Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική (Ιράκ, Συρία, Αφγανιστάν, Παλαιστίνη, Λιβύη, Μάλι, Υεμένη, κλπ, κλπ) και άλλα 10 εκατομμύρια έχουν γίνει πρόσφυγες και χαροπαλεύουν σε στεριές και σε θάλασσες, ο Γάλλος πρόεδρος έβγαλε διάγγελμα στην τηλεόραση και υποσχέθηκε συνέχιση της πολιτικής των βομβαρδισμών και εκδίκηση «χωρίς οίκτο».
Οι Γάλλοι –κι οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι και Δυτικοί– ακούν τον πρόεδρο σιωπηλά και κουνούν συγκαταβατικά το κεφάλι τους.
Στο επόμενο τρομοκρατικό χτύπημα πάλι για λίγες μέρες θα βρεθούν στο προσκήνιο οι αδίστακτοι μελαμψοί τζιχαντιστές-μουσουλμάνοι, θα αναγγελθούν νέα στρατιωτικά και αστυνομικά μέτρα, θα αυξηθούν οι τζίροι των εταιριών που πωλούν κάθε είδους εξοπλισμό για παρακολουθήσεις και counterattack επιχειρήσεις.
Η ζωή και οι businesses θα συνεχιστούν as usual.
Πριν από λίγες βδομάδες, αμερικανικά drones έπληξαν νοσοκομείο των Γιατρών του Κόσμου στο Αφγανιστάν, σκορπώντας τον θάνατο.
Δεν είναι επίσης λίγες οι φορές που οι πύραυλοι των Δυτικών χτυπούν γάμους και βαφτίσια σκοτώνοντας μανάδες και παιδιά, προκειμένου να «φάνε» τον έναν τζιχαντιστή που υποτίθεται πως παραβρίσκεται στο κοινωνικό γεγονός.
Παράπλευρες απώλειες και «λάθη». «Sorry» λένε και ξοφλάνε. Ή έτσι νομίζουν. Οι πολίτες στην Δύση χαίρονται με την «δυναμική στάση» του ηγέτη τους και τον ψηφίζουν ξανά.
Όλα εντάξει, αν νομίζουμε ότι έτσι πρέπει να είναι. Όμως, δεν είναι.
Η φωτογραφία είναι από την διαμαρτυρία τριών εκατομμυρίων Γάλλων πολιτών -μαζί με τους ηγέτες τους- μετά την δολοφονική επίθεση στην σατιρική εφημερίδα Charlie Hebdo, έναν χρόνο πριν.
Το αληθινό μήνυμα της διαμαρτυρίας τότε -και σήμερα- δυστυχώς ήταν το εξής: «μην σκοτώνετε άλλους δυτικούς ανθρώπους».
Υποκρισία και ρατσισμός.
Κι αν όλα αυτά φαίνονται άδικα και επιθετικά, υπομονή λίγους μήνες ακόμα για να δείτε τι ακριβώς θα σημάνει η δολοφονική επίθεση στο Παρίσι για την ευρωπαϊκή πολιτική στο προσφυγικό.
Μπορεί βέβαια να χρειαστούν λίγες μόνο βδομάδες και όχι μήνες.
Άλλωστε, η είδηση για το έναν από τους δολοφόνους που πέρασε από την Λέρο πρώτα, παίζει ψηλά στα «έγκυρα» διεθνή ΜΜΕ.
Ποιος ξέρει, αν δεν «πέρναγε» από την Λέρο και έμενε εκεί, να μην γινόταν το κακό. Κι ο Ευρωπαίος «πολίτης» κουνά το κεφάλι του, σιγομουρμουρίζοντας ya, oie, yes.
Προσωπικά πάντως –για μια ακόμα φορά– δεν νιώθω και πολύ Γάλλος. Αν έπρεπε να διαλέξω σώνει και καλά κάτι, θα προτιμούσα το Λιβανέζος. Άλλωστε δεν αποκαλούσαν την Βηρυτό, το Παρίσι της Μέσης Ανατολής;
Παίρνοντας μάλιστα υπόψη και το γεγονός ότι «ερίφθή ο κύβος» και ελήφθη η απόφαση για την έξοδο από την βασιλευομένη Εσπερία -που μου έχει καθίσει στον λαιμό και δεν καταπίνεται με τίποτα και με κανέναν τρόπο- δικαιότερο θα ήτανε να δηλώσω πως αισθάνομαι τσιγγάνος, χωρίς ελπίδα και χωρίς πατρίδα όπως λέει και το τραγούδι.
Πολύ σύντομα θα έχω περισσότερα νέα. Το καραβάνι θα ξεκινήσει πάλι. Όχι όμως για την Ελλάδα.
Η ζωή είναι μικρή και εγώ βρίσκομαι πια στο μέσο της.
Από την στιγμή που σηκώθηκε μια φορά το τσαντίρι, σηκώνεται και δεύτερη.
Δεν με παίρνει να μείνω εκεί που δεν μου αρέσει, ούτε θα έχω να δώσω καμία πειστική απάντηση στον εαυτό μου, όταν χρόνια μετά θα ακουστεί βροντερό το «γιατί».
