Της Κατερίνας Πάντα,Tο μαξιλάρι ρευστότητας ( capital buffer) , απο την πρόσφατη συμφωνία για την Ελλάδα, δεν είναι τίποτε άλλο από μια άτυπη πιστοληπτική γραμμή στήριξης με την οποία καλύπτονται οι χρηματοδοτικές ανάγκες του ελληνικού δημοσίου για 3 περίπου χρόνια (με την ευχή να μη χρειαστεί, χωρίς να είναι κανείς σίγουρος) και win win για όλους.
Καθότι και οι δανειστές δεν μπορούσαν να περάσουν άλλα χρηματοδοτικά πακέτα από τη βουλή τους, ούτε πιστοληπτικές γραμμές και γιατί έπρεπε να δοθεί κάποιο σπρώξιμο σχετικής απελευθέρωσης προς τις αγορές μαζί με την «προίκα» των χαμηλών χρηματοδοτικών αναγκών της εξυπηρέτησης του ετήσιου χρέους για μια δεκαπενταετία, κάτω από 15% του ΑΕΠ. Μαζί και τη σχετική εγγύηση της εκ νέου αναδιάρθρωσης του χρέους μετά το 2032. Κάπως βλέπετε πρέπει κι αυτοί να πάρουν πίσω τα λεφτά τους.
Το άνοιγμα στις αγορές
Η πρώτη απόπειρα έγινε πριν λίγους μήνες ενόψει του σχεδίου της αναδιάρθρωσης του χρέους μας με δύο επιλεκτικές εκδόσεις, που μάλλον χαρακτηρίστηκαν ως δοκιμαστικές πτήσεις διότι για να βγει κάποια χώρα στις αγορές πρέπει να «χτίσει» μια καμπύλη επιτοκίων από εμπορεύσιμα ομόλογα.
Στα 24,1 δισ. ευρώ του «μαξιλαριού» περιλαμβάνεται τόσο το ποσό που έχει αντλήσει η χώρα από τις αγορές από την πώληση του 7ετούς ομολόγου τον περασμένο Φεβρουάριο και του 5ετούς ομολόγου το καλοκαίρι του 2017, συνολικού ύψους 4,3 δισ. ευρώ περίπου, το 1,9 δισ. της προηγούμενης δόσης και τα 15 δισ. ευρώ της τελευταίας δόσης που εγκρίθηκε.
Aυτά είναι δανεισμός και εγγράφονται στο δημόσιο χρέος.
Όμως, στα 24,1 δισ. ευρώ δεν περιλαμβάνονται καταθέσεις 5 με 6 δισ. ευρώ των φορέων της γενικής κυβέρνησης που θα μπορούσαν να μετατραπούν σε συμφωνίες επαναγοράς (ρέπος) και να χρηματοδοτήσουν την κεντρική διοίκηση. Αν συμπεριληφθούν, οι χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας καλύπτονται για διάστημα λίγο μικρότερο των 3 ετών.
Τους πήρε λίγο χρόνο τους Γερμανούς με τη παροιμιώδη τσιφουτιά τους, αλλά το κατάλαβαν, διότι τα συμφέροντα είναι σαφώς μεγαλύτερα του δικού μας μικρόκοσμου.
Τι αλλάζει για την ΕΕ, που ευνοεί την Ελλάδα
Η αλήθεια είναι ότι το χρηματοοικονομικό σύστημα το τελευταίο που θέλει σε περίοδο «ανάρρωσης» της διεθνούς κρίσης, είναι να δει κάποια από τις ανεπτυγμένες οικονομίες που υποτίθεται ότι δεν χρεοκοπούν (lol) να βουλιάζει πάλι με κίνδυνο ντόμινο.
Και θα κάνουν ότι μπορούν για να σκηνοθετήσουν μια πειστική Ελληνική στήριξη διεθνώς, με αρκετή από ουσία.
Aπό την άποψη αυτή, όσο η αντιπολίτευση υποστηρίζει τα αντίθετα, τόσο θα τους βρίσκει απέναντί τους.
Από το κακό παιδί, γίναμε το υποδειγματικό παιδί, γιατί έτσι μας θέλει το σενάριο.
Από το κακό παιδί, γίναμε το υποδειγματικό παιδί, γιατί έτσι μας θέλει το σενάριο.
Οι τράπεζες τους κάπως (όχι αρκετά) ανακεφαλαιοποιήθηκαν, τα ευρωπαϊκά κράτη βρίσκονται μονίμως σεάτυπα μνημόνια με κανόνες όσο το χρέος τους είναι πάνω από 60% του ΑΕΠ τους και δεν έχουν ανάγκη από το χαλί που κρύβει τους ελέφαντες στο δωμάτιο…γιατί το κατάφεραν κι’ αυτό.
Μένει λοιπόν να καθαρίσουν και το χαλί.
Εποχή απο-παγκοσμιοποίησης, χρυσή ευκαιρία για Ελλάδα
Διανύουμε μια εποχή αποπαγκοσμιοποίησης από κάθε άποψη.
Τα παγκόσμια κεφάλαια στήριξαν κατά τη διάρκεια της κρίσης πολύ τους αναπτυσσόμενους, που κατέληξαν να μετατραπούν σε σημαντική απειλή για τους ανεπτυγμένους.
Πρέπει να γυρίσουν πίσω. Πρέπει όλα να φαντάζουν καθαρά, σίγουρα και τακτοποιημένα.
Οι ΗΠΑ έδειξαν τον δρόμο από καιρό.
Η Ευρώπη καθυστέρησε πολύ.
Αν καθυστερήσει κι’ άλλο, κινδυνεύει να μείνει έξω από τις διεθνείς επενδύσεις προσέλκυσης κεφαλαίων που θα μονοπωλήσουν οι ΗΠΑ με την αύξηση των επιτοκίων τους, τη μείωση των φορολογικών συντελεστών τους, μαζί με τη νέα επιλεκτική μορφή «προστατευτισμού» που επιχειρούν, και την αναδιάρθρωση των παγκόσμιων εμπορικών συμφωνιών υπέρ τους.
Και παρά τον εμπορικό πόλεμο που δείχνει να έχει ξεσπάσει, που στην ουσία δεν είναι ακόμη τίποτε άλλο παρά αναμέτρηση δυνάμεων,ο απόλυτος εφιάλτης όλων & κυρίως της Ευρώπης, θα ήταν ένας νομισματικός πόλεμος.
Είναι κάτι που κανείς δεν το θέλει κι’ εκεί ακριβώς εδράζεται ένα μίνιμουμ διαύλου επικοινωνίας μεταξύ τους.
Είναι κάτι που κανείς δεν το θέλει κι’ εκεί ακριβώς εδράζεται ένα μίνιμουμ διαύλου επικοινωνίας μεταξύ τους.
Το σωστό image για προσέλκυση κεφαλαίων, απαιτεί τα πρόβατα όλα να είναι άσπρα.
Εν ανάγκη υπάρχει και το σπρέυ της ωραιοποίησης. Αυτό ακριβώς γίνεται τώρα μ’ εμάς σε συνάρτηση με το διεθνές οικονομικό σκηνικό.
Υπάρχουν βέβαια και τα γεωπολιτικά οφέλη των μεγάλων συμφερόντων στα οποία πάλι είμαστε μέσα σε ότι αφορά το ρόλο μας στα Βαλκάνια ως συνεκτικού κρίκου, αλλά είναι μια άλλη ιστορία καθόλου όμως αμελητέα. Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα.
