ΜΙΑ ΒΡΟΧΕΡΗ ημέρα στην Κωνσταντινούπολη και ενώ όλη η ομάδα είχε αποβιβαστεί στο πούλμαν,η λαλίστατη δασκάλα απ’τ’Ανάπλι ανάπλεε στην αγκαλιά του Ορφέως περιμένοντας εξαπλωμένη με ευλάβεια και δέος την αφύπνιση από την ρεσεψιόν του ξενοδοχείου, σαν τον μαρμαρωμένο βασιλιά.
-Ευλογημένη υπάρχουν και ξυπνητήρια, το ξέρεις;
-Ωχ συγνώμη,αλλά δεν με ξύπνησαν από την ρεσεψιόν.
Τέλος πάντων ,η έμπειρη ξεναγός είχε δώσει ώρα άφιξης ακόμη ενωρίτερα υπολογίζοντας σε παρόμοιες καθυστερήσεις.
Είχαμε συνάντηση με τον Οικουμενικό Πατριάρχη στις εννέα το πρωί και ήδη η ώρα στην Ταξίμ έδειχνε εννέα παρα είκοσι.
Όμως δεν προλάβαμε να πάρουμε μία ανάσα και ένα ταξί ήρθε και καρφώθηκε στην μπαγαζιέρα του Λεωφορείου στην προσπάθειά του να κάνει ελιγμό προσπέρασης. Τον είχαμε απ΄τα δεξιά μας και όλο το δίκαιο ήταν μαζί μας.Όμως, κατά πως το λέει η παροιμία: «παραιτήσου από το δίκαιο σου να πας νωρίς στο σπίτι σου»
Έτσι ύστερα από ζωηρή συζήτηση της ξεναγού με τον Τούρκο οδηγό, του δώσαμε 250 λίρες, ήτοι 40 ευρώ, για να επισκευάσει τον σπασμένο προφυλακτήρα του και έτσι πήραμε τον δρόμο εμείς μεν προς το Φανάρι , ο δε ταξιτζής προς τον Φαναρτζή.
Τα σύννεφα είχαν αραιώσει κάπως και εωθινές ηλιακτίδες άρχισαν να χρυσώνουν την ομορφοπλασμένη Πόλη των Πόλεων.
Η υποδοχή από τον φύλακα του Πατριαρχείου ήτανε θερμή και φιλική. Μάλιστα η εν λόγω δασκάλα είχε το θάρσος να ζητήσει από τον φύλακα και έναν κουπάτο καφέ για να εξυπνήσει από τον προκύπτοντα λήθαργο,όπου ευθύς και με ευγένεια της τον σέρβιραν.
Αμέσως κατέβηκε και ο νεοχειροτονηθείς και συντοπίτης μας από το Άργος, Ιεροδιάκονος π.Καλλίνικος,νέο παδί γύρω στα εικοσιτρία που με αρχοντικό παράστημα και χαμογελαστός μας ξενάγησε στον Ι.Ναό του Αγίου Γεωργίου.
Ο αέρας τεθολωμένος εκ του λιβανωτού από την πρόσφατη ακολουθία του Όρθρου μας σεργιάνισε στα καθολικά του Αγίου Όρους. Όμοια μύριζε σε ευωδία ευλάβειας και ουρανού ετούτος ο καλοπλασμένος Ναός. Προσκυνήσαμε την κολώνα της φραγγελώσεως του Χριστού μας, τα Ιερά Λείψανα των Αγίων Πατέρων…της Αγίας Ευφημίας ,ενώ από πάνω μας πολύ υψηλά και υπερμεγέθη τα ασημοκαπνισμένα καντήλια λαμπύριζαν στο αναγκαίο σκοτάδι του ημιφωτισμένου παλαιού Ναού.
Έτσι κάπως άρχιζε να μετριάζεται ο στομαχικός ίλιγγος που με είχε ήδη πιάσει από το άγχος και την αγωνία για την συνομιλία με τον αυθέντη των Ρωμιών τον Οικουμενικό Πατριάρχη.
-Και τώρα τι λένε; τα κλασικά ,οι χαιρετούρες, οι τυπικές αβρότητες …και αν κάνω κάποιο λάθος; κ.λ.π.
