οικονομικής εξαθλίωσης και αφαίρεσης περιουσιών που αποκτήθηκαν με κόπους και δάκρυα.
Οι κοινωνικές ομάδες σπρώχνονται από το σύστημα, σε έναν εξοντωτικό αγώνα αλληλοεξουδετέρωσης και απεχθούς κοινωνικού αυτοματισμού. Τα καθεστωτικά ΜΜΕ έχουν μετατραπεί σε ένα τεράστιο πλυντήριο συνειδήσεων. Οι πολίτες ταπεινώνονται, μειώνονται κοινωνικά και παραμερίζονται.
Η κοινωνική αδικία θεριεύει. Οι ολιγαρχικοί γίνονται ισχυρότεροι και οι νικημένοι πολίτες
σπρώχνονται στην απόγνωση και στην αυτοκτονία. Φωτεινά επιστημονικά πνεύματα παραγκωνίζονται και οι προτάσεις τους δεν εισακούονται.
σπρώχνονται στην απόγνωση και στην αυτοκτονία. Φωτεινά επιστημονικά πνεύματα παραγκωνίζονται και οι προτάσεις τους δεν εισακούονται.
Περνούν πλουσιοπάροχα μόνο οι υποτακτικοί κρατικοδίαιτοι πνευματικοί «ταγοί» με πολλαπλές θέσεις ο καθένας. Η ανασφάλεια βασιλεύει. Οι εργαζόμενοι εξαθλιώνονται. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι μικροεπιχειρηματίες στοχοποιούνται ως φοροκλέφτες, για να προκληθεί κοινωνικός κανιβαλισμός εναντίον τους.
Επιστήμονες σπρώχνονται στο περιθώριο και στη φτώχεια και όσοι μπορούν φεύγουν στο εξωτερικό. Εκπληκτικά ταλέντα σβήνουν στην αφάνεια. Απολυμένοι από τις δουλειές τους εγκαταλείπονται. Μικρομεσαίοι επιχειρηματίες πτωχεύουν και παρασύρουν στην ανεργία χιλιάδες εργαζόμενους. Δημόσιοι υπάλληλοι θα περάσουν από τις κομματικές κρησάρες και τα κομματικά φρονήματα σωτηρίας της εργασίας τους. Άνθρωποι μπαίνουν στις ουρές για σισίτια.
Με διαδοχικά σοκ καλλιεργείται η αίσθηση της κοινωνικής κατωτερότητας και της κοινωνικής ανημποριάς. Καλλιεργείται στα μυαλά μας η κοινωνική ισοπέδωση, η ανίκανη κοινωνία του καναπέ. Είναι λοιπόν ή όχι αυτό ένα τεράστιο στρατόπεδο καταπίεσης, εξαναγκασμού και τρομοκρατίας;
Μας αφήνουν μόνο δύο ελευθερίες που μας δίνουν την ψευδαίσθηση της «δημοκρατίας». Την ελευθερία να επιλέγουμε με την «ελεγχόμενη» ψήφο μας, έναν από τους προτεινόμενους από το σύστημα διοικητές του στρατοπέδου και την ελευθερία να επιλέγουμε κανάλια στις τηλεοράσεις του καθεστώτος. Φυσικά ελευθερία να αποφασίσουμε εμείς οι πολίτες για κάτι με λαϊκή πρωτοβουλία ούτε λόγος.
Τη δυνατότητα να αποφασίσουμε με κάποιο δημοψήφισμα για τις συνθήκες του στρατοπέδου ή να βγούμε από αυτό, δεν το συζητάμε. Εξάλλου το παράδειγμα του πρόσφατου δημοψηφίσματος, έπεισε το καθεστώς ότι δεν πρέπει να ξανακάνει αυτό το λάθος. Ακόμα και το ΠΔ για την ενεργοποίηση των τοπικών δημοψηφισμάτων που προβλέπει το σχέδιο «Καλλικράτης» δεν εκδίδεται από τον ΠτΔ. Οι ίδιοι οι πνευματικοί «ταγοί» του στρατοπέδου εξαπολύουν μέσα από τα ΜΜΕ του καθεστώτος την κατηγορία ότι ο λαός είναι ανίκανος να κρίνει ποιο είναι το καλό του.
Η μόνη λύση που μας μένει, πέρα από τα καθεστωτικά κομματικά μαγαζιά, είναι η ανάπτυξη από τη βάση, ενός γνήσιου πολιτικού κινήματος απαλλαγής το οποίο θα καλέσει την κοινωνία σε ένα πολιτικό αγώνα ανατροπής του σάπιου και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος (που μας έφερε στο σημερινό κατάντημα) και εγκαθίδρυσης πραγματικής δημοκρατίας στη χώρα μας, από την ίδια την κοινωνία. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να απαλλαγούμε από τους ντόπιους και εξωτερικούς δυνάστες – νταβατζήδες, παίρνοντας τη χώρα και τη ζωή μας πίσω. Αργά ή γρήγορα, αναγκαστικά αυτό θα γίνει. Μακάρι να γίνει το ταχύτερο, πριν τα χάσουμε όλα. Όταν αρχίσουν να μας πετούν έξω από τα σπίτια μας θα είναι ήδη πολύ αργά.
Μας παίρνουν το μέλλον, θα τους πάρουμε την εξουσία.
