Όταν ζεις σε μια κοινωνία, καλό θα είναι να προσπαθήσεις να την καταλάβεις, να την νιώσεις, ώστε να συνυπάρχεις με τους συνανθρώπους σου, χωρίς να είσαι συνέχεια θυμωμένος.
Μετά την χρεοκοπία του 2010, ένα κομμάτι των Ελλήνων προσπάθησε να αντιδράσει.
Είναι προφανές πως αφενός δεν ήταν αρκετοί -τουλάχιστον όσοι θα έπρεπε να είναι- και αφετέρου η αντίδρασή τους δεν έφερε αποτελέσματα.
Άρα, οι πολίτες -ως σύνολο- δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη -και το έχω γράψει άπειρες φορές-, οι πολίτες έπρεπε να απαιτήσουν με λύσσα να αποδοθεί Δικαιοσύνη για την χρεοκοπία της χώρας. Δεν το έκαναν.
Μετά από διαδοχικές εκλογές, όλες οι κυβερνήσεις αποδείχτηκαν προσκυνημένες και ξεπουλημένες.
Οι κυβερνήσεις όχι μόνο δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων αλλά έδωσαν τη χαριστική βολή στους πολίτες και στη χώρα. Καθόλου περίεργο, αφού υπηρετούσαν και υπηρετούν ένα σχέδιο που πέτυχε.
Καθώς τα χρόνια περνούσαν, εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες έφυγαν στο εξωτερικό.
Τα κράτη υπάρχουν για να παρέχουν ασφάλεια και ευημερία στους πολίτες τους. Όταν δεν τα παρέχουν αυτά, οι πολίτες δεν έχουν κανένα λόγο να μείνουν στο κράτος. Άλλο πατρίδα, που την αγαπάς γιατί εκεί γεννήθηκες, εκεί αγάπησες για πρώτη φορά, εκεί είναι οι άνθρωποί σου και οι φίλοι σου, κι άλλο κράτος που δεν σου επιτρέπει να ζήσεις και θέλει να σε πεθάνει.
Η Ελλάδα είναι και επίσημα σήμερα ένα προτεκτοράτο.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα χρεοκοπημένη, εφτά χρόνια εκτός αγορών, χωρίς δικό της νόμισμα, χωρίς δική της οικονομική πολιτική, υποθηκευμένη και ξεπουλημένη.
Πάντα η Ελλάδα ήταν προτεκτοράτο. Από την ημέρα που δημιουργήθηκε το ελληνικό κράτος.
Αυτό που έχει αλλάξει σήμερα είναι πως η Ελλάδα είναι προτεκτοράτο και με τη συγκατάθεση των Ελλήνων.
Αυτό που έχει αλλάξει είναι πως το προτεκτοράτο-Ελλάδα δεν μπορεί να εγγυηθεί πια στους πολίτες του ούτε τα βασικά που εγγυούνται τα κράτη στους πολίτες του.
Ήταν προφανές πως, από τη στιγμή που οι Έλληνες θα αποδέχονταν την παράδοση και την υποθήκευση της Ελλάδας, ο καθένας θα ήταν μόνος του.
Το μόνο που θα μπορούσε να ενώσει τους Έλληνες θα ήταν η απόφαση να πάρουν πίσω τη χώρα τους.
Αυτό δεν συνέβη.
Οπότε, ο καθένας μόνος του.
Είναι λογικό αυτό.
Οι άνθρωποι πρέπει να ζήσουν. Με κάθε τρόπο.
Όποιος φανταζόταν πως οι χιλιάδες διαδηλωτές του 2011 θα έμεναν στους δρόμους για πάντα -ενώ αυτός θα ήταν αραχτός και θα ψήφιζε απατεώνες-, βλέπει σήμερα να του παίρνουν τα πάντα, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή αντίδραση.
Σε ένα προτεκτοράτο δεν υπάρχει κοινωνική συνοχή.
Από τη στιγμή που οι πολίτες έχουν αποδεχτεί πως η χώρα τους είναι υποδουλωμένη και δεν τους ενοχλεί ιδιαίτερα αυτό, μάλλον μπορούν να αποδεχτούν τα πάντα.
Το ατομικό υπερίσχυσε του συλλογικού.
Καθόλου περίεργο, αφού οι Έλληνες δεν συνηθίζουμε να συνεργαζόμαστε.
Οπότε, ο καθένας εναντίον του άλλου, για να επιβιώσει.
Σε αυτήν την κοινωνία καλούμαστε να ζήσουμε.
Είτε συμφωνούμε, είτε διαφωνούμε.
Αλλά καλό είναι να ξέρουμε πού ζούμε. Να ξέρουμε σε ποια κοινωνία ζούμε.
Κι όπως έγραψε ο φιλόσοφος Άκης Πάνου «Τι ειρωνεία, εμείς τη φτιάξαμε αυτή την κοινωνία».
(Ένα από τα πράγματα που μου προκαλούν πολλά γέλια είναι η συζήτηση για τον πολιτισμό στη σημερινή Ελλάδα. Μη χαθεί ο σημερινός ελληνικός πολιτισμός. Καλοί μου άνθρωποι, δεν υπάρχει πολιτισμός στα προτεκτοράτα. Οι δούλοι δεν έχουν πολιτισμό. Και οι σημερινοί Έλληνες δεν είναι καν δούλοι, αφού οι δούλοι θέλουν να είναι ελεύθεροι. Οι σημερινοί Έλληνες είναι εθελόδουλοι.)
(Η φωτογραφία του Λουκάνικου είναι από τις 10 Ιουνίου του 2011.)