Όμως κάθε άλλο αποδείχτηκε. Αν και βρισκόμασταν ήδη στην περίλαμπρη αίθουσα του θρόνου το οξυγόνο που αναπνέαμε ήταν λες ήταν φερμένο από κάποιο κελλάκι του Αγίου Όρους εκεί στην Αγία Άννα. Αμεσότητα ,αυθεντικότητα από όλους τους κληρικούς και υπαλλήλους του Πατριαρχείου που μας αφόπλισαν μεγαλόψυχα.
Καθίσαμε άνετα στις πολυθρόνες αναμένοντας τον Πατριάρχη και σε πολύ λίγο κατέφτασε με απλότητα στην παρέα μας με έναν αέρα σαν να τον γνωρίζαμε και μας γνώριζε χρόνια πριν.
Αν και τον ανέμενε σε πολύ λίγο χρόνο η καθορισμένη Ιερά Σύνοδος βρήκε τον χρόνο να μας δει.
Μας μίλησε πνευματικά και όχι τυπικά. Άνθρωπος πατροπαράδοτος και συντηρητικός μεν της παλαιάς καλής σχολής των πατεράδων που γνωρίσαμε καί ήδη τώρα δυστυχώς φθίνουν ,αλλά με μεγάλη διαύγεια ,ανοικτή καρδιά και μυαλό. Πάντα είναι ένα βήμα πιο μπροστά από τις περιστάσεις με την αρίφνητη πείρα και διάκρισή του .Ο πιο παρεξηγημένος και αδικημένος Πατριάρχης της ιστορίας που ενώ αγωνίζεται και αγωνιά για το συμφέρον της Ορθοδοξίας πέρα από μικρονοϊκές και άπειρες ερμηνείες ,ενίοτε και πλήρης ζηλοφθονίας και κακότητας εντόπιες και Ρωσο-εισαγώμενες.
Θα έλεγα με βεβαιότητα πως δεν θα υπήρχε άλλη χαρισματική προσωπικότητα όπου στην δύσκολη και πρωτοφανή εποχή μας θα μπορούσε να πιάσει το τιμόνι της διωγμένης Εκκλησίας μας που σαν καράβι μέσα στον μαύρο και δόλιο ωκεανό κλυδωνίζεται μα δεν βυθίζεται.
Καθόμαστε ολημερίς και ολονυχτίς κάνοντας παννυχίδα σε μία οθόνη και καταβροχθίζουμε ό,τι κοπριά μας ταϊζουνε από τα κατευθυνόμενα Σάιτ, ακόμη και από αυτά τα λεγόμενα χριστιανικά που επισκέπτοντάς τα πολλές φορές χάνεις και την λίγη γαλήνη όπου έχεις. .Και πάς για μαλλί και βγαίνεις κουρεμένος πνευματικά .Και τι πιο πρόσφορο και ενδιαφέρον θέμα από το να αποσυναρμολογείς έναν Οικουμενικό Πατριάρχη; Γίνεσαι το κέντρο της προσοχής και αποκτάς πολλές επισκέψεις αυξάνοντας τα λαικ και τα ποσοστά των διαφημίσεων μα επαυξάνοντας παράλληλα τον πνευματικό σκανδαλισμό χιλιάδων ψυχών στο βωμό του διαδικτυακού συμφέροντος.
Τα παλαιά χρόνια όταν σε ένα Μοναστήρι πρόφτανε Πατριαρχικό γράμμα είχανε τόση τιμή και χαρά που κρούγανε χαρμόσυνα τις καμπάνες. Και εμείς τώρα, οι ευλαβείς Ορθόδοξοι Χριστιανοί , αισθανόμαστε ως μέγιστο δέος το να επικρίνουμε ως ανίδεα νήπια τον θαλασσοταξιδεμένο Καπετάνιο του πλοίου πως δεν κάμει καλά τις μανούβρες και πως εμείς θα τις κάναμε καλύτερα …Όμως ας αποχωρήσουμε από την δυσώδη χαβούζα των επικριτών κι ας επανέλθουμε στο ζεστό αρχονταρίκι του Πατριαρχείου που μυρίζει…( Μέρος 1ον)
