Μια οικονομική κρίση όμως έχει πολυδιάστατα αποτελέσματα, μερικά από τα οποία μας διαφεύγουν διότι δεν αφορούν στις άμεσες προτεραιότητές μας, η πρώτη των οποίων είναι η επιβίωση.
Είναι αυτονόητο ότι όταν σε απασχολεί το ζην, το ευ ζην είναι πολυτέλεια. (σημείωση: γράφεται με “η” και όχι “ει” το “ζειν” είναι απαρέμφατο το “ζέω” - ζεματάω!) Κι όμως...
Θα αναφερθώ στον πιο ληστρικό και ξεκάθαρα αντισυνταγματικό φόρο, τον ΕΝΦΙΑ και τις πολιτιστικές του συνέπειες. Ο ΕΝΦΙΑ είναι αντισυνταγματικός διότι δεν είναι φόρος. Το κράτος δικαιούται να έχει έσοδα εις βάρος των πολιτών με δύο τρόπους: Τους φόρους, που σχετίζονται με το εισόδημα και είναι αναλογικοί και τα τέλη που είναι ανταποδοτικά. Ο ΕΝΦΙΑ δεν σχετίζεται με το εισόδημα ούτε είναι ανταποδοτικός. Επομένως η απαίτηση του κράτους να καταβάλλεται σε αυτό η αξία ενός ιδιόκτητου ακινήτου τμηματικά συνιστά δήμευση περιουσιακού στοιχείου.
Η περιουσία των πολιτών προστατεύεται από το άρθρο 17 του Συντάγματος η δε δήμευση αντιμετωπίζεται απ το νομικό μας σύστημα μόνο ως ποινή με τους περιορισμούς του άρθρου 7 του Συντάγματος. Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με Νόμο αντισυνταγματικό, με θεσμική παρανομία. Τέλος.
Οι συνέπειες: Ο πολίτης ο οποίος δεν έχει αρκετό εισόδημα για να πληρώνει μίσθωμα στο ίδιο του το σπίτι (δηλαδή οι περισσότεροι) υποχρεώνεται να πουλήσει το μεγάλο πατρικό του σπίτι, διότι δεν μπορεί να πληρώνει τον ΕΝΦΙΑ και να το αντικαταστήσει με ένα μικρότερο, το οποίο ασφαλώς δεν χωράει τα πράγματα που χωρούσαν στο παλιό.
Μαντέψτε ποια θα είναι τα πρώτα θύματα ανάμεσα στα πράγματα που θα αποχωριστεί! Το κρεββάτι; τα κουζινικά; τα ρούχα;
Όχι βέβαια!
Τα βιβλία, διότι δεν θα έχει αρκετό χώρο για βιβλιοθήκες! Το ζώ εγώ ο ίδιος στο πετσί μου. Το πατρικό μου σπίτι στο κέντρο της πόλης του Κιάτου στέγασε 3 γενιές δικηγόρων, μηχανικούς και γιατρούς. Υπάρχει μια βιβλιοθήκη με εκατοντάδες παλαιά και νέα βιβλία γενεών, πολλά απ αυτά σπάνια και αναντικατάστατα. Αναγκάστηκα να το πουλήσω διότι δυσκολευόμουν να πληρώνω 7000 το χρόνο ΕΝΦΙΑ και να κάνω και τις απαραίτητες επισκευές, που αποτιμήθηκαν στις 30 με 40 χιλ €. Τα παλιά σπίτια θέλουν συντήρηση.
Αντ αυτού η κόρη μου αγόρασε ένα διαμέρισμα σχετικά μικρό διότι διακατέχεται από το άγχος σε σχέση με το αν θα μπορεί να πληρώνει ΕΝΦΙΑ για ένα μεγάλο σπίτι. Εγώ ζω σ ένα μεγάλύτερο σπίτι επίσης γεμάτο με βιβλία και δίσκους. Περίπου 600 βιβλία διαλεγμένα και ακριβοπληρωμένα, πολλά απ τα οποία δεν επανεκδόθηκαν ή είναι γενικώς σπάνια. Υπάρχουν επίσης 2500 βινύλια και 5000 CD. Όταν εγώ γίνω μακαρίτης, πού θα τα πάει όλα αυτά η κόρη μου; στο μικρό της διαμερισματάκι; Όχι βέβαια! Θα τα δωρίσει, θα τα πετάξει διότι “είναι άχρηστα, μιας και όλα σήμερα υπάρχουν στο διαδίκτυο!”
Μπούρδες! Υπάρχουν ένα σωρό πράγματα στο διαδίκτυο, όχι όμως τα σπάνια βιβλία μου ούτε οι σπανιότατοι δίσκοι μου! Εξ άλλου ένα βιβλίο είναι κάτι περισσότερο από ένα PDF που μπορείς να κατεβάσεις απ το διαδίκτυο.
Η κατοικία δεν είναι υπό διωγμό μόνο στην Ελλάδα. Σε ολόκληρη την Ευρώπη, το να έχεις ένα μεγάλο σπίτι με βιβλιοθήκες και δισκοθήκες είναι προνόμιο των ολίγων...
Τελικά είναι η παιδεία παράπλευρη απώλεια ή ο πραγματικός στόχος; Όταν κάποια στιγμή όλοι προσαρμοστούν στα κουτιά τους το όφελος για το Δημόσιο, το όποιο Δημόσιο θα είναι μηδενικό! Η παιδεία όμως θα έχει πληγεί ανεπανόρθωτα. Θα μεγαλώνουμε ανθρώπους που απλά θα ξέρουν να στρίβουν τη βίδα τους. Τίποτα άλλο.
Τι δουλειά έχει ένας δικηγόρος να διαβάζει φιλοσοφία, θρησκεία, ιατρική και φυσική; Να κοιτάξει τη δουλειά του. Το μόνο που χρειάζεται είναι να μάθει να ελίσσεται ανάμεσα σε διαδρόμους γραφειοκρατικούς που -εντελώς παράλογα- γίνονται όλο και πιο δαιδαλώδεις! Μουσική; θα ακούει αυτό που παίζει η τηλεόραση... για σκεφτείτε το...
ΥΓ αισθάνομαι λίγο σαν την Καρέτα - Καρέτα... μόνο που κανείς δεν έχει τη διάθεση να με προστατέψει!
