Στις 24 Ιουλίου συμπληρώθηκαν 41 χρόνια από την «αποκατάσταση» της …δημοκρατίας και την απαρχή της Μεταπολίτευσης.
Που και στο ευρώ και στη δραχμή, μια από τα ίδια ήταν.
Γι” αυτό η σύγκρουση με την εγχώρια ολιγαρχία είναι μονόδρομος, πολύ μ” αρέσει αυτή η λέξη.
Γι” αυτό η σύγκρουση με την εγχώρια ολιγαρχία είναι μονόδρομος, πολύ μ” αρέσει αυτή η λέξη.
Αν και αρχίστε να ετοιμάζεστε για δραχμή, κυρίως λόγω της αιτίας που περιγράφεται στην γελοιογραφία.
Ποια δημοκρατία αποκαταστάθηκε πάντως πριν από 41 χρόνια;
Αυτή που σκότωσε την Κανελλοπούλου, τον Κουμή, τον Τεμπονέρα και τον Γρηγορόπουλο;
Της δημοκρατίας της ζαρντινιέρας;
Της δημοκρατίας του Παπουτσή, του Δένδια και του Πανούση;
Της δημοκρατίας των αγορών, που προσπερνάνε ένα δημοψήφισμα λες και δεν έγινε ποτέ;
Της δημοκρατίας των αριθμών και των κυρίαρχων πολιτικών που καταδυναστεύουν τα όποια ανθρώπινα δικαιώματα προς όφελος των τραπεζών και των ελιτιστών;
Της δημοκρατίας των ΜΑΤ που αν λάχει ενώνονται με τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής για να προστατέψουν την τάξη;
Της δημοκρατίας του Παπαδήμου και των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου;
Της δημοκρατίας του Παπαδήμου και των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου;
Της δημοκρατίας των μνημονίων που πρέπει να περάσουν πάση θυσία ακόμα και αν έξω βρίσκονται χιλιάδες διαφωνούντες;
Αυτό το τσίρκο είναι η δημοκρατία που όλοι ονειρευόμαστε;
Αυτό το τσίρκο είναι η δημοκρατία που όλοι ονειρευόμαστε;
Τι ωραία, τι καλά.
Το μόνο που άλλαξε ήταν ότι έκλεισαν τα ξερονήσια ως τόποι εξορίας των αντιφρονούντων.
Τα οποία υπήρχαν από το 1947 πολύ πριν τη χούντα και επί Παπανδρέου ή Καραμανλή.
Η μόνη διαφορά της σύγχρονης δημοκρατίας των αγορών με την δικτατορία είναι ότι μπορείς να εκφράσεις αν θες αντίθετη άποψη χωρίς να σε πακετάρουν για τουρ σε ξερονήσι, απλά να ξέρεις πως δεν θα τη λάβουνε ποτέ υπόψιν.
Γιατί η μόνη αποδεκτή άποψη είναι εκείνη των αγορών.
Και νομίζω πως ξέρουμε όλοι ποιοι ελέγχουν τις αγορές.
Φαντάζομαι οι ίδιοι που υποστήριζαν τις ευρωπαϊκές χουντίτσες πριν λίγες δεκαετίες και τα ανθρωποκυνηγητά στις μεταπολεμικές κυβερνήσεις.
Εκτός αν θέλουμε να πιστέψουμε την παραμύθα ότι μόνος του ένας αξιωματικός -και πιθανόν πράκτορας της CIA- κατέλαβε την εξουσία χωρίς να πέσει ούτε πυροβολισμός, πιάνοντας στον ύπνο το τότε αστικό κράτος, χωρίς υποστήριξη από τα υψηλά στρώματα και την εγχώρια ολιγαρχία.
Μην σας πω κιόλας πως η δικτατορία τους δήμευσε τις περιουσίες, τους ισοπέδωσε μιλάμε.
Τέλος πάντων, ας μην αναλωθώ ξύνοντας το παρελθόν.
Περισσότερο ήθελα να τονίσω πως οι συσχετισμοί δεν έχουν αλλάξει από τότε.
Η λεγόμενη λαϊκή κυριαρχία, δεν είναι τίποτε άλλο από μια πρόταση στο ελληνικό σύνταγμα.
Δεν υφίσταται.
