Ο Κυριάκος Μητσοτάκης χαιρέτισε την πρωτοβουλία και θα είναι εκεί για να μουντζώσει το κτίριο της ελληνικής Βουλής μαζί με τους υπόλοιπους διαμαρτυρόμενους.
Εξάλλου, όλοι οι πρωθυπουργοί των μνημονίων έτσι έκαναν πριν κυβερνήσουν, έσκιζαν τα μνημόνια και μούντζωναν τη Βουλή.
Μάλιστα ο Κούλης έκανε και επίκαιρη ερώτηση για την εθνική κυριαρχί…. αχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα.
‘Ελα, εντάξει, δεν μπορώ άλλο.
Πολιτικοί και πολίτες στην Ελλάδα προσποιούνται ότι ζουν σε άλλη χώρα ή κάνουν πως προσποιούνται, τουλάχιστον οι πρώτοι -για τους πολίτες δεν είμαι τόσο σίγουρος πως προσποιούνται.
Μα τι καλά που θα περάσουμε.
Μάλιστα την πρώτη του μήνα απελευθερώθηκαν οι μαζικοί πλειστηριασμοί.
Δεν είναι μαζικοί ακόμα, λόγω της απεργίας των δικηγόρων, η οποία και να παραταθεί μετά τις 6 Ιουνίου -οπότε και λήγει- δεν θα αλλάξει κάτι, επειδή κάποια στιγμή πολύ απλά θα λήξει.
Και θα γίνει μετά το έλα να δεις.
Κάθε σπίτι στα χέρια τραπεζίτη, αδέρφια.
Γιατί κάθε προτεκτοράτο που σέβεται τον εαυτό του, οφείλει να βάλει χέρι στις περιουσίες των πολιτών.
Και αυτό θα κάνει.
Αριστοτέλης, για τρίτη φορά και φαρμακερή:
«Επιδίωξη της τυραννίας είναι να πτωχεύσουν οι πολίτες, αφ’ ενός για να συντηρείται με τα χρήματά τους η φρουρά του καθεστώτος, και αφετέρου για να είναι απασχολημένοι οι πολίτες και να μην τους μένει χρόνος για επιβουλές. Σε αυτό το αποτέλεσμα αποβλέπει τόσο η επιβολή μεγάλων φόρων, η απορρόφηση των περιουσιών των πολιτών, όσο και η κατασκευή μεγάλων έργων που εξαντλούν τα δημόσια οικονομικά…»
Καληνύχτα.
Με την ελληνική κοινωνία να χαζεύει τα άστρα, το μέλλον προμηνύεται καταπληκτικό.
Οι ‘Ελληνες δεν θέλουν, είναι πια ολοφάνερο.
‘Εχουν κλειστεί μέσα στα σπίτια τους, αλλά τώρα έρχονται να τους τα πάρουν και αυτά.
Αυτό πάντως που δεν αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι είναι αυτό που τους συμβαίνει.
Δεν ξέρω τι άλλο να πω -που δεν τα έχουμε πει εμείς ή κάποιος άλλος.
Καλύτερα να τα λες σε άλλους λαούς αυτά πλέον.
Η Ελλάδα θα καταστραφεί τελείως, για να μείνει στο τέλος ένας Μητσοτάκης, ένα χάπατο και μια τράπεζα.
Φτάνουν αυτά για να χτιστεί πάλι από την αρχή.
Και αν δεν φτάνουν, υπογράφουμε άλλο ένα μνημόνιο να σώσουμε τη χώρα -τώρα που πήραμε το κολάι.
Να βγαίνει πάλι και ο Αλέξης να φωνάζει: «όχι άλλο σώσιμο».
Από την άλλη, οι χώρες που «βγήκαν» από τα μνημόνια, συνεχίζουν να εφαρμόζουν πολιτικές λιτότητας.
Οι αγορές τους έβαλαν στα μνημόνια και πάλι οι αγορές τους έβγαλαν, οπότε τα μέτρα παρέμειναν και μετά την «έξοδο» από τα μνημόνια.
Στην Ιρλανδία η ανεργία επιμένει, στην Κύπρο τα πράγματα είναι τρισχειρότερα απ’ όταν έμπαινε σε μνημόνιο, και στην Πορτογαλία οι εξώσεις έχουν πάει σε άλλο επίπεδο.
Δηλαδή, το πρόβλημα δεν είναι η παραμονή ή μη στα μνημόνια.
