Από τον
Γιάννη Κουριαννίδη*
Είναι γνωστό πια ότι οι συμμορίες της αριστερής τρομοκρατίας έχουν στενές διασυνδέσεις με τον υπόκοσμο του κοινού ποινικού δικαίου. Είναι επίσης γεγονός ότι, μετά την αναρρίχηση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, αυτές οι συμμορίες έχουν κλιμακώσει τη δράση τους, εκτιμώντας προφανώς ότι χαίρουν ενός είδους πολιτικής ασυλίας, αφενός λόγω της άμεσης σχέσης κάποιων εξ αυτών ακόμη και με υπουργούς της σημερινής κυβέρνησης (μην ξεχνάμε ότι μέχρι σήμερα ουκ ολίγοι γιοι και κόρες βουλευτών και υπουργών έχουν συλληφθεί για τη συμμετοχή τους σε οργανώσεις, που η εγκληματική δράση τους συνδύαζε ποινικά και «ιδεολογικά» χαρακτηριστικά) και, αφετέρου, λόγω της πολιτικής κάλυψης που τους παρέχουν υψηλόβαθμα πολιτικά στελέχη των κυβερνήσεων της Αριστεράς, με αποκορύφωμα τη σχετική δήλωση της πρώην προέδρου της Βουλής Ζωής Κωνσταντοπούλου με αφορμή την εισβολή του Ρουβίκωνα στη Βουλή.
Τα φυτώρια όλων αυτών των τρομοκρατικών οργανώσεων, που αποτελούν παράλληλα και τα εκκολαπτήρια και εκτροφεία των αυριανών φονιάδων μιας άλλης γενιάς τρομοκρατών, είναι αδιαμφισβήτητα οι περίφημες «καταλήψεις» που λειτουργούν υπό την ανοχή της ελληνικής Πολιτείας εδώ και πολλά χρόνια σε ολόκληρη την Ελλάδα. Αυτές αποτελούν πλέον έναν «θεσμό» , ο οποίος υποστηρίζεται πολλαπλώς με δηλώσεις και έργα θεσμικών εκπροσώπων της Αριστεράς (βουλευτές, συνδικαλιστές, άνθρωποι του πνεύματος και της τέχνης κ.λπ.), που προσπαθούν να τις καταξιώσουν ως κέντρα πολιτισμού και ελεύθερης διακίνησης ιδεών! Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική…
Τα τάγματα εφόδου της Αριστεράς ακριβώς αυτούς τους χώρους χρησιμοποιούν ως ορμητήρια, αλλά και ως καταφύγια μετά τα χτυπήματά τους. Μέσα σε αυτούς γίνονται η ιδεολογική κατήχηση και καθοδήγηση των νέων παιδιών, στα οποία εμφυτεύεται η απαξίωση προς οτιδήποτε στήριξε την πατρίδα και την κοινωνία στην ιστορική πορεία τους, δηλαδή σε αξίες και θεσμούς, όπως η πατρίδα, η θρησκεία και η οικογένεια. Μέσα σε αυτούς «φιλοξενούνται» (κατά τη δική τους ορολογία) ακόμη και πρόσωπα που εισήλθαν παράνομα στη χώρα ως «πρόσφυγες» και κανονικά θα έπρεπε να βρίσκονται είτε σε hot spots είτε να έχουν φύγει από τη χώρα. Οποιες «εκκενώσεις» έχουν πραγματοποιηθεί κατά καιρούς ήταν καθαρά για το θεαθήναι, αφού οι «ανακαταλήψεις» των χώρων ήταν άμεσες και αναμενόμενες.
