Οι Τελχίνες σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία άλλοτε φέρονται ως θνητοί και άλλοτε ως μυθικοί δαίμονες. Σύμφωνα με την επικρατέστερη
αρχαία ελληνική παράδοση, από την ένωση της θεάς Γαίας και του Πόντου γεννήθηκαν εννέα όντα τα οποία σύμφωνα με τον Καλλίμαχο κατείχαν τις ιδιότητες του βάσκανου, του γόη, του μάγου, του πανούργου, του φαρμακέως κλπ.
Τα όντα αυτά ονομάστηκαν Τελχίνες από το ρήμα Θέλγω, διότι είτε όταν έγινε ο κατακλυσμός αυτοί επιχείρησαν να κολακέψουν τους θεούς, ώστε να σωθούν, επειδή πίστευαν πως ήτανε απόστολοι των αρχαίων μυστηρίων με στόχο να προσελκύσουν άτομα πως μύηση…
Την ιδιότητα των αποστόλων των αρχαίων μυστηρίων, δηλαδή να ‘‘θέλγουν’’ με τα λόγια τους άτομα προς μύηση, την κατείχαν οι Τελχίνες. Θεωρούνταν βάσκανοι˙ μάλιστα είχαν τόσο ‘‘κακό μάτι’’ που είχε βγει κι η παροιμία: «Τελχίνος ην βασκαίνων βαρύτερος». Και επειδή οι αρχαίοι θεωρούσαν την φώκια βάσκανο ζώο έλεγαν πώς οι Τελχίνες είχαν χέρια φώκιας.
Κατ΄ άλλες ακόμη παραδόσεις οι Τελχίνες ήταν μυθικοί θνητοί σπουδαίοι τεχνίτες και εφευρέτες που είχαν ανακαλύψει διάφορα μέταλλα όπως τον χαλκό και τον σίδηρο και είχαν επινοήσει πολλά εργαλεία για τη τέχνη τους, που φέροντας τα έδιναν την εντύπωση πως τους έλειπαν τα άκρα.
Πιστεύονταν ακόμη πως αυτοί δίδαξαν στους ανθρώπους την πρώιμη μεταλλουργία και την εξόρυξη των μετάλλων.
Παρουσιάζονται και ως δάσκαλοι του Ηφαίστου. Περιγράφονται ως άποδες και άχειρες φέροντας όμως πτέρυγες.
Κατά τη αρχαία παράδοση οι Τελχίνες, προέρχονταν από την Κρήτη «κουροτροφήσαντες» τον Δία, εξ ου και καλούνταν Κουρήτες. Συνδέονται επίσης με τους Ιδαίους Δάκτυλους και τους Κάβειρους, οι οποίοι συνδέονται με τη λατρεία της γης. Οι Τελχίνες θα πρέπει να θεωρηθούν ως οι αρχέγονοι Κάβειροι, αφού η Καφείρα που τους βοήθησε να αναθρέψουν τον Ποσειδώνα συνδέεται με την Καβείρα, μητέρα των Καβείρων.
Κατά σχετική επίσης παράδοση οι Τελχίνες εξορίστηκαν από τη Ρόδο από τους Ηλιάδες. Έτσι περιπλανώμενοι επέστρεψαν και προξένησαν μεγάλες καταστροφές στη νήσο. Κατ΄ άλλη όμως παράδοση οι Τελχίνες αναχώρησαν οι ίδιοι από τη νήσο προβλέψαντες τη μεγάλη καταστροφή με κατακλυσμό από τον Δία.
Οι Τελχίνες αναφέρονται ως κατασκευαστές της άρπης του Κρόνου και της τρίαινας του Ποσειδώνα, του οποίου η μητέρα του η Ρέα τους είχε αναθέσει την ανατροφή, καθώς και χυτά αγάλματα πολλών θεών όπως της Αθηνάς, του Απόλλωνα, της Ήρας, των Νυμφών στις πόλεις της Ρόδου, καθώς και διαφόρων μαγικών σκευών, ποτήρια κ.λπ.
