Αλώνιζα στο ίντερνετ σήμερα και έπεσα πάνω σε φωτογραφίες από τις εξώσεις που γίνονται κάθε μέρα στην Ισπανία.
Απεικόνιζαν παιδιά να κλαίνε, λιπόθυμους ηλικιωμένους, απελπισμένα πρόσωπα.
Προτίμησα να βάλω αυτή, που απεικονίζει την στιγμή που ο αστυνομικός της …γειτονιάς μπουκάρει στο σπίτι, έπειτα από την πετυχημένη προσπάθεια να ξηλωθεί (ήταν μπλοκαρισμένη, νομίζω).
Προτίμησα αυτή, καθώς το κύριο μου θέμα είναι η δουλειά.
Ακούμε συχνά στις ζωές μας πως καμία δουλειά δεν είναι ντροπή.
Ειδικά τώρα που η ανεργία έχει βαρέσει κόκκινο.
Στην Ισπανία, η ανεργία πλησιάζει την Ελλάδα περισσότερο από κάθε άλλη χώρα.
Και στην Ισπανία, καμία δουλειά δεν είναι ντροπή παιδί μου, είναι έτσι όμως;
Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή;
Ούτε εκείνη του αστυνομικού που ξεσπιτώνει γιαγιάδες και παιδιά, ώστε να μην χρεοκοπήσουν οι τράπεζες;
Από πότε οι τράπεζες έχουν μεγαλύτερη ανάγκη προστασίας από μια οικογένεια;
Αλλά τι λέω, αν χρεοκοπήσουν οι τράπεζες θα έχουμε 6 εκατομμύρια ανέργους την επόμενη μέρα, για να παραφράσω και μια ρήση.
Οπότε καλύτερα να έχουμε 6 εκατομμύρια αστέγους.
Κάθομαι και σκέφτομαι, πόσο κάθαρμα πρέπει να είσαι να ανέχεσαι να είναι τέτοια η δουλειά σου.
Δηλαδή να σπέρνεις τον ανθρώπινο πόνο για ένα μεροκάματο.
Δεν προσπαθώ να πουλήσω ανώτερη ηθική, αλλά, από ένα σημείο και μετά, υπάρχει μια σαφής επιλογή.
Να πεινάσεις ή να πατήσεις επί χιλιάδων πτωμάτων για να φας.
Η πιο εύκολη δικαιολογία είναι να δεχθείς πως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Και ενώ όλοι λίγο-πολύ «κλέβουμε» το φαγητό του διπλανού μας, καθώς -ελέω ανταγωνισμού- ζούμε σε έναν κόσμο όπου ο θάνατος σου είναι η ζωή μου, από την άλλη δεν είναι εξίσου βίαιο το επάγγελμα του οικοδόμου με εκείνο του αστυνομικού.
Ο ένας χτίζει σπίτια, ο άλλος τα κλείνει.
Δεν ισχύει πως καμία δουλειά δεν είναι ντροπή.
Κάποιες δουλειές είναι ντροπιαστικές.
Κάποιες δουλειές δεν είναι καν δουλειές.
Όταν σε βάζουν να ξεσπιτώσεις έναν άνθρωπο τότε είτε αρνείσαι να το κάνεις ή παραιτείσαι.
Ή αν έχεις τα κότσια, αρπάζεις αυτόν που στο ζήτησε και τον πετάς από το παράθυρο.
Αυτό ισχύει από το επάγγελμα του αστυνομικού ή του οικοδόμου, μέχρι εκείνο του μεταφορέα που θα του ζητήσουν να πάρει τα έπιπλα μετά από μια έξωση.
Ακόμα και αν έχεις τρία στόματα να θρέψεις στο σπίτι, δεν επιτρέπεται να κάθεσαι αμέτοχος.
Για να παραφράσω και μια υπέροχη ρήση: όταν ήρθαν να ξεσπιτώσουν τον γείτονα δεν αντέδρασες, όταν ήρθαν να ξεσπιτώσουν το φίλο σου δεν αντέδρασες, όταν ήρθαν να ξεσπιτώσουν εσένα δεν υπήρχε πια κανείς να αντιδράσει.
Πρέπει κάποτε να κάνουμε σημαία μας ότι η προσωπική ευημερία μας περνάει μέσα από την ευημερία όλων των ανθρώπων.
Ίσως έτσι να έρθει πιο γρήγορα η μέρα που τα παιδιά μας δεν θα είναι υποχρεωμένα να πατήσουν επί πτωμάτων για να επιβιώσουν.
Εξάλλου, πρέπει κάποτε να αναρωτηθείς, ως γονιός, σε τι κόσμο θα ήθελες να ζούνε τα παιδιά μας.
Και φτύστε πια εκείνη την καραμέλα πως πρέπει να προστατευθούν τα κεκτημένα ή η έννομη τάξη.
Ποια έννομη τάξη;
Εκείνη που οι τραπεζίτες κάνουν ό,τι θέλουν, στο όνομα του χρέους, πετώντας οικογένειες στο δρόμο;
Τέτοια κατάντησε να είναι η καθημερινότητα στην Ισπανία, στην Πορτογαλία και ίσως σύντομα στην Ελλάδα: στο κείμενο που υπέγραψαν τα λουλούδια μας τον Ιούλιο γινόταν αναφορά στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, με λίγο πιο ύπουλο τρόπο.
Είναι πολύ εύκολο στις μέρες μας να μιλάνε για μπαταχτσήδες ή για το δίκιο των τραπεζών, «άνθρωποι» που δεν έχουν την παραμικρή ιδέα τι σημαίνει βία.
Δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει, τα μεγαλύτερα εγκλήματα γίνονται πάντοτε στο όνομα της ανθρώπινης προόδου.
Καμία πράξη ολοκληρωτισμού δεν είναι ντροπή -ειδικά αν γίνεται στο όνομα της προόδου-, έτσι δεν είναι;
pitsirikos
