προσπάθεια συνδυασμού και κατανόησης σκόρπιων στοιχείων με τη μέθοδο του Σέρλοκ Χολμς. Γιατί όπως έγραψε ο Άρθουρ Κόναν Ντόιλ «Η αλληλεπίδραση των ιδεών και η ανορθόδοξη χρήση των γνώσεων έχουν συχνά εξαιρετικό ενδιαφέρον…»
Ντάαθ: Στο καμπαλιστικό σύμβολο του Δέντρου της Ζωής συναντάμε τις δέκα Σεφιρώθ που αντιπροσωπεύουν δέκα διαφορετικές Καταστάσεις Συνείδησης για τον Μικρόκοσμο ή δέκα διαφορετικές φάσεις της Εκδήλωσης του Σύμπαντος για τον Μακρόκοσμο.
Υπάρχει όμως και μια 11η Σεφίρα το Ντάαθ, η οποία παραδοσιακά δεν σημειώνεται ποτέ πάνω στο σύμβολο του Δέντρου διότι τα χαρακτηριστικά που της αποδίδονται την κατατάσσουν σε ένα άλλο επίπεδο, αόρατη, ρευστή, μυστηριώδη.
Θεωρείται ως ο «τόπος» μετουσίωσης της Δύναμης. Σημείο αλλαγής κλειδιού, Πύλη της Γνώσης.
Είναι το σημείο αλλαγής του τρόπου Αντίληψης της Συνείδησης καθώς αυτή μεταπηδά από την Αδιαμόρφωτη Κατάσταση στο πεδίο της Μορφής που έχει επιλέξει και το αντίστροφο.
Η κοινή νοητή κορυφή των δύο αντεστραμμένων τριγωνικών πυραμίδων που διαμορφώνονται από την ένωση των πρώτων έξι Σεφιρώθ. Μια Mandorla του Μικρόκοσμου με το Μακρόκοσμο!
Η αμφίδρομη Πύλη όπου ανταμώνουν τα μονοπάτια όλων των εν δυνάμει Κόσμων ή με διαφορετική ορολογία, μία quantum fluctuation!
Quantum fluctuations:
(Κβαντικές διακυμάνσεις) Μετά την ενοποίηση της κβαντομηχανικής με την ειδική θεωρία της σχετικότητας γνωρίζουμε ότι ο κενός χώρος δεν είναι κενός. Ο χώρος ανάμεσα στα σωματίδια της ύλης, αλλά και ανάμεσα στα άστρα, είναι γεμάτος με τεράστια ποσά διακυμαινόμενης ενέργειας. Είναι μια θάλασσα που κοχλάζει από κβαντικές διακυμάνσεις. Ένα φαινόμενο την ύπαρξη του οποίου την εισήγηση έκανε ο Νομπελίστας φυσικός Στίβεν Χόκινγκ.
Οι κβαντικές διακυμάνσεις θεωρείται ότι είναι συνδετικοί κρίκοι ανάμεσα σε πολλαπλά σύμπαντα και ο ίδιος τις κατατάσσει στις σκουληκότρυπες. Στα πλαίσια της πληθωριστικής κοσμολογίας ο Alex. Vilenkin πρότεινε ότι το σύμπαν δημιουργείται με τη διάνοιξη μιας κβαντικής σήραγγας κυριολεκτικά από το τίποτα μέσα στο κάτι που ονομάζουμε σύμπαν.
«Από τις κβαντικές διακυμάνσεις ξεπηδούν κατά περιόδους ζεύγη στοιχειωδών σωματιδίων –αποκαλούνται εικονικά ή εν δυνάμει σωματίδια- τα οποία επειδή ζουν για ελάχιστα χρονικά διαστήματα δεν μας επιτρέπεται να τα μετρήσουμε άμεσα. Η παρουσία τους όμως επηρεάζει συγκεκριμένες φυσικές διαδικασίες τις οποίες μπορούμε να μετρήσουμε, διαδικασίες όπως ο ρυθμός και η ενέργεια των μεταπτώσεων σε συγκεκριμένα ενεργειακά επίπεδα στα άτομα.»
Αυτά γράφει ο Λόρενς Μ. Κράους, καθηγητής φυσικής και αστρονομίας, πρύτανης του τμήματος Φυσικής του Πανεπιστημίου Case Western Reserve, στην σελίδα 81(!) του βιβλίου του «Η Φυσική του Star Trek».
Προς τι το θαυμαστικό; Ξέρετε, είναι πια κοινώς παραδεκτό, πως καμιά φορά η πραγματικότητα ξεπερνά την φαντασία. Τσεκάροντας λοιπόν την συγκεκριμένη σελίδα του βιβλίου για να ξαναβρώ την πιο πάνω σημείωση, θυμήθηκα πως κάπου νωρίτερα είχα διαβάσει κάτι που αναφέρονταν στον αριθμό 81. Ιδού τι ακολούθησε…
Στην σελίδα 56 (5+6=11!!) του ίδιου βιβλίου, μας λέει ότι κάθε φορά που ένα σκάφος σαν το Έντερπράιζ επιταχύνει στο μισό της ταχύτητας του φωτός, θα πρέπει να καίει 81 φορές τη συνολική του μάζα σε καύσιμα υδρογόνου. Μην απορρίψετε τον συνειρμό επειδή το Έντερπράιζ είναι φανταστικό. Η συνολική μάζα του θα μπορούσε κάλλιστα να αντιστοιχεί σε ένα καθ’ όλα υπαρκτό διαστημόπλοιο.
Αυτή η επανάληψη του 81 δεν θα μου τραβούσε την προσοχή αν δεν είχα κατά νου τους στίχους από την Οδύσσεια, ραψωδία γ, του Ομήρου: Αναζητώντας πληροφορίες για το πατέρα του, φτάνει ο Τηλέ-μαχος στο λιμάνι της Πύλου όπου βρίσκει τον Νέστορα και τους Πυλιώτες να προσφέρουν μια μεγάλη θυσία από 81 ταύρους ολόμαυρους στης γης το μαυρομάλλη Σείστη, που όπως διευκρινίζεται στην Μυθολογία Κακριδή δεν είναι άλλος από τον Ποσειδώνα. Βέβαια ο Όμηρος το θέτει πιο αναλυτικά, αναφέροντας πως οι άντρες του Νέστορα είχαν χωριστεί ανά 500 σε 9 ομάδες και στην κάθε ομάδα αντιστοιχούσαν 9 ταύροι. Τι ακριβώς ήθελε άραγε να μας πει ο ποιητής αναφέροντας αναλυτικά συγκεκριμένους αριθμούς;
Όμως! Υπάρχει και η σταθερά g που αντιπροσωπεύει την επιτάχυνση της Βαρύτητας. Εκφράζει το ρυθμό αύξησης της ταχύτητας ενός σώματος όταν αυτό εκτελεί πτώση και είναι ανεξάρτητη από το βάρος, τον όγκο και το υλικό του σώματος (ή του σωματιδίου). Εξαρτάται από το υψόμετρο και το γεωγραφικό πλάτος στο οποίο μετρείται. Η τιμή του g που χρησιμοποιείται συνήθως σε υπολογισμούς είναι 9,81 m/sec2!! Κατά σύμπτωση, κάτι μου θυμίζουν όλες αυτές οι …συμπτώσεις, αλλά ας συνεχίσουμε.
Πύλος:
Η Ομηρική Πύλος όπως σήμερα αποδέχονται οι περισσότεροι επιστήμονες βρίσκονταν στον λόφο του Επάνω Εγκλιανού της Μεσσηνίας, 17 χλμ. βόρεια από την σημερινή Πύλο. Στην περιοχή αυτή έχει ανασκαφεί ένα θαυμάσιο ανάκτορο του 13ου αιώνα π. Χ. μεγαλύτερο ακόμη και από αυτό των Μυκηνών. Στις πινακίδες με γραμμική γραφή Β που βρέθηκαν στο αρχείο του, το όνομα Πύλος (pu-ro) διαβάζεται συχνά. Η δυτική Πελοπόννησος αριθμεί πέντε διαφορετικές τοποθεσίες με αυτό το όνομα.
