Ώστε τώρα ο κ. Τσίπρας θέλει «συνεννόηση» με όσους κατηγορούσε ως «γερμανοτσολιάδες» και «όργανα των δανειστών»; Για φαντάσου…
Και πλανάται το ερώτημα:
Θα δεχθεί η αξιωματική αντιπολίτευση ενδεχόμενη πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για «οικουμενική κυβέρνηση»;
Βέβαια, πρόταση για «οικουμενική» δεν έχει ζητηθεί επισήμως από κανένα!
Και δεν μπορούμε να… «τσακωνόμαστε» εμείς, αν θα δεχθούμε κάτι που οι άλλοι δεν μας έχουν ζητήσει!
Να το πάρουμε, λοιπόν, από την αρχή:
Γιατί ζητούν «συναίνεση» σήμερα (και γιατί υπάρχει πιθανότητα αύριο, να ζητήσουν συμμετοχή σε «οικουμενική»);
Γιατί, απλούστατα, αυτά που φέρνουν προς ψήφιση, φοβούνται οι ίδιοι ότιδεν περνούν στη Βουλή! Δηλαδή ότι δεν θα τα ψηφίσουν οι δικοί τους!
Αν δεν είχαν αυτό το φόβο, δεν θα μιλούσαν για «συναίνεση» αυτοί που, όσο βρίσκονταν στην αντιπολίτευση, δεν συναίνεσαν ποτέ σε τίποτε!
Η Νέα Δημοκρατία μπορεί να κατηγορηθεί για διάφορα . Αλλά κανείς δεν μπορεί να την κατηγορήσει για έλλειψη υπευθυνότητας. Ούτε για έλλειψη συναινετικής διάθεσης. Στην περίοδο: Μαΐου 2010 – Νοεμβρίου 2011, όταν είχε εκφράσει την αντίθεσή της για το πρώτο Μνημόνιο (αντίθεση πουδικαιώθηκε από το ίδιο το ΔΝΤ αργότερα), παρ’ όλα αυτά ψήφιζε τότε στη Βουλή το σύνολο σχεδόν των μεταρρυθμίσεων που προέβλεπε και τομεγαλύτερο μέρος των περικοπών σπατάλης που περιλάμβανε…
Στη συνέχεια το Μνημόνιο διορθώθηκε και στα δύο σημεία που είχε επισημάνει εγκαίρως η Νέα Δημοκρατία τότε: και στην αλλαγή «μείγματος πολιτικής» με έμφαση πλέον στην περιστολή δαπανών - όχι σε φόρους - και στη δραστική μείωση των δαπανών για τόκους. Και ανέλαβε μετά τον Ιούλιο του 2012 η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά (δηλαδή της ΝΔ μαζί με όσο ΠΑΣΟΚ είχε απομείνει) να εφαρμόσει το δεύτερο «βελτιωμένο» Μνημόνιο. Μόνο οι δαπάνες για τόκους είχαν μειωθεί πια κατά 10 δισεκατομμύρια ετησίως σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Και το πρόγραμμα άρχισε πια να πιάνει του στόχους του…
Το διάστημα εκείνο, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αντίθετος σε όλα, καταψήφιζε τα πάντα, αμφισβητούσε τα πάντα, ακόμα και εκείνα που τώρα τα αποδέχεται(όπως τα πλεονάσματα και την επιστροφή της οικονομίας στην ανάκαμψη) κι έκανε ό,τι μπορούσε να ματαιώσει την έξοδο της χώρας από την κρίση…
Αυτοί οι άνθρωποι αφού τα κάνανε μαντάρα, αφού σε 10 μήνες κατέστρεψαν όλη την πρόοδο που είχε συντελεστεί στα προηγούμενα 2,5 χρόνια, έρχονται τώρα και ζητούν… «συναίνεση»! Οι φαύλοι!
