ρωσικό βομβαρδιστικό πάνω σχεδόν στην γραμμή των συνόρων.
Δεν μπορεί μια χώρα που απέφυγε την εμπλοκή της στον Β-ΠΠ -με τον τρόπο που το έκανε- να αντιδρά έτσι και να εμπλέκεται σε επεισόδιο με την Ρωσία, χωρίς να υπάρχει από πίσω ένας σχεδιασμός περαιτέρω κλιμάκωσης.
Δεν μπορεί μια χώρα που στέλνει σχηματισμούς πολεμικών της αεροσκαφών να κόβουν βόλτες πάνω από την Σκύρο και να εμπλέκονται σε αερομαχίες με τα ελληνικά από το 1974 και μετά, να ανακοινώνει πως είναι δικαίωμα της να καταρρίπτει κάθε αεροσκάφος που παραβιάζει τον εναέριο της χώρο.
Τις επόμενες βδομάδες που τα Τουρκικά F-16 θα πετάξουν πάνω από τις Σποράδες ή τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, η κυβέρνηση της Άγκυρας θα αναγνωρίζει το δικαίωμα της Αθήνας να καταρρίψει κάθε εισβολέα, και, αν η τελευταία δεν το κάνει, θα είναι σαν να απεμπολεί –σύμφωνα με την λογική των Τούρκων φυσικά– το δικαίωμα της να ασκεί τα κυριαρχικά της δικαιώματα ως ανεξάρτητο κράτος.
Με τα παραπάνω, δεν λέω φυσικά πως πρέπει να εμπλακούμε με τους Τούρκους στην επόμενη παραβίαση στο Αιγαίο.
Θα μπορούσαμε, όμως, να θέσουμε ζήτημα στο ΝΑΤΟ σχετικά με τις Τουρκικές παραβιάσεις, θα μπορούσαμε να υπενθυμίσουμε την υπόθεση της κατοχής της βόρειας Κύπρου από τον Αττίλα, θα μπορούσαμε να διώξουμε απο πάνω μας την πίεση που μας ασκείται για υποχωρήσεις στο Αιγαίο και στο Κυπριακό.
Θα μπορούσαμε ίσως να πετύχουμε πολλά, αν δεν ήμασταν προτεκτοράτο και αν δεν κυβερνιόμασταν από μια δράκα ανίκανων κρετίνων.
Το καλοκαίρι του 1914, ο Αρχιδούκας Φερδινάνδος και η σύζυγος του έπεφταν νεκροί από τις σφαίρες ενός Σέρβου εθνικιστή στο Σεράγεβο.
Τις μέρες μετά την δολοφονία κανείς δεν ανησύχησε ιδιαίτερα.
Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως το γεγονός αυτό θα οδηγούσε στο ξέσπασμα ενός Παγκοσμίου Πολέμου.
Κι όμως, αν είχαν εξετάσει τα γεγονότα των δύο προηγούμενων δεκαετιών, δεν θα έπρεπε να είχαν την παραμικρή αμφιβολία για τον επερχόμενο πόλεμο.
Τις εκατόμβες των χαρακωμάτων και την χρήση των αερίων του θανάτου ακολούθησε η συνθήκη των Βερσαλλιών.
Πολλοί λίγοι τότε αντιλήφθηκαν πως επρόκειτο απλά και μόνο για μια ολιγοετή ανακωχή.
Ο Β-ΠΠ, ο ολοκληρωτικός πόλεμος και το ολοκαύτωμα που ισοπέδωσε οικονομικά, πολιτικά και ηθικά την Ευρώπη ήταν η απάντηση απέναντι στην ανθρώπινη Ύβρη της δύναμης που γεννά η ματαιοδοξία.
Το μανιτάρι της Χιροσίμα έκανε πολλούς να σκεφτούν πως ο επόμενος παγκόσμιος πόλεμος θα είναι και το τέλος και της ανθρωπότητας.
Η πραγματικότητα του Ψυχρού Πολέμου ήταν το τίμημα για την διατήρηση της παγκόσμιας ειρήνης για σχεδόν 50 χρόνια.
