Δεμένο με χοντρά σχοινιά, στο λιμάνι της απελπισίας, βρίσκεται το καράβι «Η Ωραία Ελλάς».
Έχουμε ανέβει όλοι από καιρό επάνω, άλλοι στα καταστρώματα κι άλλοι στα φθαρμένα σαλόνια του κι ενώ ακούμε τις μηχανές να μουγκρίζουν στ΄ αυτιά μας, αέρας ταξιδιού δεν φυσάει στα πρόσωπά μας.
Ο ορίζοντας μας καρτερά, μα τα σχοινιά μας κρατούν ακινητοποιημένους. Κανείς δεν λύνει τα σχοινιά, κανείς δεν τα κόβει.
Μα γιατί δεν φεύγουμε; Γιατί δεν ταξιδεύουμε;
Ασάλευτοι κοιτούμε το μέλλον από μακριά , υστερικά καθηλωμένοι σε μια εποχή δική του ο καθένας.
Αδύναμοι να απομακρυνθούμε από όλους αυτούς τους τελειωμένους πολιτικούς, τους ανοραμάτιστους, αυτές τις λιγδόφατσες που σέρνουν τις απόψεις τους στα παράθυρα των συνεργατών τους προθυμογράφων.
Αντί να σηκωθεί, να ξεσηκωθεί ο λαός και να επιβάλλει την δύναμή του απέναντι σ΄ αυτούς τους τυράννους του μυαλού του, στους καταπατητές της μέσης λογικής, ξοδεύει τα νεύρα του φωνάζοντας μπροστά στις τηλεοράσεις.
Κλεισμένοι σε ένα στούντιο αυτοί, κλεισμένοι στα σπίτια μας εμείς ανταλλάσσουμε ύβρεις στο πουθενά.
Ο λαός πρέπει να ξεμπερδεύει με το οργανωμένο αληταριό της προθυμογραφίας, να αποκοπεί από τους πολιτικούς της λίγδας. Απ΄ τους μαυροτσαντάκηδες. Αυτούς που 40 χρόνια τώρα ζουν με μαύρο πολιτικό χρήμα , που τους το μεταφέρουν με μαύρες τσάντες τις νύχτες στα σπίτια τους.
Δεν τους βλέπετε; Σχεδόν τους ακολουθούν στα βλέμματα οι μαύρες τσάντες τους. Γιατί τους κρατάτε; Τι ελπίζετε; Γιατί δεν ξυπνάει το αρχέγονο ένστικτο να δει; Γιατί δεν καθαρίζετε τον τόπο μία και καλή και κάθε τόσο μικρά σκουπισματάκια απο δω, μικρά σκουπισματάκια από κει κι ακόμα να κρέμονται οι αράχνες κι ακόμα να σέρνεται η βρώμα στα πατώματα.
Οι πολιτικοί αρχηγοί των κομμάτων, όσοι δεν είναι βουτηγμένοι στην διαπλοκή, γιατί δεν δίνουν ένα τέλος;
Είναι ανάγκη να καθαριστεί ο τόπος από τις βρωμόφατσες, που μόνο που τις βλέπεις λερώνεται η μέρα σου.
Όλες αυτές οι άθλιες πολιτικές οικογένειες που βρίσκονται πίσω σχεδόν από όλα τα σκάνδαλα της μεταπολίτευσης, με τεράστιες περιουσίες και ασυλίες και κρυμμένα Πόθεν Έσχες. Έτυχε, στο πλαίσιο μιας έρευνας που κάνουμε αυτή την περίοδο, να δουν τα μάτια μου πολλά. Τα οργανώνουμε για να τα δουν τα μάτια των πιο πολλών.
Απορώ πώς βρίσκονται ακόμα κρυμμένα όλα αυτά. Δικογραφίες που κάνουν καριέρα σε συρτάρια. Σκάνδαλα με τα οποία ο ένας επιχειρηματίας κρατάει τον άλλον, βίντεο και παλιές κασέτες σε χρηματοκιβώτια κρυμμένα, συνομιλίες μυστικές, μαύρες τσάντες από επιχειρηματίες που τροφοδοτούν το σύστημα. Εφορία πληρώνουν μόνο οι πολίτες και μόνο αυτοί που η φωνή τους είναι ανυπότακτη στο σύστημα. Όλο οι άλλοι συνεννοούνται, τα βρίσκουν και βγαίνουν, πηγαίνουν στην άκρη.
Δεν σας προκαλεί εντύπωση αυτή η τεράστια σιωπή; Είναι σιωπή. Μόνο στην περίοδο της δικτατορίας ακούγαμε να μιλούν οι πραξικοπηματίες και οι δημοσιογράφοι. Δεν υπήρχε καμία άλλη φωνή. Έτσι και τώρα. Απλώς, οι διαφορετικές φωνές των πολιτικών σε μια δημοκρατία δημιουργούν το αίσθημα ότι ακούγονται όλες οι φωνές . Όμως τα μυαλά δεν κατοικούν μόνο σε πολιτικούς και δημοσιογράφους. Όποιος δεν αντιμιλήσει λοιπόν στο σύστημα γεμίζει προνόμια. Παίρνει μια ΜΚΟ, σου δίνουν ένα δάνειο με εγγυητή τον ίδιο τον τραπεζίτη, ξέρουμε πολλούς προθυμογράφους τέτοιους, αγοράζεις ένα ακίνητο στην Ελλάδα που όμως η εταιρία που το πουλά βρίσκεται στο Λονδίνο, οπότε στέλνεις τα λεφτά σου εκεί κι αυτοί τα βάζουν σε ένα λογαριασμό σου, χιλιάδες άπειρα κόλπα τα οποία έχουν εφεύρει, να εξαγοράζουν τα βρωμερά υποκείμενα μιας μεταπολίτευσης που βρωμάει και ζέχνει και θέλει να συνεχίσει να υπάρχει.
