Ενώ ο κόσμος ανησυχεί για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, ένα άλλο έθνος «υπόγεια και υποχθόνια» προετοιμάζεται να αποκτήσει
πυρηνικά όπλα, αναφέρει αμερικανικό περιοδικό, προκαλώντας πολλά και μεγάλα ερωτηματικά.
Πριν από μερικούς μήνες έγινε γνωστό ότι η Υπηρεσία Πληροφοριών της Γερμανίας (Bundesnachrichtendienst – BND) κατασκόπευε την Τουρκία. Η πολιτική ηγεσία της οποίας «αναστατώθηκε» ιδιαίτερα από το γεγονός αυτό .
Ωστόσο, η BND είχε και έχει βάσιμους λόγους να παρακολουθεί ακόμη και σήμερα πολύ προσεκτικά την Άγκυρα. Δεν είναι μόνο ο πόλεμος και η ανθρωπιστική κρίση στο Ιράκ και την Συρία, το λαθρεμπόριο ναρκωτικών, το εμπόριο ανθρώπων και οι δραστηριότητες του ΡΚΚ, που κάνουν την Τουρκία νόμιμο στόχο των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών .
Υπάρχουν εδώ και αρκετό καιρό αυξημένες ενδείξεις ότι η Άγκυρα προσπαθεί να αποκτήσει πυρηνικά όπλα.
Κατά την διάρκεια των δύο τελευταίων δεκαετιών, οι συζητήσεις εντός της παγκόσμιας κοινότητας για τις αναδυόμενες πυρηνικές δυνάμεις είχαν πάντα στο επίκεντρο τους «συνήθη υπόπτους», το Ιράν, την Σαουδική Αραβία, την Βραζιλία, την Αίγυπτο, την Ιαπωνία, την Νότια Κορέα και την Τουρκία. Στην περίπτωση του Ιράν, για παράδειγμα, τα στοιχεία που εμφανίστηκαν είχαν στερεή και γνωστή βάση . Αντίθετα, η περίπτωση της Τουρκίας αφορούσε πιο ασαφείς ενδείξεις.
Αυτός ο κατάλογος των πιθανών πυρηνικών υποψηφίων δεν έχει αλλάξει από τότε, αλλά η πιθανότητα ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ενός τουρκικού προγράμματος πυρηνικών όπλων έχει αυξηθεί δραματικά.
Με απλά λόγια, η κοινότητα των μυστικών υπηρεσιών της Δύσης ( όχι μόνο η Γερμανία, αλλά και η Βρετανία, οι ΗΠΑ, η Γαλλία) τώρα συμφωνούν σε μεγάλο βαθμό ότι η Τουρκία εργάζεται για την απόκτηση πυρηνικών όπλων και των μέσων κατασκευής τους.
Το Ιράν αποτελεί χώρα μοντέλο προς μίμηση . Κατά συνέπεια, η Τουρκία έχει ξεκινήσει ένα μεγάλης κλίμακας πρόγραμμα παραγωγής πυρηνικών όπλων , με την επίσημη « δικαιολογία» των επειγουσών ενεργειακών αναγκών της χώρας.!!
Το 2011, η Τουρκία ήρθε σε συμφωνία ύψους 20 δις. δολαρίων με την ρωσική εταιρεία Rosatom για την κατασκευή ενός μεγάλου συγκροτήματος αντιδραστήρα. Δύο χρόνια αργότερα, μια παρόμοια συμφωνία συνήφθη με μια ιαπωνική-γαλλική κοινοπραξία, με το κόστος αυτή την φορά να ανέρχεται σε πάνω από 22 δισ. δολάρια. Ο Πρόεδρος Ερντογάν ανακοίνωσε επίσης ακόμη ένα ακόμη εργοστάσιο ηλεκτρικής ενέργειας, που θα κατασκευαζόταν εξ ολοκλήρου από Τούρκους επιστήμονες και μηχανικούς με ξένη τεχνογνωσία.
Μέχρι στιγμής, όλα καλά, θα μπορούσε κανείς να πει. Η επιλογή της χρήσης πυρηνικής ενέργειας για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας φαίνεται να είναι μια λογική επιλογή για την κάλυψη των απαιτήσεων της Τουρκίας για οικονομικά προσιτή ενέργεια. Ωστόσο, μια διεξοδική ανάλυση των συμβάσεων αποκαλύπτει ότι τα έργα αυτά δεν ΑΦΟΡΟΥΝ μόνο την βελτίωση του ενεργειακού εφοδιασμού της Τουρκίας. Η χώρα αυτή έχει επίσης συνειδητά «ανοίξει την πόρτα» στην στρατιωτική χρήση της πυρηνικής ενέργειας.
Οι προτάσεις για την κατασκευή ενός αντιδραστήρα ελαφρού ύδατος συνήθως δεν ακολουθείται μόνο από δεσμεύσεις για την κατασκευή της μονάδας, σύμφωνα με συμφωνημένες προδιαγραφές και χρονοδιαγράμματα, αλλά και από δεσμεύσεις για την εκτέλεση του έργου. Είναι γνωστό εδώ και εξήντα χρόνια κατά την διαδικασία παροχής του απαιτούμενου χαμηλού εμπλουτισμού ουρανίου, ότι « οι χρησιμοποιημένες ράβδοι πυρηνικού καυσίμου «παραδίδονται» στην εταιρεία .