Στην αρχαιότητα ο Πύλος ήταν ένας άλλος τύπος της λέξης πύλη και έχει ονοματοθετήσει πολλές περιοχές, όπως Θερμοπύλες, Πύλαι Γαδειρίδες (Γιβραλτάρ) Πύλαι Κάσπιαι κλπ.
Μια πύλη λοιπόν η Πύλος και ο Νέστορας θυσίαζε στο θεό της θάλασσας 81 μαύρους ταύρους. Κατά τον Frobenius ο μαύρος ταύρος ταυτίζεται με τον κατώτερο ουρανό, δηλαδή με το θάνατο. Ήταν λοιπόν η πράξη του Νέστορα μια συμβολική κατάλυση του θανάτου ή κάτι, περισσότερο;
Όμως επίσης, στο Λεξικό των Συμβόλων διαβάζουμε μεταξύ των άλλων πως η ιδέα του ταύρου που ζωογονεί με τη δύναμη του τις μορφές όλων των σφαιρών είναι ριζωμένη σε πολλούς μύθους και πως «…η
θυσία του ταύρου συμβόλιζε τη διείσδυση στη θηλυκή αρχή από την αρσενική και του υγρού από το πύρινο των ηλιακών ακτίδων που αποτελούν την καταγωγή και την αιτία της γονιμότητας.
Ο δε Σνάιντερ μας βεβαιώνει πως όσο ο ταύρος καταλαμβάνει τη ζώνη επικοινωνίας μεταξύ των στοιχείων του νερού και της φωτιάς, συμβολίζει το πέρασμα μεταξύ ουρανού και γης…
NESTOR:
NEutrinos from Supernovae and Tev sources Ocean Range.
Ινστιτούτο Τεχνολογιών και Ερευνών Βαθιάς Θαλάσσης και Αστροσωματιδιακής Φυσικής Νετρίνο.
Στην Πύλο της εποχής του Οδυσσέα ο βασιλιάς Νέστορας είχε το προνόμιο να χειρίζεται το πέρασμα μεταξύ ουρανού και γης. Στην εποχή της σημερινής Πύλου το ίδιο προνόμιο έχει ένα, συνώνυμο προς τιμήν του, ερευνητικό πρόγραμμα, η τελευταία εξέλιξη της αστρονομίας, που βασίζεται στην ανίχνευση σωματιδίων. Είναι το πρόγραμμα ανίχνευσης, σε ωκεάνια βάθη, της «Οδύσσειας» των νετρίνο που εκπέμπονται από Super Nova και άλλες πηγές μεγάλης ενέργειας και διεξάγεται από μια ομάδα Άγγλων, Γάλλων, Ρώσων και Ελλήνων επιστημόνων.
Στην θαλάσσια περιοχή δεκαπέντε μίλια νοτιοδυτικά της Πύλου βρίσκεται το φρέαρ των Οινουσσών με βάθος έξι χιλιάδων μέτρων και είναι το βαθύτερο σημείο της Μεσογείου. Εκεί ποντίσθηκε το Μάιο του 1997 το πρώτο παγκοσμίως, υποθαλάσσιο τηλεσκόπιο νετρίνο σε βάθος 5.200 μέτρων. Ο υπερκείμενος όγκος του θαλάσσιου νερού είναι απαραίτητος ως φίλτρο για την συγκράτηση της υπόλοιπης κοσμικής ακτινοβολίας, που δυσχεραίνει την ανίχνευση τους.
Το τηλεσκόπιο του NESTOR θα έχει την δυνατότητα της έμμεσης ανίχνευσης των νετρίνο μετρώντας την ακτινοβολία Cherenkov, η οποία παράγεται από την διέλευση μιονίων μέσα από τον όγκο του νερού. Τα μιόνια είναι παράγωγα μόνο των νετρίνο σ’ αυτά τα μεγάλα βάθη, όπου εξουδετερώνεται η επίδραση της κοσμικής ακτινοβολίας.
Τα νετρίνο, τα πιο παράξενα ίσως από τα υποατομικά σωμάτια, δεν έχουν σχεδόν καθόλου μάζα αδρανείας, ούτε φορτίο, αλλά ταξιδεύουν με την ταχύτητα του φωτός1 και μεταφέρουν πληροφορίες από το παρελθόν, αλλά και για το μέλλον του Σύμπαντος. Από τα μέχρι σήμερα δεδομένα γνωρίζουμε πως είναι μόνον αριστερόστροφα και είναι τα μόνα γνωστά σωματίδια στη φύση που έχουν μόνο ένα είδος στροφορμή.
.jpg)
Πέρα από το ιδιαίτερο ενδιαφέρον που παρουσιάζουν τα νετρίνο από την πλευρά της Φυσικής στοιχειωδών σωματιδίων, τα σωμάτια αυτά έχουν επίσης μεγάλη σημασία για την αστροφυσική και την κοσμολογία, μια και μπορούν να δώσουν σημαντικές πληροφορίες για την εξέλιξη του σύμπαντος, από την αρχική Μεγάλη Έκρηξη έως και σήμερα. Πιστεύεται πως, κατά την διάρκεια της, για κάθε δημιουργημένο πρωτόνιο ή ηλεκτρόνιο παρήχθησαν περίπου 109 νετρίνο, τα οποία περιπλανώνται ακόμη μέσα στο Σύμπαν.
Nετρίνο που εκπέμφθηκαν από εκρήξεις των υπερκαινοφανών αστέρων (supernova) πολλές χιλιάδες χρόνια πριν, φτάνουν στη γη τώρα. Tα νετρίνο αυτά μεταφέρουν το 99% της ενέργειας του αστέρα προς τα έξω και δίνουν πληροφορίες για το σύμπαν πολύ πριν την γέννηση του ανθρώπου στη γη. Εκτός αυτού, από τις αρχές της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας, επικρατούσαν δύο απόψεις για το σύμπαν: Σύμφωνα με την πρώτη το σύμπαν είναι στατικό, ενώ αντίθετα η δεύτερη υποστηρίζει ότι διαστέλλεται συνεχώς, μετά από την αρχική στιγμή της δημιουργίας του από τη μεγάλη έκρηξη.
H δεύτερη άποψη ενισχύθηκε από τις παρατηρήσεις του Edwin Hubble, στις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα, οι οποίες απέδειξαν ότι οι σχετικές αποστάσεις ανάμεσα στους γαλαξίες μεγαλώνουν. H οριστική της επικράτηση όμως σημειώθηκε το 1964, όταν οι Penzias και Wilson ανακάλυψαν το εναπομείναν αέριο φωτονίων με θερμοκρασία περίπου 3ο Kelvin, το οποίο προβλεπόταν από τη Θεωρία. H θεωρία προβλέπει επίσης μικρές διαταραχές στην ομοιογένεια του φωτονικού αερίου, που παρατηρήθηκαν το 1992 από το διαστημικό παρατηρητήριο COBE.
Oι διαταραχές αυτές σχετίζονται με την παρουσία νετρίνο σε ποσοστό 25% στην λεγόμενη “σκοτεινή ύλη” (dark matter), η οποία πιστεύεται ότι αποτελεί το 90% περίπου της συνολικής ύλης του σύμπαντος. Αν είναι σωστή η υπόθεση αυτή, τότε πράγματι το νετρίνο είναι ένα σωμάτιο αβάσταχτα ελαφρύ. Tα ταχέως κινούμενα νετρίνο, απαρτίζουν την λεγόμενη “σχετικιστική ή θερμή σκοτεινή ύλη” (hot dark matter) ενώ βαρυόνια και πιθανώς άγνωστα σωμάτια με μεγάλη μάζα και συνεπώς μικρή ταχύτητα συνθέτουν την μη σχετικιστική ή ψυχρή σκοτεινή ύλη (cold dark matter).
Οι επιστήμονες, «μάχονται» αναζητώντας πληροφορίες που φθάνουν από μακριά, πιστεύοντας πως με αυτές θα μπορέσουν να χαρτογραφήσουν το Σύμπαν και να ανακαλύψουν αν υπάρχουν σ’ αυτό αντικείμενα πέρα από αυτά που γνωρίζουμε σήμερα. Όπως εξηγεί, ο φυσικός και τότε πρόεδρος του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, κ. Σιώτης, «…η ενέργεια και η ύλη, η ακτινοβολία και τα σωματίδια είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Μπορούμε να φανταστούμε την ύλη σαν τοπική συμπύκνωση της ενέργειας και τα σωματίδια σαν τοπική συμπύκνωση της ακτινοβολίας.»
