Στο γράφημα που ακολουθεί τώρα (γαλάζιες στήλες Ιούνιος του 2016 και κόκκινες Μάρτιος του 2017) φαίνεται το μέγεθος του προβλήματος της, όσον αφορά τα τραπεζικά δάνεια σε ποσοστό επί των συνολικών, σε σύγκριση με άλλες χώρες – όπου ουσιαστικά μόνο η Κύπρος την ανταγωνίζεται επάξια, ενώ συνεχίζει να έχει επίσης τραπεζικό πρόβλημα. Εάν σε αυτά προσθέσουμε τα μη εξυπηρετούμενα χρέη προς το δημόσιο, τους ασφαλιστικούς οργανισμούς, στη ΔΕΗ κοκ., τότε θα πλησιάσουμε το 150% του ΑΕΠ – κάτι μοναδικό στον πλανήτη.
Μπορεί λοιπόν να έχει κανείς αμφιβολία σχετικά με το ότι, εάν δεν λυθεί το συγκεκριμένο πρόβλημα η χώρα δεν θα αναπτυχθεί ποτέ, αφού είναι σε όλους γνωστό πως τα κόκκινα τραπεζικά δάνεια δεσμεύουν κεφάλαια εμποδίζοντας το δανεισμό της οικονομίας, οπότε την ανάπτυξη; Ότι δεν υπάρχει δρόμος εξόδου από την κρίση όταν τόσο ο δημόσιος, όσο και ο ιδιωτικός τομέας είναι χρεοκοπημένοι;
Από την άλλη πλευρά δεν είναι κατανοητό πως η μη επιλογή της χρεοκοπίας της Ελλάδας από όλες τις κυβερνήσεις της είχε ως αποτέλεσμα τη χρεοκοπία των Ελλήνων; Ότι δηλαδή όταν δεν χρεοκοπούν τα κράτη, χρεοκοπούν οι Πολίτες τους, ενώ λεηλατείται τόσο ο δημόσιος, όσο και ο ιδιωτικός τους τομέας αφού επιλέγουν ανόητα τη μη προστασία τους από τους πιστωτές τους; Έχουν λοιπόν λογική αυτές οι αποφάσεις τους ή τεκμηριώνουν ακριβώς το αντίθετο; Ρητορικά φυσικά τα ερωτήματα, αφού έχουν απαντηθεί στην πράξη.
Κλείνοντας, ασφαλώς δεν αυξάνονται μόνο τα χρέη της Ελλάδας αλλά και αυτά του υπολοίπου πλανήτη (γράφημα) – οπότε η επόμενη κρίση χρέους είναι νομοτελειακή, ενώ κανένας δεν ξέρει πώς θα καταπολεμηθεί αυτή τη φορά αφού οι κεντρικές τράπεζες έχουν καταναλώσει όλα τους τα όπλα. Το πιθανότερο, εάν θέλουμε να αποφευχθεί πόλεμος, είναι τα χρήματα από το ελικόπτερο απ’ ευθείας στα νοικοκυριά – η αύξηση δηλαδή της δωρεάν ρευστότητας για να προκληθεί πληθωρισμός.
