Το διαστημικό πρόγραμμα Apollo 14 ήταν η όγδοη επανδρωμένη διαστημική αποστολή των ΗΠΑ στο πλαίσιο του προγράμματος..
«Apollo» και η τρίτη που κατάφερε να «πατήσει» στη Σελήνη.
«Apollo» και η τρίτη που κατάφερε να «πατήσει» στη Σελήνη.
Οι αστροναύτες Alan Shepard, Stuart Roosa και Edgar Mitchell έφυγαν για την 9ημερη διαστημική αποστολή τους στις 31 Ιανουαρίου του 1971. Στις 5 Φεβουαρίου οι Shepard και Mitchell πάτησαν στη Σελήνη στο σημείο Fra Mauro formation. Οι τρεις αστροναύτες επέστρεψαν στη Γη στις 9 Φεβρουαρίου.
Πριν από λίγες ημέρες εξερράγη ένα μη επανδρωμένο διαστημικό αεροσκάφος της NASA και, όπως γράφει ο Andrew Lowry στη βρετανική εφημερίδα The Telegraph, «τώρα είναι πιο σημαντικό από ποτέ να θυμόμαστε τι κατάφεραν όσοι από τους αστροναύτες του παρελθόντος εξακολουθούν να βρίσκονται ακόμη μαζί μας».
Ο Edgar Mitchell, σήμερα 84 ετών, ήταν ο 6ος άνθρωπος που περπάτησε στο φεγγάρι και με την επιστροφή του από το Διάστημα, αφιέρωσε τη ζωή του στην έρευνα της ανθρώπινης συνείδησης, ιδρύοντας το Ινστιτούτο Νοητική Επιστημών.
Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε ένα μέρος της τηλεφωνικής συνέντευξης που παρέθεσε στη βρετανική εφημερίδα:
Ποιο ήταν το κίνητρό σας για να συμμετέχετε σε μια διαστημική αποστολή;
Η εξερεύνηση. Οι πρόγονοί μου ήρθαν στις ΗΠΑ το 1800. Η πλευρά του πατέρα μου ήταν Σκωτσέζοι-Ιρλανδοί. Μετά τον Εμφύλιο πόλεμο το 1870, ήρθαν στο Νέο Μεξικό και μπήκαν στο χώρο της κτηνοτροφίας, έτσι μεγάλωσα σε μια πρωτοπόρο οικογένεια. Ήταν κάτι σαν κληρονομιά της οικογένειας. Θυμάμαι να ακούω την ομιλία του Κένεντι, όταν ανακοίνωσε το σχέδιο για το ταξίδι στη Σελήνη και να σκέφτομαι: «Ω! Αυτό είναι ιδανικό για μένα». Ήμουν πιλότος σε αεροπλανοφόρα και αυτοί έψαχναν για ανθρώπους με στρατιωτικό ιστορικό, καλά εκπαιδευμένους, έξυπνους και με ικανότητες. Μου είπαν ότι ήμουν πολύ έξυπνος και, νομίζω ότι αυτό με ευνόησε.
Το δυστύχημα με το Apollo 1 το 1967 σας έκανε να το ξανασκεφτείτε;
Γνωρίζαμε όλοι ότι ήταν μια πολύ λεπτή επιχείρηση και έπρεπε να είμαστε εξαιρετικά προσεκτικοί. Έπρεπε να αναλύσουμε τα πάντα για τον εξοπλισμό μας, όπως κάνουν στις στρατιωτικές αποστολές, να βρούμε το πρόβλημα και να το διορθώσουμε. Είχαμε τη νοοτροπία της εξερεύνησης και της επισκευής των πραγμάτων, για να τα κάνουμε να λειτουργούν ξανά. Δεν αποτελούσε έκπληξη ότι υπήρχαν ατυχήματα. Αυτοί ήταν οι κίνδυνοι της εξερεύνησης. Έτσι το βλέπαμε. Προχωρούσαμε μπροστά, γιατί αυτό ήταν το «παιχνίδι».
Πώς ήταν η στιγμή της εκτόξευσης;
Είχαμε προετοιμάσει τα πάντα. Είχαμε περάσει πολλές ώρες στη φυγοκέντρηση και είχαμε εξοικειωθεί με πέντε, έξι, επτά Gs. Μια φορά είχαμε φτάσει στις 16 φορές τη βαρυτική έλξη της Γης, κάτι που ήταν πολύ δύσκολο. Όμως αυτό σήμαινε, ότι όταν εκτοξευτήκαμε στην πραγματικότητα, δε μας ήταν κάτι καινούριο.
Πώς ήταν η διαδικασία της προσελήνωσης στο φεγγάρι;
Γνωρίζαμε την τροχιακή μηχανική πολύ καλά, ξέραμε ότι θα ήμασταν σε τροχιά γύρω από το φεγγάρι ακριβώς όπως στη Γη και σε κάποιο σημείο θα ήμασταν σε θέση να προσγειωθούμε. Το είχαμε κάνει εξάσκηση ξανά και ξανά σε προσομοιωτές στη Γη. Ήταν τέλεια χρονομετρημένο στη θεωρία, όμως φυσικά δεν έγινε έτσι. Το ραντάρ δε λειτούργησε όπως περιμέναμε, αλλά τελικά λύσαμε όλα τα προβλήματα που ανέκυψαν.
Τι τρώγατε στο φεγγάρι;
Είχαμε ειδικά σχεδιασμένα γεύματα και ορισμένα τα είχαμε επιλέξει εμείς. Μπορεί να μην ήταν το «φαγητό της μαμάς», όμως ήταν εντάξει.
Πολλοί αστροναύτες λένε, ότι μια τέτοια εμπειρία σε αλλάζει για πάντα. Τι επίδραση είχε σε εσάς;
Το να κοιτάζεις τη Γη από το Διάστημα και αν βλέπεις ότι είναι ένας απομονωμένος πλανήτης… αυτό είναι μια εκστατική εμπειρία. Συνειδητοποιείς ότι κάθε μόριο στα σώματά μας είναι ένα σύστημα ύλης, που έχει δημιουργηθεί από ένα άστρο που «κρέμεται» στο Σύμπαν.