Το πρόβλημα είναι ο ελέφαντας μέσα στο δωμάτιο που κάνουν όλοι πως δεν τον βλέπουν, οπότε συνεχίζουμε μέχρι να μην υπάρχει δωμάτιο.
‘Οσον αφορά αυτούς τους ευρωλιγούρηδες και φιλελέρες που μιλάγανε πέρσι για νεοκομμουνιστική επέλαση και που φωνάζανε «σώσε μας Γιούνκερ», μάλλον χάρη τους κάνουμε που ασχολούμαστε με τους μικρόκοσμους τους και τους αγαπημένους δελφίνους τους.
Ας πάνε στις 15 Ιουνίου να διαδηλώσουν ενάντια στα μέτρα που ζητούσαν ένα χρόνο πριν, παρέα με τα λυσσασμένα ΜΜΕ.
Να πάρουν και το λεβεντόσκυλο αυτή τη φορά μαζί τους, για να είναι όσο το δυνατόν γραφικότεροι.
Κουτόχορτο με το τσουβάλι.
Και κρίμα που ακούγονται πλέον μόνο αυτοί.
Αν και άρχισα να πιστεύω όλο και πιο έντονα, πως άλλο ένα πρόβλημα της Ελλάδας είναι ακριβώς αυτό:
Οι περισσότεροι απλά υπάρχουμε.
Πού είναι το τεράστιο κίνημα;
Πού είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιστές;
Με πορδές δεν βάφονται αυγά, συγγνώμη για την έκφραση.
Ο, δε, αλληλοσπαραγμός πάει σύννεφο.
Φταίει ο τάδε, εκείνος, ο ραγιάς της γειτονιάς, αλλά εγώ ποτέ.
Από τους Ζαπατίστας και τα Hasta la victoria siempre φτάσαμε στους Χαπατίστας και το Ευρώ(πη) πάση θυσία, αρκεί να είναι των άλλων.
Και έτσι αντιστράφηκαν όλα σε 6 χρόνια.
Η τεράστια βλακεία που ξεχείλιζε -πριν την κρίση ακόμα- κατάφερε και μας έπνιξε για τα καλά.
Καλύτερα μια αθλιότητα χωρίς τέλος παρά ένα άθλιο τέλος.
Καλύτερα 40 χρόνια σκλαβιά και φυλακή, παρά μιας ώρας ελεύθερη ζωή.
Φωτιά και τσεκούρι σε αυτούς που δεν προσκυνούν.
Τι να λέμε τώρα.
Απορούμε κιόλας με αυτά που μας συμβαίνουν.
Συνωμότησε όλο το σύμπαν εναντίον μας.
Μου θύμισε μια ιστορία, σ’ ένα από τα καλοκαίρια μου στην Ελλάδα.
Ο γείτονας του παππού μου, μια νύχτα ξέχασε ανοιχτό το κοτέτσι, οπότε μπήκε κάποιο κουνάβι και την επομένη βρήκε όλες τις κότες αποκεφαλισμένες.
«Αχ τι έπαθα ο χριστιανός, αχ συμφορά που με βρήκε.»
Και κυνηγούσε ένα ολόκληρο καλοκαίρι το κουνάβι που του έφαγε τις κότες.
Μα δεν σε βρήκε η συμφορά μπάρμπα, μάλλον το ανάποδο έγινε.
Το κουνάβι βρήκε την πόρτα ανοιχτή, χαζό είναι;
Για κάποιο λόγο το βρίσκω ταιριαστό στην σημερινή ευρύτερη πραγματικότητα.
Πάρε τα μέτρα σου και μετά κατηγόρησε όλους τους άλλους.
Τι μέτρα πήρε η ελληνική κοινωνία για να αποτρέψει το… κουνάβι;
Σχεδόν κανένα.
Οπότε, αχ συμφορά που μας βρήκε.
Τίτλος του επόμενου κεφαλαίου της ιστορίας μας:
«Περιμένοντας την Ανάπτυξη. Οδηγός Επιβίωσης για Χάπατα».
Το μόνο που πρέπει να κάνεις τώρα είναι να κρατηθείς όρθιος για όσο κρατήσει η «μπόρα» και να περιμένεις την ανάπτυξη.
Γιατί με την άλλη λύση μπορεί να επιστρέψουμε στις σπηλιές.
Φανταστικό να φοβούνται τις σπηλιές οι νεοάστεγοι, οι νεόφτωχοι και εκείνοι που βλέπουν κατάματα τον θάνατο να τους πλησιάζει.
