Η Δύση, για παράδειγμα, πολεμάει υποτίθεται το ISIS, αλλά μοιάζει πιο πρόθυμη να ανατρέψει μια κυβέρνηση που αντιμάχεται το ISIS.
Παράλληλα, το “προσφυγικό”, που είναι απόρροια επεμβάσεων των Δυτικών, χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για μια σειρά νέων πολέμων που οι ίδιοι θα προκαλέσουν.
Πρωτοκλασάτοι δημοσιογράφοι μεγάλων ΜΜΕ τονίζουν καθημερινά την ανθρωπιστική πλευρά του όλου δράματος. επιμένοντας ότι “κάτι πρέπει να γίνει”, αλλά παράλληλα κάνουν ότι δήθεν δεν πρόσεξαν την ανθρωπιστική καταστροφή που συνεχίζεται με αμείωτη ένταση στην Υεμένη.
Έχουν ξεσπάσει για άλλη μια φορά βίαιες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στην Ουκρανία, και όμως η αντίδραση των Αμερικανών είναι πολύ διαφορετική από εκείνη πριν από ενάμιση χρόνο, όταν βλέπαμε στις οθόνες μας πλάνα από βίαιες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στην ίδια χώρα.
Τι στο καλό συμβαίνει;
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Εκείνο που με τρελαίνει όσο τίποτε άλλο είναι η κρίση που πλήττει τελευταία την Ευρώπη λόγω του “προσφυγικού”. Η συντριπτική πλειονότητα των προσφύγων προέρχεται από χώρες όπως η Συρία, η Λιβύη, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, χώρες που στοχοποιήθηκαν από τη Δύση με σκοπό την άρον άρον “αλλαγή καθεστώτος” τους, για την επίτευξη της οποίας βομβαρδίστηκαν ή δέχθηκαν εισβολή από νατοϊκές δυνάμεις και τους περιφερειακούς τους συμμάχους.
Ακούμε από την πολιτική ελίτ της Δύσης και ένα μεγάλο μέρος των μέσων ενημέρωσης ότι, για να μπει φραγμός στην εισροή προσφύγων στην Ευρώπη, πρέπει να βομβαρδίσουν κι άλλο τις χώρες τους.
Μα αν οι βομβαρδισμοί είναι η λύση στο πρόβλημα των προσφύγων, πώς γίνεται να εγκαταλείπουν χιλιάδες άνθρωποι χώρες όπως η Λιβύη και το Αφγανιστάν, που η Δύση δεν βομβαρδίζει πια;
Και πώς είναι δυνατόν με βομβαρδισμούς και εισβολές να επιλυθεί ένα πρόβλημα για το οποίο ευθύνονται παλιότεροι βομβαρδισμοί και εισβολές;
Τα 'χω ειλικρινά χαμένα...
Στο θέμα της Συρίας, δεν καταλαβαίνω την εμμονή της Δύσης να ανατρέψει τον πρόεδρο Άσαντ και το κυβερνητικό του επιτελείο. Η μη θεοκρατική κυβέρνηση της Συρίας ούτε απείλησε ποτέ, ούτε απειλεί την Δύση. Οι ορκισμένοι εχθροί της είναι ομάδες όπως η Αλ-Κάιντα και τα παρακλάδια της, ομάδες εναντίον των οποίων υποτίθεται ότι κηρύξαμε τον πόλεμο εδώ και χρόνια. Αφού οι ομάδες αυτές είναι τόσο επικίνδυνες, γιατί πασχίζουμε να ανατρέψουμε μια κυβέρνηση που τις πολεμά εδώ και μερικά χρόνια;
Γιατί βγαίνει ο υπ. Οικονομικών της Βρετανίας Τζορτζ Όσμπορν και δηλώνει ότι η άρνηση του βρετανικού κοινοβουλίου να στηρίξει τις αεροπορικές επιθέσεις των ΗΠΑ εναντίον της Συρίας το 2013 ήταν “ένα από τα μεγαλύτερα σφάλματα που διέπραξε ποτέ το κοινοβούλιο”, τη στιγμή που μια υπερψήφιση της πρότασης θα είχε μετατρέψει την RAF σε σύμμαχο του ISIS, μιας τρομοκρατικής ομάδας που ανέλαβε την ευθύνη για τον θάνατο 30 Βρετανών ταξιδιωτών σε μια παραλία της Τυνησίας στις αρχές του καλοκαιριού; Αν οι ηγέτες μας ήθελαν πραγματικά να εξολοθρεύσουν το ISIS, θα συνεργάζονταν με ηγεσίες χωρών της περιοχής, οι οποίες έχουν συμφέρον να το πράξουν, όπως η συριακή κυβέρνηση, αντί να προσπαθούν να τις ανατρέψουν, γεγονός που διευκολύνει το “έργο” του ISIS.
