τη Συρία
Αυτή η εβδομάδα σηματοδοτεί την τριετή επέτειο της στηριζόμενης από τη Δύση δολοφονίας του πρώην προέδρου της Λιβύης, Μουαμάρ Καντάφι, και την πτώση ενός από τα μεγαλύτερα έθνη της Αφρικής.
Το 1967 ο συνταγματάρχης Καντάφι κληρονόμησε μία από τις φτωχότερες χώρες στην Αφρική. Ωστόσο, μέχρι τη στιγμή που δολοφονήθηκε, ο Gadaffi είχε μετατρέψει τη Λιβύη στο πλουσιότερο έθνος της Αφρικής.Η Λιβύη είχε το υψηλότερο κατά κεφαλήν παραγωγή αγαθών και το υψηλότερο προσδόκιμο ζωής στην ήπειρο. Λιγότεροι άνθρωποι ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας από ότι στην Ολλανδία.
Μετά την παρέμβαση του ΝΑΤΟ το 2011, η Λιβύη είναι πλέον ένα αποτυχημένο κράτος και η οικονομία της βρίσκεται σε χάος. Καθώς ο έλεγχος της κυβέρνησης γλιστράει μέσα από τα δάχτυλά τους και σε στα χέρια των μαχητών πολιτοφυλακής, η παραγωγή πετρελαίου έχει σχεδόν σταματήσει.
Οι πολιτοφυλακές ποικίλουν σε ντόπιους, φυλετικούς, περιφερειακούς, ισλαμιστές ή ποινικούς, που μαστίζουν στη Λιβύη μετά την παρέμβαση του ΝΑΤΟ,κι έχουν πρόσφατα παραταχθεί σε δύο αντιμαχόμενες φατρίες. Η Λιβύη έχει τώρα δύο κυβερνήσεις, εκ των οποίων και οι δυο έχουν το δικό τους Πρωθυπουργό, κοινοβούλιο και στρατό.
Από τη μία πλευρά, στο δυτικό τμήμα της χώρας,οι ισλαμικές-συμμαχικές πολιτοφυλακές ανέλαβαν τον έλεγχο της πρωτεύουσας Τρίπολης και άλλων πόλεων και να δημιούργησαν τη δική τους κυβέρνηση, διώχνοντας το κοινοβούλιο που εξελέγη στη διάρκεια του καλοκαιριού.
Από την άλλη πλευρά, στο ανατολικό τμήμα της χώρας, η «νόμιμη» κυβέρνηση που κυριαρχείται από αντι-ισλαμιστές πολιτικούς, εξορίστηαν 1.200 χιλιόμετρα μακριά στο Τομπρούκ,και δεν ρυθμίζουν τίποτα πια.
Η πτώση της διοίκησης του Καντάφι έχει δημιουργήσει όλα τα σενάρια χειρότερης περίπτωσης της χώρας: ¨Ολες οι δυτικές πρεσβείες έχουν φύγει, το νότιο τμήμα της χώρας έχει γίνει ένας παράδεισος για τους τρομοκράτες, και η Βόρεια ακτή έχει μετατραπεί σε κέντρο διακίνησης μεταναστών. Η Αίγυπτος, η Αλγερία και η Τυνησία έχουν όλες κλειστά τα σύνορά τους για τη Λιβύη. Αυτά όλα συνέβαιναν μέσα σε ένα σκηνικό εκτεταμένων βιασμών, δολοφονιών και βασανιστηρίων που συμπληρώνουν την εικόνα ενός κράτους που έχει αποτύχει μέχρι το κόκαλο.
Η Αμερική έχει σαφώς βαρεθεί με τις δύο ανάρμοστες κυβερνήσεις της Λιβύης και υποστηρίζει τώρα μια τρίτη δύναμη: τον χρόνιο προσοντούχο της CIA, τον Khalifa Hifter, ο οποίος έχει ως στόχο να θέσει τον εαυτό του ως νέο δικτάτορα της Λιβύης.Ο Hifter, ο οποίος διαπληκτίστηκε με τον Qaddafi στη δεκαετία του 1980 και έζησε για πολλά χρόνια στο Langley,στη Βιρτζίνια, κοντά στην έδρα της CIA, όπου είχε εκπαιδευτεί από τη CIA, είχε λάβει μέρος σε πολλές αμερικανικές προσπάθειες για αλλαγή του καθεστώτος, συμπεριλαμβανομένης της αποτυχημένης απόπειρας να ανατρέψουν τον Qaddafi το 1996.