Επίσης αναφέρεται πως κάποτε ο Απόλλωνας έστειλε καταστρεπτική νόσο στους Σικυωνείς όταν αρνήθηκαν να καταβάλουν στους Τελχίνες αμοιβή για εργασία που τους πρόσφεραν σε εξοπλισμό.
Είχαν κατασκευάσει επίσης το οδοντωτό δρεπάνι με το οποίο ο Κρόνος ευνούχισε τον πατέρα του Ουρανό.
Βοηθούσαν την Αρτέμιδα στο κυνήγι, ενώ με τις μαγικές ικανότητες που διέθεταν,παρενέβαιναν στον καιρό, προκαλώντας μαγικές ομίχλες και καταστρέφοντας τις γεωργικές καλλιέργειες με θειάφι και δηλητηριώδες νερό της Στυγός. Ως προς την εμφάνισή τους, οι αρχαίοι μυθολόγοι μας πληροφορούν πως είχαν κεφάλι σκύλου, σώμα ψαριού, χέρια φώκιας και πόδια χήνας ή πάπιας.
Όταν η Ρέα γέννησε τον Ποσειδώνα, φοβούμενη μην τον καταπιεί ο Κρόνος, τον εμπιστεύτηκε στους Τελχίνες και στην Καφείρα.
Όταν ενηλικιώθηκε ο Ποσειδώνας οι Τελχίνες τον πάντρεψαν με την αδελφή τους την Αλία, με την οποία και απέκτησε έξι αρσενικά παιδιά και μία κόρη την Ρόδο, η οποία αργότερα παντρεύτηκε τον θεό Ήλιο, ενώ ως δώρο γάμου έλαβε από τους Τελχίνες την τρίαινα.
Με την εγκατάσταση τους οι Τελχίνες στην Ρόδο ίδρυσαν τις πόλεις Κάμιρο, Ιαλυσό και Λίνδο, οι οποίες σχηματίζουν ορθογώνιο τρίγωνο με ορθή γωνία την Κάμειρο και ίσως στην περιοχή αυτή να αναπτύχθηκε η λατρεία του Ποσειδώνα.
Οι Τελχίνες, πρέπει να ήταν γνώστες πυλών, ως αρχαίοι ιερείς, όπως πρέπει να ήταν και γνώστες της λεγόμενης ιερής γεωμετρίας, αφού οι πόλεις Κάμειρος, Λίνδος και Ιαλυσσός, πού οι Τελχίνες είχαν ιδρύσει, σχηματίζουν ορθογώνιο τρίγωνο, με ορθή γωνία την Κάμειρο.
Κατά μία άλλη άποψη, οι τρεις πόλεις οφείλουν τα ονόματά τους σε τρεις Δαναΐδες που απεβίωσαν στην Ρόδο˙ γι’αυτό ο R.Graves υποστήριξε ότι οι Τελχίνες ήταν οι πρώτες μορφές της Σελήνης-Δανάης.
Θεωρώντας τους Τελχίνες βάσκανους τους ενέτασσαν στην ίδια κατηγορία με τους μάγους, τους ιερείς, τους βασιλιάδες κλπ.
Η υπόθεση πως οι Τελχίνες είναι αμφίβιοι, στηρίζεται σε γνώσεις των ιερατείων.
Σε πρώτο βαθμό από την άποψη που ήθελε τον άνθρωπο να έχει προέλθει από ένα είδος παραπλήσιο του ιχθύος, και κατά δεύτερον από απολιθώματα αμφιβίων πλασμάτων, τα οποία οι τότε άνθρωποι χρησιμοποίησαν για να μπορέσουν να αναφερθούν στην μορφή των Τελχίνων.
Είτε επειδή οι Τελχίνες κατά τη διάρκεια της τιτανομαχίας ήτανε σύμμαχοι του Κρόνου, είτε επειδή μόλυναν με θειάφι τα νερά του Στύγα ποταμού, ο Ζευς αποφάσισε να τους εξολοθρέψει με κατακλυσμό.