Προσωπικά, με ξεπερνάει.
Οι ‘Ελληνες ξέρουν τι θα συμβεί στη συνέχεια, αλλά προσποιούνται και κάνουν πως δεν το βλέπουν.
Και η Ιστορία είναι μεγάλη καργιόλα σε κάτι τέτοια.
Δεν ξέρω αν οι Γάλλοι, οι Ισλανδοί ή κάποιος άλλος λαός, θα καταφέρει να ταράξει τα νερά.
Δεν μπορώ κιόλας να πω ότι δεν με νοιάζει, γιατί ζούμε στον ίδιο πλανήτη και αυτά μια μέρα σε βρίσκουν παντού.
Γεμάτα τα νεκροταφεία από ανθρώπους που νόμιζαν ότι θα γλιτώσουν αν κρυφτούν σε μια γωνιά.
Ξέρω ότι αν δεν το κάνει κάποιος τελικά, τότε θα χαθούμε μαζί.
‘Οχι όλοι, αλλά αρκετοί.
Ξέρω επίσης ότι οι ‘Ελληνες για μέχρι εδώ είναι -και είναι άδικο να περιμένεις περισσότερα απ’ αυτούς.
Θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει από το 2010, αυτά τα έξι -κοντεύουν εφτά- χρόνια.
Και ενώ θα έπρεπε να μας απασχολεί για ποιο λόγο δεν το κάναμε, βλέπεις ότι η κύρια μάζα ζει την καθημερινότητα σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Είμαστε στο ίδιο σημείο, πιο εξαντλημένοι, πιο απρόθυμοι και ούτε ένα κλικ σοφότεροι.
Οπότε κάποια στιγμή λες και ‘συ «ας καεί το σύμπαν».
Τι άλλο να κάνεις;
Ο Λένιν, που τον διαβάζουν πολύ εκεί στο ΣΥΡΙΖΑ, το είχε πει άλλωστε: «Χωρίς επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατική δράση».
Ποια επαναστατική θεωρία εστερνίζεται αυτή τη στιγμή η ελληνική κοινωνία.
«Θα πάρουμε τα όπλα;»
Αυτό δεν είναι θεωρία, αλλά παρηγοριά στον άρρωστο.
Κάνουμε πως δεν βλέπουμε τι έρχεται.
Η Ιστορία είναι μεγάλη καργιόλα σε κάτι τέτοια.
– Ελευθερία ή Θάνατος;
– Γίνεται σε παρακαλώ, το δεύτερο να είναι κάτι πιο εύπεπτο; Ελευθερία ή Σώσιμο; Ελευθερία ή Μένουμε Ευρώπη;
– ‘Οχι. Ελευθερία ή Θάνατος;
– ‘Εστω, Ελευθερία ή Ευρώ;
– ‘Οχι. Ελευθερία ή Θάνατος.
– Ελευθερία ή Μνημόν… – ‘Οχι.
– Δε γ@μ@σ@. Θάνατος.
Με εκτίμηση
Άρης
Καληνύχτα.
Με την ελληνική κοινωνία να χαζεύει τα άστρα, το μέλλον προμηνύεται καταπληκτικό.
Οι ‘Ελληνες δεν θέλουν, είναι πια ολοφάνερο.
‘Εχουν κλειστεί μέσα στα σπίτια τους, αλλά τώρα έρχονται να τους τα πάρουν και αυτά.
Αυτό πάντως που δεν αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι είναι αυτό που τους συμβαίνει.
Δεν ξέρω τι άλλο να πω -που δεν τα έχουμε πει εμείς ή κάποιος άλλος.
Καλύτερα να τα λες σε άλλους λαούς αυτά πλέον.
Η Ελλάδα θα καταστραφεί τελείως, για να μείνει στο τέλος ένας Μητσοτάκης, ένα χάπατο και μια τράπεζα.
Φτάνουν αυτά για να χτιστεί πάλι από την αρχή.
Να βγαίνει πάλι και ο Αλέξης να φωνάζει: «όχι άλλο σώσιμο».
Από την άλλη, οι χώρες που «βγήκαν» από τα μνημόνια, συνεχίζουν να εφαρμόζουν πολιτικές λιτότητας.
Οι αγορές τους έβαλαν στα μνημόνια και πάλι οι αγορές τους έβγαλαν, οπότε τα μέτρα παρέμειναν και μετά την «έξοδο» από τα μνημόνια.