Ειδικά όταν απειλεί τα συμφέροντα της ολιγαρχίας.
Είναι δύσκολο να αποδεχθείς ότι στα μάτια των ολιγαρχών είσαι σκλάβος (σκληρή λέξη).
Σε αυτό δίνω χίλια δίκια στους φίλους και στις φίλες που δεν θέλουν να τρέφουν αυταπάτες για την αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» των καπιταλιστικών αγορών.
Δυστυχώς η άρνηση συνήθως είναι η ιδανική άμυνα για πολλούς ανθρώπους.
Προτιμάμε την άγνοια, ignorance is bliss (=η άγνοια είναι ευτυχία).
Μόνο που στο δημοψήφισμα συνέβη κάτι το απίστευτο.
Οι αγορές έψαχναν τρόπο για να μας πλασάρουν το νέο μνημόνιο και κατέληξαν στη λύση του δημοψηφίσματος.
“Ηταν σίγουρες πως το ΝΑΙ θα έβγαινε με τα τσαρούχια υπό τον κλοιό των κλειστών τραπεζών.
Πόνταραν στην άρνηση του κόσμου να μπει σε «περιπέτειες» εκτός ευρώ.
Τον Τσίπρα φαίνεται ότι τον είχαν στο τσεπάκι τους από καιρό, το αργότερο από εκείνη τη συμφωνία-γέφυρα με την οποία μας σφαλιάρισε λίγο μετά τις εκλογές.
Μόνο που δεν υπολόγισαν σωστά κάποιες παραμέτρους και τους γύρισε μπούμερανγκ.
Ο κόσμος όχι μόνο δεν φοβήθηκε ένα Grexit μετά από ΟΧΙ αλλά τους το έτριψε στα μούτρα.
Ο βασικός λόγος που η μπουρδολογία αυτών των ημερών δεν κολλάει είναι αυτός.
“Ηταν όλα προμελετημένα, αλλά όλοι τους περίμεναν ένα ΝΑΙ.
Στην χειρότερη των περιπτώσεων ένα ΟΧΙ από σπόντα.
Σε καμία περίπτωση, να βγουν πάνω από 250.000 άνθρωποι στους δρόμους για να φωνάξουν ΟΧΙ και σε καμία περίπτωση να αποτελέσει επιταγή αξιοπρέπειας.
Και υποχρέωσε ακόμα και… άσπονδους «εχθρούς» να συμμαχήσουν.
Είναι μια από εκείνες τις στιγμές που η χελώνα ξεφτιλίζει το λαγό σε αγώνα δρόμου.
Μπορεί να μην έπεσε ο καπιταλισμός ή η ολιγαρχία, αλλά σπείραμε κάτι εκείνη την μαγική Κυριακή.
Και σπάσαμε, έστω και για λίγες μέρες, την εκκωφαντική σιωπή των τελευταίων μηνών.
Δώσαμε ένα ηχηρό σημάδι ζωής.
Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.
Από κει και πέρα, οι δεσμεύσεις της σημερινής κυβέρνησης προς τους δανειστές είναι απλά γελοίες και εξαιρετικά γελοίες.
Αυτά τα μέτρα είναι ανεφάρμοστα γιατί στηρίζονται στις υπεραισιόδοξες προβλέψεις μερικών ηλίθιων τεχνοκρατών που νομίζουν πως 2+2 δεν κάνει απαραίτητα 4, αλλά μπορεί να κάνει και 3 ή 5, μόνο και μόνο επειδή τους το λένε τα αφεντικά τους.
Νομίζω πως κανείς δεν είναι τόσο βλάκας ώστε να μην βλέπει πως συγκρούονται δυο κόσμοι.
Από τη μια ο κόσμος των αγορών και των ολιγαρχών και από την άλλη η πραγματικότητα και το κοινωνικό αίσθημα.
Πχ οι αγορές κρίνουν πως η απελευθέρωση της αγοράς νερού θα σώσει την Ελλάδα.
Πχ οι αγορές κρίνουν πως η απελευθέρωση της αγοράς νερού θα σώσει την Ελλάδα.
Το μέγιστο πρόβλημα δηλαδή στην Ελλάδα, σύμφωνα με τις αγορές, είναι το κρατικό μονοπώλιο στο ρεύμα και το νερό.
