τον τρίτο πόλο μεταξυ ΗΠΑ και της τότε Σοβιετικής Ενωσης, με όλες τις αξίες του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης παρούσες και κατέληξε σε ένα φέουδο με φεουδάρχη την Γερμανία, την ισχυρότερη οικονομία, και μία ψευδοκυβέρνηση στις Βρυξέλλες να εκτελεί αυτά που αποφασίζει το Βερολίνο.
του Γιάννη Πετρίδη
Δύσκολα οι Βρετανοι, ναι, αυτοί οι "τρελοί" νησιώτες που έσωσαν δύο φορές την Ευρώπη και ίσως και τον κόσμο ολόκληρο από την γερμανική μπότα στον Α' και τον Β' ΠΠ, θα ψηφίσουν "leave".
Οι ήρωες έχουν πεθάνει, τους σκότωσε το σύστημα που δεν θέλει ήρωες. Θέλει "αντιρατσιστές", θέλει ΜΚΟ, θέλει "αγάπη για τους πρόσφυγες", θελει να πληρώνουν οι άλλοι τους άλλους, τους ξένους, θέλει ραμαζάνι, και πίσω-πίσω θέλει τα λεφτά της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ...
Μουσουλμάνο δήμαρχο έβγαλε το Λονδίνο που για πρώτη φορά γιόρτασε επίσημα το ραμαζάνι, πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι τώρα θα ψηφίσουν τα εκατομμύρια των μουσουλμάνων της Βρετανίας να φύγουν από την ΕΕ; Αστεία πράγματα
του Γιάννη Πετρίδη
Οι ήρωες έχουν πεθάνει, τους σκότωσε το σύστημα που δεν θέλει ήρωες. Θέλει "αντιρατσιστές", θέλει ΜΚΟ, θέλει "αγάπη για τους πρόσφυγες", θελει να πληρώνουν οι άλλοι τους άλλους, τους ξένους, θέλει ραμαζάνι, και πίσω-πίσω θέλει τα λεφτά της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ...
Μουσουλμάνο δήμαρχο έβγαλε το Λονδίνο που για πρώτη φορά γιόρτασε επίσημα το ραμαζάνι, πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι τώρα θα ψηφίσουν τα εκατομμύρια των μουσουλμάνων της Βρετανίας να φύγουν από την ΕΕ; Αστεία πράγματα
Όταν δημιουργήθηκε η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) το 1957, υπήρχαν μόνο έξι μέλη: η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία, το Βέλγιο, η Ολλανδία και το Λουξεμβούργο.
Ο Ντε Γκωλ δεν ήθελε με τίποτα την Βρετανία στην ΕΟΚ. Θυμόταν τους εξευτελισμούς και την ταπείνωση που είχε υποστεί από τους συμμάχους του στον Β'ΠΠ.
Και από το 1961-1967 η Γαλλία λέει «όχι» στην ένταξη της Μ. Βρετανίας
Ο Ντε Γκωλ είχε πει ότι θα έβαζε εκ νέου βέτο στην ένταξη της Βρετανίας αν εκείνη υπέβαλε αίτημα το 1967. Η ενταξιακή πορεία της Βρετανίας κέρδισε έδαφος μετά την παραίτηση Ντε Γκωλ, το 1969.
1973: Η Βρετανία μπαίνει στην ΕΟΚ. Πώς; Mόνο όταν παραιτήθηκε του ονόματος "Μεγάλη Βρετανία" και αποδέχθηκε το "Ηνωμένο Βασίλειο" εισήλθε το 1973 στην τότε ΕΟΚ προκειμένου να ικανοποιηθεί η γαλλική απαίτηση να μην περιλαμβάνεται ο γεωγραφικός όρος Βρετανία, λόγω της υπάρξεως της γαλλικής Βρετάνης καινπροκειμένου να απαλειφθούν τυχόν... αλυτρωτικές (!) τάσεις της Βρετανίας στην Βρετάνη!
Η ένταξη της Βρετανίας ως Ηνωμένο Βασίλειο το 1973 καθώς και άλλων χωρών στη συνέχεια – μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα – δημιούργησε μια οικονομική ευρωπαϊκή Rimland, την εποπτεία της οποίας ασκούσαν διακριτικώς οι Αγγλοσάξονες με «επίτιμους» τους Γάλλους.
