αχανείς περιοχές της Αρκτικής έχουν μετατραπεί σε ανοιχτή θάλασσα, μια εξέλιξη που άνοιξε
νέους ναυτιλιακούς δρόμους, αλλά και την όρεξη μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών που βλέπουν την «παρθένα» Ήπειρο ως το νέο πετρελαϊκό Ελντοράντο. Υπολόγισαν μάλλον χωρίς τν ξενοδόχο.
Οι θυελλώδεις άνεμοι που πνέουν στην περιοχή έχουν πλέον τη δυνατότητα να δημιουργήσουν γιγάντια κύματα που θα αποτελέσουν έναν νέο απρόβλεπτο παράγοντα.
Ένας ερευνητής του αμερικανικού Πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον ήταν ο πρώτος που μελέτησε τα κύματα στη μέση του Αρκτικού Ωκεανού κ εντόπισε κύματα-τοίχους κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας το Σεπτέμβριο του 2012.
Τα αποτελέσματα της έρευνας δημοσιεύτηκαν πρόσφατα στην επιθεώρηση Geophysical Research Letters.
«Καθώς η Αρκτική λιώνει, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει η εξέλιξη ότι στην ανοιχτή θάλασσα που διαμορφώνεται θα εκδηλώνονται κύματα» αναφέρει ο επικεφαλής της έρευνας, Τζιμ Τόμσον, ωκεανογράφος του εργαστηρίου Εφαρμοσμένης Φυσικής του πανεπιστημίου.
Τα στοιχεία του δείχνουν ότι στα μέσα Σεπτεμβρίου του 2012 οι ισχυροί άνεμοι που πνέουν στην περιοχή δημιούργησαν κύματα ύψους πέντε μέτρων σε μια περιοχή που κάποτε ήταν παγωμένη.
Το 2012 οι πάγοι της Αρκτικής υποχώρησαν κατά 1600 χιλιόμετρα και πλέον κατά τους θερινούς μήνες. Οι ισχυροί άνεμοι που πνέουν στην περιοχή είναι μεγάλης διάρκειας με αποτέλεσμα τα αφρίσματα να γίνονται μικρά κύματα και αυτά μεγάλα, τα οποία μεταφέρουν τεράστιες ποσότητες ενέργειας.
Το μέγεθος των κυμάτων αυξάνεται αναλογικά με την απόσταση που διανύουν, κατάσταση που τροφοδοτείται από τους επίμονους ανέμους.
«Τα περισσότερα ναυτικά δυστυχήματα συμβαίνουν σε συνθήκες καταιγίδας και τα κύματα είναι συχνά το αίτιο της καταστροφής» πρόσθεσε ο Τόμσον και προειδοποιεί για έναν φαύλο κύκλο καθώς οι ισχυροί κυματισμοί θα επιταχύνουν τη συρρίκνωση των θαλάσσιων πάγων.
Τα κύματα που μπορούν να επηρεάσουν επίσης της ακτογραμμές όπου το λιώσιμο των (κάποτε) μόνιμα παγωμένων εδαφών (permafrost) τις καθιστά περισσότερο ευάλωτες στη διάβρωση.
Οι παρατηρήσεις έγιναν στο πλαίσιο ενός μεγαλύτερου ερευνητικού προγράμματος από έναν αισθητήρα που είναι προσδεδεμένος σε βάθος 50 μέτρων στον βυθό στη μέση της Θάλασσας Μποφόρ, περίπου 560 χιλιόμετρα από τη βόρεια ακτή της Αλάσκα.
Φέτος το καλοκαίρι, ο Τόμσον και μια διεθνής ομάδα ερευνητών υπό το Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον θα τοποθετήσουν δεκάδες παρόμοιους αισθητήρες σε διάφορα σημεία του Αρκτικού Ωκεανού ώστε να κατανοήσουν καλύτερα τη μηχανική της υποχώρησης των θαλάσσιων πάγων.
ΠΗΓΗ