Τώρα τα τύμπανα του πολέμου χτυπούν ξανά. Η Δύση κυβερνάται από αδίστακτους εμπόρους, η Ανατολή από αδίστακτους δικτάτορες.
‘Όλοι στο παιχνίδι απόκτησης περισσότερου πλούτου και γοήτρου. Σε ένα επικίνδυνο παιγνίδι επέκτασης και δημιουργίας νέων σφαιρών επιρροής.
Οι αναλογίες με την κατάσταση που επικρατούσε πριν το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου τον Ιούλη του 1914, τρομακτικές.
Είναι αδύνατο να ανάβεις παντού στον πλανήτη φωτιές και να θεωρείς ότι τελικά θα αποφύγεις τον κίνδυνο μιας παγκόσμιας ανάφλεξης.
Αν και όταν αυτή συμβεί θα μοιάζει -και θα είναι- με μια κολοσιαία θερμοπυρηνική έκρηξη που θα εξαφανίσει όχι μόνο τον πολιτισμό μα και την ίδια την ζωή από τον πλανήτη γη.
Η απόφαση των ΝΑΤΟϊκών να καταρρίψουν το Ρωσικό βομβαρδιστικό αποτελεί ξεκάθαρο μήνυμα στην Μόσχα, να τα μαζέψει και να φύγει από την Συρία.
Τις επόμενες βδομάδες θα μάθουμε αν η Μόσχα «έχει πιάσει» το υπονοούμενο ή αν θα κλιμακώσει την κρίση απαντώντας στην πρόκληση με ανάλογο τρόπο.
Το τι τελικά θα συμβεί θα εξαρτηθεί από το αν θα προσφερθούν στον Πούτιν κάποια σοβαρά ανταλλάγματα για την απεμπλοκή της Ρωσίας από την Συρία.
Για μένα, είναι ηλίου φανερότερο πως οι Δυτικοί έχουν ήδη αποφασίσει να στείλουν στρατό στην Συρία αλλά δεν θέλουν με κανένα τρόπο τους Ρώσους στα πόδια τους.
Το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι προφανές.
Όπως έγραψα και παραπάνω, πρόκειται για ένα σκληρό μπρα ντε φερ μεταξύ αδίστακτων εμπόρων και αδίστακτων δικτατόρων.
Στις ταινίες του Hollywood κάποιες φορές οι συμμορίες των μαφιόζων τα βρίσκουν μεταξύ τους.
Κάποιες άλλες όμως λύνουν τις διαφορές τους στον δρόμο.
Δεν μπορεί μια χώρα που στέλνει σχηματισμούς πολεμικών της αεροσκαφών να κόβουν βόλτες πάνω από την Σκύρο και να εμπλέκονται σε αερομαχίες με τα ελληνικά από το 1974 και μετά, να ανακοινώνει πως είναι δικαίωμα της να καταρρίπτει κάθε αεροσκάφος που παραβιάζει τον εναέριο της χώρο.
Τις επόμενες βδομάδες που τα Τουρκικά F-16 θα πετάξουν πάνω από τις Σποράδες ή τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, η κυβέρνηση της Άγκυρας θα αναγνωρίζει το δικαίωμα της Αθήνας να καταρρίψει κάθε εισβολέα, και, αν η τελευταία δεν το κάνει, θα είναι σαν να απεμπολεί –σύμφωνα με την λογική των Τούρκων φυσικά– το δικαίωμα της να ασκεί τα κυριαρχικά της δικαιώματα ως ανεξάρτητο κράτος.
Με τα παραπάνω, δεν λέω φυσικά πως πρέπει να εμπλακούμε με τους Τούρκους στην επόμενη παραβίαση στο Αιγαίο.
Θα μπορούσαμε ίσως να πετύχουμε πολλά, αν δεν ήμασταν προτεκτοράτο και αν δεν κυβερνιόμασταν από μια δράκα ανίκανων κρετίνων.
