Στο ποινικό δίκαιο λέμε ότι: «καλύτερα να αθωωθούν 100 ένοχοι παρά να καταδικαστεί ένας αθώος». Στους πλειστηριασμούς το σύστημα μας λέει το ανάποδο: «καλύτερα να χάσουν τα σπίτια τους 100 ανήμποροι παρά να την γλιτώσει ένας στρατηγικός κακοπληρωτής».
Γιατί δεν ισχύει κι εδώ το ίδιο, αφού όλοι γνωρίζουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των οφειλετών δενμπορούν να αποπληρώσουν τα δάνειά τους, τους φόρους και τις ασφαλιστικές εισφορές και μάλιστα όχι από δική τους υπαιτιότητα αλλά από τη χρεοκοπία του κράτους;
Απλά γιατί εδώ πρόκειται για χρήματα κυρίως των τραπεζών και γενικότερα της ολιγαρχίας και επομένως θα πληρώσουμε όλοι. Στην περίπτωση της ενοχής ή μη δεν υπάρχει οικονομικό όφελος και επομένως εκεί μπορούμε να κάνουμε φιλοσοφικά τον κιμπάρη.
Πρόκειται φυσικά για απόλυτη κοροϊδία και ευτελισμό ακόμα και αυτών των εννοιών.
Οι τράπεζες πάνω απ’ όλα, η νέα ηθική.
Γιατί δεν ισχύει κι εδώ το ίδιο, αφού όλοι γνωρίζουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των οφειλετών δενμπορούν να αποπληρώσουν τα δάνειά τους, τους φόρους και τις ασφαλιστικές εισφορές και μάλιστα όχι από δική τους υπαιτιότητα αλλά από τη χρεοκοπία του κράτους;
Απλά γιατί εδώ πρόκειται για χρήματα κυρίως των τραπεζών και γενικότερα της ολιγαρχίας και επομένως θα πληρώσουμε όλοι. Στην περίπτωση της ενοχής ή μη δεν υπάρχει οικονομικό όφελος και επομένως εκεί μπορούμε να κάνουμε φιλοσοφικά τον κιμπάρη.
Πρόκειται φυσικά για απόλυτη κοροϊδία και ευτελισμό ακόμα και αυτών των εννοιών.
Οι τράπεζες πάνω απ’ όλα, η νέα ηθική.