Όμως οι Τελχίνες τον προαισθάνθηκαν και μερικοί εξ αυτών μεταβήκανε στην Βοιωτία όπου έχτισαν το ναό της Αθηνάς στον Τευμησσό, στην Σικυώνα, στον Ορχομενό όπου αυτοί ήταν τα κυνηγετικά σκυλιά πού κατασπάραξαν τον Ακταίωνα.και στην Δωδώνη, όπου τελικά πνίγηκαν από τα συνεχώς αυξανόμενα ύδατα, ενώ άλλοι πέρασαν στην περιοχή της Λυκίας όπου τους εξολόθρευσε ο Απόλλωνας είτε με τα βέλη του, είτε τους κατασπάραξε έχοντας λάβει μορφή λύκου.
Ο Απόλλωνας είναι εκείνη η δύναμη που επιτηρεί και διασφαλίζει την συμπαντική αρμονία. Έτσι όταν ο Απόλλωνας εξολοθρεύει τους Τελχίνες αποκαθιστά την αρμονία, την οποία έχουν διαταράξει.
Σύμφωνα με μία αρχαία παράδοση με την βοήθεια της Αρτέμιδος/ σελήνης, οι Τελχίνες πληροφορήθηκαν τον επικείμενο κατακλυσμό και κατά την προσπάθεια τους να επιβιώσουν μεταμορφώθηκαν σε ένα ανθρωπόμορφο είδος ψαριού που ονομάζεται ψάρι νυχτερίδα ή διαβολόψαρο.
Κατά κάποιους άλλους οι Τελχίνες προαισθάνθηκαν τον κατακλυσμό και ίσως για τον λόγο αυτόν τους συνέδεσαν με το νερό αφού μελέτες έδειξαν πως το νερό σχετίζεται με τα προαισθήματα και με την θεωρία του χρόνου, όπου λόγω της ασυνέχειάς του το ενεργειακό μας σώμα μπορεί εκμεταλλευόμενο τα χάσματα να αντλεί πληροφορίες για τα μελλούμενα και με την βοήθεια του ύδατος να τα αποθηκεύει.
Μετά τον αφανισμό των Τελχίνων, αυτοί ρίχνονται στον Τάρταρο και όπως μας αποκαλύπτει ο Στησίχορος ταυτίζονται με τις Κήρες-σκιερούς, που εισέρχονται στην δική μας διάσταση μέσω πυλών.
Δεν αποκλείεται η ταύτιση αυτή να έχει γίνει επειδή οι Τελχίνες αναζητώντας την ηλεκτρομαγνητική ενέργεια ζούσαν σε περιοχές όπου υπήρχαν τέτοιες πύλες, η ύπαρξη των οποίων οφείλεται σε διαταραγμένα πεδία.
Πάντως ένα είναι σίγουρο, η ταύτιση των Τελχίνων με τις Κήρες υποδηλώνει την υποβάθμισή τους στο επίπεδο των κακών πνευμάτων και των θαλάσσιων δαιμόνων, η οποία έχει επιτυγχανθεί από τις κοινότητες που εδίωξαν αυτούς.
Κατά την μυθολογία οι Τελχίνες εκδιώχτηκαν από την Ρόδο από τους Ηλιάδες καιακολούθησαν τον Διόνυσο στην εκστρατεία του στην Ινδία, το ότι πράγματι πήγαν εκεί, πιστοποιείται από το γεγονός ότι ο ινδός θεός Σίβα έχει για σύμβολό του την τρίαινα, ενώ άλλες πηγές θέλουν να τους έχει καταδιώξει ο Φορωνέας, ο οποίος είχε μυηθεί στις τέχνες των Τελχίνων αλλά γρήγορα τις μοιράστηκε με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Πίσω από την κόντρα Φορωνέως και Τελχίνων υποκρύπτεται η κόντρα της Ήρας με τον Ποσειδώνα στην περιοχή του Άργους.