Ας παραβλέψουμε ότι έχει μπει τιμή στο νερό -και καλά για τα λειτουργικά έξοδα κτλ.
Ας παραβλέψουμε ότι έχει μπει τιμή στο νερό -και καλά για τα λειτουργικά έξοδα κτλ.
Ας το παραβλέψουμε εντελώς.
Ας μιλήσουμε με «σύγχρονους» οικονομικούς όρους.
Πως ακριβώς θα διασφαλιστεί το δημόσιο συμφέρον με το ξεπούλημα δυο κερδοφόρων οργανισμών και με μια σίγουρη αύξηση στην τιμή δυο κοινωνικών αγαθών;
Από τη μια γκρινιάζουν για το έλλειμμα του κράτους και από την άλλη ζητάνε να δώσουμε σε ιδιώτες μόνο τους κερδοφόρους οργανισμούς.
Οι ζημιογόνοι θα παραμείνουν υπό τον έλεγχο του κράτους.
Μιλάμε για καταπληκτική συμβουλή.
Βέβαια δεν ενοχλεί κανέναν η κερδοσκοπία στο νερό και το ρεύμα.
“Η ότι οι «ιδιωτικές» εταιρείες τρέχουν κάτω από τα φουστάνια των κρατών όταν τα βρουν σκούρα για να μην χαθούν θέσεις εργασίας ή οι καταθέσεις και καλά.
Τουλάχιστον, νομίζω μας ενοχλεί όλους να χαριστούν όλα τα φιλέτα στους «επενδυτές», φιλέτα που έχει πληρώσει ο ελληνικός λαός, και να μας μείνουν εμάς τα κόκαλα.
Εν πάση περιπτώσει, η Ελλάδα καλείται από τις αγορές να ανοίξει τα πόδια της αν θέλει να μείνει παρθένα.
Και γιατί;
Για να μείνουμε στο αποτυχημένο ευρώ και στην αποτυχημένη τεχνοκρατική τους ένωση.
Γιατί είναι πολύ λογικό να εφαρμόζουμε τρία αποτυχημένα μνημόνια που έχουν διαλύσει τη χώρα και τον κοινωνικό ιστό, αλλά είναι εντελώς παρανοϊκό να συλλάβεις τον Στουρνάρα ή τον Βενιζέλο ή τον Λαυρεντιάδη.
Γιατί είναι πολύ δημοκρατικό να βγαίνει ο Πανούσης και να χαρακτηρίζει άεργα 19χρονα όσους τον κριτικάρουν, αλλά πολύ αντιδημοκρατικό να του ρίξεις ένα γιαούρτι στη μάπα να συνέλθει.
Και είναι πολύ ανθρώπινο να μπουκάρεις με τα ΜΑΤ σε τρένα και σπίτια για να πετάξεις έξω τους «τζαμπατζήδες» αλλά ποτέ στις Σκουριές γιατί εκεί ο μεγκαλίσιους πλήρωσε 10 ολόκληρα εκατομμύρια ευρώ για 400.000 στρέμματα.
Γενικά, νομίζω έχουμε αρχίσει να καταλαβαίνουμε, ότι έχουν στερέψει από επιχειρήματα και επιδόθηκαν στις μαλακίες.
Θα το επαναλάβω για δεύτερη και τελευταία φορά.
Θα το επαναλάβω για δεύτερη και τελευταία φορά.
Ακόμα και αν το δεις με καπιταλιστικά γυαλιά, οι πολιτικές που εφαρμόζονται στην Ελλάδα είναι καταστροφικές και οδηγούν τη χώρα στην πλήρη εξάρτηση της στα ξένα κεφάλαια.
Μας μετατρέπουν στην 51η πολιτεία των αγορών.
Η ΕΕ τελικά έχει απώτερο σκοπό την αμερικανοποίηση της Ευρώπης.
Να ανοίξει η ψαλίδα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς εντός και εκτός συνόρων.
Να το πω πιο σωστά, να εκτιναχθεί στα ύψη η κερδοφορία συγκεκριμένων προσώπων και να απλωθεί η παγκόσμια ολιγαρχία τους ακόμα περισσότερο.
