Είμαι 24, δουλεύω σε ένα καφέ στη Ν. Ιωνία, αλλά με θεωρώ άνεργη….το ζόρι και η εξαιρετική μου πανεπιστημιακή επίδοση μεταφράστηκαν σε μία μόνιμη προσπάθεια να βρω δουλειά, με το πτυχίο μου, τα Αγγλικά μου, τα Γαλλικά μου και ένα εξάμηνο πρακτικής στο Βερολίνο.
Μπορεί τελικά με το πτυχίο να μην τυλίγω σουβλάκια, όπως παλιά αστεϊζόταν ο λαός, αλλά καθαρίζω τραπέζια στο καφέ της γειτονιάς, εδώ και ένα χρόνο περίπου.Και ναι, δεν είναι αυτό για το οποίο με σπούδασε η μανούλα μου, αλλά είναι μια δουλειά, το χαρτζιλίκι μου, μία διέξοδος για να μην παρακαλάω ακόμα τους γονείς για «ενίσχυση», και βασικά είναι μια κοινωνική συναναστροφή, ένας μικρόκοσμος στη Ν. Ιωνία, με τους ανθρώπους του, τους ρόλους τους, τις φιγούρες του, τους έξυπνους και τους αποτυχημένους του.
Και είναι η δουλειά μου για όσο και τώρα, αγαπημένη μου Αριστερά με τις φοβερές σου εμπνεύσεις και το φιλολαϊκό σου προφίλ, πρέπει να ανησυχώ αν θα αχρηστεύτε κι εκεί το πτυχίο μου; Ειδικός φόρος καφέ; Που ακούστηκε αυτό; Να ερημώσουν και τα καφέ, να καθόμαστε όλοι σπίτια μας και να φανταζόμαστε κάτι λογικό να συμβαίνει σε αυτή τη χώρα; Ειδικά εμείς, οι νέοι, το μέλλον, το αύριο; Ούτε έναν καφέ αγαπημένη μου Αριστερά;
Είτε είναι macchiato, espresso lungo, latte, decaf, πολλά γλυκύς ή σκέτος….
το μόνο σίγουρο είναι ότι #ton_hpiame
Με τις υγείες μας!
Μαρίνα Στ.