Αλλά ας είναι…
Τι ακριβώς ζητούν;
--Μήπως να ψηφίζει η ΝΔ αυτά που έτσι κι αλλιώς είχε δρομολογήσει η προηγούμενη κυβέρνηση, (όπως για παράδειγμα τις συμβάσεις παραχώρησης των αεροδρομίων, την ιδιωτικοποίηση του Ελληνικού κλπ.); Όμως αυτά έτσι κι αλλιώς τα ψηφίζει…
--Μήπως να ψηφίζει η ΝΔ αυτά που η ίδια η είχε αποκρούσει ή είχε ήδη ματαιώσει; Όπως αύξηση της προκαταβολής εισοδήματος στο 100%, επαναφορά του ΦΠΑ στην εστίαση στο 23% από το 13% όπου το είχε κατεβάσει η προηγούμενη κυβέρνηση, αύξηση του φόρου στους αγρότες, κατάργηση του αφορολόγητου πετρελαίου στους αγρότες και την έκπτωσης ΦΠΑ στα νησιά; Αλλά αυτά τα μέτρα όχι μόνο τα είχε αποτρέψει η ΝΔ, αλλάσκοτώνουν και την ίδια την ανάπτυξη! Επομένως δεν μπορεί να τα ψηφίσει, έτσι κι αλλιώς…
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ για να κρατήσει το διογκωμένο κράτος φορολογεί τους πάντες, αυτό είναι δική του πολιτική. Δεν το επιβάλει η δημοσιονομική κρίση. Η ΝΔ αντιμετώπισε τη δημοσιονομική κρίση χωρίς τέτοια μέτρα. Την αντιμετώπισε επιτυχώς με αντίθετα από αυτά τα μέτρα: Είχε αρχίσει τις φορολογικές μειώσεις, εκεί που ο ΣΥΡΙΖΑ τώρα επιβάλει νέα φορολογική λαίλαπα και επενδυτική ερήμωση...
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ζητά να νομιμοποιήσουμε τις ολέθριες επιλογές του, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ΠΟΤΕ! Όσο κι αν παρακαλούν ή απειλούν, επικαλούμενοι την «συναίνεση» που ξαφνικά τώρα ανακάλυψαν. Κι όσο κι αν τους σιγοντάρουν γνωστοί άγνωστοι θεσμικοί και εξωθεσμικοί παράγοντες! Επίσης φαυλεπίφαυλοι!
* Τι ζητάει ακριβώς ο ΣΥΡΙΖΑ;
--«Συναίνεση» που έτσι κι αλλιώς δεν την έχει ανάγκη, όσο η κοινοβουλευτική του ομάδα παραμένει συμπαγής;
--Ή συμμετοχή των άλλων στην κυβέρνησή του, που τη χρειάζεται για να παραμείνει στην εξουσία, επειδή ακριβώς φοβάται σημαντικές «διαρροές»βουλευτών του;
Το πρώτο, δεν έχει νόημα. Το δεύτερο ανοίγει άλλο κεφάλαιο:
* Πόσες «διαρροές» φοβάται;
Αν είναι πέντε-δέκα βουλευτές, αυτό θεωρητικά θα μπορούσε να καλυφθεί από τα άλλα μικρότερα κόμματα (που ορισμένα βρίσκονται ιδεολογικά πιο κοντά στο «μεταλλαγμένο» πια ΣΥΡΙΖΑ).
Αλλά δεν μπορεί να γίνει. Ούτε αυτό! Γιατί πρώτον, οι διαρροές που φοβάται είναι μάλλον παραπάνω. Και γιατί ακόμα, τα μικρότερα κόμματαθέτουν ως όρο για να συμμετάσχουν, να μπει και η Νέα Δημοκρατία!
* Κι αυτό – δηλαδή αληθινή «οικουμενική» - ο ΣΥΡΙΖΑ ο ίδιος, καίτοι «μεταλλαγμένος», δεν το αντέχει!
Διότι η «οικουμενική» θα πολλαπλασίαζε τις διαρροές του: Δεν θα του έφευγαν μόνο κάποιοι που δεν αντέχουν να ψηφίζουν βαριά μνημονιακά μέτρα, όπως σοβαρή περικοπή συντάξεων και αλλαγή της εργασιακής νομοθεσίας. Θα του έφευγαν περισσότεροι, που δεν θα άντεχαν να συμμετέχουν σε κυβέρνηση με τους «δεξιούς»! Για τη βαριά ιδεοληπτική αριστερά, η κυβερνητική συνεργασία με τη «δεξιά» είναι πολύ πιο ανυπόφορη απ’ ό,τι η ψήφιση «αντιλαϊκών» μέτρων…
Και όσο πιο ιδεοληπτικοί, δηλαδή ακραίοι και φανατικοί βουλευτές υπάρχουν, τόσο πιο δύσκολο είναι να το «καταπιούν».