Πέντε ακριβώς χρόνια μετά την έναρξη του Σχεδίου NESTOR, και στις 20/5/2002, η Πύλος βρέθηκε ξανά στο προσκήνιο με μια παράξενη είδηση, που απασχόλησε όλα τα δελτία ειδήσεων.
Σε δύο γειτονικά μεταξύ τους σπίτια της περιοχής, παρουσιάστηκαν αντιβαρυτικά φαινόμενα μπροστά στα έκπληκτα μάτια δέκα περίπου αυτόπτων μαρτύρων. Μικρά και μεγάλα αντικείμενα των σπιτιών, ανάμεσα στα οποία το τραπέζι όπου εκείνη την ώρα έτρωγαν οι ένοικοι του ενός και ένας καθρέφτης, ανυψώθηκαν, αιωρήθηκαν και μετακινήθηκαν χωρίς κανένα από αυτά να καταστραφεί ή να πάθει κάποια ζημιά. Του γεγονότος προηγήθηκε black out. Η είδηση έκανε το γύρο των καναλιών χωρίς να δοθεί φυσικά κάποια εξήγηση και ξεχάστηκε.
Όμως την επομένη του συμβάντος, στις 21/5/02, σεισμός 6 βαθμών της κλίμακας ρίχτερ, ταρακούνησε την περιοχή νότια της Πελοποννήσου ενώ την ίδια ημέρα (21/5) και κατά διαβολική σύμπτωση, το γνωστό μας Σεισμίκ έκοβε βόλτες ανατολικά της Κρήτης.
Τώρα εγώ έχω μια απορία: γιατί ο Όμηρος αποκαλεί τον Ποσειδώνα «της γης μαυρομάλλη Σείστη»; (Οδύσσεια, ραψωδία γ)
Υπερβαρύτητα & Θεωρία Μ:
Ήδη από το 1926 ο μαθηματικός Θ. Καλούζα και ο φυσικός Ο. Κλάιν συνδύασαν με τις θεωρίες τους τον ηλεκτρομαγνητισμό και την βαρύτητα σε μια ενιαία κβαντική θεωρία επεκτείνοντας την γενική σχετικότητα στις 5 διαστάσεις. Μια από τις νέες δυνάμεις που δημιουργήθηκαν από τις θεωρίες Καλούζα-Κλάιν ήταν αυτή της υπερβαρύτητας. «…οι σύγχρονοι μαθηματικοί επεξεργάζονται την υπερβαρύτητα για να δουν πως θα έμοιαζε με περισσότερες διαστάσεις. Αποδεικνύεται ότι η απλούστερη και κομψότερη περιγραφή περιλαμβάνει 11 διαστάσεις. Στις 11 διαστάσεις υπάρχει μια μοναδική θεωρία που μπορεί να είναι η αναζητούμενη υπερδύναμη. Αλλά και η θεωρία Καλούζα-Κλάιν χρειάζεται 11 ακριβώς διαστάσεις για να συμπεριλάβει όλες τις γνωστές δυνάμεις της Φύσης και τα πεδία τους, τις 4 γνωστές του χώρου και άλλες 7 συμπληρωματικές. …
Σύμφωνα με αυτήν την άποψη το σύμπαν δημιουργήθηκε σε μια 11διάστατη κατάσταση στην οποία δεν υπήρχε διάκριση μεταξύ δύναμης και ύλης και ακόμα περισσότερο μεταξύ των διαφορετικών δυνάμεων. Ήταν απλώς μια καθαρή 11διάστατη ενέργεια. Καθώς αυτή η ενέργεια διασκορπίζονταν, μερικές διαστάσεις αναδιπλώθηκαν και δημιούργησαν, σαν δονούμενα κύματα μέσα τους, τις υλικές δομές που ονομάζουμε σωματίδια, τα οποία με τη σειρά τους δημιούργησαν τις δυνάμεις στη Φύση, οι οποίες εκδηλώνονται σαν παραμορφώσεις της ενυπάρχουσας γεωμετρίας.»
Κάθε φορά λοιπόν που κάποιος Νέστορας «παίζει» με τις κβαντικές διακυμάνσεις εκδηλώνονται ως αποτέλεσμα παραμορφώσεις της ενυπάρχουσας γεωμετρίας, κάτι που στο επίπεδο του Γήινου υλικού Κόσμου (και όχι μόνο) μεταφράζεται ως σεισμός. Μήπως ο αρχαίος Νέστορας λαμβάνοντας υπόψη του εκείνη την παράμετρο του 9,81 τα κατάφερε καλύτερα από το σύγχρονο NESTOR που πιθανόν αγνόησε της γης το μαυρομάλλη Σείστη; Τι περισσότερο μπορεί να γνώριζε για την εμφάνιση σωματιδίων αλλά και θερμικού φάσματος από το κενό ως συνέπεια της επιτάχυνσης; (Bill Unruh 1970)
Να θυμίσω πως το 81 είναι το τετράγωνο του 9 και πως στη λατινική αρίθμηση 9=ΙΧ και αντιστρέφοντας σε ΧΙ έχουμε 11; Ω Μεγαλοδύναμε Ποσειδώνα! Τι μπλέξιμο! Και με την ευκαιρία να σημειώσουμε πως το 9 είναι ένας αριθμός παραδοσιακά συνδεδεμένος με τη Μεγάλη Θεά, (εκείνη με τα πολλά ονόματα: Ντέβι, Ινάνα, Ιστάρ, Αστάρτη, Άρτεμης, Αφροδίτη…) σαν Μητέρα (Mater) της κοσμικής διαδικασίας σε Μακροκοσμικό, αλλά και σε Μικροκοσμικό επίπεδο. (Κάμπελ / Μύθοι και Παραδόσεις σελ. …56 )
.png)
Από το 1926 έως σήμερα οι έρευνες των θεωρητικών φυσικών, περνώντας μέσα από τις δικές τους δαιδαλώδεις διαδρομές για μια θεωρία ενιαίου πεδίου, έχουν καταλήξει στην Θεωρία Μ2 η οποία, αν αποδειχθεί, φαίνεται μέχρι στιγμής η επικρατέστερη να δώσει την σφαιρικότερη απάντηση στα ερωτήματα που ταλανίζουν την φυσική επιστήμη.Η θεωρία Μ είναι μια ενοποιημένη θεωρία χορδών η οποία προβλέπει ότι «ο Κόσμος δύναται να βρεθεί σε μεγάλη ποικιλία φάσεων. Στις φάσεις αυτές οι νόμοι της φύσης φαίνεται πως είναι διαφορετικοί. Το Σύμπαν μας βρίσκεται σε μία από αυτές.»
Ο Lee Smolin, θεωρητικός φυσικός, μας εξηγεί πως αν οι θεωρίες χορδών περιγράφουν διαφορετικές φάσεις μίας θεωρίας, τότε υπό κατάλληλες συνθήκες θα ήταν δυνατή η μετάβαση από μια φάση σε άλλη και πως υπάρχει το ενδεχόμενο διαφορετικές περιοχές του Σύμπαντος να βρίσκονται σε διαφορετικές φάσεις. Δεδομένων αυτών των δυνατοτήτων πιθανόν να υπάρχει κάποια διαδικασία που δημιουργεί πολλά Σύμπαντα. Σε αυτή την περίπτωση η Μεγάλη Έκρηξη δεν ήταν η αρχή του Κόσμου αλλά κάποια αλλαγή φάσης, που δημιούργησε μια νέα περιοχή χωροχρόνου διαφορετική από εκείνη από την οποία προήλθε. Η νέα περιοχή στη συνέχεια ψύχθηκε και διεστάλη. Κάτω από αυτές τις συνθήκες θα μπορούσαν να έχουν συμβεί πολλές «Μεγάλες Εκρήξεις» δημιουργώντας πολλά σύμπαντα τα οποία θα έχουν διαφορετικές διαστάσεις, διαφορετική γεωμετρία (οι παράξενες γωνίες του Λάβκραφτ;) και διαφορετικά σύνολα στοιχειωδών σωματιδίων που θα αλληλεπιδρούν υπακούοντας σε διαφορετικά σύνολα νόμων.