Να γονατίσει τα κράτη-μέλη έτσι ώστε να μην μπορούν να απαλλαχθούν ποτέ από αυτά τα παράσιτα.
Αν και στις ΗΠΑ, οι πλούσιες πολιτείες χρηματοδοτούν τις φτωχότερες.
Ευρωπαϊκή ομοσπονδία εκεί που συμφέρει και ο καθένας μόνος του στα υπόλοιπα.
Αλλά δεν θα λύσω εγώ τα προβλήματα της ΕΕ, που στο κάτω-κάτω ταλαιπωρούν και τον υπόλοιπο κόσμο.
Στην τελική, όλα πάλι καταλήγουν στον κωλοελέφαντα μέσα στο δωμάτιο.
Στην τελική, πάλι συγκρούονται δυο διαφορετικές αντιλήψεις.
Δεν γίνεται εσαεί να συνυπάρχουν αυτοί οι δυο κόσμοι: ο κόσμος της ολιγαρχίας και ο δικός μας, το ΝΑΙ σε όλα και το ΟΧΙ, η κερδοσκοπία πάση θυσία και η αξιοπρέπεια.
Πολύ απλά δεν γίνεται.
Μόλις που έχουμε αρχίσει να αντιλαμβανόμαστε την απάντηση στο ερώτημα: γιατί μας προδίδουν συνέχεια οι πολιτικοί.
Και έχω βαρεθεί να λέω και να διαβάζω πως μέσα στο ευρώ, είτε το θέλουμε είτε όχι, είναι μετρημένες οι μέρες μας.
Και έχω βαρεθεί να λέω και να διαβάζω πως μέσα στο ευρώ, είτε το θέλουμε είτε όχι, είναι μετρημένες οι μέρες μας.
Τους λόγους τους έχουν υπεραναλύσει εξαιρετικά αυτές τις μέρες πάμπολλοι αναγνώστες.
Και γνωρίζω πως η επιστροφή στη δραχμή δεν σημαίνει την επίλυση όλων των προβλημάτων.
Το πραγματικό όφελος θα είναι ότι θα ανοίξει επιτέλους συζήτηση γύρω από θέματα που δεν απασχολούν σήμερα την ελληνική κοινωνία γιατί είναι ταμπού.
Θα βάλει ένα τέλος στο κυνήγι της ουράς μας για χάρη του ευρώ.
Θα διαλύσει αρκετές αυταπάτες που εμποδίζουν σήμερα τις όποιες αλλαγές.
Πάλι ακριβή θα είναι η βενζίνη ή το γάλα, δεν τρέφω τέτοιες αυταπάτες.
Η απάντηση στην ερώτηση «γιατί κάποια προϊόντα είναι ακριβά» δεν έχει να κάνει τόσο με το νόμισμα όσο με την κερδοσκοπία και τον κανόνα της προσφοράς και της ζήτησης, αλλά μάλλον αυτά είναι ψιλά γράμματα.
Πάντως, η έξοδος από το ευρώ δεν σημαίνει την επιστροφή στις σπηλιές.
Ούτε θα πληγεί ο τουρισμός παπάρες δημοσιογραφίσκοι, ούτε θα γίνουμε… Βόρεια Κορέα.
Έλα εντάξει αρκετές μαλακίες αραδιάσαμε όλα τα χρόνια.
Για να σοβαρευτούμε λίγο.
Το ευρώ στην Ελλάδα έχει αποτύχει παταγωδώς.
Η Ελλάδα πάει από το κακό στο χειρότερο μέσα στο ευρώ.
Και αν μελετήσει κάποιος τους κοινωνικούς δείκτες (αν και σιχαίνομαι την στατιστική) θα δει ότι η παγκόσμια ποιότητα ζωής βελτιώνεται συνεχώς, ανεξαρτήτως νομίσματος.
Ακόμα και στην Βόρεια Κορέα ρε.
Ακόμα και στην μαύρη ήπειρο που στραγγίζουν καθημερινά οι αμερικανοευρωπαίοι κολοσσοί.
Η πρόοδος της ιατρικής, η γενικότερη ανθρώπινη πρόοδος, έχει συμβάλλει τα μέγιστα στην βελτίωση του βιοτικού επιπέδου.
Οι οικονομικοί δείκτες είναι οι μόνοι που χωλαίνουν.