Στην Ιρλανδία η ανεργία επιμένει, στην Κύπρο τα πράγματα είναι τρισχειρότερα απ’ όταν έμπαινε σε μνημόνιο, και στην Πορτογαλία οι εξώσεις έχουν πάει σε άλλο επίπεδο.
Δηλαδή, το πρόβλημα δεν είναι η παραμονή ή μη στα μνημόνια.
Το πρόβλημα είναι ο ελέφαντας μέσα στο δωμάτιο που κάνουν όλοι πως δεν τον βλέπουν, οπότε συνεχίζουμε μέχρι να μην υπάρχει δωμάτιο.
‘Οσον αφορά αυτούς τους ευρωλιγούρηδες και φιλελέρες που μιλάγανε πέρσι για νεοκομμουνιστική επέλαση και που φωνάζανε «σώσε μας Γιούνκερ», μάλλον χάρη τους κάνουμε που ασχολούμαστε με τους μικρόκοσμους τους και τους αγαπημένους δελφίνους τους.
Ας πάνε στις 15 Ιουνίου να διαδηλώσουν ενάντια στα μέτρα που ζητούσαν ένα χρόνο πριν, παρέα με τα λυσσασμένα ΜΜΕ.
Να πάρουν και το λεβεντόσκυλο αυτή τη φορά μαζί τους, για να είναι όσο το δυνατόν γραφικότεροι.
Κουτόχορτο με το τσουβάλι.
Και κρίμα που ακούγονται πλέον μόνο αυτοί.
Αν και άρχισα να πιστεύω όλο και πιο έντονα, πως άλλο ένα πρόβλημα της Ελλάδας είναι ακριβώς αυτό:
Οι περισσότεροι απλά υπάρχουμε.
Πού είναι το τεράστιο κίνημα;
Πού είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιστές;
Με πορδές δεν βάφονται αυγά, συγγνώμη για την έκφραση.
Ο, δε, αλληλοσπαραγμός πάει σύννεφο.
Φταίει ο τάδε, εκείνος, ο ραγιάς της γειτονιάς, αλλά εγώ ποτέ.
Από τους Ζαπατίστας και τα Hasta la victoria siempre φτάσαμε στους Χαπατίστας και το Ευρώ(πη) πάση θυσία, αρκεί να είναι των άλλων.
Και έτσι αντιστράφηκαν όλα σε 6 χρόνια.
Η τεράστια βλακεία που ξεχείλιζε -πριν την κρίση ακόμα- κατάφερε και μας έπνιξε για τα καλά.
Καλύτερα μια αθλιότητα χωρίς τέλος παρά ένα άθλιο τέλος.
Καλύτερα 40 χρόνια σκλαβιά και φυλακή, παρά μιας ώρας ελεύθερη ζωή.
Φωτιά και τσεκούρι σε αυτούς που δεν προσκυνούν.
Τι να λέμε τώρα.
Απορούμε κιόλας με αυτά που μας συμβαίνουν.
Συνωμότησε όλο το σύμπαν εναντίον μας.
Μου θύμισε μια ιστορία, σ’ ένα από τα καλοκαίρια μου στην Ελλάδα.
Ο γείτονας του παππού μου, μια νύχτα ξέχασε ανοιχτό το κοτέτσι, οπότε μπήκε κάποιο κουνάβι και την επομένη βρήκε όλες τις κότες αποκεφαλισμένες.
«Αχ τι έπαθα ο χριστιανός, αχ συμφορά που με βρήκε.»
Και κυνηγούσε ένα ολόκληρο καλοκαίρι το κουνάβι που του έφαγε τις κότες.
Μα δεν σε βρήκε η συμφορά μπάρμπα, μάλλον το ανάποδο έγινε.
Το κουνάβι βρήκε την πόρτα ανοιχτή, χαζό είναι;
Για κάποιο λόγο το βρίσκω ταιριαστό στην σημερινή ευρύτερη πραγματικότητα.
Πάρε τα μέτρα σου και μετά κατηγόρησε όλους τους άλλους.
Τι μέτρα πήρε η ελληνική κοινωνία για να αποτρέψει το… κουνάβι;
Σχεδόν κανένα.
Οπότε, αχ συμφορά που μας βρήκε.
Τίτλος του επόμενου κεφαλαίου της ιστορίας μας:
«Περιμένοντας την Ανάπτυξη. Οδηγός Επιβίωσης για Χάπατα».