Η διατήρηση του καθεστώτος αυτού, πέραν της συνεχιζόμενης ανομίας και μόνο από την ύπαρξή του, ενέχει και κινδύνους άλλης φύσεως, που έχουν να κάνουν με την καλλιέργεια και τη διεύρυνση μιας αντιπαράθεσης με κύκλους της αντίθετης πλευράς, η οποία έχει λάβει διαστάσεις σε μερικές περιπτώσεις ακόμη και οπαδικής βεντέτας, όπως αυτή μεταξύ καταληψιών και οπαδών ποδοσφαιρικής ομάδας, που οδήγησε στον εμπρησμό καταληφθέντος κτιρίου στη Θεσσαλονίκη, από τον οποίο ευτυχώς δεν θρηνήσαμε θύματα.Το τελευταίο διάστημα, και συγκεκριμένα μετά τα πανεθνικά συλλαλητήρια για τη Μακεδονία μας, οι συμμορίες της Αριστεράς θεώρησαν ότι έπρεπε πια να αναλάβουν ενεργό δράση για να «τσακίσουν» (επίσης δική τους ορολογία) οτιδήποτε και οποιονδήποτε είχε ενεργό ρόλο σε αυτά.
Ετσι, χτυπήθηκαν γραφεία και αίθουσες πολιτιστικών συλλόγων, αυτοκίνητα και κατοικίες μελών των συντονιστικών επιτροπών των συλλαλητηρίων, γραφεία ιερών μητροπόλεων στη Μακεδονία, γραφεία συλλόγων αποστράτων, γραφεία φοιτητικών παρατάξεων, απειλήθηκαν επιχειρηματίες με βανδαλισμό των επιχειρήσεών τους, προπηλακίστηκαν και διαπομπεύθηκαν εκπαιδευτικοί λειτουργοί, ενώ υπήρξαν και περιπτώσεις στοχοποίησης και βιαιοπραγίας εναντίον πολιτών. Προφανώς, μετά την αποτυχία της κυβερνώσας Αριστεράς να αποτρέψει την επιτυχία των συλλαλητηρίων, ανέλαβε δράση η παρακρατική συνιστώσα της, με μεθόδους που παραπέμπουν στο «όπου δεν περνά ο λόγος, πίπτει ράβδος»! Η εξέλιξη αυτή, βεβαίως, οδηγεί μαθηματικά σε ακόμη μεγαλύτερη κλιμάκωση της βίας και ίσως σύντομα να μιλάμε για πολύ πιο τραγικά γεγονότα, κάτι που κάθε λογικός άνθρωπος φυσικά απεύχεται.
Για να μη συμβεί, όμως, αυτό, θα πρέπει η κυβέρνηση να μεριμνήσει για την αποτροπή τους και όχι για την καταστολή τους. Και η αποτροπή θα επέλθει μόνο με το ξερίζωμα όλων αυτών των φυτωρίων τρομοκρατίας. Αυτό είναι αποκλειστικά δική της υποχρέωση. Δεν είναι δυνατόν να αφεθεί αυτή η υποχρέωση είτε στην αυτοδικία είτε στην πρωτοβουλία κάποιων οργανώσεων της άλλης πλευράς, διότι τότε θα γίνουμε ζούγκλα. Αν δεν μπορούν τα αρμόδια υπουργεία να αναλάβουν τις ευθύνες τους, τουλάχιστον ας μας το πουν ευθέως.
Δεν είναι δυνατόν στον 21ο αιώνα, σε ευνομούμενες υποτίθεται πολιτείες, να υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι ζουν υπό το καθεστώς του φόβου για τις ιδέες και τις απόψεις τους. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν αυτές οι απόψεις και ιδέες εκφράζουν το σύνολο του ελληνικού λαού, που φτάνει να αυτολογοκρίνεται για να μη στοχοποιηθεί από ελάχιστες εγκληματικές μειοψηφίες.
Οπως πρόσφατα ακούστηκε, αν φτάνουμε στο σημείο να κυβερνούν οι ανίκανοι, τότε φταίνε οι ικανοί και, αν κυριαρχούν οι προδότες, τότε φταίνε οι πατριώτες. Καιρός να επιλέξει καθένας μας σε ποια κατηγορία ανήκει…
*Διευθυντής περιοδικού «Ενδοχώρα»