Τι και γιατί συμβαίνει λοιπόν;
Για τη Διατλαντική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων (TTIP) τι ακούτε;
Κάποιοι την αποκαλούν “σύμφωνο ελεύθερου εμπορίου” μεταξύ των “ελεύθερων, ανοιχτών δημοκρατιών της Ευρώπης” και του “προπύργιου της δημοκρατίας”, δηλαδή των ΗΠΑ. Άλλοι την χαρακτηρίζουν ως ένα “διαρκές μπρα-ντε-φέρ μεταξύ λαών και αγορών”. Ωστόσο, η συμφωνία αυτή καθ’ εαυτή περιβάλλεται από ένα πέπλο μυστικότητας, αφού επιτρέπεται να την διαβάσουν μόνο πολιτικοί και φυλάσσεται σε συνθήκες απόλυτης ασφάλειας μέσα σε ένα ειδικά διαμορφωμένο αναγνωστήριο στις Βρυξέλλες.
Αφού είναι λοιπόν τόσο σημαντικό αυτό το σύμφωνο, όπως ισχυρίζονται οι υποστηρικτές του, γιατί δεν μας επιτρέπεται να δούμε τους όρους και τις διατάξεις του; Γιατί, μέσα σε μια “δημοκρατική” Ευρώπη, όπου όλοι οι ηγέτες δηλώνουν ότι στηρίζουν την συμμετοχή των λαών στις πολιτικές διαδικασίες, μας κρατάνε σε άγνοια για ένα σύμφωνο, το οποίο προφανώς θα έχει τεράστιες συνέπειες στην καθημερινή μας ζωή;
Δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι γίνεται. Ας με διαφωτίσει όποιος γνωρίζει κάτι παραπάνω.
Ένα άλλο θέμα που με γεμίζει απορίες είναι οι εξελίξεις στην Υεμένη και πώς γίνεται να δείχνουν τόση αδιαφορία για τη χώρα αυτή κάτι Δυτικοί που κάνουν συχνές “ανθρωπιστικές παρεμβάσεις” για όλους και για όλα.
Μια συμμαχία υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας βομβαρδίζει ανελέητα την Υεμένη από τον περασμένο Μάρτιο. Και όμως, παρά το “καμπανάκι” από την Διεθνή Αμνηστία ότι η επιδρομή βομβαρδισμών έχει δημιουργήσει ένα “αιματηρό κατάλογο από θανάτους αμάχων και ολέθριο αφανισμό υποδομών, με όλα τα στοιχεία να αποδεικνύουν ότι διαπράττονται εγκλήματα πολέμου σήμερα στην Υεμένη”, η γνωστή “ταξιαρχία” των Δυτικών που παρελαύνει κάθε τόσο με λάβαρο το σύνθημα “κάτι πρέπει να γίνει άμεσα”, όλως περιέργως, έχει πιει το αμίλητο νερό.
Ο Στήβεν Ο’Μπράιαν, αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας και υπεύθυνος των Ανθρωπιστικών Υποθέσεων του ΟΗΕ, παραδέχθηκε: “Ο άμαχος πληθυσμός πληρώνει το βαρύτερο τίμημα αυτής της σύρραξης. Τέσσερις στους πέντε πολίτες της Υεμένης χρήζουν ανθρωπιστικής βοήθειας αυτή τη στιγμή και σχεδόν 1,5 εκατομμύρια έχουν εκτοπιστεί από τις εστίες τους”.
Στην Λιβύη το 2011 επιβλήθηκε ζώνη απαγόρευσης πτήσεων ως μέτρο πρόληψης πιθανών σφαγών. Αντίθετα, στην Υεμένη, έχουμε έναν τεράστιο αριθμό θυμάτων από αεροπορικές επιδρομές, κι όμως στα ΜΜΕ δεν ακούστηκε ΟΥΤΕ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ηγέτη της Δύσης και “προοδευτικό ακτιβιστή” έστω μια έκκληση για δημιουργία ζώνης απαγόρευσης πτήσεων.
Γιατί υπήρχε “καθήκον να προστατευθούν” οι άμαχοι στην Λιβύη το 2011, αλλά δεν υπάρχει ανάλογο “καθήκον να προστατευθούν” οι άμαχοι που σκοτώνονται στην Υεμένη το 2015;
Είπατε τίποτα; Αν κάτι παραπάνω ξέρετε, πέστε μου για να καταλάβω κι εγώ τι συμβαίνει.
Ας πάμε τώρα στην Ουκρανία και στη στάση των ΗΠΑ στις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις, στις οποίες μάλιστα παρατηρείται έξαρση βίας από τους γνωστούς ένοπλους εθνικιστές.
Στις αρχές του 2014 ξέσπασαν βίαια συλλαλητήρια εναντίον της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης του Βίκτορ Γιανούκοβιτς, συλλαλητήρια στα οποία οι ένοπλοι ναζιστές έπαιξαν καθοριστικό ρόλο. Οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους είπαν στην ουκρανική κυβέρνηση ότι απαγορεύεται να ασκήσει βία εναντίον των διαδηλωτών, ακόμη και όταν κάποιοι εισέβαλαν σε κυβερνητικά κτήρια και τα έσπασαν κυριολεκτικά, ρίχνοντας συγχρόνως βόμβες μολότοφ στους αστυνομικούς.