Ακόμη επειδή η Ήρα σχετίζεται με την Κυβέλη, έχουμε την αντιπαλότητα της λατρείας της Κυβέλης με τις άλλες γεωκεντρικές θρησκείες στον Ελλαδικό χώρο, την οποία εν κρυπτώ παρουσιάζει ο Όμηρος στην περιγραφή της ασπίδος του Αχιλλέως. Από την περιγραφή αυτή προκύπτει πώς οι εννέα αναφερόμενοι σκύλοι είναι οι Τελχίνες, οι οποίοι προστατεύουν ένα κοπάδι βόδια και ταύρους, τα οποία κρυπτογραφούν τον μηνίσκο της σελήνης και έτσι αποδεικνύεται πως οι Τελχίνες ήτανε ιερείς της Σελήνης.
Από την άλλη τα δύο λιοντάρια που επιτίθονται στο κοπάδι είναι η δυναμικά εξαπλωμένη λατρεία της Κυβέλης, που εκφράζει την άγρια φύση.
Πίστευαν ότι είχαν κεφάλι σκύλου για τους εξής λόγους:α) για να τους συνδέσουν με τον κάτω κόσμο και τους νεκρούς, μιας και ο σκύλος σχετίζεται με τις επικήδειες τελετές και β) για να δηλώσουν ότι ήταν ιερείς της σελήνης.
Για αυτό τον λόγο, οι Τελχίνες, με την μορφή των 50 σκυλιών του Ακταίονα, κατασπάραξαν τον Ακταίονα, όταν αυτός είδε γυμνή την Άρτεμη-σελήνη.
Οι Τελχίνες, ως σκύλοι του Ακταίονα, ανήκουν στον διονυσιακό κύκλο, με τον Διόνυσο να είναι σεληνική θεότητα.
Κατά τα αρχαία χρόνια πίστευαν πώς η κρούση των μετάλλων αποτρέπει την έκκλειψη της σελήνης. Επομένως οι Τελχίνες ως κατασκευαστές μεταλλικών αντικειμένων μετατράπηκαν σε προστάτες της σεληνιακής λατρείας, όπως αποδεικνύεται και από την περιγραφή της ασπίδος του Αχιλλέα.
Μία ακόμη απόδειξη για το ότι είναι οι φύλακες της σελήνης, είναι και η προσβολή τους από μανία από την σεληνιακή θεά Aρτεμη, όντας σκύλοι του Ακταίονα, όταν ο τελευταίος είδε γυμνή την θεά. Το ότι είδε γυμνή τη θεά σημαίνει ότι γνώρισε όλη τη φύση της θεότητας πράγμα μη επιτρεπτό, αφού όλη τη φύση της θεότητας τη γνώριζαν μόνο μέσω ειδικής μύησης κάποιοι ιερείς, όπως γινότανε με τα λαβυρινθιτικά μυστήρια.
Οι Τελχίνες εδώ δρουν ως φύλακες του μυστικού της Aρτεμης – σελήνης.
Γενικά οι Τελχίνες ήτανε ιερείς μέσα στη λατρεία της γης. Όμως καθόλου άσχετη με τη λατρεία της γης δεν είναι και η λατρεία της σελήνης, αφού οι τότε άνθρωποι παρατήρησαν πως η σελήνη συνδέεται με την έμμηνο ρύση. Αυτή η παρατήρηση οδήγησε στο συμπέρασμα πως η σελήνη δημιουργεί την γονιμότητα.
Έτσι ξεκίνησε η λατρεία της σελήνης ως εκείνης της δυνάμεως που θα συμβάλλει στην γονιμοποίηση και στην ευφορία της γης.
Παράλληλα με τη λατρεία της σελήνης άρχισε και η παρατήρησή της, που είχε ως συνέπεια να παρατηρηθεί το φαινόμενο της παλίρροιας, το οποίο και θεοποιήθηκε.
Από αυτό το φαινόμενο προέκυψε ο θεός Ποσειδώνας, ως η δύναμη της σελήνης να εξουσιάζει τα ύδατα.
Δημιουργοί της νέας αυτής λατρείας ήταν οι Τελχίνες.
