Επενδύουμε ψυχολογικά στο «τελευταίο θρανίο». Γουστάρουμε τους «αστοιχείωτους» Καρανίκες και τους «πρωτόγονους» Πολάκηδες, όπως ακριβώς γοητευόμαστεως μαθητές να εκλέγουμε στα μαθητικά μας συμβούλια τις «φίρμες» του σχολείου. Αυτούς που σε μία «σχολική δημοκρατία» χωρίς αντικείμενο, πουλάνε μούρη, τζαμπουκά στους καθηγητές και οργανώνουν καλύτερα τις σχολικές εκδρομές μας…
Η παρεξήγηση βρίσκεται κάπου μεταξύ χωριού και πόλης. Μεταξύ ποιμενικής ζωής και αστικού περιβάλλοντος. Πορευόμαστε όλοι μας στο μεγάλο ταξίδι των αστικών κατακτήσεων σε λάθος αιώνα. Και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο δεν μπορούμε να...
συμμαζέψουμε όλες τις «φυσιολογικές εξάρσεις» του χωρικού που πήρε το δρόμο για την πόλη αλλά ακόμα πασχίζει να χτίσει τα τείχη της.
Όταν ας πούμε, ο Ραφαέλο κατασκόπευε τον Μιχαήλ Άγγελο στην Καπέλα Σιστίνα, όταν ο Μαγγελάνος είχε κάνει τον πρώτο περίπλου της γης, οι περισσότεροι κάτοικοι της νότιας βαλκανικής δεν είχαν ταξιδέψει πέρα από τα όρια της επαρχίας τους.
Μ΄αυτές τις ρίζες φτιάξαμε το κράτος μας και μ΄αυτή την παράδοση, μπήκαμε στον 21ο αιώνα. Ενώσαμε τα μεγάλα χωριά μας χωρίς ποτέ να τα φτιάξουμε πόλεις. Κι ενώ οι άλλοι στη Δύση, κληρονομούσαν αιώνες αστικής κουλτούρας, εμείς μιμούμασταν ξένα πρότυπα.
Ξεμείναμε λοιπόν, 10 εκ. ψυχές, χαμένες στο χρόνο και αιωρούμενες στο πολιτισμικό μας κενό. Ένας «επιδοτούμενος θίασος» από υπέργηρους, συνταξιούχους και «τοξικομανείς» της κατανάλωσης. Αδιάφορους για τις εγγυήσεις ταυτότητας που προϋποθέτουν επιτεύγματα και παραγωγή πλούτου.
Αυτός ο λαός, ο στερημένος από αστική συνείδηση, έχει τις ηγεσίες που του αξίζουν. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, άλλοτε ψηφίζει «φλώρους» με «πληρωμένα» πτυχία και άλλοτε «μπάχαλους» του τελευταίου θρανίου. Άλλοτε γόνους «ευγενών κατσαπλιάδων» και άλλοτε «χωρικούς» συνδικαλιστές που άλωσαν το σύστημα και έχτισαν την πρώτη τους μεζονέτα με θαλασσοδάνειο.
Στην πραγματικότητα, η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, είναι η πιο εμβληματική και ταυτόχρονα, αντιπροσωπευτική των συλλογικών και εθνικών μας διαθέσεων. Ίσως γι αυτό, κέρδισε τρεις συνεχόμενες εκλογές- πρωτοφανές για την συγκυρία- και συνεχίζει ακόμα, να συντηρεί την συμπάθεια ενός μεγάλου μέρους του εκλογικού σώματος.
Μας κυβερνάει το «τελευταίο θρανίο» και μας αρέσει. Αν δεν υπήρχε η φορολογία, οι υποχρεώσεις προς το Δημόσιο και οι μειώσεις των συντάξεων, οι δημοσκοπήσεις θα ήταν
εντελώς διαφορετικές από αυτές που δημοσιεύονται. Επενδύουμε ψυχολογικά στο «τελευταίο θρανίο». Γουστάρουμε τους «αστοιχείωτους» Καρανίκες και τους «πρωτόγονους» Πολάκηδες, όπως ακριβώς γοητευόμαστε ως μαθητές να εκλέγουμε στα μαθητικά μας συμβούλια τις «φίρμες» του σχολείου. Αυτούς που σε μία «σχολική δημοκρατία» χωρίς αντικείμενο, πουλάνε μούρη, τζαμπουκά στους καθηγητές και οργανώνουν καλύτερα τις σχολικές εκδρομές μας…
Δεδομένων των μεγεθών και αν δεν εξαυλωθούμε ως έθνος, μέσα στο χρόνο, χρειαζόμαστε άλλες δύο γενιές Ελλήνων να αστικοποιηθούμε. Αν πάρει άλλο δρόμο η παιδεία μας, αν η Ευρώπη συνεχίζει να μας στηρίζει, αν δεν μας βρει κανένα μεγάλο κακό, εξ Ανατολών, αν, αν, αν…. Είναι τόσα πολλά τα αν που οι πιθανότητες είναι απελπιστικά λίγες.
Αργήσαμε να μπούμε στον αναπτυγμένο κόσμο. Αργήσαμε πάρα πολύ. Και τώρα, εν όψει των μεγάλων προκλήσεων ψηφίσαμε στο «δεκαπενταμελές», τα αλάνια
του «τελευταίου θρανίου» να μας πάνε «πενταήμερη». Να μας σώσουν από τα «μαθήματα» και τις «εξετάσεις». Να μας σώσουν από τους «φλώρους» που έκλεβαν το ταμείο της «χοροεσπερίδας».
Μας κυβερνάει το τελευταίο θρανίο. Εμείς το ψηφίσαμε. Κι ο μόνος τρόπος να απαλλαγούμε είναι να προσδιορίσουμε τις απαιτήσεις μας από τη δημοκρατία μας. Να συνειδητοποιήσουμε πρώτα τι θέλουμε και μετά να αλλάξουμε διαθέσεις απέναντι στο πολιτικό σύστημα, στα κόμματα και στις ηγεσίες τους…
Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
liberal.gr