Αντιβαρύτητα:
Το 1996 η NASA ξεκίνησε ένα νέο ερευνητικό πρόγραμμα, αυτό της φυσικής των Επαναστατικών Συστημάτων Προώθησης. Σκοπός της, να μελετήσει την βαρύτητα ειδικά από την άποψη της αναζήτησης καινοτομιών για τα συστήματα προώθησης, δηλώνοντας πως δεν υπάρχει καμιά επιστήμη που να λέει ότι είναι αδύνατος ο έλεγχος της βαρύτητας!
«Πρώτα απ’ όλα γνωρίζουμε ότι η βαρύτητα και ο ηλεκτρομαγνητισμός είναι συνεζευγμένα φαινόμενα. Είμαστε αρκετά ειδήμονες στον έλεγχο των ηλεκτρομαγνητικών φαινομένων, έτσι μπορεί κάποιος να αναμένει ότι αυτή η σύνδεση μπορεί να μας οδηγήσει τελικά στη χρησιμοποίηση του ελέγχου μας πάνω στον ηλεκτρομαγνητισμό για να ελέγξουμε τη βαρύτητα. Η γενική θεωρία της σχετικότητας είναι ένας τρόπος για να περιγράψουμε αυτές τις συνδέσεις. Ένας άλλος τρόπος είναι μέσα από νέες θεωρίες από την κβαντομηχανική που συνδέουν τη βαρύτητα και την αδράνεια με κάτι που ονομάζεται διακυμάνσεις του κενού.» !!
Αν και έχουν γίνει από πολλούς ανεξάρτητους ερευνητές επιτυχημένα πειράματα αντιβαρύτητας, αναφέρομαι στην NASA για δύο λόγους. Πρώτον για να επισημάνω την επίσημη στροφή της προς την εξωτική, όπως την αποκαλούν, τεχνολογία και δεύτερον γιατί στο συγκεκριμένο απόσπασμα του κειμένου τους μιλούν για την σύνδεση της βαρύτητας και των διακυμάνσεων του κβαντικού κενού, στις οποίες αναφερθήκαμε πιο πάνω.
Και υπενθυμίζω πως σύμφωνα με τα γενικά χαρακτηριστικά του, αυτή η «κατάσταση» που οι καμπαλιστές αποκαλούν Ντάαθ, θα μπορούσε να αντιστοιχεί σε αυτό που ο Στίβεν Χόκινγκ αποκαλεί κβαντική διακύμανση. Είπαμε επίσης πως μέσα από αυτές ξεπηδούν στοιχειώδη σωματίδια και αυτό μας παραπέμπει στην προσπάθεια ανίχνευσης των νετρίνο με το Σχέδιο NESTOR που εξελίσσεται στην Πύλο.
Υπάρχουν διάφορες προσεγγίσεις από την πλευρά των επιστημόνων για την κατανόηση της φύσης της βαρύτητας και τον χειρισμό της και μια από αυτές είναι η αναζήτηση της αρνητικής μάζας. Μια άλλη, είναι να βρεθεί κάποια πιθανή σχέση μεταξύ της βαρύτητας και της θερμότητας, και μια τρίτη, να βρεθεί η σύνδεση μεταξύ της βαρύτητας και των ζευγών των σωματιδίων. Εάν η αρνητική μάζα καθιερωθεί, θα μπορέσει γρήγορα να προσδιοριστεί ο ακριβής ρόλος που παίζουν τα υποατομικά σωματίδια. Ισχύουσες θεωρίες έχουν ενισχυθεί για να εξηγήσουν πώς οι αρνητικές μάζες θα αποκρούονταν από τις θετικές και πώς τα ζεύγη των σωματιδίων θα επιταχύνονταν, κερδίζοντας σε κινητική ενέργεια έως ότου φθάσουν στην ταχύτητα του φωτός, για να αναλάβουν στη συνέχεια το ρόλο των υψηλά ενεργειακών σωματιδίων. Αυτό ίσως μπορέσει να εξηγήσει το ρόλο του νετρίνο, με την προϋπόθεση ότι θα υπάρξει κάποια εξήγηση της αριστερόστροφης περιστροφής που του αποδίδεται. Η περαιτέρω μελέτη των νετρίνο θα σχετίζονταν άμεσα με τα προβλήματα διατύπωσης μιας θεωρίας της βαρύτητας. Εάν, επομένως, η NASA θεωρεί την αντιβαρύτητα ως τμήμα των ερευνών της, δεν θα μπορούσε να μην ασχοληθεί με την φυσική υψηλών ενεργειών ή με τα νετρίνο. Όμως απ’ ότι φαίνεται δεν είναι μόνον η NASA που ενδιαφέρεται για τα εξωτικά νετρίνο κι έτσι φτάσαμε στα αντιβαρυτικά φαινόμενα της 20ης Μαΐου του 2002 στην Πύλο και τον σεισμό της επομένης.
Ωστόσο, εδώ και δεκαετίες ανεξάρτητοι ερευνητές και επιστήμονες (κάποιοι από αυτούς νομπελίστες) έχουν ασχοληθεί και έχουν καταφέρει να τεκμηριώσουν πειραματικά διάφορες μεθόδους αντιβαρυτικών ανυψώσεων παρέχοντας παράλληλα ενέργεια στα συστήματα χωρίς την χρήση οποιουδήποτε καυσίμου. Φαντάζομαι πως δεν χρειάζεται να σχολιάσω τις τύχες ορισμένων από αυτούς, αλλά και των εφαρμογών τους.
Μια από αυτές τις μεθόδους στηρίζεται στην Ηλεκτροβαρύτητα την οποία εισήγαγε ο Τόμας Τ. Μπράουν. Σύμφωνα με τον πυρηνικό επιστήμονα Bradford Shank, «οι ηλεκτροβαρυτικές επιδράσεις δεν υπακούν στις γνωστές αρχές του ηλεκτρομαγνητισμού. Η ηλεκτροβαρύτητα πρέπει να κατανοηθεί σαν ένα εντελώς νέο πεδίο επιστημονικής έρευνας και τεχνολογικής ανάπτυξης.»
Φορτίζοντας με υψηλές τάσεις το πειραματικό σώμα (από ένα πυκνωτή έως ένα διαστημόπλοιο) παράγεται γύρω του ένα δικό του ηλεκτροβαρυτικό πεδίο το οποίο δημιουργεί μια κυματοειδή παραμόρφωση του τοπικού πεδίου βαρύτητας, με τον αρνητικό πόλο στην κορυφή του κύματος και τον θετικό πόλο στην βάση του. Στο «φρέαρ» δυναμικού βαρύτητας που δημιουργείται έτσι στην βάση είναι συγκεντρωμένα τα θετικά ιόντα (+ φορτισμένα σωματίδια, πρωτόνια) τα οποία έλκουν την ύλη. Στον «λόφο» δυναμικού βαρύτητας (κορυφή κύματος) συγκεντρώνονται τα αρνητικά ιόντα (- φορτισμένα σωματίδια, ηλεκτρόνια ) τα οποία απωθούν την ύλη. Σαν αποτέλεσμα έχουμε το πειραματικό σώμα να ωθείται «κυλώντας» προς τον θετικό πόλο, προς όποια κατεύθυνση και αν αυτός στραφεί, εκδηλώνοντας φαινόμενο αντιβαρύτητας.
Όπου υπάρχουν υψηλά ηλεκτρικά φορτία, όπως και στην προκειμένη περίπτωση, εκδηλώνεται μια ηλεκτρική κορώνα με μια χαρακτηριστική μπλε-λουλακί λάμψη η οποία σημειωτέον, έχει παρατηρηθεί επανειλημμένα γύρω από ΑΤΙΑ. Έχουμε λοιπόν «λόφους» αντιβαρύτητας που δονούνται στην συχνότητα του ιώδους. Όμως ένας λόφος μπορεί να ιδωθεί και ως θόλος. Άλλωστε και στις πειραματικές συσκευές αντιβαρύτητας οι πειραματιστές κατέληξαν πως τα πιο αποτελεσματικά ηλεκτρόδια για τους θετικούς πόλους ήταν αυτά στο σχήμα θόλων. Όπως γνωρίζουμε, μια από τις ιδιότητες των θόλων είναι να συγκεντρώνουν τις ακτινοβολίες.
