Το λεγόμενο «πηγάδι του Ιακώβ» στο Τέξας αποτελεί το αγαπημένο αλλά και πιο επικίνδυνο σημείο
καταδύσεων παγκοσμίως, έχοντας την ανατριχιαστική φήμη ότι «καταπίνει ανθρώπους».
καταδύσεων παγκοσμίως, έχοντας την ανατριχιαστική φήμη ότι «καταπίνει ανθρώπους».
Πρόκειται για τη μεγαλύτερη υποβρύχια σπηλιά που αποτελεί μία ασταμάτητη πηγή νερού εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Πολλοί άνθρωποι επισκέπτονται την κομητεία του Τέξας Χιλ προκειμένου να δουν το εντυπωσιακό πηγάδι του Ιακώβ, παρόλο που έχει στοιχίσει αρκετές ζωές μέχρι σήμερα
Ακόμα και αν είστε δεν σπηλαιοδύτης, μπορείτε ακόμα να απολαύσετε μία βουτιά στο πηγάδι εκ του ασφαλούς. Ανθρωποι όλων των ηλικιών έρχονται για να κολυμπήσουν στα καθαρά νερά, χωρίς ωστόσο να καταδύονται βαθύτερα μέσα στη σπηλιά.
Βουτώντας μέσα φαίνεται σαν να πρόκειται να πέσετε σε μία ατελείωτη τρύπα, ωστόσο υπάρχουν πολλά τμήματα σε διάφορα βάθη.
Ο πρώτος θάλαμος βρίσκεται 9 μέτρα από το άνοιγμα και συνεχίζει για άλλα 16 μέτρα βάθος. Εδώ τα νερά είναι ακόμη φωτεινά, και υπάρχουν φύκια και μικροοργανισμοί.
Τα πράγματα αλλάζουν όταν φτάσετε στο δεύτερο θάλαμο, που βρίσκεται 24 μέτρα κάτω από την επιφάνεια. Εδώ κάτω οι δύτες πρέπει να θυμούνται ακριβώς πώς και από πού μπήκαν, γιατί η «ψευδαίσθηση εξόδου» έχει στοιχίσει τη ζωή σε πολλούς δύτες.
Ο τρίτος θάλαμος προσεγγίζεται μέσω ενός ανοίγματος που βρίσκεται στο δεύτερο θάλαμο. Λίγοι ωστόσο είχαν το θάρρος να φτάσουν μέχρι τον τέταρτο θάλαμο βγαίνοντας μέσα από το στενό πέρασμα.
Εκεί υπάρχουν εντυπωσιακοί ασβεστολιθικοί σχηματισμοί. Αντί για βότσαλα, ο βυθός του θαλάμου είναι καλυμμένος με λεπτή λάσπη και ένα στραβοπάτημα μπορεί να αποβεί μοιραίο.
Το πηγάδι του Ιακώβ ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά το 1850 από τους πρώτους αποίκους της περιοχής. Τα πρώτα χρόνια δεν μπορούσε να μπει κανείς στο πηγάδι του Ιακώβ επειδή παρήγαγε 170 γαλόνια νερό ανά δευτερόλεπτο. Πλέον, εισέρχονται άπειροι δύτες στους θαλάμους. Δυστυχώς, τουλάχιστον 8 έχουν πεθάνει κατά τη διάρκεια της εξερεύνησης.
Η ποσότητα του νερού που απελευθερώνεται από το πηγάδι του Ιακώβ έχει μειωθεί χρόνο με το χρόνο, επιτρέποντας στους δύτες να προσεγγίσουν νέα βάθη και να κάνουν νέες ανακαλύψεις, ενώ παράλληλα παρουσιάζει ένα πρόβλημα. Το 2000, και άλλη μία φορά το 2008, το νερό από το πηγάδι σταμάτησε να ρέει εντελώς, δημιουργώντας ανησυχία στους ντόπιους και τους οικολόγους.