Συνεπώς, μια τέτοια πρόταση «οικουμενικής», αντί να λύνει το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή την επιβίωση της κυβέρνησής του εν όψει «διαρροών» στα μνημονιακά νομοσχέδια, θα το επιδείνωνε ακόμα περισσότερο: θα πολλαπλασίαζε τις διαρροές!
Αλλά ακόμα κι αν φτάναμε ως εκεί, αν ο ΣΥΡΙΖΑ ζητούσε «οικουμενική» (φανταστείτε σε τι απελπισία θα έπρεπε να έχει περιέλθει για να φτάσει ως εκεί) και πάλι μπαίνουν κάποια αμείλικτα ερωτήματα:
--«Οικουμενική» με τον Τσίπρα Πρωθυπουργό; Ή χωρίς αυτόν;
Με τόσα που έχει πει και τόσα που έχει κάνει, ο Τσίπρας δεν επρόκειτο να γίνει αποδεκτός ως Πρωθυπουργός μιας «οικουμενικής». από κανένα κόμμα!
--«Οικουμενική» με άλλο, «παρένθετο πρόσωπο» από το ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο κ. Δραγασάκης, ας πούμε; Ούτε κι αυτό θα το δεχθεί πλέον κανείς!
--Άρα μόνη δυνατή περίπτωση θα ήταν «οικουμενική» με κάποιο πρόσωπο «κοινής αποδοχής». Αλλά με ποια διανομή υπουργείων;Εδώ δεν πρόκειται για «καρέκλες» και «θώκους». Πρόκειται για τεράστια πολιτικά ζητήματα. Θα δεχόταν η Νέα Δημοκρατία να συμμετάσχει και να στηρίξει ένα κυβερνητικό σχήμα, όπου θα συνεχίζεται η πολιτική της κας Τασίας στο μεταναστευτικό, η πολιτική του κ. Παρασκευόπουλου και του κ. Τόσκα στα υπουργεία Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης, η πολιτική του κ. Φίλη στην Παιδεία, για να μη πάμε παρακάτω;
Αποκλείεται! Η Νέα Δημοκρατία θα άρχιζε τη συζήτηση ακριβώς από τηναλλαγή πολιτικής σε αυτά τα υπουργεία. Και την αλλαγή πολιτικής θα έπρεπε να την ψηφίσει στη Βουλή και ο ΣΥΡΙΖΑ (ή ό,τι θα είχε απομείνει απ’ αυτόν).
Ακόμα δηλαδή κι αν όλα τα κόμματα δέχονταν να βάλουν στον «αυτόματο» τα μνημονιακά υπουργεία και τις μνημονιακές υποχρεώσεις (που κι αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο), και πάλι τα ΜΗ μνημονιακά υπουργεία και οι ΜΗ μνημονιακές πολιτικές πρέπει να αλλάξουν για να σταθεί στοιχειωδώς μια «οικουμενική»! Όχι μόνο να αλλάξουν τα πρόσωπα (στα υπουργεία). Να αλλάξουν και οι πολιτικές! Να ανατραπούν όσα έχει σχετικώς ψηφίσει η Βουλή τους τελευταίους μήνες.
Μόνο έτσι (και πάλι δύσκολο) θα μπορούσε να υπάρξει κάποια ρεαλιστική προοπτική για επιστροφή της χώρας στην κανονικότητα και στην ομαλότητα. Όσο συνεχίζονται οι «συζητήσεις» φυλακισμένων δολοφόνων με μέλη της κυβέρνησης δεν υπάρχει ούτε κανονικότητα ούτε ομαλότητα…
Άρα δεν μιλάμε πια για «οικουμενική»! Μιλάμε για μια προσωρινή κυβέρνηση «ειδικού σκοπού» μερικών μηνών, με κοινά αποδεκτή εντολή να εφαρμόσει όλες τις μνημονιακές πολιτικές (ή να ξανά-διαπραγματευθεί κάποιες απ’ αυτές) και στη συνέχεια να πάει τη χώρα (ξανά) σε εκλογές.
Πράγματι, αν ο κ. Τσίπρας φτάσει στην απόλυτη ανάγκη της «οικουμενικής» (του φύγουν καμιά τριανταριά και φοβάται μήπως χάσει κι άλλους), τότε μπορεί, πράγματι, να προτείνει οικουμενική. Αλλά αυτό θα σήμαινε και θα οδηγούσε σε ανατροπή της πολιτικής του όλα τα άλλα, πέραν της οικονομίας. Τουλάχιστον!