Μιλώντας για «λόφους» αντιβαρύτητας που δονούνται στην συχνότητα του ιώδους –το χρώμα που συνδέεται με τα ανώτερα τσάκρα της Φώτισης- ίσως θα έπρεπε να επισημάνουμε τους παραδοσιακούς συμβολισμούς του «Βουνού» και τις προεκτάσεις του καθώς όλες σχεδόν οι πολιτιστικές παραδόσεις χρησιμοποιούν αυτό το σύμβολο. Δυστυχώς δεν υπάρχει αρκετός χώρος για να τις αναλύσουμε και αυτές αν και συνάδουν με όσα έχουμε αναφέρει έως τώρα, προσδίδοντας τους περαιτέρω τεκμηρίωση.
Και στο σημείο αυτό έρχεται να αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον μας, ύστερα από την ίσως κουραστική ως εδώ πορεία μας, ένα εντυπωσιακό φαινόμενο που στάθηκε δυνατό να παρατηρηθεί από τον άνθρωπο μόλις πριν μερικά χρόνια με την βοήθεια της τεχνολογίας. Αφορά μία από τις Ιδέες που θα μας απασχολήσουν στην συνέχεια του άρθρου, βοηθώντας μας να ολοκληρώσουμε την εικόνα της αλληλεπίδρασης τους ώστε να δημιουργήσουμε εκείνο το επιστημονικής φαντασίας και απόκρυφου μυστηρίου σενάριο…
Φλόγα:
Ας ξεκινήσουμε παραδοσιακά! Κατά τον Μπασελάρ, η Φλόγα συμβολίζει την υπερβατικότητα ενώ το Φως την επίδραση του υπερβατικού στο περιβάλλον. Στα εβραϊκά για το φως χρησιμοποιείται η λέξη luz3, όμως η ίδια λέξη σημαίνει και πόλη-κέντρο και επίσης mandorla ή μέρος εμφάνισης! Η δε Φωτιά αποτελεί την αρχετυπική εικόνα των φαινομένων αυτών καθαυτών και κατά τον Ελιάντε το να περάσεις μέσα από τη φωτιά συμβολίζει την υπέρβαση της ανθρώπινης κατάστασης. Βασική προϋπόθεση γι αυτό στους Ινδουιστές, η αφύπνιση της πύρινης Κουνταλίνη η οποία ανέρχεται κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης και η οποία ταυτίζεται στον Μικρόκοσμο, με τον κορμό του Δέντρου της Ζωής. Σύμφωνα με την Μπλαβάτσκυ, για την εσωτερική διδασκαλία η Φλόγα είναι η Θεία Ουσία. Η αντανάκλαση αυτής της Μιας Φλόγας στον κόσμο της ύλης είναι το Πυρ.
Στην ελληνική μυθολογία αυτό το Θεϊκό Πυρ, αποκλειστικό προνόμιο των «θεών», χαρίζεται στους ανθρώπους από τον Προμηθέα. Ο μύθος του κοσμογονικού ρόλου του Προμηθέα έχει κατά μια εκδοχή ως πρότυπο τον έναν από τους πρώτους θεούς που ξεπήδησαν από το Χάος. Αυτοί ήταν το Έρεβος και ο Αιθέρας. Ο Αιθέρας σαν πρώτος θεός νοούνταν σαν αυθυπόστατη φωτεινή ουσία, ανεξάρτητη από τον Ήλιο. Ένα παζλ συσχετισμών σχετικά με τον Αιθέρα, συναντάμε στον Εμπεδοκλή.
.jpg)
Μέχρι τον 4ο π.Χ. αιώνα, αιθήρ ήταν ο βασικός όρος γι αυτό που εμείς ονομάζουμε αέρα. Όμως αυτό που ο Εμπεδοκλής και οι σύγχρονοί του κατανοούσαν με τον όρο Αιθήρ (χωρίς κατ’ ανάγκη αυτό να αποτελεί πέμπτο στοιχείο) μπορεί να μη ταυτίζεται με αυτό που κατανοούμε τώρα εμείς με τον όρο αέρα, αλλά να είχε περισσότερες ιδιότητες που παρέπεμπαν στο πρωταρχικό φωτεινό «θεϊκό» στοιχείο που ήταν ωστόσο ανεξάρτητο από τον Ήλιο.Ίσως με τον όρο αιθήρ υποδείκνυαν γενικά την κοσμική ακτινοβολία που περιβάλλει τη Γη και που στο γυμνό μάτι είναι το ίδιο αόρατη με τις αιθέριες μάζες του οξυγόνου, του αζώτου και των λοιπών αερίων, σε αντιδιαστολή με τον όρο αήρ, που τότε υποδήλωνε την αχλύ και γενικά την υγρασία στην ατμόσφαιρα. Έτσι σε κάποια αναφορά του στα τέσσερα στοιχεία ο Εμπεδοκλής αποκαλεί τον Αιθέρα, Ουρανό.
Έχοντας αυτά κατά νου και λαμβάνοντας υπόψη μας την εσκεμμένη μέθοδο του Εμπεδοκλή να υπονοεί περισσότερα από όσα λέει δίνοντας «εικόνες» που οδηγούν σε συνειρμούς, γίνεται εύκολα κατανοητή η αναφορά «ο Τιτάν Αιθήρ, που περισφίγγει κυκλικά το σύμπαν» ως υπονοούμενο για τον κοσμογονικό ρόλο του, Τιτανικής καταγωγής, Προμηθέα και το «Θεϊκό Πυρ» που χάρισε στους ανθρώπους.
Σ’ ένα πρώτο επίπεδο ερμηνείας ήταν η κοινή φωτιά και οι τέχνες που στηρίζονται σ’ αυτήν. Σ’ ένα δεύτερο ήταν οι γνώσεις γενικότερα. Όμως κατ’ ουσία ο Προμηθέας ήταν εκείνη η καταλυτική διαδικασία που «ξεκλείδωσε» την εσωτερική Φλόγα στο ανθρώπινο γένος, που άναψε εκείνη τη σπίθα της ικανότητας της Αντίληψης. Με την επέμβαση του αποκτήθηκε η Επίγνωση της Συνείδησης, της Ύπαρξης, της Ζωής και του Θανάτου. Δημιουργήθηκε ο προμανθάνων άνθρωπος που διαχωρίστηκε έτσι από τις υπόλοιπες ζώσες Υπάρξεις και άρχισε να αναζητά την καταγωγή του. Και μεταξύ μας, ο κάθε μεταγενέστερος, «Δίας» θα θύμωνε και θα ανησυχούσε για τα …κεκτημένα του! Και θα έκανε ανά τους αιώνες -αθάνατος γαρ- τα πάντα για να αποτρέψει τον Άνθρωπο από τα σχέδια του.
Ήταν μήπως η σπίθα εκείνη, ένα υποατομικό σωματίδιο από την αναβράζουσα κβαντική θάλασσα, ένας ελλείπων κρίκος, που μέσω του καταλύτη αντέδρασε με την δομή του DNA αλλάζοντας την συνειδησιακή κατάσταση του ανθρώπινου όντος;
Πώς όμως αντιλαμβάνονται οι σύγχρονοι επιστήμονες την έννοια του αιθέρα και ποιο ρόλο του αποδίδουν; Από τον Καρτέσιο και τον Νεύτωνα μέχρι τον Μάξγουελ και τον Μίκελσον, ο αιθέρας προβλημάτιζε για την παρουσία ή απουσία του από τα πειραματικά δεδομένα, τους επιστήμονες. Όταν ο Μίκελσον απέτυχε να εντοπίσει τον αιθέρα στις μετρήσεις του ο Αϊνστάιν δεν δίστασε να τον παρακάμψει καθώς δεν τον θεωρούσε απαραίτητο στην δική του έρευνα.