Το μόνο που πρέπει να κάνεις τώρα είναι να κρατηθείς όρθιος για όσο κρατήσει η «μπόρα» και να περιμένεις την ανάπτυξη.
Γιατί με την άλλη λύση μπορεί να επιστρέψουμε στις σπηλιές.
Φανταστικό να φοβούνται τις σπηλιές οι νεοάστεγοι, οι νεόφτωχοι και εκείνοι που βλέπουν κατάματα τον θάνατο να τους πλησιάζει.
Προσωπικά, με ξεπερνάει.
Οι ‘Ελληνες ξέρουν τι θα συμβεί στη συνέχεια, αλλά προσποιούνται και κάνουν πως δεν το βλέπουν.
Και η Ιστορία είναι μεγάλη καργιόλα σε κάτι τέτοια.
Δεν ξέρω αν οι Γάλλοι, οι Ισλανδοί ή κάποιος άλλος λαός, θα καταφέρει να ταράξει τα νερά.
Δεν μπορώ κιόλας να πω ότι δεν με νοιάζει, γιατί ζούμε στον ίδιο πλανήτη και αυτά μια μέρα σε βρίσκουν παντού.
Γεμάτα τα νεκροταφεία από ανθρώπους που νόμιζαν ότι θα γλιτώσουν αν κρυφτούν σε μια γωνιά.
Ξέρω ότι αν δεν το κάνει κάποιος τελικά, τότε θα χαθούμε μαζί.
‘Οχι όλοι, αλλά αρκετοί.
Ξέρω επίσης ότι οι ‘Ελληνες για μέχρι εδώ είναι -και είναι άδικο να περιμένεις περισσότερα απ’ αυτούς.
Θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει από το 2010, αυτά τα έξι -κοντεύουν εφτά- χρόνια.
Και ενώ θα έπρεπε να μας απασχολεί για ποιο λόγο δεν το κάναμε, βλέπεις ότι η κύρια μάζα ζει την καθημερινότητα σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Είμαστε στο ίδιο σημείο, πιο εξαντλημένοι, πιο απρόθυμοι και ούτε ένα κλικ σοφότεροι.
Οπότε κάποια στιγμή λες και ‘συ «ας καεί το σύμπαν».
Τι άλλο να κάνεις;
Ο Λένιν, που τον διαβάζουν πολύ εκεί στο ΣΥΡΙΖΑ, το είχε πει άλλωστε: «Χωρίς επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατική δράση».
Ποια επαναστατική θεωρία εστερνίζεται αυτή τη στιγμή η ελληνική κοινωνία.
«Θα πάρουμε τα όπλα;»
Αυτό δεν είναι θεωρία, αλλά παρηγοριά στον άρρωστο.
Κάνουμε πως δεν βλέπουμε τι έρχεται.
Η Ιστορία είναι μεγάλη καργιόλα σε κάτι τέτοια.
– Ελευθερία ή Θάνατος;
– Γίνεται σε παρακαλώ, το δεύτερο να είναι κάτι πιο εύπεπτο; Ελευθερία ή Σώσιμο; Ελευθερία ή Μένουμε Ευρώπη;
– ‘Οχι. Ελευθερία ή Θάνατος;
– ‘Εστω, Ελευθερία ή Ευρώ;
– ‘Οχι. Ελευθερία ή Θάνατος.
– Ελευθερία ή Μνημόν… – ‘Οχι.
– Δε γ@μ@σ@. Θάνατος.
Με εκτίμηση
Άρης
Υ.Γ. Αν μου επιτρέπεις, μια δεύτερη φωτογραφία. Από τη Γαλλία. Χαμογελαστά πρόσωπα. Απλά υπέροχα. Νέοι άνθρωποι, πιο νέοι και από μένα. Συνειδητοποίησα ότι τα πρόσωπα στους δρόμους των μνημονίων (ανεξαρτήτως αν ήταν 2010, 2012, 2015) ήταν σκυθρωπά, χλωμά, ηλικιωμένα και άγευστα. Καμία διάθεση δηλαδή, απλά ζωγραφισμένα με την έκφραση που παίρνει ένας άνθρωπος όταν πάει κάπου χωρίς να ξέρει πραγματικά γιατί το κάνει αυτό. Και έχεις δίκιο για κάτι. ‘Οταν τα βλέπεις τα πράγματα από μακριά φαίνονται αλλιώς, ίσως τα βλέπεις και πιο νηφάλια. Γι’ αυτό που είναι και όχι γι’ αυτό που θα ‘θελες να είναι.
