κρατήσουν την κοινωνία σε καταστολή απέναντι στην κρατικοδίαιτη ολιγαρχία και το βολεμένο κρατικοκομματικό προσωπικό, εκτοξεύουν συνεχώς το σύνδρομο της «κατσίκας του γείτονα».
Έτσι εκείνοι που δυστυχούν ή βλέπουν τις τεράστιες αδικίες, αυτοακυρώνονται κάτω από το βάρος της δήθεν δημόσιας κατακραυγής για ζηλοφθονία και άλλες τέτοιες ανοησίες. Με τον τρόπο αυτό, ο επαναστατημένος πολίτης αυτοκατευνάζει τις διαθέσεις του και στην ουσία αυτοακυρώνεται υπέρ του συστήματος.
Το πραγματικό πρόβλημα όμως δεν είναι η ζηλοφθονία για την «κατσίκα του γείτονα» αλλά η ίδια η επιβίωση και η αξιοπρέπεια, εθνική και προσωπική.
Εάν λοιπόν κάποιος πεινάει, δεν ζηλεύει απλά την «κατσίκα του γείτονα» αλλά θα την φάει και καλά θα κάνει ο γείτονας να φροντίσει να υπάρξει μια δίκαιη διανομή πριν χάσει οριστικά ολόκληρο το περιουσιακό του αντικείμενο.
Την πραγματική κρίση ακόμα δεν την έχουμε αισθανθεί. Έχουμε να δούμε πολλά επεισόδια ακόμα.