Κι έπειτα εμφανίστηκε η κβαντική θεωρία κερδίζοντας έδαφος καθώς αναπτύσσονταν σε διάφορες κατευθύνσεις, δημιουργώντας νέους κλάδους ερευνών. Ακόμη και ο Αϊνστάιν αναγκάστηκε στην πορεία να παραδεχθεί πως σύμφωνα με τη γενική θεωρία της Σχετικότητας ο χώρος είναι προικισμένος με φυσικές ιδιότητες και πως με αυτή την έννοια μπορούμε να δεχθούμε την ύπαρξη «κάποιου» αιθέρα. Και καθώς οι εξελίξεις στην έρευνα προχωρούσαν καταλήξαμε πλέον σήμερα να μιλάμε για «ένα κενό προικισμένο με μια τεράστια ποσότητα ενέργειας και γεμάτο από τις διακυμάνσεις μηδενικού σημείου στις οποίες αποδόθηκαν εκτός των άλλων και οι ιδιότητες της αδράνειας και η βαρύτητα.»
Συγχρόνως άρχισαν να αναδύονται νέες θεωρίες για τον αιθέρα οι οποίες, σημειωτέον, είναι συγχρόνως και θεωρίες ενιαίου πεδίου αφού προϋποθέτουν ως βάση για τη δημιουργία όλων των δυνάμεων τον αιθέρα. Πολλές δε από αυτές έχουν ήδη τεκμηριωθεί μαθηματικά.
Το περίεργο στην όλη ιστορία είναι πως σε καμία δεν χρησιμοποιείται ο όρος αιθέρας, αλλά διαφορετικές λέξεις που ωστόσο αποδίδουν στο εξεταζόμενο στοιχείο τις ίδιες ιδιότητες! Αλλά βέβαια το ρόδο όπως και αν το ονομάσεις…
Είδαμε λοιπόν πως η Φλόγα με όλους τους υπερβατικούς συμβολισμούς της μας οδήγησε στη θεϊκή σπίθα και στον Αιθέρα, που κάτω από μια νέα επιστημονικοφανή ορολογία συνεχίζει να βρίσκεται στο προσκήνιο κερδίζοντας συνεχώς έδαφος. Η παρουσία του είναι ίσως από εκείνες τις καταστάσεις που επειδή μας είναι εκ γενετής οικείες δεν τραβούν την προσοχή της αντίληψης μας και έτσι μοιάζει σαν να μην υπάρχουν. Ένα τέτοιο γεγονός είναι η χωροχρονική συστροφή (Frame Dragging).
Σύμφωνα με την θεωρία συστροφής του Mach και τους υπολογισμούς των Josef Lense και Hams Thirring, επίσης αυστριακών φυσικών, οποιοδήποτε ογκώδες αστρονομικό αντικείμενο που περιστρέφεται, σύρει και τον χωρόχρονο γύρω του παράγοντας το φαινόμενο του βαρυτομαγνητισμού. Ένα φαινόμενο αντίστοιχο με το μαγνητικό πεδίο που παράγεται όταν περιστρέφεται μια φορτισμένη σφαίρα. Μόνο που εδώ στη θέση του φορτίου υπάρχει η μάζα. Καθώς ο χωρόχρονος περιστρέφεται όπως μια δίνη κάμπτεται και σ’ αυτή την κάμψη οφείλεται η βαρύτητα. Η καμπυλότητα του χωροχρόνου καθορίζεται από την κατανομή της ύλης και της ενέργειας αλλά συγχρόνως και το αντίστροφο.
Στην επιφάνεια της Γης το βαρυτικό πεδίο και κατά συνέπεια η καμπυλότητα του χωροχρόνου -άρα και ο παράγοντας συστροφή- είναι μεγαλύτερα από ό,τι στην εξωτερική ατμόσφαιρα και στο «γύρω» διάστημα. Ο άνθρωπος βιώνει την πραγματικότητα στις βαρυτικές συνθήκες που επικρατούν στην επιφάνεια του πλανήτη και επομένως μέσα σε ένα καμπυλωμένο χωροχρονικό συνεχές. Δεν μπορούμε να αντιληφθούμε αυτή την καμπυλότητα, όπως μια κάμπια που έρπει στην επιφάνεια ενός φύλλου δεν μπορεί να αντιληφθεί την καμπυλότητα του φύλλου. Εκτός κι αν η κάμπια μεταμορφωθεί σε πεταλούδα…
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της ύπαρξης του βαρυτομαγνητισμού είναι η φλόγα ενός κεριού. Το γνωστό σχήμα της που μας είναι τόσο οικείο και «φυσιολογικό» οφείλεται στην χωροχρονική συστροφή. Σε συνθήκες έλλειψης του παράγοντα συστροφή, άρα και έλλειψης βαρυτικού πεδίου, η φλόγα παίρνει το σχήμα θόλου, ιώδους χρώματος! Το γεγονός έγινε γνωστό από ένα πείραμα της NASA σε περιβάλλον χωρίς βαρύτητα.
Και έτσι απρόσμενα ξανασυναντάμε γνωστές παραμέτρους όπως το σχήμα των θόλων και το μπλε-λουλακί χρώμα, αλλά και τη θερμότητα, σε άμεση σχέση με την απουσία της βαρύτητας.
Παρενθετικά να επισημάνουμε πως η φλόγα είναι φως και το φως μεταφέρει πληροφορία και άρα γνώση. Η τομή του θολωτού σχήματος μοιάζει με πύλη και το μπλε-λουλακί βρίσκεται στη συχνότητα του ιώδους φάσματος, που παραδοσιακά ταυτίζεται με τα ανώτερα κέντρα (τσάκρα) της Φώτισης.
Ίσως να ρωτήσετε πως κολλάει σε όλα αυτά η αντιβαρύτητα κι εγώ θα σας υπενθυμίσω πως οι φωτισμένοι άγιοι όλων των θρησκειών έχουν την ικανότητα της μετεώρισης!
Όσοι έχουν πρόβλημα με τα ύψη, εδώ κατεβαίνουν. Οι υπόλοιποι ελέγξτε τις ζώνες σας, απογειωνόμαστε.
Π-ύλη:
Εκφράζουμε τις έννοιες με λέξεις. Οι λέξεις αποτελούνται από γράμματα. Όμως κάθε γράμμα από μόνο του ως σύμβολο, εκφράζει κάποιες δικές του έννοιες. Παράλληλα έχει επικρατήσει η συνήθεια να συμβολίζουμε με γράμματα μαθηματικές, φυσικές, χημικές κλπ έννοιες και στοιχεία, προς χάρη συντομίας και ως κωδικούς διεθνούς επικοινωνίας.
Τώρα, αν σας ζητούσα να ζωγραφίσετε μια πύλη, ποιο σχήμα θα της δίνατε; Αν σας ζητούσα να γράψετε τη λέξη πύλη; Ναι! Το γράμμα Π όπως και αν το γράψετε σχηματίζει από μόνο του μια πύλη! Έχουμε λοιπόν Π-ύλη. Δηλαδή μια ∩ από όπου περνά η ύλη, ή μια ∩ προς την ύλη;
Παρεμπιπτόντως στα αιγυπτιακά ιερογλυφικά το π συμβολίζονταν από ένα οριζόντιο ελλειψοειδές φωτοστέφανο, ένα σχήμα δηλαδή όμοιο με την Mandorla!
Όμως το γράμμα π συμβολίζει διεθνώς και τον λόγο 3,14 της περιφέρειας κάθε κύκλου προς την διάμετρο του. Εδώ δεν νομίζω πως χρειάζεται να επισημάνω τους κάθε λογής συμβολισμούς του κύκλου.
Αλλά νομίζω πως πρέπει να αναφέρω ότι στο Κέτερ, την πρώτη Σεφιρώθ του καμπαλιστικού Δέντρου (το αντίστοιχο του κβαντικού «αφρού» για την φυσική) αποδίδεται ως Διάνοια ή Αρχάγγελος ο Μέτατρον. Η αριθμητική αξία του ονόματος του είναι 314! Ένας υπαινιγμός για την ιδιότητα του ως Φρουρού της Πύλης; Ως ρυθμιστή και ελεγκτή των ενεργειών που μεταγγίζονται από το Κέτερ στο Ντάαθ; Ποιος θα μπορούσε άραγε, να μας πει στα σίγουρα;
Στην Φυσική, για την ύλη χρησιμοποιείται το γράμμα m που εκφράζει την μάζα του κάθε σώματος. Έτσι στην λέξη πύλη αντικαθιστούμε το π με το 3,14 και το ύλη με το m και καταλήγουμε να έχουμε 3,14m. Υπάρχουν δύο μετρήσιμες μάζες για κάθε σώμα από άποψη φυσικής. Η μάζα αδράνειας και η βαρυτική. Εδώ όμως θα μας απασχολήσει μια τρίτη εκδοχή, η παράμετρος γάμα.
