Η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα στην ιστορία της οικουμένης που δέχεται να καταλυθεί ως συγκροτημένο
κράτος χωρίς να έχει ηττηθεί σε κανέναν πόλεμο. Μας αξίζουν ως έθνος συγχαρητήρια. Ίσως γι’ αυτό ζητωκραυγάζουν τα μέσα ενημέρωσης της χώρας μας. Μαζί βέβαια με τους κυβερνώντες.
Η χώρα μας είναι η πρώτη στην παγκόσμια ιστορία που συγκροτήθηκε ως κράτος – αμέσως μετά την παλιγγενεσία – υπό καθεστώς προστασίας. Δηλαδή ως προτεκτοράτο. Με άλλα λόγια η νεώτερη Ελλάδα – ή ορθότερα η κρατούσα τάξη των τυχοδιωκτών κάθε είδους και των παλιών μπέηδων του οθωμανικού μεσαίωνα που πήραν την εξουσία σε τούτον τον τόπο με τις πλάτες ξένων πρεσβειών και δυνάμεων – δίδαξαν στη νεότερη ανθρωπότητα τι σημαίνει προτεκτοράτο και ημιαποικία.
Τι σημαίνει όμως κατάλυση συγκροτημένου κράτους; Κάτι πολύ χειρότερο από την παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας, ή των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο από την εποχή της Συνθήκης του Μοντεβιδέο το 1932, συγκροτημένο κράτος θεωρείται εκείνο που διαθέτει τα εξής θεμελιώδη γνωρίσματα:
(α) Μόνιμο πληθυσμό. (β) Καθορισμένη επικράτεια. (β) Δική του διακυβέρνηση. (δ) Και την ικανότητα να συνάπτει σχέσεις ελεύθερα με άλλα κράτη.
Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν ισχύει πια επίσημα για την Ελλάδα μετά την ψήφιση και του τελευταίου πολυνομοσχεδίου. Η χώρα έχασε τον έλεγχο στο ποιός και πώς κατοικεί ως μόνιμος πληθυσμός. Έχασε τον έλεγχο στην εδαφική της επικράτεια. Και φυσικά δεν διαθέτει ούτε δική της διακυβέρνηση, ή έστω τη δυνατότητα να συνάπτει με δική της επιλογή σχέσεις με άλλα κράτη και τη διεθνή κοινότητα.
Τα πάντα τελούν υπό τον άμεσο θεσμοθετημένο πια έλεγχο των ευρωπαϊκών «θεσμών». Δηλαδή των Βρυξελλών και του Βερολίνου.
Πολύ σύντομα – έως το τέλος του 2018 – η Ελλάδα δεν θα διαθέτει ούτε καν δική της άμυνα. Ό,τι θα έχει απομείνει από τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις θα μετασχηματιστεί σ’ ένα μικρό και επιχειρησιακά ευέλικτο πλήρως επαγγελματικό – δηλαδή μισθοφορικό – στρατιωτικό σώμα υπό την άμεση διοίκηση του ΝΑΤΟ με σκοπό την «αστυνόμευση» της ευρύτερης περιοχής και την αντιμετώπιση «ασύμμετρων απειλών». Όπως ήδη ισχύει στη Βουλγαρία και την Αλβανία.
Αυτό λοιπόν που δεν έχει αντιληφθεί ακόμη ο μέσος Έλληνας είναι αυτό που συνέβη την περασμένη Κυριακή με την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου των 7.500 σελίδων δεν είναι ότι παραδόθηκε η κυριαρχία της χώρας. Αυτή έχει παραδοθεί ήδη από τις προηγούμενες κυβερνήσεις με την συνεπικουρία Αρείου Πάγου και ΣτΕ. Αυτό που συνέβη είναι ότι η ελληνική πολιτεία έπαψε να υφίσταται ως συγκροτημένο κράτος με βάση τα προβλεπόμενα του διεθνούς δικαίου.
Πιο συγκεκριμένα:
– Η ίδια η έννοια του δημοσίου συμφέροντος καταργήθηκε. Το κράτος δεν είναι πλέον εγγυητής, ή φορέας του δημοσίου συμφέροντος, αλλά μηχανισμός τήρησης και επιβολής των δεσμεύσεων και αποφάσεων ξένων «θεσμών». Και μάλιστα υπό ιδιωτική εποπτεία. Την εποπτεία μιας ανεξάρτητης αρχής με ιδιώτες στελέχη από την αγορά, φυσικά υπό καθεστώς ασυλίας, η οποία έχει τον απόλυτο έλεγχο της πρώην δημόσιας διοίκησης. Ιδιαίτερα της δημοσιονομικής.
– Ολοκληρώθηκε η αντικατάσταση της συνταγματικής έννομης τάξης και του εθνικού δικαίου της χώρας με το δίκαιο σκοπιμότητας των δανειστών και των «θεσμών» τους. Το δίκαιο σκοπιμότητας είναι εκείνο που εφαρμόζεται σε χώρες υπό κατοχή με σκοπό να δοθεί το ελεύθερο στους κατακτητές να κάνουν ό,τι θέλουν.
– Δεν υπάρχουν πλέον αναγνωρισμένα δικαιώματα στους έλληνες πολίτες. Ακόμη και το δικαίωμα στην ιδιοκτησία τελεί πλέον υπό την αίρεση της σκοπιμότητας των δανειστών και των «θεσμών». Δεν υπάρχει πλέον δικαστήριο που μπορεί να προστατεύσει τον έλληνα πολίτη, γιατί πολύ απλά προέχει το συμφέρον των δανειστών και των τραπεζών. Η ελληνική δικαιοσύνη καταργήθηκε οριστικά και μετατράπηκε επίσημα σε σύστημα προστασίας του δικαίου σκοπιμότητας των «θεσμών».
– Δεν υφίσταται πλέον εδαφική επικράτεια. Με το υπερταμείο «αποκρατικοποιήσεων» όχι μόνο ξεπουλιέται ολοκληρωτικά η δημόσια περιουσία, αλλά αποκτούν δικαιώματα επιφανείας επί της εδαφικής επικράτειας της Ελλάδας οι «επενδυτές». Όπως προβλέπει άλλωστε ο ήδη ψηφισμένος νόμος 3986/1-7-2011 (Κεφάλαιο Τρίτο), που τώρα ενεργοποιείται. Δια του δικαιώματος επιφανείας ο «επενδυτής» αποκτά δικαιώματα στα χωρικά ύδατα της χώρας, την ακτογραμμή, τον εναέριο χώρο, ακόμη και στην οριοθέτηση μέρους της εδαφικής επικράτειας. Ανάλογα με την «επένδυση» και το συμφέρον του. Αρκεί μια υπουργική απόφαση. Και φυσικά η σύμφωνη γνώμη των «θεσμών».
Όποιος λοιπόν είναι τόσο ραγιάς ώστε να αδιαφορεί για όλα αυτά, μπορεί κάλλιστα να βαυκαλίζεται ότι το πρόβλημα αρχίζει και τελειώνει με τη λιτότητα, τη σύνταξη, το μεροκάματο, τα εργασιακά και τα κλαδικά. Απλά θυμίζουμε ό,τι η τύχη του καθενός μας ξεχωριστά και όλων μας μαζί είναι ταυτισμένη με την τύχη αυτής της χώρας. Και λαός χωρίς πατρίδα, δεν είναι παρά ραγιάς, δούλος, ή νομάδας ρακοσυλλέκτης σαν τις μάζες της εξαθλίωσης που μετακινούνται από ήπειρο σε ήπειρο σε αναζήτηση στοιχειώδους επιβίωσης.
