ο τόπος. Χειρότερη και από αυτή του «βρώμικου» 89.
Και από Δευτέρα τα πανηγύρια.
Από τώρα έχω στα αυτιά μου τα λόγια τους:
Τον ΑΛΕΞΗ να πανηγυρίζει για την ξεκάθαρη νίκη του και την τρομοκρατία της Ν.Δ που δεν πέρασε.
Τον ΑΝΤΩΝΗ να χαίρεται που το κόμμα του άντεξε, παρά τα σκληρά μέτρα που αναγκάστηκε να πάρει και κόντρα στις υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Τον ΜΠΕΝΥ να δηλώνει ότι, αν και είχε να αντιμετωπίσει την αδελφοκτόνο διχαστική προσπάθεια του ΓΑΠ, το αποτέλεσμα τον ικανοποιεί.
Τον ΠΟΤΑΜΙ να ευχαριστεί τον Ελληνικό λαό για την εμπιστοσύνη που του έδειξε και τονΨΕΥΤΟΘΟΔΩΡΟ να υπόσχεται ένα νέο ήθος στην πολιτική σκηνή.
Ο ψεκασμένος ΚΑΜΕΝΟΣ να καταγγέλλει ότι παρά την προσπάθεια του πολιτικού συστήματος και του ντόπιου κατεστημένου να τον εξοντώσει, τα κατάφερε και μπήκε στη Βουλή, αν μπει τελικά.
Το ΚΚΕ να ευχαριστεί τους ψηφοφόρους του, που το ακολουθούν εδώ και χρόνια στον μοναχικό του δρόμο.
Οι μόνοι χαμένοι;
Ο ΖΗΤΟΥΛΑΣ για μια θέση στην Βουλή, ο μπάρμπα ΦΩΤΗΣ και το ΒΛΑΜΜΕΝΟ, που ήθελε να μας σώσει για δεύτερη φορά, γιατί την πρώτη δεν το καταλάβαμε.
Και όπως πάντα, μετά τα πανηγύρια τι μένουν;
Και μέσα σε αυτά και ένα ΠΤΩΜΑ.
Το πτώμα του προετοιμασμένου εδώ και πολύ καιρό ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ να πεθάνει.
Άντε βρε;
Και στις ΕΠΟΜΕΝΕΣ και ΓΡΗΓΟΡΑ.
Τώρα που έχουμε πάρει το «κολάι».
Και ας είναι και ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ.
Ξέρετε εσείς.
