Άρα, μπορούμε με ευκολία να υποθέσουμε ότι ο κομμουνιστής υπουργός παιδείας εκτός του ότι είναι αστράτευτος μάλλον αισθάνεται και κάπως αμήχανα να υπερασπιστεί την επιλογή του.
Ο υπουργός μάλλον γνωρίζει ότι η εκλογική επικράτηση της αριστεράς, δεν σημαίνει ότι οι Έλληνες είναι αριστεροί. Γνωρίζει ότι το εθνικό συναίσθημα είναι ακόμη πολύ καλά ριζωμένο στις ψυχές των Ελλήνων.
Το διεπίστωσε άλλωστε και στο θέμα των θρησκευτικών, αλλά και πριν λίγες μέρες με τις αντιδράσεις περί “τυχερών σημαιοφόρων”, με πρόσχημα ασφαλώς την ισότητα.
Μια ισότητα την οποία δεν υπολόγισε το 1971 ο υπουργός, καθώς τότε εξαγόρασε τη στρατιωτική του θητεία έναντι 3.200 δραχμών. Τότε δεν θέλησε να φανεί ίσος με όσους υπηρέτησαν τη στρατιωτική τους θητεία ή δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα που είχε ο ίδιος και να την εξαγοράσουν.
Όμως το “μαρτύριό” του υπουργού δεν τελειώνει εδώ. Η εξαγορά της θητείας του έγινε δυνάμει του υπ’ αριθμ 720/1970 διατάγματος, το οποίο αφορούσε τους γεννημένους στη Κωνσταντινούπολη φοιτητές που σπούδαζαν στο εξωτερικό. Μήπως το 1970 κυβερνούσε η 21η Απριλίου;
Γιατί ένας κομμουνιστής να ευεργετηθεί από ένα διάταγμα μιας δικτατορίας;
Πόσο μάλλον όταν μας λένε ότι οι κομμουνιστές είναι και πατριώτες;
Ένας ιδεολόγος και πατριώτης, θα αδιαφορούσε για το διάταγμα μιας “χούντας” και θα υπηρετούσε τη πατρίδα του. Όμως, όπως φαίνεται, στη περίπτωση του υπουργού δεν ίσχυε τίποτα από τα δυο. Αντιχουντισμός a la carte και κομμουνισμός στη βαθιά ψυχή.
Τόσο βαθιά ψυχή που επιβεβαιώνεται η ρήση ότι είναι “άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου”.
Στη περίπτωση όμως των αριστερών δεν υπάρχει καμμία άβυσσος.
Όλα είναι ξεκάθαρα και πλέον πρέπει οι Έλληνες να ξυπνήσουν και δουν ότι οι εθνικοί “πουθενάδες” δεν μπορούν να τους υπηρετούν…...
