Η εν λόγω απλή αλήθεια που ομολογείται είναι ότι η πολιτική συνείδηση των Ελλήνων είναι απλά μια καρικατούρα, νεύρωση, ένα συνονθύλευμα από ανομολόγητα, καταπιεσμένα πάθη, ένα μπουντρούμι με εκατό τοίχους.
Και τότε, ακαριαία, ένα συμπέρασμα εξάγεται:
“Εσείς είστε εκεί που είστε για αυτόν τον λόγο, άρα κοίτα. Εμείς. Τι ικανοί και συνειδητοποιημένοι που είμαστε”.
Όταν το αύριο θα είναι το ίδιο ευήμερο με το σήμερα, δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι.
Τον κονομημένο πολίτη τον παίρνει να είναι ηλίθιος, τον φτωχό όχι.
Τις κονομημένες χώρες τις παίρνει να είναι πολιτκά ανώριμες, τις φτωχές όχι. Προς το παρόν.
Η Ελλάδα είναι ο ηλίθιος του χωριού και η Ευρωπαϊκή Ένωση χρειάζεται έναν ηλίθιο στους κόλπους της.
Πώς θα μπορούσε να νιώσει ο καλοστεκούμενος πληκτικός ευρωπαίος ανώτερος;
Τι καλύτερη γαρνιτούρα για ένα πλουσιοπάροχο γεύμα από την σκέψη του ηλίθιου του χωριού;
Επίσης, ένας κονομημένος πολίτης μπορεί να χαροποιείται με σύμβολα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το motto της: Ενωμένοι στην πολυμορφία.
Χαροποιείται διότι μπορεί να δει την συνέχεια που λέει: Ενωμένοι στην πολυμορφία του επιχειρείν.
Και έτσι απλώθηκε όλη αυτή η γύρη στην Ευρώπη.
Και παντού, ο καθένας μας, Ιταλοί, Γερμανοί, Έλληνες, Ολλανδοί, όλοι μας, γίναμε ευρωπαίοι πολίτες.
Έκτοτε, τα κέρδη είναι δικά τους και ο πόνος και τα πτώματα δικά μας – στην Ιταλία, στην Γερμανία, στην Ελλάδα, στην Ολλανδία.
Όχι, ο Ύμνος στην Χαρά δεν τραγουδιέται στην Ευρώπη.
Πρέπει όλοι να τραγουδάμε, έστω και με βραχνή φωνή “O, mia patria, sì bella e perduta! O, membranza, sì cara e fatal!”.
Ναι, η Ευρώπη είναι η πατρίδα μας.
Και όταν διαλυθεί και ξαναχτιστεί, στον θυρεό της θα αναγράφει “Was bleibet aber, stiften die Dichter”.
Ή αυτό ή τίποτα – διότι αυτό που λέει αυτός ο στίχος, αυτό είμαστε.
Τις παρεκκλίσεις τις πληρώνουμε.
Και τον κονομημένο πολίτη τον παίρνει -γιατί έχει την πολυτέλεια- να είναι ηλίθιος, τον φτωχό όχι.