Το 1991, η New York Times ανέφερε ότι ο Hifter μπορεί να ήταν ένας από τους «600 εκπαιδευόμενους στρατιώτες της Λιβύης από Αμερικανούς αξιωματούχους μυστικών σαμποτάζ και άλλων δεξιοτήτων των ανταρτών … για να ταιριάζουν με την προθυμία της κυβέρνησης Reagan να ανατρέψει τον συνταγματάρχη Qaddafi».
Οι Δυνάμεις του Hifter σήμερα συναγωνίζονται με την ομάδα της Αλ Κάιντα Ansar al-Sharia για τον έλεγχο της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της Λιβύης,τη Βεγγάζη.Η Ansar al-Sharia οπλίστηκε από την Αμερική κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του ΝΑΤΟ κατά του συνταγματάρχη Δυνάμεις Hifter βρίσκονται σήμερα συναγωνίζονται με την ομάδα της Αλ Κάιντα Ansar al-Sharia για τον έλεγχο της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της Λιβύης, Βεγγάζη. Ansar al-Sharia οπλίστηκε από την Αμερική κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του ΝΑΤΟ κατά του συνταγματάρχη Qaddafi. Σε ένα ακόμη παράδειγμα των ΗΠΑ,στηρίζουν τους τρομοκράτες,και η Ansar al-Sharia έχει πρόσφατα κατηγορηθεί από την Αμερική για την αποτρόπαια δολοφονία του Αμερικανού πρέσβη Stevens.
Ο Hifter αυτή τη στιγμή λαμβάνει υλικοτεχνική και αεροπορική υποστήριξη από τις ΗΠΑ, επειδή η παράταξη του οραματίζεται μια ως επί το πλείστον κοσμική Λιβύη ανοιχτή προς τους Δυτικούς χρηματοδότες, τους κερδοσκόπους, και τους κεφαιλαιόχους.
Ίσως, το μεγαλύτερο έγκλημα του Qaddafi στα μάτια του ΝΑΤΟ, ήταν η επιθυμία του να θέσει τα συμφέροντα του τοπικού εργατικού δυναμικού πάνω από το ξένο κεφάλαιο και την αναζήτησή του για ένα ισχυρό και πραγματικά ενωμένο κράτος της Αφρικής. Στην πραγματικότητα, τον Αύγουστο του 2011, ο Πρόεδρος Ομπάμα κατήσχεσε 30.000 εκατομμύρια δολάρια από την Κεντρική Τράπεζα της Λιβύης, τα οποία ο Qaddafi είχε διαθέσει για την ίδρυση του ΔΝΤ και της Κεντρικής Τράπεζας της Αφρικής.
Το 2011,ο στόχος της Δύσης ήταν σαφώς όχι να βοηθήσει τον λαό της Λιβύης, ο οποίος ήδη είχε το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο στην Αφρική, αλλά και να εκδιώξει τον Qaddafi,να εγκαταστήσει ένα καθεστώς-υποχείριο, και να αποκτήσει τον έλεγχο των φυσικών πόρων της Λιβύης.
Για πάνω από 40 χρόνια, ο Qaddafi προωθoύσε την οικονομική δημοκρατία και χρησιμοποίησε τον εθνικοποιημένο πλούτο του πετρελαίου για να διατηρήσει προοδευτικά προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας για όλους τους Λίβυους. Σύμφωνα με τον κανόνα του Qaddafi, οι Λίβυοι απολάμβαναν όχι μόνο τη δωρεάν ιατρική περίθαλψη και δωρεάν εκπαίδευση, αλλά και δωρεάν παροχή ηλεκτρικού ρεύματος και άτοκα δάνεια. Τώρα, χάρη στην επέμβαση του ΝΑΤΟ ο τομέας της υγειονομικής περίθαλψης είναι στα πρόθυρα της κατάρρευσης, καθώς χιλιάδες Φιλιππινέζοι εργαζόμενοι υγείας εγκαταλείπουν τη χώρα, τα ιδρύματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης σε όλη την Ανατολή της χώρας κλείνουν, και η διακοπή ρεύματος εμφανίζεται συχνά στην άλλοτε ακμάζουσα Τρίπολη.
Μια ομάδα που έχει υποφέρει πολύ από την εκστρατεία βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ είναι οι γυναίκες του έθνους. Σε αντίθεση με πολλές άλλες αραβικές χώρες, οι γυναίκες στην Λιβύη του Qaddafi είχαν το δικαίωμα στην εκπαίδευση, κατείχαν θέσεις εργασίας,δικαίωμα διαζυγίου, κατοχή ιδιοκτησίας και εισόδημα. Το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών εξήρε τον Qaddafi για την προώθηση των δικαιωμάτων των γυναικών.
