Αγία Σοφία:«Θα μείνω εδώ ώσπου να γυρίσεις».

Πήραν την πόλη, πήραν την! Ο θρήνος από μέσα δυνάμωσε,πέταξε πάνω από τη Βασιλεύουσα, έφθασε μέχρι το θρόνο του Θεού κι Εκείνος απόστρεψε το πρόσωπο του!

Οι Άγγελοι φτερούγισαν από τη Κωνσταντινούπολη και χάθηκαν πάνω στα ουράνια.
Ηχήσαν οι καμπάνες  σπάσανε τα σήμαντρα τους ραγίσαν οι καρδιές τους.
Πέθανε ο Αυτοκράτωρ, χάθηκε φτερούγισε μακριά ο δικέφαλος μαύρος αετός.
Βούιξαν οι καμπάνες της Αγιά Σοφιάς.Δονήθηκε η πλάση.Τρεμούλιασε στα χέρια του Δεσπότη το Άγιο Δισκοπότηρο!
 Δακρύσαν οι εικόνες, φιλήθηκαν για στερνή φορά, οι Χριστιανοί μετέλαβαν όσοι πρόλαβαν.
Η Ιστορία έπρεπε να κλείσει τον μεγάλο της κύκλο. Τον έκλεισε μέσα στο σάλαγο της μάχης, μέσα στα γκρεμισμένα τείχη, εκεί, στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού

ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ!
ΤΟ ΤΕΛΟΣ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟ ΞΕΨΥΧΙΣΜΑ!

"Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θά 'ναι".

Έκτοτε ησυχία! Οι καμπάνες σταμάτησαν να ηχούν, το ψυχορράγημα καλά κρατεί για 563 ολόκληρα χρόνια!

Έγινε θρύλος, ένας θρύλος που φωτίζει  σαν λαμπρό μετέωρο τη ψυχή μας που κόβει την ανάσα όταν τον αναλογιζόμαστε.

Με μια και μόνο υπόσχεση:«Θα μείνω  εδώ ώσπου να γυρίσεις».

Κάθε στιγμή η Ιστορία γυρεύει το λίκνο της, ένα λίκνο που όταν φύγει   από τα στενά του όρια, πνευματικά και φυσικά, η Ιστορία το αγκαλιάζει, τον στεφανώνει, το παραδίδει στους αιώνες στις επόμενες γενεές. 

Και το λίκνο αυτό λέγεται  Ορθοδοξία,Ελληνισμός,Αγία Σοφία.

Έτσι και η Αγιά Σοφιά, στέκεται εκεί όρθια σε πείσμα των νόμων της φύσης, λες και ένα αόρατο χέρι την κρατά εκεί όρθια για 15 ολόκληρους αιώνες καταστροφής, ένας αμίλητος αρνητής της υποταγής, που στέκεται εκεί υπομονετικά και μας περιμένει.

Μια Αγιά Σοφιά που για χίλια και πλέον χρόνια  αποτέλεσε το κέντρο της ορθοδοξίας και του ελληνισμού.

 Εκεί, ο λαός γιόρτασε τους θριάμβους,  θρήνησε τις συμφορές και  αποθέωσε τους νέους αυτοκράτορες.

Μια Αγιά Σοφιά που περιμένει υπομονετικά να σκίσουν  και πάλι τον αέρα οι καμπάνες της καλώντας μας τελειώσουμε εκείνο που αφήσαμε στη μέση.