.jpg)
Έτσι σύμφωνα με τους προηγούμενους συνειρμούς έχουμε 3,14γ που μέσα στην αχαλίνωτη φαντασία μας μοιάζει με κλειδί που η λέξη πύλη μας υπέδειξε. Κατά σύμπτωση και τα αρχικά της δοθείσης από τους επιστήμονες ονομασίας, μας δίνουν πγ.
Η NASA ύστερα από μακρόχρονη προετοιμασία, ξεκίνησε σε συνεργασία με το πανεπιστήμιο Stanford την άνοιξη του 2004 την αποστολή Gravity Probe B. Το πείραμα διεξάγεται με την βοήθεια τεσσάρων γυροσκοπίων από σφαίρες χαλαζία, στο εσωτερικό ενός δορυφόρου που τέθηκε σε τροχιά 4004 μίλια ακριβώς πάνω από τους πόλους. Το ένα σκέλος του πειράματος είναι να μετρηθεί η συστροφή του χωρόχρονου λόγω περιστροφής της Γης και το άλλο να μετρηθεί η παράμετρος γάμα.
«Επειδή η Γη κάνει το χωρόχρονο γύρω της να υποστεί ένα ‘‘βαθούλωμα’’, μια κυκλική τροχιά γύρω από τη Γη θα πρέπει να αποδειχθεί ότι έχει μια περιφέρεια ελαφρώς μικρότερη από τον γνωστό τύπο πd (d=διάμετρος της τροχιάς) Αυτό το μικρότερο μήκος της περιφέρειας ο Everitt το ονομάζει ‘‘ελλείπον μήκος’’……Μερικοί φυσικοί θεωρούν την παράμετρο γάμα ως την πιο ενδιαφέρουσα μέτρηση του στροβιλισμού του χωρόχρονου, επειδή πολλές από τις πιο εξωτικές υποθέσεις τους, όπως οι κρυμμένες πρόσθετες διαστάσεις και οι άγνωστες δυνάμεις που διαπερνούν το διάστημα, θα μπορούν να αναγκάσουν την τιμή της παραμέτρου γάμα να παρεκκλίνει από την πρόβλεψη του Einstein…»
«…τα αποτελέσματα, αν και μικρά για την Γη, έχουν εκτεταμένες επιπτώσεις στη φύση του θέματος και την δομή του Σύμπαντος.»
Ξεκινήσαμε από μια λέξη κι έναν παράδοξο τρόπο ανάλυσης της. Συσχετίσαμε μέτρα και σταθμά εκ προοιμίου άσχετα μεταξύ τους, όπως ο λόγος π και η μάζα m. Και καταλήξαμε σ’ ένα πείραμα της NASA από όπου διαπιστώσαμε πως η αρχική παραδοξότητα ήταν τελικά μόνο το πέπλο που σκίαζε την αντίληψη μας.
Το π ως άρρητος αριθμός μας ανοίγει μια πύλη στο άπειρο (∞). Η περιφέρεια ( Ο ) και η διάμετρος (―) συνδυασμένα μαζί ( Ο ) μας δίνουν το τελευταίο γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου που συμβολίζει την αρχή του απείρου και που με την παραλλαγή Ω εικονίζει κι αυτό μια πύλη.
Και αν διδαχθήκατε καλλιγραφία θα θυμάστε ασφαλώς πως γράφαμε το πεζό π. Ήταν ένας συνδυασμός του ω και του συμβόλου του ∞ στην κορυφή του!
Αλλά είναι μάλλον ώρα να βάλουμε λίγη τάξη στο χάος που αναταράξαμε. Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ έχω αρχίσει να αισθάνομαι το μυαλό μου σαν αρχέγονη σούπα!
Το σενάριο
Σύμφωνα με τις παραδόσεις που ενδεικτικά εξετάσαμε, αλλά και σύμφωνα με τις επιστημονικές θεωρίες και πειραματικές αποδείξεις, υπάρχει μία συνθήκη που ανάλογα από την σκοπιά την οποία την εξετάζουμε ονομάζεται Πρώτη Εκδήλωση, Μεγάλη Θάλασσα, Κέτερ, Αιθέρας, Κβαντικός Αφρός, Αρχέγονη Σούπα ή και Τουρλού, αν τραβά η όρεξή σας. Μέσα σ’ αυτή την γαβάθα εεε, συγνώμη την συνθήκη, επικρατεί το κενό αδιαμόρφωτο χάος που ωστόσο κάθε άλλο παρά κενό είναι όπως μας διαβεβαιώνουν όλοι ανεξαιρέτως. Μέσα εκεί στο ασφυκτιών Τίποτα συμβαίνει ενίοτε να «ανάβει μια σπίθα» και να προκαλεί κυματισμούς, όπως ένας σεισμός προκαλεί τσουνάμι. Μέσα από αυτή τη διαδικασία που ονομάστηκε κβαντική διακύμανση, ξεπηδούν ζεύγη στοιχειωδών σωματιδίων. Έχουμε λοιπόν από το «τίποτε» ένα «κάτι». Και ανάμεσα σ’ αυτά ένα τρίτο που βρίσκεται σε άλλο επίπεδο, αόρατο, ρευστό, μυστηριώδες. Κάτι ουδέτερο που όμως δίνει μορφή στα πάντα.
Αυτή η συνθήκη δεν είναι κάτι ξέχωρο από εμάς τους παρατηρητές αλλά υπάρχει γύρω μας και μέσα μας και η Θεωρία Μ μας λέει πως για να λειτουργήσει αυτή δίνοντας τα γνωστά αποτελέσματα -το Σύμπαν όπως το αντιλαμβανόμαστε- χρειάζονται έντεκα διαστάσεις.
Θυμίζουμε πως η θεωρία Μ είναι μια ενοποιημένη θεωρία χορδών η οποία προβλέπει ότι «ο Κόσμος δύναται να βρεθεί σε μεγάλη ποικιλία φάσεων. Στις φάσεις αυτές οι νόμοι της φύσης φαίνεται πως είναι διαφορετικοί. Το Σύμπαν μας βρίσκεται σε μία από αυτές.» Και «…υπό τις κατάλληλες συνθήκες θα ήταν δυνατή η μετάβαση από μια φάση σε άλλη.»
Αν θέλουμε λοιπόν να μεταβούμε «κάπου αλλού» χρειαζόμαστε ένα πέρασμα, μια Πύλη. Μόνο που στα πλαίσια και με τα δεδομένα της Κοσμικής κλίμακας, αυτή η πύλη έχει το ανάλογο μέγεθος και δεν νοείται σαν ένας απλός «δρασκελισμός», μια εικόνα που σαφώς είναι δεσμευτική και μας μπερδεύει. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει η δυνατότητα του άλματος για την διάβαση της, αλλά απλά αυτό το άλμα προϋποθέτει τις κατάλληλες συνθήκες και ενέργειες.
Όμως βέβαια και κατ’ αρχήν πρέπει να εντοπίσουμε αυτή την Πύλη. Ντάαθ την αποκαλούν οι καμπαλιστές, κβαντική διακύμανση οι επιστήμονες. Το ρόδο όπως και να το ονομάσεις… επιμένουμε εμείς, αλλά προς χάρη συνεννόησης ας την αποκαλούμε 11η Πύλη!
Εδώ να διευκρινίσω πως σε επίπεδο ατομικής Συνείδησης αυτή η Πύλη μπορεί να βρίσκεται και μέσα μας. Στην πανάρχαια παράδοση των Τολτέκων, που αποτέλεσε ένα από τα πρότυπα του καμπαλισμού, αποκαλείται Συμπεριεκτικότητα και έχει την αντίστοιχη έννοια με την Mandorla.