Όταν ο συνταγματάρχης κατέλαβε την εξουσία το 1969, λίγες γυναίκες πήγαν στο πανεπιστήμιο. Σήμερα, περισσότερο από το ήμισυ των φοιτητών της Λιβύης είναι γυναίκες. Ένας από τους πρώτους νόμους που πέρασε ο Qaddafi το 1970 ήταν μια ίση αμοιβή για δικαίωμα ίσης εργασίας.
Σήμερα, το νέο «δημοκρατικό» καθεστώς της Λιβύης έχει πατάξει τα δικαιώματα των γυναικών. Οι νέες ρυθμίσεις είναι άρρηκτα δεμένες με τις παραδόσεις που είναι σε μεγάλο βαθμό πατριαρχικές. Επίσης, η χαοτική φύση των μετα-παρέμβασεων της πολιτικής της Λιβύης άφησε το ελεύθερο σε εξτρεμιστικές ισλαμικές δυνάμεις που βλέπουν την ισότητα των φύλων ως μια δυτική διαστροφή.
Πριν από τρία χρόνια, το ΝΑΤΟ δήλωσε ότι η αποστολή στη Λιβύη ήταν »μια από τις πιο επιτυχημένες στην ιστορία του ΝΑΤΟ.» Η αλήθεια είναι ότι οι δυτικές παρεμβάσεις δεν έχουν προσφέρει τίποτα,παρά κολοσσιαίες αποτυχίες στη Λιβύη, το Ιράκ και τη Συρία. Ξεχνάμε ότι πριν από την δυτική στρατιωτική ανάμειξη σε αυτές τις τρεις χώρες, ήταν οι πιο σύγχρονες και τα πιο κοσμικά κράτη στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, με τα υψηλότερα θεμελιωμένα δικαιώματα των γυναικών και το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο.
Μια δεκαετία αποτυχημένων στρατιωτικών εκστρατειών στη Μέση Ανατολή έχει αφήσει τον αμερικανικό λαό σε τρισεκατομμύρια δολάρια χρέους. Ωστόσο, μία είναι η ομάδα που έχει ωφεληθεί πάρα πολύ από τους δαπανηρούς και θανατηφόρους πολέμους:»Το σύμπλεγμα της αμερικανικής στρατιωτικής βιομηχανίας.»
Η κατασκευή νέων στρατιωτικών βάσεων σημαίνει δισεκατομμύρια δολάρια για τη στρατιωτική ελίτ της Αμερικής. Όπως ο Will Blum έχει επισημάνει, μετά από το βομβαρδισμό του Ιράκ, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχτισαν νέες βάσεις στο Κουβέιτ, το Μπαχρέιν, το Κατάρ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Ομάν και τη Σαουδική Αραβία.
Μετά το βομβαρδισμό του Αφγανιστάν, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν τώρα οικοδομήσει στρατιωτικές βάσεις στο Πακιστάν, το Καζακστάν, το Ουζμπεκιστάν και το Τατζικιστάν.
Μετά τον πρόσφατο βομβαρδισμό της Λιβύης, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν δημιουργήσει νέες στρατιωτικές βάσεις στις Σεϋχέλλες,την Κένυα, το Νότιο Σουδάν, το Νίγηρα και την Μπουρκίνα Φάσο.
Δεδομένου ότι η Λιβύη βρίσκεται στην κορυφή της στρατηγικής διασταύρωσης της Αφρικής, της Μέσης Ανατολής και του Ευρωπαϊκού κόσμου,ο Δυτικός έλεγχος του έθνους, ήταν πάντα ένας εξαιρετικά αποτελεσματικός τρόπος προβολής ισχύος σε αυτές τις τρεις περιοχές και παραπέρα.
Μπορει η στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ να ήταν μια μεγάλη επιτυχία για τη στρατιωτική ελίτ και τις πετρελαϊκές εταιρείες της Αμερικής αλλά για την τακτική της Λιβύης, η στρατιωτική εκστρατεία μπορεί πράγματι να μείνει στην ιστορία ως μία από τις μεγαλύτερες αποτυχίες του 21ου αιώνα.
GARIKAI CHENGU
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ-ΑΠΟΔΟΣΗ: ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΜΠΙΤΣΗ
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟ HELLASFORCE
