Και βέβαια, τα περί «ρητορικής μίσους» είναι ένας γενικός όρος που χρησιμοποιούν ως άλλοθι όλοι οι επί της γης συστημικοί, για να απαγορεύουν τις εθνικιστικές απόψεις – την ίδια ώρα που αφήνονται ανεξέλεγκτοι οι ακροαριστεροί κεκράκτες του μίσους και βίας των Indymedia και ΣΙΑ. Ιδού η νεοσταλινική άποψη περί ελευθερίας της έκφρασης της συγκυβέρνησης:
«Ο ελευθεριακός χαρακτήρας των νέων μέσων δεν μπορεί να αποτελέσει άλλοθι για την υποκίνηση μίσους και βίας. Το ΕΔΔΑ έχει κρίνει ότι η ελευθερία της έκφρασης αποτελεί θεμελιώδη αρχή σε μια δημοκρατική κοινωνία. Εφαρμόζεται όχι μόνο σε απόψεις που γίνονται αποδεκτές ή δε θεωρούνται προσβλητικές, αλλά και σε αυτές που προσβάλλουν, σοκάρουν ή ενοχλούν το κράτος ή μια μερίδα της κοινωνίας. Αυτές είναι οι επιταγές του πλουραλισμού, της ανεκτικότητας και του ανοικτού πνεύματος, χωρίς τα οποία δεν υφίσταται δημοκρατική κοινωνία. Αυτό σημαίνει ότι κάθε περιορισμός στην ελευθερία του λόγου πρέπει να είναι ανάλογος προς τον επιδιωκόμενο σκοπό. (Υπόθεση Handyside κατά Ην. Βασιλείου 1976).
Από την άλλη πλευρά όμως, η ανεκτικότητα και ο σεβασμός προς την ανθρώπινη αξιοπρέπεια αποτελούν επίσης θεμελιώδεις αξίες σε μια δημοκρατική και πλουραλιστική κοινωνία. Συνεπώς, μπορεί να θεωρηθεί αναγκαίο να τιμωρούνται ή να προλαμβάνονται οι μορφές έκφρασης που διαδίδουν, υποκινούν, προωθούν ή δικαιολογούν το μίσος και τη βία (Erbakan κατά Τουρκίας). Συνεπώς όταν πρόκειται για ρητορική μίσους, δηλαδή για υποκίνηση σε βία ή μίσος, το ΕΔΔΑ κρίνει θεμιτούς τους περιορισμούς στην ελευθερία της έκφρασης… Αυτή είναι η θεσμική στάση της παρούσας κυβέρνησης. Μηδενική ανοχή στη ρητορική βίας και μίσους που συνιστούν παραβίαση του σκληρού πυρήνα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν στο ρατσιστικό έγκλημα».
«Ο ελευθεριακός χαρακτήρας των νέων μέσων δεν μπορεί να αποτελέσει άλλοθι για την υποκίνηση μίσους και βίας. Το ΕΔΔΑ έχει κρίνει ότι η ελευθερία της έκφρασης αποτελεί θεμελιώδη αρχή σε μια δημοκρατική κοινωνία. Εφαρμόζεται όχι μόνο σε απόψεις που γίνονται αποδεκτές ή δε θεωρούνται προσβλητικές, αλλά και σε αυτές που προσβάλλουν, σοκάρουν ή ενοχλούν το κράτος ή μια μερίδα της κοινωνίας. Αυτές είναι οι επιταγές του πλουραλισμού, της ανεκτικότητας και του ανοικτού πνεύματος, χωρίς τα οποία δεν υφίσταται δημοκρατική κοινωνία. Αυτό σημαίνει ότι κάθε περιορισμός στην ελευθερία του λόγου πρέπει να είναι ανάλογος προς τον επιδιωκόμενο σκοπό. (Υπόθεση Handyside κατά Ην. Βασιλείου 1976).
Από την άλλη πλευρά όμως, η ανεκτικότητα και ο σεβασμός προς την ανθρώπινη αξιοπρέπεια αποτελούν επίσης θεμελιώδεις αξίες σε μια δημοκρατική και πλουραλιστική κοινωνία. Συνεπώς, μπορεί να θεωρηθεί αναγκαίο να τιμωρούνται ή να προλαμβάνονται οι μορφές έκφρασης που διαδίδουν, υποκινούν, προωθούν ή δικαιολογούν το μίσος και τη βία (Erbakan κατά Τουρκίας). Συνεπώς όταν πρόκειται για ρητορική μίσους, δηλαδή για υποκίνηση σε βία ή μίσος, το ΕΔΔΑ κρίνει θεμιτούς τους περιορισμούς στην ελευθερία της έκφρασης… Αυτή είναι η θεσμική στάση της παρούσας κυβέρνησης. Μηδενική ανοχή στη ρητορική βίας και μίσους που συνιστούν παραβίαση του σκληρού πυρήνα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν στο ρατσιστικό έγκλημα».
Πηγή : ethnikismos.net
triklopodia