Οι λεπτομέρειες αυτές αναφέρθηκαν τόσο από την Rosatom όσο και από την ιαπωνική-γαλλική κοινοπραξία. Ωστόσο, και στις δύο περιπτώσεις, η Τουρκία επέμεινε ότι στην συμφωνία δεν θα περιλαμβάνεται ΣΥΜΦΩΝΙΑ για την παροχή ουρανίου, ΑΛΛΑ ούτε θα αναφέρεται ρητά η επιστροφή των χρησιμοποιημένων ράβδων καυσίμου.
Η Άγκυρα ήθελε να ασχοληθεί με αυτό το θέμα «ξεχωριστά» σε ένα μεταγενέστερο στάδιο. Η Τουρκία ποτέ δεν έδωσε μια εξήγηση για την απόφαση αυτή. Ωστόσο, η πρόθεση πίσω από αυτόν τον ασυνήθιστο ελιγμό δεν είναι δύσκολο να την κατανοήσει κανείς.
Η Άγκυρα θέλει να διατηρήσει τη δυνατότητα να « λειτουργήσει» τους αντιδραστήρες αυτούς με « τουρκικής ιδιοκτησίας» εμπλουτισμένο ουράνιο και χρησιμοποιημένους ράβδους. Αυτό, με την σειρά του σημαίνει ότι η Τουρκία προτίθεται να εμπλουτίσει ουράνιο, τουλάχιστον σε χαμηλό επίπεδο ΜΕ ΙΔΙΑ ΜΕΣΑ.
Και υπάρχουν ακόμη περισσότερα. Η επιλογή για την παροχή ουρανίου χαμηλού βαθμού εμπλουτισμού αφορά σήμερα οκτώ αντιδραστήρες, ενώ η Τουρκία σχεδιάζει στο μέλλον την ύπαρξη είκοσι τριών αντιδραστήρων στο σύνολο τους , καταδεικνύοντας την έκταση αυτών που οραματίστηκε η Άγκυρα στην προσπάθεια εμπλουτισμού ουρανίου .
Το «μονοπάτι» που θέλει να ακολουθήσει η Τουρκία είναι σαφές και αφορά τα βήματα του Ιράν. Σύμφωνα με τον Ιρανό Πρόεδρο Rouhani, το Ιράν θέλει να κατασκευάσει δεκαέξι αντιδραστήρες μέχρι το 2030, οι οποίοι υποτίθεται ότι θα πρέπει να τροφοδοτούνται από την εγχώρια αγορά εμπλουτισμένου ουρανίου, αν και ένα μεγάλο μέρος αυτού του ουρανίου χαμηλού βαθμού εμπλουτισμού προορίζεται για τον υψηλό εμπλουτισμό, και συνεπώς, για την παραγωγή πυρηνικών όπλων .
Φυσικά, η Τουρκία αρνείται κατηγορηματικά οποιαδήποτε πρόθεση για τον εμπλουτισμό ουρανίου. Ωστόσο, η χώρα αυτή έχει δηλώσει πολλές φορές ότι θα επιμένει πάντα για τα «δικαιώματα» της που απορρέουν από τη Συνθήκη περί μη διάδοσης των πυρηνικών όπλων (NPT), και ότι αφορά τον εμπλουτισμό για ειρηνική χρήση αυτό είναι απολύτως ΝΟΜΙΜΟ.
Ο Τούρκος υπουργός Ενέργειας, Τανέρ Γιλντίζ, τον Ιανουάριο του 2014, υποστήριξε ότι η άρνηση της ρύθμισης των συμβατικών προμηθειών ουρανίου με τις προαναφερόμενες εταιρείες οφειλόταν στην επιθυμία της Τουρκίας να της γίνει κατανοητός ο πλήρης κύκλος του πυρηνικού καυσίμου.
Δεν είναι μόνο η εξήγηση του Γιλντίζ που «εμφανίζεται» ως σαθρή . Η πυρηνική πολιτική της Τουρκίας φαίνεται επίσης να ακολουθεί σαφέστατα το μονοπάτι που πήρε το Ιράν. Δηλαδή να παραδέχεται μόνο ό, τι ευρίσκεται υπό το «φως» των πραγματικών περιστατικών και το οποίο δεν δύναται πλέον να αμφισβητηθεί.
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα μας pentapostagma.gr, τα κίνητρα της Τουρκίας για την απόρριψη της προσφοράς ουρανίου από Ρώσους, Ιάπωνες και Γάλλους, επιτρέπει ένα και μόνο συμπέρασμα. Η Τουρκία είναι αποφασισμένη να παράγει πλουτώνιο για την κατασκευή πυρηνικών όπλων.
Ενώ η επανεπεξεργασία θα επιτρέπει πράγματι την επαναχρησιμοποίηση του χρησιμοποιημένου ουρανίου, μια τέτοια επιλογή είναι μόνο θεωρητική, δεδομένου ότι οι ράβδοι του πυρηνικού καυσίμου που παράγεται από την νέα επεξεργασία του υλικού είναι πολύ πιο ακριβοί από ό, τι εκείνοι που γίνονται από «νέο» ουράνιο . Για αυτόν τον λόγο η επανεπεξεργασία του αναλωμένου ουρανίου δεν διεξάγεται πλέον από καμία εταιρεία.
Αυτός ίσως να είναι ο άλλος λόγος για το οποίον οι Ρώσοι θέλουν να ελέγξουν στρατιωτικά μέρος της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου. Η Ελλάδα σε μια τέτοια περίπτωση κατά την οποία η Τουρκία θα είχε στην κατοχή της πυρηνικά όπλα θα «έχανε» τα πάντα.
Αλλά έχουν γνώση οι φύλακες και οι δύο υπερδυνάμεις δεν πρόκειται αφήσουν στην Τουρκία τέτοια διακαιώματα, διότι κινδυνεύουν πρωτίστως τα δικά τους συμφέροντα.