Κι επειδή κι αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο, δεν μένει παρά μια σχετικά βραχύβια κυβέρνηση «ειδικού σκοπού» για να σταθεροποιήσει δημοσιονομικά τη χώρα και να ψηφίσει τις βασικές μεταρρυθμίσεις που βρίσκονται ακόμα σε εκκρεμότητα, πριν οδηγηθούμε αναγκαστικά και πάλι σε εκλογές…
Αυτό πράγματι, δεν μπορεί να αποκλειστεί.
Αλλά αυτό δεν είναι ούτε «οικουμενική» ούτε «συναίνεση». Αυτό είναι«διευκόλυνση» του Τσίπρα να φύγει ομαλά, χωρίς να κάνει περισσότερο κακό στη χώρα. Και μόνον ως τέτοιο μπορεί να νομιμοποιηθεί στη συνείδηση των ψηφοφόρων…
Και βεβαίως, δεν θα είναι «επιλογή ευθύνης» από τη ΝΔ (και τους άλλους), αλλά επιλογή ανάγκης για να ελαχιστοποιηθεί το κόστους και το ρίσκο για τη χώρα.
Να θυμόμαστε πως, αν χάσει ο Τσίπρας τη «δεδηλωμένη», σε εκλογές θα καταλήξουμε τελικά. Και στις εκλογές εκείνες πρέπει να υπάρχει αντίπαλο δέος, αντίπαλος πόλος και εναλλακτική προοπτική.
Γι’ αυτό πρέπει να ετοιμάζονται ήδη από τώρα όλοι στη ΝΔ και γενικότερα σε ολόκληρη την αντιπολίτευση. Αν δεν θέλουν να τους συμπαρασύρει ο Τσίπρας στον όλεθρο…
Αν ταυτιστούν με τον Τσίπρα, θα αφήσουν μόνη «αντιπολίτευση»ουσιαστικά τη …Χρυσή Αυγή, εν όψει εκλογών!
Αυτό όλοι το καταλαβαίνουν και κανείς δεν θα το κάνει.
Υπάρχουν ίσως λίγοι, ελάχιστοι, που δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους και είναι πρόθυμοι να δώσουν στον Τσίπρα «γη και ύδωρ». Αλλά η συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας, όπως και μεγάλος αριθμός βουλευτών από άλλα κόμματα, δεν θα στηρίξουν τον Τσίπρα! Παρά μόνο για να φύγει σύντομα και ομαλά. Κι αφού ομολογήσει και ψηφίσει, με ό,τι του απέμεινε, την ανατροπή των αριστερίστικων και αδιέξοδων καταστροφικών πολιτικών του.
Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας έχει «κάψει» προ πολλού όλα τα «χαρτιά» του. Κορόϊδεψε τους πάντες, καθύβρισε τους πάντες, διέσυρε τη χώρα, διαψεύστηκε σε όλα, απέτυχε σε όλα! Το μόνο που μπορεί να ελπίζει πια (κι ίσως να διαπραγματευθεί ακόμα) είναι η σχετικά ομαλή «απόδρασή» του. Γιατί αν δεν τον «διευκολύνουν» να φύγει ομαλά, τότε ίσως φύγει με…ελικόπτερο, αφού προηγουμένως, όμως, κάνει μεγαλύτερο κακό στη χώρα.
Αν δεν απομονωθούν, όσοι διέσυραν επί χρόνια τους πολιτικούς τους αντιπάλους ως…«γερμανοτσολιάδες», αν δεν ταπεινωθούν (τουλάχιστον) όσοι ανέκοψαν την πορεία εξόδου της χώρας από την ύφεση και από τα ελλείμματα, για να την ξαναρίξουν στην πιο απελπιστική κρίση, τότε ο τόποςθα πάθει πολύ χειρότερα.
Όποιος επιβραβεύει τους λαϊκιστές, δεν δικαιούται μετά να παραπονιέται για το λαϊκισμό.
Κι όποιος βοηθά τους λαϊκιστές να χαντακώσουν τη χώρα, είναι ίδιος με αυτούς. Ίσως είναι και χειρότερος απ’ αυτούς…
