MENU

Η ουτοπία της ειρηνικής λύσης

Γράφει ο Άρης Οικονόμου,Έτσι όπως έχει δεθεί χειροπόδαρα η Ελλάδα από τις κυβερνήσεις της, το μέλλον της είναι σκοτεινό και προδιαγεγραμμένο – εκτός εάν αντιδράσουν κάποια στιγμή μαζικά οι Έλληνες, παύοντας να ελπίζουν σε θαύματα. 

Άποψη

Η αιτία που υπερχρεώθηκε η Ελλάδα το 2009 είναι η πολιτική διαφθορά, η οποία δεν θα ήταν εφικτή εάν οι κυβερνήσεις της δεν είχαν διαφθείρει με τη σειρά τους τον κρατικό μηχανισμό – καθώς επίσης εάν δεν προσέφεραν στους Πολίτες υπερβολικές παροχές, όπως οι μη αναγκαίες προσλήψεις στο δημόσιο, οι μεγάλες ή/και πρόωρες συντάξεις, οι κομματικές εξυπηρετήσεις κοκ. Πρόκειται βέβαια για τη μισή αλήθεια, αφού συνέβαλλε τόσο η πολιτική της ΕΚΤ, όσο και της Γερμανίας – κάτι που όμως αφορά ολόκληρη την Ευρωζώνη (άρθρο).

Η αιτία της χρεοκοπίας της Ελλάδας μετά το 2009 ήταν η «προδοσία» των κυβερνήσεων της, σε συνδυασμό με την κακοδιαχείριση της κρίσης τόσο εκ μέρους τους, όσο και από την Τρόικα – ξεκινώντας από την ενδοτική της υπαγωγή στο ΔΝΤ, μεταξύ άλλων με τη διεθνή δυσφήμιση της από τους Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου, καθώς επίσης από την ενδεχόμενη παραποίηση του ελλείμματος εκ μέρους της ΕΛΣΤΑΤ.

Ακολούθησε η ψήφιση των μνημονίων, το καταστροφικό PSI και τα διαδοχικά «λάθη» του ΔΝΤ με τον πολλαπλασιαστή – με τελικό αποτέλεσμα το τρίτο μνημόνιο που ψήφισε η συντριπτική πλειοψηφία στη Βουλή. Μέσω του συγκεκριμένου μνημονίου παραδόθηκε ολοκληρωτικά η εθνική μας κυριαρχία, δημεύθηκε η δημόσια περιουσία για τα επόμενα 99 χρόνια, άνοιξε ο δρόμος για τις αποκρατικοποιήσεις σε εξευτελιστικές τιμές, αφελληνίσθηκε το τραπεζικό σύστημα, θα κατασχεθεί και θα πλειστηριασθεί ένα μεγάλο μέρος της ιδιωτικής περιουσίας με καθεστώς αγγλικού δικαίου κοκ.

Το αργότερο έκτοτε η Ελλάδα δεν είναι πια κράτος, αφού δεν έχει ούτε καν τη δική της δημοσιονομική πολιτική – ενώ ακόμη και η συλλογή φόρων ελέγχεται από μία εταιρεία με έδρα το Λουξεμβούργο. Δεν είναι ούτε μία δημοκρατική χώρα επειδή, όποιο κόμμα και αν εκλέξουν οι Πολίτες της, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα – οπότε πρόκειται για ένα προτεκτοράτο που κυβερνάται από το παρασκήνιο φασιστικά, ενώ το μέλλον του είναι προδιαγεγραμμένο.



Ειδικά όσον αφορά την ανάπτυξη, πρόκειται για μία ψευδαίσθηση που συντηρούν οι νέοι ιδιοκτήτες της χώρας, για να μην επαναστατήσουν οι Έλληνες έως ότου την εξαγοράσουν ολοσχερώς – αφού ανάπτυξη όσο μειώνεται η ζήτηση (μισθοί, συντάξεις κοκ.) είναι αδύνατον ποτέ να υπάρξει, ενώ η ύφεση καταπολεμάται μόνο με δημόσιες επενδύσεις, οι οποίες είναι προφανώς αδύνατες κάτω από τις σημερινές συνθήκες (εκτός του ότι απαγορεύονται από την Τρόικα). Θα πρέπει δε να είναι εντελώς ανόητος κανείς για να πιστέψει πως είναι δυνατόν να υπάρξει ανάπτυξη, με πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% και 2% σε μία χώρα που είναι βυθισμένη για 8ο συνεχές έτος στην ύφεση – με το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της να υποχωρεί με γεωμετρική πρόοδο (γράφημα).

Όσον αφορά την «ελπίδα» των αποκρατικοποιήσεων, έχουμε τεκμηριώσει δεκάδες φορές πως δεν πρόκειται για καινούργιες επενδύσεις – ενώ οι αγοραστές της δημόσιας περιουσίας δεν θα δημιουργήσουν καν νέες θέσεις εργασίας. Αντίθετα, θα τις μειώσουν, αυξάνοντας ταυτόχρονα τις τιμές – όπως η FRAPORT με τα τέλη αεροδρομίων, με εξαιρετικά δυσμενή επακόλουθα για τον τουρισμό (ήδη η RYANAIRαπομακρύνεται).

Με κριτήριο τώρα όσα έχουν υπογράψει οι ελληνικές κυβερνήσεις, ιδίως ο κ. Βενιζέλος το 2011 και η σημερινή, η πατρίδα μας είναι δεμένη χειροπόδαρα – οπότε δεν έχει τη δυνατότητα να επιλέξει, για παράδειγμα, την έξοδο της από την Ευρωζώνη (αν και πιθανότατα θα συμβεί σύντομα, με απόφαση της πρωσικής Γερμανίας και υπό δυσμενέστατες συνθήκες).

Σε κάθε περίπτωση, καμία κυβέρνηση της δεν πρόκειται να σταματήσει την πολιτική της υποτέλειας και των υποκλίσεων, αντιστεκόμενη στους πιστωτές – ούτε φυσικά να προβεί σε στάση πληρωμών, αφού έτσι θα κινδύνευαν να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι της τραγωδίας, οι οποίοι ευρίσκονται σε όλα τα κυβερνητικά κόμματα, ενώ θα διακινδύνευε να χάσει τη νομή της εξουσίας.

Στα πλαίσια αυτά, αφενός μεν είναι ανόητο να περιμένει κανείς πως θα βρεθεί λύση από κάποιο κόμμα, επαναλαμβάνοντας ξανά και ξανά το ίδιο πείραμα (=ο ορισμός της ηλιθιότητας κατά τον Αϊνστάιν), αφετέρου να πιστεύει πως υπάρχει κάποια ειρηνική δυνατότητα για την Ελλάδα – χωρίς δηλαδή να μεσολαβήσουν μαζικές διαδηλώσεις, μέσω των οποίων οι Πολίτες θα απαιτούσαν την ανάκτηση της εθνικής τους κυριαρχίας και την επιστροφή της Δημοκρατίας, αναλαμβάνοντας το ρίσκο της χρεοκοπίας. Είναι επίσης ανόητο να ερωτάται κανείς σχετικά με το ποιά λύση προτείνει για την Ελλάδα ή τι προβλέπει – επειδή είναι φανερό πως, αφού οι Έλληνες (=η γενιά της ντροπής) χάσουν ότι έχουν και δεν έχουν, καθώς επίσης αφού εξαθλιωθούν, τότε θα εξεγερθούν.