Του Στρατή Μαζίδη,Είναι πολύ ενδιαφέροντα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα για να τα παρακολουθείς, αρκεί φυσικά να μην είσαι παγιδευμένος να ζεις σε αυτήν αν ακόμη θες να μην ανήκεις πουθενά παρά μόνο στην κοινή λογική. Ζούμε σε μια χώρα όπου αδίστακτα γίνεται το κάθετι και χρησιμοποιούνται ακόμη και παιδιά. Την ώρα λοιπόν που τα δάνεια των Ελλήνων πωλούνται σε τιμές λαϊκής μετά τις 14:00, ξεζουμιζόμαστε τους φόρους ενώ προαναγγέλλεται ένας ακόμη χειρότερος ΕΝΦΙΑ (ΦΜΑΠ), ο Εντι Ράμα καταδιώκει και γκρεμίζει τα σπίτια των Βορειοηπειρωτών άγρια χαράματα, ο Ερντογάν συγκεντρώνει με τα φθηνά εισιτήρια της THY όλους τους πεινασμένους του κόσμου και μας τους προωθεί λίγο-λίγο και γενικά δεν υπάρχει φως από πουθενά, προκύπτει ένα θέμα με ένα σχολείο κάπου και το ποιος θα σηκώσει τη σημαία.
Αν παρακολουθήσει κανείς τη ροή των αναρτήσεων και άρθρων στα ΜΜΕ (είτε φιλοκυβερνητικά είτε "σοβαρά" με τον "έγκυρο" και "έγκριτο" μανδύα τους) σου δημιουργείται η εικόνα πως παρακολουθείς ένα ντόμινο.
Οι γνωστές λέξεις επιστρατεύονται. "Ρατσισμός", "μίσος" κ.ο.κ. σε μια χώρα που δέχθηκε και στέγασε δωρεάν μια οικογένεια μη νομίμων μεταναστών όταν οι κάτοικοί της πετιούνται στο δρόμο.
Εν πάση περιπτώσει. Κι αφού κατακάθεται ο κουρνιαχτός των ΜΜΕ με το θέμα της σημαίας στη Δάφνη, ξαφνικά κάποιοι πάνε και πετάνε κάτι κοτρώνια στο σπίτι που φιλοξενείται η οικογένεια του μικρού από το Αφγανιστάν.
Εν πάση περιπτώσει. Κι αφού κατακάθεται ο κουρνιαχτός των ΜΜΕ με το θέμα της σημαίας στη Δάφνη, ξαφνικά κάποιοι πάνε και πετάνε κάτι κοτρώνια στο σπίτι που φιλοξενείται η οικογένεια του μικρού από το Αφγανιστάν.
Εν τω μεταξύ εξ όσων γνωρίζω, οι σημαιοφόροι του Δημοτικού είναι μαθητές της ΣΤ' τάξης, ο Αμίρ όμως διάβασα στο efsyn.gr πως φοιτά στην Ε'.
Πώς μπήκε στην κλήρωση;
Μετά βλέπουμε ένα χαρτόνι όπου το έγραψε κάποιος που δε γνωρίζει ελληνικά και στο βίντεο του Πρώτου Θέματος μια μητέρα που έχει δεχθεί δολοφονική επίθεση, θεωρητικά ακόμη βρίσκεται σε κίνδυνο αφού οι άγνωστοι δράστες κυκλοφορούν ελεύθεροι, να γελά μπροστά στην κάμερα ενώ διηγείται τι συνέβη.
Μετά βλέπουμε ένα χαρτόνι όπου το έγραψε κάποιος που δε γνωρίζει ελληνικά και στο βίντεο του Πρώτου Θέματος μια μητέρα που έχει δεχθεί δολοφονική επίθεση, θεωρητικά ακόμη βρίσκεται σε κίνδυνο αφού οι άγνωστοι δράστες κυκλοφορούν ελεύθεροι, να γελά μπροστά στην κάμερα ενώ διηγείται τι συνέβη.
Και κάπου εδώ σταματά η λογική και αρχίζει το πολύ σοβαρό έργο της Ελληνικής Αστυνομίας που πρέπει να διαλευκάνει με προσοχή τι βρίσκεται από πίσω, διότι τέτοιες επιθέσεις μπορούν να ανοίξουν το κουτί της Πανδώρας. Από μια σπίθα ξεκινούν τα γεγονότα αρκεί να θυμηθούμε το 2008.
Προσωπικά φοβάμαι πάρα πολύ το τι μπορεί να κρύβεται από πίσω. Άλλωστε είτε ρατσιστική επίθεση είτε προβοκάτσια, όταν φεύγει μια πέτρα από το χέρι σου, δεν ξέρεις που θα πέσει και τι ζημιά θα προκαλέσει. Πιο πολύ φοβάμαι αυτούς που μας ενημερώνουν. Βλέπω τι ζημιά κάνουν στα σχόλια των αναγνωστών κάτω από τις δημοσιεύσεις.
Αυτά είναι τα αποτελέσμα όταν δεν έχεις σοβαρή κυβέρνηση, σοβαρό κράτος, σοβαρούς μηχανισμούς όπου σκοπίμως τα πάντα διαλύονται.
Ο Αμίρ δε σήκωσε τη σημαία, αλλά τον έκαναν σημαία στη χώρα του Κακομοίρ. Τον έκαναν μια σημαία που δεν μπορούμε να διαβάσουμε τα σύμβολά της και τι εκπροσωπεί. Σίγουρα πάντως δεν εκπροσωπεί ούτε την Ελλάδα ούτε τον Αμίρ. Διαβάσαμε μόνο τα συνήθη δακρύβρεχτα κείμενα, όπως με τον Αϊλάν, όπου κανείς δεν είπε για το κράτος-δολοφόνο την Τουρκία. Την Τουρκία των βαρκών μιας χρήσης, την Τουρκία που έστησε για πόζα ένα άψυχο κορμάκι σε μια παραλία. Η μητέρα του Αμίρ θα πρέπει να παραμερίσει λίγο τα χαμόγελα και να προβληματιστεί.
Τα παιδιά είναι ιερή υπόθεση. Αλίμονο σε όσους τα χρησιμοποιούν για άλλους σκοπούς. Τα δηλητηριάζουν.
Κανείς δε μας είπε πχ ότι η Δύση στην οποία ανήκουμε με το στανιό με όλων των αποχρώσεων τις κυβερνήσεις, πήγε στο Αφγανιστάν, εξέθρεψε τους μουτζαχεντίν και μια χώρα με πολιτισμό, κουλτούρα, ομορφιά, επίπεδο, ιστορία (που κάπου στα βάθη της συναντά και το Μέγα Αλέξανδρο) κατήντησε έρμαιο των ταλιμπάν, των εξτρεμιστών δηλαδή που ο "πολιτισμός" ανέπτυξε.
Κάντε μια αναζήτηση στο διαδίκτυο για το Αφγανιστάν να δείτε πως ήταν τις δεκαετίες 1950-1960-1970.
Διότι το έγκλημα δεν είναι η ξένη σημαία που δε σήκωσε ο Αμίρ ο οποίος με δυσκολία μιλά τα ελληνικά, το έγκλημα είναι ότι η Δύση (που ανήκουμε κι εμείς) διέλυσε την υπέροχη πατρίδα του, που ακόμη και σήμερα ταλανίζεται εξαιτίας της.