Η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα καλωσόρισε τρία νέα μέλη: την Ιρλανδία, την Δανία και το Ηνωμένο Βασίλειο ανεβάζοντας τον συνολικό αριθμό τους στα εννιά μέλη.
Ο ηγέτης των εργατικών Χάρολντ Γουίλσον έπειτα από την εκλογική του νίκη επαναδιαπραγματεύθηκε τους όρους ένταξης της χώρας στην ΕΟΚ και προχώρησε σε δημοψήφισμα. Στις 5 Ιουνίου του 1975, η Βρετανία ψήφισε την παραμονή της στην ΕΟΚ, με 67%.
Το 1984, η Βρετανία διαπραγματεύτηκε επιτυχώς καλύτερους όρους για τον προϋπολογισμό της, έπειτα από τις απειλές της τότε πρωθυπουργού Μάργκαρετ Θάτσερ να αναστείλει τις πληρωμές.
Εκείνη την εποχή, η Βρετανία είχε την μεγαλύτερη συνεισφορά στον προϋπολογισμό της Ε.Ε. – κυρίως λόγω της πρόσβασης σε γεωργικές επιδοτήσεις – παρά το γεγονός ότι ήταν ένα από τα πιο φτωχά μέλη, σύμφωνα με την ιστοσελίδα του Κοινοβουλίου.
Το 1979, εισήχθησαν το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα και ο μηχανισμός συναλλαγματικών ισοτιμιών (ERM) με την προσδοκία της σταθερότητας στην Ευρώπη.
Η Βρετανία έφυγε από τον μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών, αφού αποτέλεσε μέρος του για πολύ μικρό χρονικό διάστημα στις αρχές του 1990, για να αποχωρήσει στη συνέχεια μετά την Μαύρη Τετάρτη και την κρίση του νομίσματός της το 1992.
Το 1992, η Συνθήκη του Μάαστριχτ υπεγράφη, αναδεικνύοντας την αλλαγή στον προσανατολισμό της Ένωσης και σε άλλα θέματα πέραν της οικονομίας. Η Συνθήκη προέβλεπε την αλλαγή της ονομασίας της Ένωσης από ΕΟΚ σε Ευρωπαϊκή Ένωση ενώ έθεσε τις βάσεις για την εισαγωγή του νέου ενιαίου νομίσματος, του ευρώ.
Το ευρώ έκανε πρεμιέρα το 1999 και μέχρι το 2002, 12 μέλη είχαν υιοθετήσει το νόμισμα. Η Βρετανία απείχε, σοφά όπως αποδείχθηκε. Βασικά απείχε για γεωστρατηγικούς λόγους: Δεν ήθελε το "γερμανικό" ευρώ στην οικονομία της.
Τον Ιανουάριο του 2013, υπό την πίεση των ψηφοφόρων, ο πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον είπε πως αν οι Συντηρητικοί κερδίσουν τις εκλογές του 2015, η κυβέρνηση θα επαναδιαπραγματευθεί σκληρά τους όρους παραμονής της χώρας στην Ε.Ε. και στη συνέχεια θα πραγματοποιηθεί δημοψήφισμα.
Στις 27 Μαΐου του 2015, η βασίλισσα Ελισάβετ έδωσε το «πράσινο φως» στην προτεινόμενη νομοθεσία από την κυβέρνηση των Συντηρητικών για την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος.
2016: Ανακοινώνεται η ημερομηνία και ξεκινούν οι καμπάνιες.
Οι Βρετανοί που πολεμούν να να αποχωρήσει η χώρα τους από την ΕΕ γνωρίζουν ότι ο ηττημένος του Β'ΠΠ, η Γερμανία χρησιοποιώντας την ήπια ισχύ κατόρθωσε να θέσει υπό τον έλεγχό του τους βασικότερους μηχανισμούς της ΕΕ, χρησιμοποίησε τη γραφειοκρατία, γεγονός που σήμαινε ότι χωρίς πόλεμο, κατάφερε να ηγηθεί μιας νέας Ευρώπης, η οποία έχει ένα φαινομενικό κέντρο στις Βρυξέλλες και ένα ουσιαστικό στη Γερμανία.
