Στέκει μόνη της, ατόφια, συμπαγής, χωρίς να χρειάζεται την παλλαϊκή κατακραυγή για να αναδειχθεί.
Πολλές από τις αντιδράσεις άλλωστε, εμπεριέχουν, ως συνήθως τόση ασυναρτησία, τόση υποκρισία και τόση ασχήμια που στην πραγματικότητα δίνουν άλλοθι στην αρχική ανοησία. Αν μπλέξουμε στο γαϊτανάκι των υποθέσεων -όσοι κράζουν τον Λαζόπουλο παρκάρουν στις θέσεις για ανάπηρους ή όσοι του εύχονται να «ψοφήσει» έχουν μέσα τους περισσότερο μίσος και φασισμό από τον ίδιο- θα χάσουμε από τα μάτια μας την ουσία.
Δεν μιλάω για τους κολλημένους φανατικούς (του Λάκη ή του ΣΥΡΙΖΑ, τα δυο έχουν πλέον ταυτιστεί). Ξέρω καλά ότι ο φανατισμός, πατέρας της πνευματικής τύφλωσης και κώφωσης των ανθρώπων, διανύει μια από τις καλύτερες περιόδους του στην Ελλάδα. Ξέρω ακόμα ότι το «Αλ Τσαντίρι» εξακολουθεί να έχει μεγάλη τηλεθέαση. Ξέρω ότι το θέατρο ήταν γεμάτο και χειροκρότησε την επίμαχη ατάκα, όπως και όλες τις άλλες λαϊκίστικες κορώνες του παρουσιαστή. Ξέρω, τέλος, ότι με την ανοησία του φανατικού, κάποιοι θα προσπαθήσουν να τον υπερασπιστούν και να ισχυριστούν ότι εννοούσε τους καθηλωμένους στην «καρέκλα της εξουσίας» και ότι η γνωστή μονταζιέρα της διαπλοκής διαστρέβλωσε τα λεγόμενα του.
Ξέρω όμως και κάτι άλλο: Τον Λαζόπουλο, τον ανέβασε στα υψίπεδα της δημοφιλίας ο λαϊκισμός του, ωστόσο ήταν η (σωστή ή λανθασμένη, ας μην το σχολιάσουμε τώρα) αποδοχή ενός μεγάλου κομματιού του σκεπτόμενου κοινού που του έδωσε αίγλη, κύρος, δύναμη. Αυτό το κοινό του έχει γυρίσει την πλάτη κάμποσα χρόνια τώρα. Αυτό το κοινό, που αηδίαζε με την κατάντια του, την απροκάλυπτη προπαγάνδα του, την ψευτιά του, την περασμένη Τρίτη κατάλαβε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η πρόσφατη πορεία του πάλαι ποτέ «Μήτσου» δεν οφείλεται μόνο στον υπολογισμένο καιροσκοπισμό του. Οφείλεται σε απόψεις που ασπάζεται απόλυτα.
Ο Λαζόπουλος έχει δείξει πολλές φορές ότι είναι εκτός από μέγας λαϊκιστής, δειλός και σχεδόν φασίστας. Το έχει δείξει αγκαλιάζοντας ακραίες, φασιστικές αντιδράσεις με το πρόσχημα της «δίκαιης, λαϊκής οργής». Το έχει δείξει υιοθετώντας επικίνδυνα εθνικοπατριωτικά στερεότυπα φαιών αποχρώσεων. Το έχει δείξει κάνοντας παντιέρα την αντιδυτική, μισαλλόδοξη προεκλογική (και μετεκλογική) ρητορεία του ΣΥΡΙΖΑ και τη γενική ιδέα περί «καλών Ελλήνων» και «κακών Ευρωπαίων» που μας ζηλεύουν. Το έχει δείξει με τις αισχρές, διόλου σατιρικές, επιθέσεις του σε ανθρώπους που απλώς διαφώνησαν μαζί του. Το έχει δείξει διαλέγοντας πάντα για αντιπάλους εύκολα θύματα, αντιπαθή στην κοινή γνώμη και ξεσκίζοντας τα σε δημόσια θέα, σε μια λογική ρωμαϊκής αρένας. Το έχει δείξει και το έχει ξαναδείξει.
Άρα, η θέση του για τα ΑΜΕΑ δεν υπήρξε ένα στιγμιαίο λάθος, όπως ίσως επιχειρήσει να δικαιολογηθεί μετά τον κακό χαμό που προκάλεσε. Η θέση του για τα ΑΜΕΑ, μια θέση απλά και ξεκάθαρα ναζιστική, έρχεται ως φυσική εξέλιξη της μεταμόρφωσης του. Ή ίσως της αποκάλυψης του αληθινού εαυτού του. Σε κάθε περίπτωση, η θέση του για τα ΑΜΕΑ, έρχεται και για να κλείσει και την τελευταία πόρτα σε ανοιχτό μυαλό που είχε μείνει ανοιχτή για χατίρι του και για χατίρι των παλιών, αγαπημένων «Μήτσων».
Και κάπως έτσι -ενώ υποθέτω ότι πρακτικά θα συνεχίσει να υπάρχει στην ελληνική τηλεόραση, ουσιαστικά- ο Λαζόπουλος μας τελείωσε. Και το χειρότερο για τον Λάκη είναι ότι ουδείς, πλην των προαναφερθέντων φανατικών, στεναχωριέται για αυτό...
Άρα, η θέση του για τα ΑΜΕΑ δεν υπήρξε ένα στιγμιαίο λάθος, όπως ίσως επιχειρήσει να δικαιολογηθεί μετά τον κακό χαμό που προκάλεσε. Η θέση του για τα ΑΜΕΑ, μια θέση απλά και ξεκάθαρα ναζιστική, έρχεται ως φυσική εξέλιξη της μεταμόρφωσης του. Ή ίσως της αποκάλυψης του αληθινού εαυτού του. Σε κάθε περίπτωση, η θέση του για τα ΑΜΕΑ, έρχεται και για να κλείσει και την τελευταία πόρτα σε ανοιχτό μυαλό που είχε μείνει ανοιχτή για χατίρι του και για χατίρι των παλιών, αγαπημένων «Μήτσων».
Και κάπως έτσι -ενώ υποθέτω ότι πρακτικά θα συνεχίσει να υπάρχει στην ελληνική τηλεόραση, ουσιαστικά- ο Λαζόπουλος μας τελείωσε. Και το χειρότερο για τον Λάκη είναι ότι ουδείς, πλην των προαναφερθέντων φανατικών, στεναχωριέται για αυτό...
