γεγονός ότι η γλώσσα των αριθμών τα λέει διαφορετικά τα πράγματα.
Τί συνέβη και οι ίδιοι διεθνείς οργανισμοί που σχεδίασαν τα Μνημόνια της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας πέτυχαν να βγάλουν από την κρίση τις δύο τελευταίες χώρες, αλλά απέτυχαν παταγωδώς στην πρώτη;
Η Ιρλανδία πήρε 85 δις ευρώ από την τρόικα και βγήκε από το δικό της Μνημόνιο μετά από 3 χρόνια. Η Πορτογαλία πήρε 78 δις ευρώ και βγήκε κι αυτή μετά από 3 χρόνια. Εμείς παρ' όλο που πήραμε από την "κακιά τρόικα" 193 δις ευρώ (ανεπανάληπτο παγκόσμιο ρεκόρ διάσωσης χρεοκοπημένης χώρας!) εξακολουθούμε να είμαστε κάτω από τον ταπεινωτικό έλεγχό της για πέμπτο χρόνο και ακόμα δεν φαίνεται κάποια ορατή προοπτική εξόδου.
Επιπλέον σήμερα η Πορτογαλία έχει ανεργία στο 16,6%, η Ιρλανδία στο 13,1%, ενώ πάλι η Ελλάδα έσπασε όλα τα ρεκόρ κοινωνικής πανωλεθρίας με ανεργία στο δυσθεώρητο ύψος του 26,6%! Στα χρόνια του Μνημονίου η Πορτογαλία έχασε συνολικά το 4,4% του ΑΕΠ της, η Ιρλανδία κέρδισε 4,6% ενώ το ελληνικό ΑΕΠ καταποντίστηκε κατά 25%!
Το ότι και οι τρεις αυτές ευρωπαϊκές χώρες που δεν διαφέρουν σημαντικά σε πληθυσμιακό μέγεθος, πέρασαν σχεδόν την ίδια περίοδο από την ίδια δοκιμασία του Μνημονίου αλλά μόνο η Ελλάδα τα έκανε τόσο σαλάτα ώστε να είναι ακόμα με κατεστραμμένη οικονομία και απολύτως εξαρτημένη από την τρόικα, φανερώνει ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις ουσιαστικά δεν εφάρμοσαν το Μνημόνιο, δεν προχώρησαν αποφασιστικά στις μεταρρυθμίσεις που όφειλαν να κάνουν, δεν τήρησαν τις δεσμεύσεις τους και παρέμειναν προσκολλημένες στην ίδια σαθρή νοοτροπία η οποία μας οδήγησε στη χρεοκοπία και στον διεθνή διασυρμό. Ενδιαφέρθηκαν μόνο για την εξασφάλιση της κομματικής πελατείας τους, σφαγίασαν κυριολεκτικά τον ιδιωτικό τομέα και δεν έκαναν κανέναν εξορθολογισμό στις τερατώδεις δαπάνες του δημοσίου. Πάνω από όλα όμως αδιαφόρησαν επιδεικτικά για την ικανοποίηση του κοινού περί δικαίου αισθήματος, προβαίνοντας σε προκλητικές διακρίσεις σε βάρος κοινωνικών ομάδων και υπέρ κάποιων άλλων, και επέτρεψαν σε συντεχνίες και "πατρικίους" να διατηρήσουν τα προνόμιά τους.
Βασική προϋπόθεση για να πετύχει οποιοδήποτε Μνημόνιο είναι να θέλει και η ίδια η ενδιαφερόμενη χώρα να σωθεί - και οι ελληνικές κυβερνήσεις απέδειξαν πως δεν ήθελαν να σώσουν τη χώρα αλλά τα κεκτημένα τους και το τομάρι τους. Στη δική μας περίπτωση τόσο η Ευρωζώνη όσο και το ΔΝΤ κατέβαλαν πολύ μεγαλύτερες και δαπανηρότερες προσπάθειες στήριξης από ό,τι στην Ιρλανδία και στην Πορτογαλία, αλλά οι κυβερνώντες δεν σεβάστηκαν τις αιματηρές θυσίες του ελληνικού λαού, σπατάλησαν τα δανεικά, κλώτσησαν την ευκαιρία και το αποτέλεσμα είναι να βρίσκονται σήμερα στη θλιβερή θέση των επαιτών οι οποίοι περιφέρονται σαν αξιοθρήνητος θίασος από την Αθήνα στο Παρίσι, εφευρίσκοντας κάθε τόσο γελοίες δικαιολογίες για την (εσκεμμένη) αποτυχία τους.
