Του Ιωάννη Κορνιλάκη.Μια Ελληνίδα Καθηγήτρια της Φιλοσοφικής Σχολή Αθηνών και σε ένα απ’ τα βιβλία της που αφορούσαν τον Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια, έγραψε έναν πρόλογο με τον οποίο εξηγεί απλά πώς γίνονται οι προδοσίες Κρατών και Εθνών. Είναι η Ελένη Κούκκου που αφιέρωσε 50 ολόκληρα χρόνια από τη ζωή της, τρώγοντας τόνους σκόνης από σκονισμένα υπόγεια αρχείων όλης της Ευρώπης.
Δεν είναι τυχαίο ότι το έργο μου “Ιωάννης Καποδίστριας ο Άγιος της πολιτικής” είναι αφιερωμένο σ’ Εκείνην ώς ελάχιστο μνημόσυνο στη μνήμη της. Το κείμενο αυτό που σε λίγο θα διαβάσετε, απλά σας παρακαλώ να το διαβάσετε… Το αφιερώνω σήμερα σε όλους εσάς 25 Ιουλίου 2016, μια ημερομηνία σταθμό.
25 Ιουλίου 306 μ.Χ. στο York ο στρατός ανακηρύσσει Καίσαρα της Δύσης τον Μέγα Κωνσταντίνο μετά τον θάνατο του πατέρα του. 25 Ιουλίου 325 μ.Χ. ολοκληρώνεται η Α’ Οικουμενική Σύνοδος την οποία είχε συγκαλέσει επίσης ο Μέγας Κωνσταντίνος στη Νίκαια της Βιθυνίας. Και 25 Ιουλίου 1261 μ.Χ. από την Αυτοκρατορία της Νίκαιας, ένας Στρατηγός ο Αλέξανδρος Στρατηγόπουλος θα απευλευθερώσει την Κωνσταντινούπολη την οποία είχαν αλώσει οι Φράγκοι το 1204.
Δεν θα παραλείψω να υπενθυμίσω ότι σαν σήμερα το 1924 γεννήθηκε στα Φάρασα της Καππαδοκίας ένας μεγάλος σύγχρονος Άγιος, ο Παΐσιος ο Αγιορείτης. Επειδή πολλοί είναι αυτοί που πρόδωσαν έναν λαό, τον προδίδουν μέχρι και σήμερα, θα πω ότι η ιστορία δεν θα ξεχάσει να τους τοποθετήσει στη θέση που τους αξίζει… Στα απόβλητα της…
Η Ελένη Κούκκου ταύτισε τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο με τον Ιωάννη Καποδίστρια. Έχω δώσει μέχρι σήμερα 3 διαλέξεις με το ίδιο θέμα, και ετοιμάζεται και η Τετάρτη…
Στα ονόματα των ξένων βάλτε οποίο θέλετε… Σ’ αυτούς που ανοίγουν κερκόπορτες επίσης… Άλλωστε είναι τόσο γνωστοί…
Στα ονόματα των ξένων βάλτε οποίο θέλετε… Σ’ αυτούς που ανοίγουν κερκόπορτες επίσης… Άλλωστε είναι τόσο γνωστοί…
“Πάντα θα υπάρχει κάποιος που όταν του δοθούν τα κίνητρα απλώνει το χέρι του και ανοίγει μια κερκόπορτα…προς την καταστροφή. Προς το ολοκαύτωμα. Εκείνον που πέφτει σε κάποια πύλη του Αγίου ρωμανού ή σε κάποια πύλη ενός ναού, η ιστορία τον γράφει στο βιβλίο της αθανασίας.
Της αιωνιότητας. Αλίμονο όμως στον λαό και στο Έθνος που χάνει για πάντα Εκείνον που έπεσε στην πύλη του Αγίου Ρωμανού στην Κωνσταντινούπολη ή Εκείνον που έπεσε στην πύλη του Ναού του Αγίου Σπυρίδωνος στο Ναύπλιο.
Τότε αρχίζει γι’ αυτόν τον λαό και γι’ αυτό το έθνος μια μακρά πορεία μέσα στη νύκτα. Μια μακρά πορεία μοναξιάς. Σε κάποια απόμερη γωνιά του δρόμου κάποιος δειλός Metternich, ή Batrurst, ή Wellington, θα προσπαθει να γελάσει με ένα σαρδόνιο τρόπο.
Και δίπλα του, εκείνος που άπλωσε το χέρι του και άνοιξε την κερκόπορτα της Εθνικής συμφοράς, θα στέκει διχασμένος. Το σαρδόνιο γέλιο των εχθρών της πατρίδας του, θα αδυνατεί να κατασιγάσει τις σπαρακτικές κραυγές του πόνου ενός λαού, που έχασε για πάντα το φως της ελπίδας.
Στην επί χιλιετίες πορεία της Ελλάδος προς το πεπρωμένο της, όλοι οι δρόμοι που οδηγούν σ’ αυτήν, και από τα τέσσερα σημείο του ορίζοντος, συχνά της φέρνουν κάποιους εξωγενείς παράγοντες που καιροφυλακτούν στις πύλες των συνόρων της, με την ελπίδα ότι κάποιο χέρι από τη μέσα μεριά θα απλωθεί και θα ανοίξει μια κερκόπορτα. Και σήμερα είναι τόσοι πολλοί αυτοί που περιμένουν απ’ έξω. Ας μη βρεθεί το Ελληνικό χέρι που θα απλωθεί… Όπως τότε το 1453 και το 1831”.