Το καλοκαίρι του 1914, ο Αρχιδούκας Φερδινάνδος και η σύζυγος του έπεφταν νεκροί από τις σφαίρες ενός Σέρβου εθνικιστή στο Σεράγεβο.
Τις μέρες μετά την δολοφονία κανείς δεν ανησύχησε ιδιαίτερα.
Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως το γεγονός αυτό θα οδηγούσε στο ξέσπασμα ενός Παγκοσμίου Πολέμου.
Κι όμως, αν είχαν εξετάσει τα γεγονότα των δύο προηγούμενων δεκαετιών, δεν θα έπρεπε να είχαν την παραμικρή αμφιβολία για τον επερχόμενο πόλεμο.
Τις εκατόμβες των χαρακωμάτων και την χρήση των αερίων του θανάτου ακολούθησε η συνθήκη των Βερσαλλιών.
Πολλοί λίγοι τότε αντιλήφθηκαν πως επρόκειτο απλά και μόνο για μια ολιγοετή ανακωχή.
Ο Β-ΠΠ, ο ολοκληρωτικός πόλεμος και το ολοκαύτωμα που ισοπέδωσε οικονομικά, πολιτικά και ηθικά την Ευρώπη ήταν η απάντηση απέναντι στην ανθρώπινη Ύβρη της δύναμης που γεννά η ματαιοδοξία.
Το μανιτάρι της Χιροσίμα έκανε πολλούς να σκεφτούν πως ο επόμενος παγκόσμιος πόλεμος θα είναι και το τέλος και της ανθρωπότητας.
Η πραγματικότητα του Ψυχρού Πολέμου ήταν το τίμημα για την διατήρηση της παγκόσμιας ειρήνης για σχεδόν 50 χρόνια.
Τώρα τα τύμπανα του πολέμου χτυπούν ξανά. Η Δύση κυβερνάται από αδίστακτους εμπόρους, η Ανατολή από αδίστακτους δικτάτορες.
‘Όλοι στο παιχνίδι απόκτησης περισσότερου πλούτου και γοήτρου. Σε ένα επικίνδυνο παιγνίδι επέκτασης και δημιουργίας νέων σφαιρών επιρροής.
Οι αναλογίες με την κατάσταση που επικρατούσε πριν το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου τον Ιούλη του 1914, τρομακτικές.
Είναι αδύνατο να ανάβεις παντού στον πλανήτη φωτιές και να θεωρείς ότι τελικά θα αποφύγεις τον κίνδυνο μιας παγκόσμιας ανάφλεξης.
Αν και όταν αυτή συμβεί θα μοιάζει -και θα είναι- με μια κολοσιαία θερμοπυρηνική έκρηξη που θα εξαφανίσει όχι μόνο τον πολιτισμό μα και την ίδια την ζωή από τον πλανήτη γη.
Η απόφαση των ΝΑΤΟϊκών να καταρρίψουν το Ρωσικό βομβαρδιστικό αποτελεί ξεκάθαρο μήνυμα στην Μόσχα, να τα μαζέψει και να φύγει από την Συρία.
Το τι τελικά θα συμβεί θα εξαρτηθεί από το αν θα προσφερθούν στον Πούτιν κάποια σοβαρά ανταλλάγματα για την απεμπλοκή της Ρωσίας από την Συρία.
Για μένα, είναι ηλίου φανερότερο πως οι Δυτικοί έχουν ήδη αποφασίσει να στείλουν στρατό στην Συρία αλλά δεν θέλουν με κανένα τρόπο τους Ρώσους στα πόδια τους.
Το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι προφανές.
Όπως έγραψα και παραπάνω, πρόκειται για ένα σκληρό μπρα ντε φερ μεταξύ αδίστακτων εμπόρων και αδίστακτων δικτατόρων.
Στις ταινίες του Hollywood κάποιες φορές οι συμμορίες των μαφιόζων τα βρίσκουν μεταξύ τους.
Κάποιες άλλες όμως λύνουν τις διαφορές τους στον δρόμο.
