Και γιατί να μην το κάνουν;
Ποιός δεν θα πανηγύριζε αν του ξανάδιναν πίσω την δουλειά του;
Ταυτόχρονα, επιστρέφουν στις θέσεις τους και οι απολυμένοι εργαζόμενοι της ΕΡΤ.
Κι αυτοί πανηγύρισαν.
Κατανοητό κι αυτό.
Κι άλλοι επέστρεψαν.
Κι όπως φαίνεται, συνεχίζουν να επιστρέφουν.
Κοινό σημείο όλων;
Εργοδότης τους είναι το Δημόσιο.
Ποιός τους πληρώνει;
Αυτοί που μονίμως μένουν στην απ’ έξω:
Οι «ιδιώτες».
Μεταξύ αυτών και τα 2,000,000 ανέργων. Του ιδιωτικού τομέα βεβαίως.
Μεταξύ αυτών ακόμη και οι φτωχότεροι όλων, αυτοί που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.
Ούτε και μπάρμπα στην Κορώνη βεβαίως.
Καθώς αν είχαν, ε, όλο και κάποια θεσούλα θα είχαν κι αυτοί να μασουλάνε κανένα ξεροκόμματο.
Ενώ τώρα;
Τι τώρα;
Τώρα, ακόμη και για την χειρότερη θέση σε σουπερ μάρκετ πρέπει να πας να σταθείς στην ουρά στο πολιτικό γραφείο του βο(υ)λευτή.
Και αν...που συνήθως "ΔΕΝ"...
Παρ’ όλη την μιζέρια της φτώχειας του όμως, η (κάθε) κυβέρνηση του κοπανάει στο κεφάλι χαράτσια και θανάσιμες υπερφορολογίες για να συνεχίσει να πληρώνει τις εκατοντάδες χιλιάδες καλοβολεμένων δημοσίων υπαλλήλων.
Στ’ αυτιά λοιπόν αυτού του αδικημένου φτωχοπρόδρομου «ιδιώτη ανέργου» πως "μεταφράζεται" όταν ακούει την κυβέρνηση να λέει ότι οι πιστωτές απαιτούν να μειωθεί ο μισθός του δημοσίου υπαλλήλου στα 700 ευρώ;
Η πρώτη σκέψη του είναι:
«στον αγύριστο μπορούν να τους στείλουν; Αρκετά πια. Ξεσκίζουν εμένα, τον άνεργο, για να έχουν να πληρώνουν χιλιάρικα στους δημοσίους υπαλλήλους ακόμη και τον καιρό της κρίσης»...
Κι έχουν και κάποιο δίκηο...
Αν δεν ζήσεις την ανεργία, την φτώχεια και την εξαθλίωση, την στέρηση ακόμη και βασικών στοιχείων ζωής δεν μπορείς να κατανοήσεις τι έχει συμβεί στο μυαλό αυτού του ανθρώπου.
Βλέπει δημόσιο υπάλληλο και θέλει να του κόψει τον λαιμό.
Οποιονδήποτε δημόσιο υπάλληλο.
Του αρκεί που εκείνος εξακολουθεί να ζεί αξιοπρεπώς (ενίοτε "πάρα πολύ καλά") με έναν σχετικά (ως προς την κρίση και τις γενικότερες συνθήκες) πλούσιο μισθό, ενώ αυτός δεν παίρνει ούτε καν ένα επίδομα ανεργίας, δεν του παρέχουν ούτε καν αυτό το περιβόητο ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα.
Μόνιμη επωδός των κυβερνήσεων;
«θέλουμε, αλλά δεν έχουμε».
Και τι σκέφτεται αυτομάτως ο 50άρης άνεργος φτωχοπρόδρομος που ζει με βοήθειες φίλων;
«Πάτε καλά ρε; Κάποιοι πεθαίνουν με μηδέν εισόδημα και παρ’ όλα αυτά συνεχίζουν να φορολογούνται με αιματηρά χαράτσια και κάποιοι άλλοι εξακολουθούν να πληρώνονται από το δημόσιο – δηλαδή από τους ανέργους – με υψηλούς μισθούς; Ρίξτε το μισθό τους – όχι στα 700 που λέει το ΔΝΤ αλλά στα 500 να δουν την γλύκα, μπας και περισσέψει κανένα ξεροκόμματο να δώσετε κανένα επίδομα ζωής και στους υπόλοιπους που πεινάνε. Άντε, συνέλθετε επιτέλους και κάντε το με το καλό προτού ξεσηκωθούν όλοι αυτοί και το κάνουν με τη βία»...
