Τόνισε, επίσης, ότι η πόλη, ως μέσο έκφρασης και επικοινωνίας μεταξύ επιμέρους κοινωνικών συνόλων, μπορεί, ιδίως σήμερα, να απορροφήσει τους κραδασμούς, τους οποίους παράγουν σύγχρονα αυτονομιστικά φαινόμενα -με στοιχεία επικίνδυνου εθνικισμού- τα οποία πλήττουν τη συνοχή του κράτους-έθνους αλλά και, για να έρθουμε στην ευρωπαϊκή μας πραγματικότητα, τη συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την όλη πορεία προς την Ευρωπαϊκή Ενοποίηση.
Παράλληλα, σημείωσε ότι «με την εκχώρηση αρμοδιοτήτων από κρατικά όργανα σε Διεθνείς Οργανισμούς ή σε Υπερεθνικές Ενώσεις, όπως, για παράδειγμα, η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ευρωπαϊκό κράτος-έθνος δεν εξαφανίσθηκε αλλά μετέβαλε φυσιογνωμία και ρόλο στην διεθνή πολιτική».
Είναι προφανές ότι ο Π. Παυλόπουλος «έπιασε» το νόημα, κατάλαβε τον κίνδυνο που υπάρχει μετά απ’ όσα έγιναν στην Καταλονία. Είναι επίσης προφανές ότι ο Πρόεδρος τόλμησε να βγει και να πει τι ακριβώς είναι το δημοψήφισμα, σε αντίθεση με την κυβέρνηση που έχει… λουφάξει και δεν τολμά να πει την άποψή της. Μόνο να ψελλίσει ότι ο… δεξιός Ραχόι χτύπησε τους διαδηλωτές. Τόσο μυαλό έχουν, τέτοια εξωτερική πολιτική κάνουν. Τουλάχιστον έσωσε τα προσχήματα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Θα περιμέναμε, όμως, να ήταν πιο… ομιλητικός και με το ελληνικό δημοψήφισμα. Το πραξικόπημα του Τσίπρα που μέσα σε πέντε ημέρες έστησε δημοψήφισμα, ένα γεγονός πρωτοφανές στα παγκόσμια χρονικά. Ένα δημοψήφισμα που αποδέχθηκε δυστυχώς ο κ. Παυλόπουλος, αν και δεν υπήρχε σαφές ερώτημα και μάλιστα επρόκειτο για θέμα που δεν προβλέπει το Σύνταγμα.
Κι ελπίζουμε να είναι το ίδιο ομιλητικός αν ο Τσίπρας προχωρήσει στο νέο βρόμικο κόλπο του, δηλαδή ένα δημοψήφισμα για την συνταγματική αναθεώρηση. Τότε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας οφείλει να γίνει… ισπανικός ταύρος και να μην επιτρέψει μια ακόμη επικίνδυνη ζαριά του εθνολαϊκισμού Τσίπρα και Καμμένου.