Και νιώθουν ότι πρέπει να δοθεί ένα ισχυρό μήνυμα προς το Βερολίνο, καθώς σε αντίθετη περίπτωση θα γίνουμε μάρτυρες της σταδιακής αποδομήσεως της ΕΕ και τη δημιουργία δύο τουλάχιστον οικονομικών χώρων:
α) της γερμανικής ζώνης με ευρώ ή χωρίς αυτό και β) τουλάχιστον άλλης μιας με άλλο νομισματικό σύστημα. Ο αγγλοσαξονικός κόσμος ήδη οικοδομεί τον δικό του νέο ευρωπαϊκό ισχυρό πόλο στην Πολωνία και εάν οι ελληνικές κυβερνήσεις μπορούσαν να αντιληφθούν και να τολμήσουν, ο δεύτερος και πολύ πιο ισχυρός και μεγίστης γεωστρατηγικής αξίας θα μπορούσε κάλλιστα λόγω γεωγραφίας να είναι η χώρα μας.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση η ΕΕ από αύριο αλλάζει. Είτε επικρατήσει το BREXIT, είτε το BRIMAIN που μετά την δολοφονία της βουλευτού Τζο Κοξ "πήρε κεφάλι"...
Ο Ντε Γκωλ δεν ήθελε με τίποτα την Βρετανία στην ΕΟΚ. Θυμόταν τους εξευτελισμούς και την ταπείνωση που είχε υποστεί από τους συμμάχους του στον Β'ΠΠ.
Και από το 1961-1967 η Γαλλία λέει «όχι» στην ένταξη της Μ. Βρετανίας
Ο Ντε Γκωλ είχε πει ότι θα έβαζε εκ νέου βέτο στην ένταξη της Βρετανίας αν εκείνη υπέβαλε αίτημα το 1967. Η ενταξιακή πορεία της Βρετανίας κέρδισε έδαφος μετά την παραίτηση Ντε Γκωλ, το 1969.
1973: Η Βρετανία μπαίνει στην ΕΟΚ. Πώς; Mόνο όταν παραιτήθηκε του ονόματος "Μεγάλη Βρετανία" και αποδέχθηκε το "Ηνωμένο Βασίλειο" εισήλθε το 1973 στην τότε ΕΟΚ προκειμένου να ικανοποιηθεί η γαλλική απαίτηση να μην περιλαμβάνεται ο γεωγραφικός όρος Βρετανία, λόγω της υπάρξεως της γαλλικής Βρετάνης καινπροκειμένου να απαλειφθούν τυχόν... αλυτρωτικές (!) τάσεις της Βρετανίας στην Βρετάνη!
Η ένταξη της Βρετανίας ως Ηνωμένο Βασίλειο το 1973 καθώς και άλλων χωρών στη συνέχεια – μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα – δημιούργησε μια οικονομική ευρωπαϊκή Rimland, την εποπτεία της οποίας ασκούσαν διακριτικώς οι Αγγλοσάξονες με «επίτιμους» τους Γάλλους.
Η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα καλωσόρισε τρία νέα μέλη: την Ιρλανδία, την Δανία και το Ηνωμένο Βασίλειο ανεβάζοντας τον συνολικό αριθμό τους στα εννιά μέλη.
Ο ηγέτης των εργατικών Χάρολντ Γουίλσον έπειτα από την εκλογική του νίκη επαναδιαπραγματεύθηκε τους όρους ένταξης της χώρας στην ΕΟΚ και προχώρησε σε δημοψήφισμα. Στις 5 Ιουνίου του 1975, η Βρετανία ψήφισε την παραμονή της στην ΕΟΚ, με 67%.
Το 1984, η Βρετανία διαπραγματεύτηκε επιτυχώς καλύτερους όρους για τον προϋπολογισμό της, έπειτα από τις απειλές της τότε πρωθυπουργού Μάργκαρετ Θάτσερ να αναστείλει τις πληρωμές.
Εκείνη την εποχή, η Βρετανία είχε την μεγαλύτερη συνεισφορά στον προϋπολογισμό της Ε.Ε. – κυρίως λόγω της πρόσβασης σε γεωργικές επιδοτήσεις – παρά το γεγονός ότι ήταν ένα από τα πιο φτωχά μέλη, σύμφωνα με την ιστοσελίδα του Κοινοβουλίου.