Για να μην θυμηθεί και το ότι αυτός ο φτωχός, άνεργος 50άρης που αδυνατεί να μεγαλώσει τα δικά του παιδιά πλέον, υποχρεώνεται εμμέσως πλην σαφώς να μεγαλώσει τα παιδιά της/του 45άρας/άρη που βγαίνει νεαρότατη/τος στη σύνταξη – ούτε καν εις υγείαν του κορόϊδου...το θεωρεί βλέπεις – και δη αλαζονικά – ως «κεκτημένο δικαίωμα»...αυτό λοιπόν το «θράσσος» ε, «κάπου θα βγει»...
Και δεν θα είναι καθόλου καλό αυτό το "κάπου"...
Εδώ, ένα τάχαμου ανθρωπιστικό νομοσχέδιο ψήφισαν και τελικά δείχνει πως μάλλον μόνον για τους λαθρομετανάστες έγινε.
Είπανε, πως δήθεν δεν θα προσμετρήσουν τα "τεκμαρτά εισοδήματα" κι όμως, αν δει κανείς την φόρμα αίτησης δεν υπάρχει καμία τέτοια πρόβλεψη...ζητούν απλά (ξεδιάντροπα κι ανερυθρίαστα) το ποσό που εμφανίζει το εκκαθαριστικό...
Λόγια...λόγια...λόγια...
Προφανώς, δεν έχει καταλάβει κανείς τους εκεί πάνω τι συμβαίνει στα χαμηλά, εκεί κάτω...
Και πως να το καταλάβουν;
Αφού όλοι τους ανήκουν στους βολεμένους...
Και στήριγμά τους είναι οι εξίσου βολεμένοι του δημοσίου...
Οι οποίοι, ούτε λίγο ούτε πολύ, εν βοή – αν και σιωπηρά, συνωμοτικά – τους φωνάζουν:
«κάντε συμφωνία, πάρτε χρήμα με ΚΑΘΕ κόστος...αρκεί να συνεχίσουμε εμείς να παίρνουμε τον παχυλό μισθουλάκο μας...»
Και φυσικά, όπως ήταν επόμενο, οι κύριοι της κυβέρνησης συνειδητοποίησαν το εξής απλό:
«...δεν μπορείς να φτιάξεις κάτι νέο χρησιμοποιώντας τα ίδια υλικά και τις ίδιες αναλογίες με τα προηγούμενα αποτυχημένα εγχειρήματα...»
Έλα μου ντε όμως που για να πάει το 4% στο 40% αιματοδοτήθηκε από τα προηγούμενα «σάπια υλικά»...
Και όπως φαίνεται τα έφεραν έτσι που ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε ήδη να φιγουράρει ως ένα ακόμη Μνημονιακό κόμμα...
(Εκτός δηλαδή από τους εθνικά επικίνδυνους πειραματισμούς στο θέμα της λαθρομετανάστευσης και της υπερδιόγκωσης του ισλάμ στην χώρα φέρνει και το μνημόνιο από την πίσω πόρτα).
Η κυβέρνηση και κάθε αναλυτής με κοινό νου βλέπει πως μπροστά μας υπάρχουν αποκλειστικά και μόνον δύο επιλογές:
Ή που θα εκμεταλλευθεί η κυβέρνηση την Πολιτειακή της ισχύ και θα οδηγήσει έμμεσα (είτε με πράξεις είτε με παραλείψεις) την χώρα σε χρεωκοπία ώστε να ανακατέψει δραστικά την τράπουλα δημιουργώντας βιαίως νέα παγκόσμια δεδομένα ανατρέποντας τα παλιά και διαπραγματευόμενη πλέον με τους ΠΑΝΤΕΣ από άλλη θέση ισχύος (καθώς μια τέτοια εξέλιξη θα εμπεριέχει και την διάσταση του πολέμου)...
