Το πνευματικό παιδί του Barnes Wallis έφερε τον όλεθρο σε 9 διαφορετικές θέσεις-στόχους στη Γερμανία το 1945, σε μια προσπάθεια να καμφθεί το ηθικό των Ναζί και να τους αναγκάσει να παραδοθούν στα συμμαχικά στρατεύματα.
Οι στόχοι της Grand Slam ήταν εγκαταστάσεις-κλειδιά των Γερμανών, όπως γέφυρες τρένων και υπόστεγα υποβρυχίων, και όχι κατοικημένες περιοχές.
Η βόμβα, την οποία ο Wallis πέρασε χρόνια κατασκευάζοντάς τη, δοκιμάστηκε μάλιστα μόλις μία φορά: ήταν στις 13 Μαρτίου 1945 όταν έπεσε κοντά σε τσιμεντένιο καταφύγιο στο New Forest, κοντά στην πόλη Fordingbridge.
Η βόμβα σφηνώθηκε βαθιά στο υπέδαφος, με ταχύτητες 1.100 χλμ/ώρα, πριν εκραγεί, προκαλώντας στη γη τριγμούς αντίστοιχους με σεισμικές δονήσεις! Ο κρατήρας που άφησε στο πεδίο δοκιμών του New Forest είχε βάθος 21 μέτρα και πλάτος 40, ενώ σύμφωνα με τις μαρτυρίες, το παρακείμενο οικοδόμημα τρανταζόταν συθέμελα.
Η τσιμεντένια κατασκευή είχε αναπτυχθεί από τους Βρετανούς στην προσπάθειά τους να κατασκευάσουν ένα πιο ισχυρό καταφύγιο για τους ναζιστικούς βομβαρδισμούς και χρειάστηκε περισσότερους από 5 μήνες για να ολοκληρωθεί, κοστίζοντας σε σημερινές τιμές κάπου 10 εκατομμύρια στερλίνες!
Μετά το τέλος του πολέμου, το πεδίο δοκιμών -γνωστό πλέον ως Ashley Range- επέστρεψε στην πρότερη φυσική του κατάσταση, με το καταφύγιο να καλύπτεται πλέον από χώμα καθώς στάθηκε αδύνατο να κατεδαφιστεί.
«Ο στρατός ήταν υποχρεωμένος να το επιστρέψει όπως το βρήκε», δηλώνει ο αρχαιολόγος-ερευνητής James Brown στη MailOnline, «υπάρχουν ωστόσο πολλές τσιμεντένιες και άλλες κατασκευές που παρέμειναν εδώ». Οι επισκέπτες μπορούν ακόμα να δουν τον τεράστιο κρατήρα που άφησε η Grand Slam στο πέρασμά της.
Σήμερα οι ερευνητές του New Forest National Park Authority χρησιμοποιούν σύγχρονη τεχνολογία και νέες επιστημονικές τεχνικές για να ανιχνεύσουν με μεγαλύτερη ακρίβεια τα καταστροφικά αποτελέσματα της Grand Slam, έτσι όπως μπορούν να ανασυσταθούν από τον κρατήρα αλλά και τις ζημιές στο τσιμεντένιο καταφύγιο.
Πώς συνέβαλε η βόμβα-«σεισμός» στο τέλος του πολέμου
Η Grand Slam, γνωστή επίσης ως «Ten Ton Tess», ήταν το καταστρεπτικότερο συμβατικό όπλο που χρησιμοποίησε η Βρετανία στον Β' Παγκόσμιο. Σχεδιασμένη από τον γνωστό Barnes Wallis, ήταν ο καλύτερος τρόπος να καταστρέψεις υποδομές χωρίς να είσαι αναγκασμένος να τις χτυπήσεις απευθείας.
Ο ίδιος συνέλαβε την ιδέα στις αρχές του πολέμου, αλλά δεν θα υλοποιούταν παρά στα τέλη του, όταν οι αξιωματούχοι του στρατεύματος πείστηκαν για τη χρησιμότητά της και αποφάσισαν να τη θέσουν σε παραγωγή. Η βόμβα των 10 τόνων έπεφτε από βομβαρδιστικό Lancaster και χτυπούσε το έδαφος με ταχύτητες 1.100 χλμ/ώρα, φτάνοντας συνήθως σε βάθος 40 μέτρων.
Κατόπιν, έσκαγε μέσα στο υπέδαφος -έπειτα από καθυστέρηση 9 δευτερολέπτων- και πυροδοτούσε τριγμούς όμοιους με τις σεισμικές δονήσεις του Εγκέλαδου. Κάτι που σήμαινε βεβαίως ότι τα κτίρια-στόχοι μπορούσαν να καταστραφούν από τη βόμβα χωρίς απευθείας επαφή: έφτανε απλώς να βρίσκονται σε μια ακτίνα μερικών εκατοντάδων μέτρων από το σημείο της έκρηξης.
Και τελικά, όταν δοκιμάστηκε στο πεδίο βολής του New Forest τον Μάρτιο του 1945, μόλις μία φορά ήταν αρκετή για να πειστεί και ο πλέον σκεπτικιστής ότι έπρεπε να χρησιμοποιηθεί άμεσα κατά γερμανικών στόχων. Την επόμενη κιόλας μέρα, η RAF παρέδωσε το πρώτο «πακέτο» σε γέφυρα τρένου στο Bielefeld, κάνοντας τα πάντα σε ακτίνα 100 μέτρων να καταρρεύσουν και να προκληθούν πολλά προβλήματα στις ναζιστικές επικοινωνίες και μεταφορές.
Συνολικά, 42 βόμβες Grand Slam χρησιμοποιήθηκαν στον Β' Παγκόσμιο, αν και το θέατρο της δράσης τους ήταν σε μόλις 9 στόχους: γέφυρες τρένων, εργοστάσια όπλων, ακόμα και οικοδομήματα στέγασης υποβρυχίων.
Η Grand Slam έπαιξε τον δικό της ρόλο στην «πειθώ» των ανώτατων αξιωματούχων του Γ' Ράιχ ότι ο πόλεμος είχε οριστικά χαθεί, κάπου εκεί τον Μάιο του 1945. Μετά τον πόλεμο, άλλες 57 Grand Slam παρέμεναν ετοιμοπόλεμες, δεν θα χρησιμοποιούνταν όμως έκτοτε ποτέ. Σήμερα, οι τελευταίες 5 βόμβες εκτίθενται σε ισάριθμα μουσεία της RAF...