Κι όμως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που πιστεύουν, που έχουν όραμα, που έχουν φως απάνω τους. Λίγοι.
Βλέπουμε τους τρομακτικούς σπασμούς του αδηφάγου θηρίου της μεταπολίτευσης που θέλει να καταπιεί όλο το μέλλον.
Ο δεξιός θέλει τον εφοριακό του να τού τηλεφωνεί, να τον λαδώνει, να τον ταχτοποιεί. Θέλει τους ανθρώπους του στα υπουργεία. Έχει μάθει με ένα τηλέφωνο να ταχτοποιεί τα πάντα. Χάσαν τη βολή τους. Κατανοητό.
Δεν είναι τα capital controlsl που έφταιξαν. Οι μισοί Έλληνες είχαν μπει έτσι κι αλλιώς σε «κάπιταλ κοντρόλ» όλης της ζωής τους.
Δεν ζουν έτσι κι αλλιώς εδώ και πολλά χρόνια. Προσποιούνται.
Δανείζονται από δω κι από κει. Σέρνονται στα σπίτια των γονιών τους. Φορούν το ίδιο πουκάμισο και το ίδιο παντελόνι εδώ και πολλούς μήνες. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση.
Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η λιτότητα. Πρέπει να υπάρξει ένα μέτωπο αντιμετώπισης της κατάστασης. Μας αναγκάζουν να υπογράφουμε αυτές τις συμφωνίες. Δεν μπορεί να υπάρχουν πολιτικοί που να λένε ότι θέλουμε αυτές τις συμφωνίες, ότι τις χρειαζόμαστε. Ο βιασμός μιας υπογραφής δεν μπορεί να συνοδεύεται κι από χαρά.
Είναι ένας παρανοϊκός Σόϊμπλε, ένας χιτλερίσκος, ο οποίος αυτή την στιγμή έχει την δύναμη να καταπατά τους λαούς της Ευρώπης. Κάνουμε υπομονή μέχρι να βρούμε την δύναμη να ανατρέψουμε την κατάσταση.
Δεν μπορούμε να χοροπηδάμε πάνω στο σάπιο σκηνικό. Θα καταρρεύσουμε. Πρέπει να κόψουμε τα σκοινιά, πρέπει να σαλπάρουμε. Πρέπει να αρμενίσουμε. Να χτυπήσει καθαρός αέρας στα πρόσωπα μας. Πρέπει να γράψουμε Ιστορία. Όχι να αντιγράφουμε από τα σημειώματα που μας δίνουν πολιτικοί ξεπερασμένοι.
Πρέπει να βρούμε νέα πρόσωπα. Να ζητήσουμε καθαρότητα. Δεν είναι το ζητούμενο να αλλάξει η δεξιά βρωμιά με αριστερή. Όχι.
Αυτές οι μετακινούμενες φάτσες που ψάχνουν καινούργιες θέσεις για να κλέψουν όχι, δεν έχουν θέση. Δεν θα πάει η χώρα μπροστά με πολιτικούς πάσης κλοπής, παντός χρώματος.
Απαιτείται σκληρότατη τιμωρία στους κλέφτες του δημοσίου χρήματος. Να σαπίζουν στις φυλακές δια παντός.
Στις 20 Σεπτεμβρίου ποια μάχη δίνεται; Του παλιού και του νέου; Όχι!
Δίνεται μια τελευταία ευκαιρία στους ανθρώπους να κόψουν οριστικά τα σκοινιά και να απομακρυνθούν από μια μαφία που τους κρατά δεμένους στο πουθενά.
Είναι ο τελευταίος μεγάλος πόλεμος. Η Ελλάδα ή θα ταξιδέψει ή θα μείνει για άλλη μία δεκαετία δεμένη στο λιμάνι της απελπισίας.
Ώρα να ανέβουν οι εξαθλιωμένοι από τ΄ αμπάρια. Να σηκωθούν οι βολεμένοι απ΄ τα σαλόνια του καραβιού. Να αρχίσουν να κόβουν τα σχοινιά οι δυνατοί του πάνω καταστρώματος. Σταματήσαμε να ζούμε, να παράγουμε, να ελπίζουμε. Μοιάζουμε σαν άφραγκοι τουρίστες στον τόπο μας και λέμε: έχουμε τουλάχιστον ουρανό, έχουμε ήλιο, έχουμε θάλασσα.
Πώς λοιπόν μας μαύρισαν όλη την ζωή, με τέτοια θάλασσα, με τέτοιον ήλιο, με τέτοιο ουρανό;
Αυτός είναι ο τελευταίος μεγάλος πόλεμος και ύστερα αρχίζει το δύσκολο αλλά υπέροχο ταξίδι της αναζήτησης της νέας ταυτότητας μας. Η Ελλάδα επιτέλους στον 21ο αιώνα. Δεν είναι ώρα για να μπει