Ή που θα «ξεφύγει» μέσω του δημοψηφίσματος...
Γιατί όμως άραγε το θέλει μέχρι και ο «πολύς» Σόϊμπλε;
Διότι, το μεγαλύτερο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας θα ψηφίσει συνέχιση των Μνημονίων...
Και θα ψηφίσει είτε εν γνώσει του (οι μάζες των υπερ-ωφελημένων) είτε άθελά του, συρόμενο σ’ αυτή την πράξη από έντεχνα διατυπωμένα ερωτήματα...
Υπάρχει βεβαίως και η επιλογή των εκλογών...όπου θα δούμε ένα διαφορετικό κομματικό τοπίο...
Τα μνημονιακά κόμματα θα έχουν πάρει τ’ «απάνω» τους....
Θα υπάρχουν πλέον οι δυνατότητες για μια ακόμη Μνημονιακή κυβέρνηση συνεργασίας...
Μεταξύ των τριών, δυστυχώς, η πιο αξιοπρεπής και υπερήφανη λύση που θα προσδώσει ισχύ στη χώρα είναι – αν και η πιο «αυτοκτονική» - η πρώτη...
Αλλά έτσι κι αλλιώς, αυτή η χώρα ποτέ της δεν μεγαλούργησε σε «ασφαλείς συνθήκες»...
Τότε αυξάνονταν μόνον το πάχος και ο αριθμός των βολεμένων πισινών αυτού του τόπου...
Ότι καλό έγινε, συνέβη μέσα σε ακραίες, πολεμικές και αυτοκτονικές συνθήκες όπου οι «λογικές φωνές» δεν έβλεπαν «κανένα μέλλον»...
Εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες είναι «εικονικά (ψευδώς) βολεμένοι» γιατί «πατάνε» στο «ξεζούμισμα» άλλων τόσων «μονίμως ριγμένων» της φτωχολογιάς...
Δεν τους αξίζει...
Ούτε το «βόλεμα» στους μεν, ούτε η «εξαθλίωση» στους δε...
Οφείλουν λοιπόν να συνειδητοποιήσουν αυτοί οι «βολεμένοι κύριοι» πως πρέπει να γκρεμιστούν και να πάρουν την θέση τους δίπλα στη φτωχολογιά που ρήμαζαν τόσα χρόνια...
Όταν η φτωχολογιά αυξηθεί πέραν από ένα όριο αποκτώντας μια «κρίσιμη μάζα», τότε θα αποκτήσει και την ανάλογη ισχύ και εκρηκτικότητα...
Και τότε ο θυμός της και το ξέσπασμά της θα αναλάβουν τα υπόλοιπα...
«Όλα τα υπόλοιπα...»
Ο «σκληρός πυρήνας» του ΣΥΡΙΖΑ ξέρει καλά «τι πρέπει να κάνει» και γνωρίζει εξίσου καλά πως αυτή είναι η μοναδική φορά στην ιστορία του που έχει την «κυβερνητική ισχύ» να το πράξει...
Και να μην επιτρέψει στον εαυτό του να ξεγελαστεί από τις πονηρές σειρήνες περί δημοψηφίσματος...
Το δημοψήφισμα θα είναι η νομιμοποίηση ενός ακόμη πιο σκληρού Μνημονίου...
Ακόμη κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ, μόλις συνειδητοποιήσει κατόπιν εορτής (μετά το δημοψήφισμα) «τι έκανε», νοιώσει την ανάγκη να παραιτηθεί από κυβέρνηση και να πάει άμεσα σε εκλογές, η ζημιά θα έχει γίνει...
Δεν θα έχει καμία σημασία πλέον ποιό θα είναι το εκάστοτε κυβερνητικό συνεργατικό σχήμα που θα αναλαμβάνει.
Όλοι θα είναι υποχρεωμένοι να εφαρμόζουν τις Μνημονιακές επιταγές των Γερμανών...
