των δύο χωρών, εξετάζεται να είναι η παραχώρηση της διαχείρησης των εταιριών ύδρευσης σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα για τις “οποίες εξετάζεται νέο σχήμα”
Μάλιστα σε αυτόν τον οδικό χάρτη αναφέρεται πως“οι επιχειρήσεις αυτές ενθαρρύνονται να ανταποκριθούν στις προσκλήσεις ενδιαφέροντος των ελληνικών αρχών στο πλαίσιο των αποκρατικοποιήσεων που έχουν δρομολογηθεί”.
Σε αυτό το σημείο να θυμίσουμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμευόταν πως δεν θα αγγιχθεί το νερό και θα παραμείνει στο δημόσιο.
Η λαϊκή βούληση σχετικά με το θέμα του νερού έχει αποτυπωθεί στο δημοψήφισμα για την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ τον Μαϊο του 2014 όταν περίπου 218 χιλιάδες άνθρωποι (ποσοστό 98%) ψήφισαν ενάντια στην παραχώρηση της επιχείρησης.
Θυμίζουμε πως από το 2011 έχουν εκφράσει τον ενδιαφέρον τους οι γάλλοι μνηστήρες.
Το παράδειγμα του Παρισιού
Ο δήμος Παρισίων (επί Ζακ Σιράκ), έδωσε την διανομή του νερού με εικοσιπενταετή σύμβαση στις παραπάνω εταιρείες, έχοντας μοιράσει την πόλη μεταξύ των δύο εταιρειών σύμφωνα με τη διαδρομή του Σηκουάνα: Η Veolia την περιοχή δεξιά του ποταμού και η SUEZ την αριστερή όχθη. Έτσι άλλος παρήγαγε και επεξεργαζόταν το νερό και άλλος το διένειμε με αποτέλεσμα αλληλοκάλυψη υπευθυνοτήτων.
Η σύμβαση αυτή κράτησε 23 χρόνια από το 1985 έως το 2008 όταν οι αρχές του Παρισιού ύστερα από καταγγελίες για διαφθορά έφτιαξαν την δημόσια εταιρεία Eau De paris η οποία κατάφερε κάπως να εξυγιάνει την κατάσταση και να κάνει μείωση 8% στα τιμολόγια.
Η SUEZ είναι μέτοχος ήδη της ΕΥΑΘ με με ποσοστό συμμετοχής πάνω από 5%.
«Ένα τεράστιο σκάνδαλο κρύβεται πίσω από την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ, την οποία η κυβέρνηση βιάζεται να ολοκληρώσει μέχρι τον προσεχή Μάρτιο» σημείωνε σε ανακοίνωσή του οΣΥΡΙΖΑ το 2014 και τόνιζε πως «το σκάνδαλο αυτό έχει να κάνει με το επενδυτικό σχέδιο της εταιρείας, το οποίο θα καρπωθεί ο ιδιώτης-αγοραστής».
χάρτης http://www.remunicipalisation.org
Επιστρέφοντας το νερό σε δημόσια χέρια και παλιά ξινά σταφύλια
Όπως αναφέραμε και πιο πάνω με το παράδειγμα του Παρισιού, η τάση σε πολλές πόλεις αυτή την στιγμή στον κόσμο είναι η επιστροφή των δικτύων ύδρευσης στο δημόσιο καθώς όπως θα διαβάσετε και παρακάτω η αντίθετη πολιτική έχει κριθεί λανθασμένη έως και καταστροφική.
Ένα άκρως ενδιαφέρον βιβλίο διά χειρός του Παρατηρητηρίου της Ευρώπης των Πολυεθνικών (Corporate Europe Observatory – CEO), του Transnational Institute (TNI) και του Municipal Services Project , με τίτλο «Επαναδημοτικοποίηση – Επιστρέφοντας το Νερό στα Δημόσια Χέρια»(«Remunicipalisation – Putting water back into public hands »), παρουσιάζει με συστηματική ανάλυση την τάση που ισχύει παγκοσμίως για την επιστροφή των δικτύων ύδρευσης και αποχέτευσης στο Δημόσιο.
Ο Martin Pigeon, ερευνητής και ένας εκ των συγγραφέων του βιβλίου τονίζει πως “όλες οι μεγάλες δημοτικές συμβάσεις για το νερό που βρίσκονται σε διαδικασία ανανέωσης αυτές τις μέρες στη Γαλλία δέχονται ισχυρές πιέσεις και αυτό οδηγεί είτε απευθείας στην επαναδημοτικοποίηση της επιχείρησης ύδρευσης, όπως για παράδειγμα στο Παρίσι, την Γκρενόμπλ, το Μπορντό, τη Βρέστηκαι το Χερβούργο, ή σε ανατροπή των οικονομικών συμφωνιών σε βάρος των εταιρειών και υπέρ των πόλεων, κι αυτό γιατί οι ιδιωτικές εταιρείες μειώνουν δραστικά τα περιθώρια κέρδους τους για να μπορέσουν να ανανεώσουν τα συμβόλαια με τους δήμους. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της εταιρείας Veolia, που έχει ένα από τα μεγαλύτερα συμβόλαια στην Ευρώπη, αφού καλύπτει 7 διαμερίσματα της περιφέρειας île-de-France – με εξαίρεση τον Δήμο του Παρισιού – και υποχρεώθηκε να μειώσει δραστικά τα κέρδη της για να ανανεώσει το συμβόλαιο”.
Όπως επισημαίνεται, τα αίτια της αποτυχίας σε όλες τις χώρες όπου κι αν εφαρμόστηκε η ιδιωτικοποίηση είναι λίγο – πολύ τα ίδια.
Συγκεκριμένα, όπως αναφέρει το ίδιο δημοσίευμα η διαχείριση των δικτύων από ιδιώτες, αντί να λύσει, δημιούργησε ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα στον τομέα της πρόσβασης των πολιτών σε καθαρό νερό. Η ιστορία αποδεικνύει ότι οι εταιρείες – κολοσσοί που λυμαίνονται παγκοσμίως τους υδάτινους πόρους αθετούσαν συστηματικά τις δεσμεύσεις που είχαν αναλάβει για την κατασκευή και επέκταση των δικτύων.
Στο βιβλίο οι ερευνητές του CEO και του ΤΝΙ επέλεξαν να παρουσιάσουνπέντε περιπτώσεις κρατικοποίησης των δικτύων ύδρευσης, καλύπτοντας το πείραμα της ιδιωτικοποίησης και στις πέντε ηπείρους, προκειμένου να καταγράψουν τα κοινά στοιχεία παρά τη διαφορετικότητα των περιπτώσεων. Έτσι εξέτασαν την επιστροφή του δικτύου ύδρευσης στον Δήμο του Παρισιού το 2010, στο Μπουένος Άιρες το 2006, στην πόλη Νταρ ες Σαλάμ της Τανζανίας το 2004, στην πόλη Χάμιλτον στον Καναδά το 2004, καθώς και την περίπτωση της Μαλαισίας, όπου η εθνική μεταρρύθμιση βρίσκεται σε εξέλιξη από το 2006.
Η αποτυχία της πολιτικής ιδιωτικοποίησης αποτυπώνεται και στα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, όπου μόνο κατά το 2006 εξαιτίας της ακύρωσης συμβολαίων ή της εμφάνισης προβλημάτων σημειώθηκε μείωση της τάξης του 32% στα συμβόλαια ύδρευσης.
