Μάλιστα, θα μπορούσε ακόμη και να είναι έτοιμο να «πεταχτεί» έξω από το τεράστιο σύννεφο αερίου μέσα στο οποίο «πλέει» και «γλιστράει» για τουλάχιστον 45.000 χρόνια. Όλο αυτό προκύπτει από μία συνεχή και πολύπλοκη έρευνα πολλών δεκαετιών του διαστρικού στροβιλισμού του ανέμου στο ηλιακό σύστημα, η οποία διαπίστωσε μια απρόσμενη αλλαγή στην κατεύθυνση αυτού του ανέμου.
Η άκρη του ηλιακού συστήματος ορίζεται χονδρικά από την ηλιόσφαιρα, μια γιγαντιαία μαγνητική φυσαλίδα από φορτισμένα σωματίδια που προέρχονται από τον ήλιο. Αυτή η φούσκα προστατεύει τη Γη από ένα μεγάλο μέρος του διαστρικού ανέμου, έτσι ώστε μια αλλαγή στην κατεύθυνσή του να έχει μικρή επίδραση στο έδαφος.
Αλλά η αλλαγή αυτή μας «λέει» κάτι περίεργο σχετικά με το γαλαξιακό περιβάλλον μας. Το «σύννεφο» είναι τόσο μεγάλο και διάχυτο, που ως τώρα λογαριαζόταν από τους ερευνητές επιστήμονες ως σχετικά ήρεμο και ότι ο «άνεμος» θα εξακολουθεί φυσάει προς την ίδια κατεύθυνση για εκατομμύρια χρόνια.
Το γεγονός ότι ο άνεμος αλλάζει κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών σημαίνει ότι το εσωτερικό του νέφους είναι είτε ασυνήθιστα πολυτάραχο, είτε ότι το ηλιακό σύστημα σε λίγες εκατοντάδες χρόνια θα είναι στο κατώφλι της εξόδου του από αυτό…
«Ενώ είχαν υπάρξει ενδείξεις ότι κάτι αλλάζει στο περιβάλλον του ήλιου, όταν επιτέλους βάζουμε όλα τα ιστορικά δεδομένα στη σειρά, καθίσταται σαφές ότι μπορεί να γίνει μια ισχυρή επιστημονική δήλωση ότι πράγματι συμβαίνει αυτή η αλλαγή», λέει ο Δρ Frisch του astro.uchicago.edu.
Το τι σημαίνει αυτή η αλλαγή είναι ακόμα προς συζήτηση μεταξύ των επιστημόνων. Θα μπορούσαμε είτε να πλησιάζουμε την άκρη του νέφους, είτε θα μπορούσαμε ακόμα να είμαστε στο παχύ μέρος του, αλλά πιεζόμενοι να περάσουμε μέσα από μία διαστρική καταιγίδα.
Οι επιστήμονες, όπως αντιλαμβανόμαστε δεν είναι σίγουροι για το τι ακριβώς σημαίνει όλο αυτό. Υπάρχουν, όμως κάποιες υποθέσεις που τους ξεπερνούν αλλά αγγίζουν την σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας.
Η αλλαγή του ανέμου, σύμφωνα με διαισθητικούς και ανθρώπους που έχουν την δυνατότητα του channeling και της επικοινωνίας με άλλα όντα ή και τα ακασικά αρχεία, μπορεί να σημαίνει αυτό που με πολύ απλά λόγια ονομάζουμε αφύπνιση.
Η αλλαγή του ανέμου μας επηρεάζει σαν τους κύκλους που δημιουργούνται όταν σε μία ήσυχη λίμνη πετάξουμε ένα βότσαλο. Φτάνουν ως εμάς σαν ένα ελαφρό κύμα προειδοποίησης ή μίας αίσθησης του κινδύνου που θέτει τις «κεραίες» μας σε επιφυλακή.Ως ένα προαίσθημα. Δεν μας «αγγίζει» απαραίτητα ως ένα προαίσθημα κινδύνου, αλλά μας γαργαλάει για μία αλλαγή, όπως όταν από το σκοτάδι αρχίζουν τα πρώτα χρώματα της ανατολής του Ήλιου.
Κάποιοι λένε ότι σε αυτή την αλλαγή πνοής του «ανέμου» οφείλετε αυτή η «στροφή» στον κόσμο να αντιληφθεί μία πραγματικότητα, μία πιο αληθινή πραγματικότητα. Παράλληλα, από τη φύση του το όλο σύστημα επιζητεί την αυτοσυντήρησή του οπότε κάνει τα πάντα για να διατηρήσει την «πορεία» που είχε. Σε αυτή την «τριβή» ανάμεσα στην «συντήρηση» του παλιού και στην «αφύπνιση» του νέου αποδίδουν τον πολυεπίπεδο πόλεμο που επικρατεί αυτή την στιγμή στον πλανήτη.
Αυτός ο «πόλεμος» δεν έχει καμία σχέση με προηγούμενους που έγιναν πριν δεκαετίες ή αιώνες, για τον απλούστατο λόγο, ότι σε εκείνους δεν υπήρχε το στοιχείο της «αφύπνισης», της «προαίσθησης», του «γαργαλήματος». Τώρα, υπάρχει. Γι” αυτό και ο συγκεκριμένος «πόλεμος» έχει να κάνει περισσότερο με όπλα κατά της αντίληψης και λιγότερο με πρακτικά-παραδοσιακά όπλα.
Όπως και να έχει, ίσως, κάποιοι μακρινοί μας απόγονοι να επαληθεύσουν ή να διαψεύσουν αυτές τις θεωρίες.