Το 1979, εισήχθησαν το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα και ο μηχανισμός συναλλαγματικών ισοτιμιών (ERM) με την προσδοκία της σταθερότητας στην Ευρώπη.
Η Βρετανία έφυγε από τον μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών, αφού αποτέλεσε μέρος του για πολύ μικρό χρονικό διάστημα στις αρχές του 1990, για να αποχωρήσει στη συνέχεια μετά την Μαύρη Τετάρτη και την κρίση του νομίσματός της το 1992.
Το 1992, η Συνθήκη του Μάαστριχτ υπεγράφη, αναδεικνύοντας την αλλαγή στον προσανατολισμό της Ένωσης και σε άλλα θέματα πέραν της οικονομίας. Η Συνθήκη προέβλεπε την αλλαγή της ονομασίας της Ένωσης από ΕΟΚ σε Ευρωπαϊκή Ένωση ενώ έθεσε τις βάσεις για την εισαγωγή του νέου ενιαίου νομίσματος, του ευρώ.
Το ευρώ έκανε πρεμιέρα το 1999 και μέχρι το 2002, 12 μέλη είχαν υιοθετήσει το νόμισμα. Η Βρετανία απείχε, σοφά όπως αποδείχθηκε. Βασικά απείχε για γεωστρατηγικούς λόγους: Δεν ήθελε το "γερμανικό" ευρώ στην οικονομία της.
Τον Ιανουάριο του 2013, υπό την πίεση των ψηφοφόρων, ο πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον είπε πως αν οι Συντηρητικοί κερδίσουν τις εκλογές του 2015, η κυβέρνηση θα επαναδιαπραγματευθεί σκληρά τους όρους παραμονής της χώρας στην Ε.Ε. και στη συνέχεια θα πραγματοποιηθεί δημοψήφισμα.
Στις 27 Μαΐου του 2015, η βασίλισσα Ελισάβετ έδωσε το «πράσινο φως» στην προτεινόμενη νομοθεσία από την κυβέρνηση των Συντηρητικών για την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος.
2016: Ανακοινώνεται η ημερομηνία και ξεκινούν οι καμπάνιες.
Οι Βρετανοί που πολεμούν να να αποχωρήσει η χώρα τους από την ΕΕ γνωρίζουν ότι ο ηττημένος του Β'ΠΠ, η Γερμανία χρησιοποιώντας την ήπια ισχύ κατόρθωσε να θέσει υπό τον έλεγχό του τους βασικότερους μηχανισμούς της ΕΕ, χρησιμοποίησε τη γραφειοκρατία, γεγονός που σήμαινε ότι χωρίς πόλεμο, κατάφερε να ηγηθεί μιας νέας Ευρώπης, η οποία έχει ένα φαινομενικό κέντρο στις Βρυξέλλες και ένα ουσιαστικό στη Γερμανία.
Και νιώθουν ότι πρέπει να δοθεί ένα ισχυρό μήνυμα προς το Βερολίνο, καθώς σε αντίθετη περίπτωση θα γίνουμε μάρτυρες της σταδιακής αποδομήσεως της ΕΕ και τη δημιουργία δύο τουλάχιστον οικονομικών χώρων:
α) της γερμανικής ζώνης με ευρώ ή χωρίς αυτό και β) τουλάχιστον άλλης μιας με άλλο νομισματικό σύστημα. Ο αγγλοσαξονικός κόσμος ήδη οικοδομεί τον δικό του νέο ευρωπαϊκό ισχυρό πόλο στην Πολωνία και εάν οι ελληνικές κυβερνήσεις μπορούσαν να αντιληφθούν και να τολμήσουν, ο δεύτερος και πολύ πιο ισχυρός και μεγίστης γεωστρατηγικής αξίας θα μπορούσε κάλλιστα λόγω γεωγραφίας να είναι η χώρα μας.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση η ΕΕ από αύριο αλλάζει. Είτε επικρατήσει το BREXIT, είτε το BRIMAIN που μετά την δολοφονία της βουλευτού Τζο Κοξ "πήρε κεφάλι"...
pronews