Όμως στην προκείμενη περίπτωση αναζητούμε την κοσμική της υπόσταση στο επίπεδο του Μακρόκοσμου. Θα ήταν αστείο βέβαια να υποθέσουμε πως είμαστε οι πρώτοι. Ούτε καν η επιστημονική κοινότητα δεν έχει αυτή την πρωτιά. Η αρχή της αναζήτησης της είναι κάτι που χάνεται στα βάθη του χρόνου και για κάποιους ίσως να έχει τελειώσει. Εκείνο που έχει αλλάξει είναι ο τρόπος με τον οποίο αυτή η αναζήτηση διεξάγεται.
Το πρόγραμμα Gravity Probe B διεξάγεται στον βαρυτομαγνητικό ορίζοντα της Γης ερευνώντας και για την παράμετρο γάμα που όπως είδαμε είναι ο ενδεικτικός παράγοντας για τον εντοπισμό πρόσθετων διαστάσεων. Το πρόγραμμα NESTOR διεξάγεται στην Πύλο, τοπωνύμιο που δηλώνει την ιδιότητα πύλης, ανιχνεύοντας τα νετρίνο. Τα νετρίνο είναι αριστερόστροφες δίνες χωρίς ιδιότητες και μεταφέρουν πληροφορίες. Ανάμεσα σε αυτές και εκείνη την πληροφορία κλειδί που με την αλλαγή5 του αποκτούμε την ικανότητα σε Μικροκοσμικό και την δυνατότητα σε Μακροκοσμικό επίπεδο να αλλάξουμε φάση.
Η Ηλεκτροβαρύτητα μας δίνει την τεχνολογική υποστήριξη για την παραγωγή απεριόριστης ενέργειας εκ του μηδενικού σημείου και την ικανότητα της Αντιβαρυτικής πτήσης.
Όμως, εμμέσως πλην σαφώς, μέσα από τον συνδυασμό όλων αυτών των πληροφοριών προκύπτει και κάτι ακόμη ιδιαίτερα σημαντικό, που κατά πάσα πιθανότητα αφορά κάθε είδους προσέγγιση της 11ης Πύλης.
Η συχνότητα του ιώδους φάσματος.
Σενάριο απόκρυφου μυστηρίου; Επιστημονικής ή παρανοϊκής φαντασίας; Αναζητήστε πληροφορίες για το πρόγραμμα Μοντάουκ και την κεραία Δέλτα. Ίσως τότε να βρείτε την απάντηση στις πιο πάνω απορίες. Αλλά ποιος ξέρει, ίσως και να καταλήξετε με ακόμη περισσότερες ερωτήσεις.
Όπως, τι ρόλο παίζουν οι τοπολογικές ιδιότητες των γεωμετρικών μορφών και αν έχουν κάποια σχέση με την συμπεριφορά των νετρίνο καθώς αυτά πορεύονται μέσα στο χρόνο σ’ ένα ατέλειωτο ταξίδι.
Τα Neutrino μεταδίδουν πληροφορίες όπως και το Internet. Το δεύτερο είναι ένα ανθρώπινο δημιούργημα για ενδοπλανητική χρήση. Τα πρώτα έρχονται από έξω και οι άνθρωποι, ή τουλάχιστον κάποιοι από αυτούς, έχουν στραμμένο το βλέμμα στους μακρινούς ορίζοντες αναζητώντας απόηχους μακρινών γεγονότων στο Φως των Άστρων. Οι υπόλοιποι ακολουθούν ασφαλτοστρωμένους πολυσύχναστους δρόμους με το κεφάλι σκυφτό. ‘‘Ζώντας’’ ο καθένας μέσα στα πλαίσια του δικού του ορίζοντα, γιατί έτσι του έμαθαν.
Όμως αν σκοπεύουμε στην αυτοδιάθεση και την αυτοοργάνωση ως άτομα και ως ανθρωπότητα χρειάζεται να υπερβούμε τα όρια οποιασδήποτε χειραγώγησης, νοητικής, συναισθηματικής, πρακτικής. Μας είπαν να απλώνουμε τα πόδια μας ως εκεί που φτάνει το πάπλωμα μας. Αποσιώπησαν το γεγονός πως μπορούμε να φτιάξουμε ένα απέραντο. Αποκοπήκαμε από το ανοιχτό σύστημα της ενεργειακής ελευθερίας και τροφοδότησης. Όλες οι παραφύση παρεμβάσεις στο Γήινο οικοσύστημα έχουν αυτό το σκοπό. Οι ενεργειακές όμως δυνάμεις του Κόσμου είναι άπειρες και ανεξάντλητες.
Η επέμβαση για την αλλαγή του «προγράμματος» πρέπει να γίνει από «έξω». Όπως οι αστροναύτες βγαίνουν από το διαστημικό όχημα τους για να διορθώσουν μέρη του σκάφους που έχουν μπλοκάρει, έτσι κι εμείς χρειάζεται να επιχειρήσουμε μια έξοδο. Μια έξοδο από τον στενό ορίζοντα της αντίληψης μας για τις ίδιες μας τις δυνατότητες. Όχι μόνο μεμονωμένα ως άτομα, αλλά συλλογικά. Όχι ως Homo Sapiens αλλά ως Homo Gestalt.
Κάπου εκεί «έξω» υπάρχει μια Πύλη, που δεν χρειάζεται να της δώσουμε κανένα όνομα. Ούτε ακόμη και προς χάρη συνεννόησης. Γιατί εκεί, στο δικό της κατώφλι, οι λέξεις διαλύονται και μαζί τους και οι Μορφές. Κι απομένουν μονάχα οι κρυστάλλινοι απόηχοι των στροβίλων, κάποιων τοπολογικά ισοδύναμων ενεργειακών δομών…
Ειρήνη Λεονάρδου ©
Σημειώσεις
1. Σχετικά πρόσφατα και όπως ανακοινώθηκε από τους ερευνητές του CERN εντόπισαν νετρίνο που ξεπερνούν το κοσμικό όριο της ταχύτητας, ταξιδεύοντας ταχύτερα και από το φως. Ακόμη, ο καθηγητής φυσικής του πανεπιστημίου της Μπολόνια Antonio Ereditato, πιθανολογεί ότι τα νετρίνο κινούνται μέσα από τις πρόσθετες διαστάσεις στο χώρο, όπως προβλέπει η θεωρία των χορδών, για αυτό κινούνται ταχύτερα από το φως. Ίδια ακριβώς άποψη εξέφρασε και ο αστρονόμος νετρίνο Antonio Ereditato του πανεπιστημίου της Χαβάης.
2. (Θεωρία Μ) Σύμφωνα με σχόλιο του Lee Smolin στο βιβλίο του «Τρεις Δρόμοι προς την Κβαντική Βαρύτητα»: …Κανείς δεν γνωρίζει την προέλευση (της ονομασίας) του Μ, πράγμα ταιριαστό σε μια θεωρία η ύπαρξη της οποίας παραμένει μέχρι στιγμής υποθετική…σελ.225!
3. lux, lusis (θηλ) : φως ηλίου, λύχνου και γενικά αυτόφωτου σώματος // φως, φέγγος, λάμψη
ad lucem: την ημέρα, το πρωί // φως ζωής, φως - natalis: η ημέρα γεννεθλίων,
luce carentes : οι νεκροί, aspiro lusem: γεννιέμαι // λάμψη // φανέρωση // αξίωμα // ευτυχία // σωτηρία // οφθαλμός
4. Δεν ξέρω αν έχει κάποια σχέση ή αν είναι σύμπτωση, αλλά 400 millimicrons είναι το μήκος κύματος του ιώδους χρώματος.
5. (αλλαγή κλειδιού) Φαντάζομαι πως λίγο πολύ έχετε ταξιδέψει με τραίνο και ίσως έχετε προσέξει πως αλλάζουν γραμμή. Σε ένα τέτοιο κλειδί αναφερόμαστε εδώ.
* Το άρθρο της Ειρήνης Λεονάρδου "Η Ενδέκατη Πύλη" πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Ανεξήγητο" / τεύχη Νο.196 & 197