Οπότε τι θα πάθουμε αν βγούμε από το ευρώ;
Θα ξεχάσουν οι γιατροί αυτά που ξέρουν;
Θα χάσει ο ηλεκτρολόγος το φως του;
Τι ακούμε ρε για να δεχθούμε ντε και καλά το ευρώ.
Οι μόνοι που δεν το βλέπουν είναι οι οικονομολόγοι και οι αγορές.
Οι ίδιοι που μας έχουν φλομώσει στην κατάθλιψη για μια παγκόσμια κρίση που αφορά μόνο εκείνους.
Συγγνώμη, τι πραγματικά συνέβη το 2006 και ξαφνικά όλα κατέρρευσαν;
“Ελιωσαν οι πάγοι στους πόλους;
Μετατοπίστηκαν οι πλάκες;
“Επεσε μετεωρίτης;
Η μόνη πραγματική καταστροφή έγινε στα χρηματιστήρια, στις αγορές.
Ρε, πόσοι έχετε εναποθέσει όλη σας την ελπίδα σε μετοχές ή ομόλογα και στα καζίνο τους;
Είναι απίστευτο που έχει δεχθεί ο πλανήτης να τον ορίζουν οι κωλοαγορές.
Ενώ όλοι οι ανθρώπινοι δείκτες ανθίζουν, το ρίξαμε στο τσάμικο γιατί οι οικονομικοί πήγαν κατά διαόλου.
Και ζητάνε ανθρωποθυσίες γιατί δεν τους βγαίνουν οι πράξεις.
Και ζητάνε ανθρωποθυσίες γιατί δεν τους βγαίνουν οι πράξεις.
Επειδή δεν μπορούν να πουλήσουν τα σκατά τους και ταυτόχρονα να επιβάλλουν φόρους για να σωθούν οι εταιρείες τους και οι προκλητικές περιουσίες τους.
Επειδή αν λίγο αναρωτηθεί ο κόσμος ότι ο πλούτος παράγεται από την ανθρώπινη εργασία, ότι η βελτίωση των υποδομών σημαίνει καλύτερη ποιότητα ζωής ανεξαρτήτως του «κόστους», και ότι δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα τα υπερφουσκωμένα πορτοφόλια, τότε θα συνειδητοποιήσει οι ολιγάρχες και οι αγορές τους είναι άχρηστοι.
Επειδή οι ολιγάρχες εντέλει ενδιαφέρονται μόνο για τους αριθμούς και το κασέ τους.
Αντί να υπάρξει, λοιπόν, μια παγκόσμια συζήτηση για την παράνοια του παγκόσμιου χρέους, που δεν είναι τίποτε άλλο από την υπόσχεση πληρωμής των τόκων στον κερδοσκόπο δανειστή, εμείς καθόμαστε και συζητάμε για τα spreads και τα επιτόκια και τα παράγωγα, λες και είναι ευαγγέλια.
Χαλαρώστε.
Θα ζήσουμε και χωρίς το ευρώ, εφόσον το θέλουμε.
Ευχαριστούμε για όσα μας έχει προσφέρει, αλλά η ζωή συνεχίζεται.
Ακόμα και χωρίς τον καπιταλισμό ζούμε: η μυστική συνταγή είναι οι άνθρωποι να παράγουν πλούτο και να τον απολαμβάνουν όλοι χωρίς διακρίσεις και ύποπτα προνόμια, αλλά μάλλον το πήγα μακριά, οπότε ένα βήμα τη φορά, μην σκοντάψουμε.
Εξάλλου δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είναι δύσκολο πχ να φυτέψει λαχανικά ένα ολόκληρο χωριό σε κοινό κήπο και να απολαμβάνουν όλοι τη σοδειά, δουλεύοντας με βάρδιες.
“Εχω δει τέτοιες προσπάθειες στις ΗΠΑ, αλλά εδώ είναι… ντεμοντέ;
“Εστω υπάρχει κάποια λογική δικαιολογία, γιατί αδυνατεί μια χώρα που έχει τα πάντα να στηριχθεί στις δυνάμεις της και χρειάζεται δανεικά 85 δις σε 3 χρόνια;
Τόσο δύσκολο ε;
Και όμως, εκεί είναι η ουσία.
