαξίες, τόσο πιο γρήγορα απομακρύνονται. Η διαστολή του σύμπαντος ήταν μια από τις πιο σημαντικές επιστημονικές ανακαλύψεις όλων των εποχών. Αυτό το εύρημα οδηγούσε στη υποψία ότι το σύμπαν είχε μια αρχή. Αν οι γαλαξίες απομακρύνονται μεταξύ τους, τότε αυτοί θα έπρεπε να βρίσκονται πιο κοντά στο παρελθόν. Αν η ταχύτητά τους ήταν σταθερή τότε πριν από δισεκατομμύρια χρόνια όλοι τους θα βρίσκονταν στο ίδιο σημείο. Ήταν αυτό η απαρχή του σύμπαντος; Εκείνη την εποχή οι περισσότεροι επιστήμονες δυσφορούσαν με την ιδέα ότι το σύμπαν είχε μια αρχή, διότι αυτό συνεπαγόταν την κατάρρευση της φυσικής.
Θα έπρεπε κάποιος να επικαλεστεί ένα εξωτερικό παράγοντα – για ευκολία μπορεί κανείς να τον ονομάσει Θεό -για να εξηγήσει το πώς άρχισε το σύμπαν. Γι αυτό κυριάρχησαν οι θεωρίες σύμφωνα με τις οποίες το σύμπαν διαστέλλεται μεν στον παρόντα χρόνο, αλλά δεν είχε μια αρχή. Ίσως η πιο γνωστή ήταν η θεωρία της σταθερής κατάστασης που προτάθηκε το 1948.
Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή το σύμπαν υπήρχε για πάντα και ήταν το ίδιο σε όλες τις χρονικές στιγμές. Αυτή η τελευταία ιδιότητα ήταν μια πρόβλεψη που θα μπορούσε να ελεγχθεί, σύμφωνα με την επιστημονική μέθοδο. Και διαπιστώθηκε ελλιπής. Πειραματικά δεδομένα που επιβεβαιώνουν την ιδέα ότι το σύμπαν είχε μια πολύ πυκνή αρχή εμφανίστηκαν τον Οκτώβριο του 1965, με την ανακάλυψη της μικροκυματικής ακτινοβολίας υποβάθρου σε όλο το διάστημα.
Η μόνη λογική ερμηνεία ήταν ότι αυτή η ακτινοβολία υποβάθρου είναι ότι απέμεινε από μια αρχέγονη θερμή και πυκνή κατάσταση. Καθώς το σύμπαν διαστέλλεται, η ακτινοβολία ψύχεται για να καταλήξει στα κατάλοιπα που βλέπουμε σήμερα.
Η θεωρία δικαιολογεί πολύ καλά αυτή την άποψη. Με τον Roger Penrose δείξαμε ότι αν η γενική θεωρία της σχετικότητας είναι ορθή, τότε θα υπάρχει μια ιδιομορφία, ένα σημείο με άπειρη πυκνότητα και χωροχρονική καμπυλότητα, εκεί όπου ο χρόνος έχει μια αρχή.
Το σύμπαν ξεκίνησε με την μεγάλη έκρηξη, και διαστέλλεται όλο και πιο γρήγορα. Αυτό ονομάζεται πληθωρισμός και αποδεικνύεται ότι ο πληθωρισμός στο αρχέγονο σύμπαν ήταν πάρα πολύ ταχύτερος: το σύμπαν διπλασίασε το μέγεθός του πολλές φορές μέσα ένα πολύ μικρό κλάσμα δευτερολέπτου. Ο πληθωρισμός έκανε το σύμπαν πολύ μεγάλο, πολύ ομοιόμορφο και επίπεδο. Ωστόσο, δεν ήταν εντελώς ομογενές: υπήρξαν μικροσκοπικές διακυμάνσεις από τόπο σε τόπο. Οι διακυμάνσεις αυτές οφείλονται σε μικρές διαφορές στη θερμοκρασία του αρχέγονου σύμπαντος, τις οποίες μπορούμε να δούμε στο μικροκυματικό κοσμικό υπόβαθρο.
Οι διακυμάνσεις σημαίνουν ότι ορισμένες περιοχές θα διαστάλθηκαν λιγότερο γρήγορα. Οι βραδύτερες περιοχές σταμάτησαν να διαστέλλονται και κατέρρευσαν πάλι για να σχηματίσουν τους γαλαξίες και τα άστρα. Και στη συνέχεια τα πλανητικά συστήματα.
Εμείς οφείλουμε την ύπαρξή μας σ’ αυτές τις διακυμάνσεις. Αν το αρχέγονο σύμπαν ήταν εντελώς ομοιόμορφο, δεν θα υπήρχαν τα άστρα και συνεπώς η ζωή δεν θα μπορούσε να αναπτυχθεί.
Είμαστε το προϊόν αρχέγονων κβαντικών διακυμάνσεων ..
Παρότι υπάρχουν πολλά ακόμη που δεν κατανοούμε … είμαστε πολύ κοντά στην απάντηση των πανάρχαιων ερωτήσεων. Από πού ερχόμαστε; Και είμαστε τα μόνα όντα στο σύμπαν που μπορούν να θέσουν αυτές τις ερωτήσεις;