“Καταδικάζουμε απερίφραστα τη χρήση βίας εναντίον πολιτών από τις δυνάμεις ασφαλείας και απαιτούμε οι δυνάμεις αυτές να αποσυρθούν αμέσως”, προειδοποίησε ο Αμερικανός υπ. Εξωτερικών Κέρι.
Την περασμένη εβδομάδα όμως, όταν ξέσπασαν αντικυβερνητικά συλλαλητήρια, στα οποία είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο οι εθνικιστές στο Κίεβο και είχαμε πάλι βίαια επεισόδια, η γραμμή των ΗΠΑ άλλαξε ριζικά. “Τα σώματα ασφαλείας”, ακούσαμε να λέει ο εκπρόσωπος Τύπου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, “καλό θα ήταν να δείξουν αυτοσυγκράτηση, αλλά και οι διαδηλωτές οφείλουν να συμπεριφέρονται ειρηνικά”. Για ποιο λόγο ασκήθηκε κριτική εναντίον της ακραίας και βίαιης συμπεριφοράς των εθνικιστών τον Αύγουστο του 2015, αλλά δεν επικρίθηκε η εξίσου βίαιη συμπεριφορά τους το 2014; Επίσης, γιατί προειδοποίησαν έντονα την ουκρανική κυβέρνηση το 2014, αλλά όχι σήμερα;
Έχω άδικο που όλα αυτά τα θεωρώ παράλογα;
Την παράταση των κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας και των συμμάχων της τι ακριβώς την λέτε; Για μένα ισοδυναμεί με πόλεμο, αλλά ο ΟΑΣΕ δηλώνει ότι τα πράγματα αρχίζουν να ηρεμούν στην ανατολική Ουκρανία.
Η Ειδική Αποστολή Παρακολούθησης (ΕΑΠ) του ΟΑΣΕ δημοσίευσε έκθεση στις 5 Σεπτεμβρίου, σύμφωνα με την οποία “παρατηρήθηκαν ελάχιστες παραβιάσεις της εκεχειρίας στην περιοχή του Ντόνετσκ και καμία απολύτως στο Λούγκανσκ”.
Παρ’ όλα αυτά, τσιμουδιά από ΗΠΑ και Βρετανία για πιθανή άρση των κυρώσεων. Αντίθετα μάλιστα, έχουν ανακοινώσει παράταση των κυρώσεων. Οι οικονομικές επιπτώσεις για τα μέλη της ΕΕ από την επιβολή των κυρώσεων υπολογίζεται σε 100 δις. δολάρια και οι απώλειες στον τομέα της απασχόλησης αριθμούν 2 εκατομμύρια θέσεις εργασίας. Αφού τα πράγματα έχουν ηρεμήσει στο Ντόνμπας και η ζημιά που προκαλούν οι κυρώσεις στην Ευρώπη είναι τεράστιες, δεν θα ήταν λογικό να πέσουν οι τόνοι και να αρθούν αυτές οι κυρώσεις;
Ή μήπως κάτι άλλο παίζει στο θέμα αυτό, που είναι παντελώς άσχετο με τα γεγονότα στην ανατολική Ουκρανία, και μας το κρύβουν; Τα έχω χαμένα και δεν τολμώ να κάνω άλλες σκέψεις, ειδικά γι’ αυτό το ζήτημα.
Είδα και κάποιες φωτογραφίες νεκρών παιδιών και απόρησα γιατί κάποιες από αυτές συγκινούν την ελίτ της Δύσης πιο πολύ από άλλες. Η φωτογραφία του τραγικού μικρούλη Αϊλάν Κουρντί που ξεβράστηκε στις δυτικές ακτές της Τουρκίας χρησιμοποιείται μεθοδικά για να ανεβούν οι συγκινησιακοί τόνοι και να καλλιεργηθεί το έδαφος που θα στηρίξει τους σχεδιαζόμενους βομβαρδισμούς στη Συρία.
Αλλά δεν προκάλεσαν παρόμοιες αντιδράσεις οι φωτογραφίες νεκρών παιδιών από την Παλαιστίνη, παιδιών σκοτωμένων από την περσινή ισραηλινή επιδρομή στη Γάζα. Αυτή την εβδομάδα επίκειται επίσκεψη του Νετανιάχου στη Βρετανία και θα τον υποδεχθούν θερμά. Ανάμεσα στους 539 θανάτους άμαχων Παλαιστινίων στην Γάζα ήταν και 4 παιδιών, ηλικίας μεταξύ 9 και 11, που έπαιζαν αμέριμνα σε μια παραλία. Γιατί ο χαμός αυτών των παιδιών δεν οδήγησε σε πολιτικομιντιακή εκστρατεία για “δράσεις”, όπως έγινε με τον θάνατο του Αϊλάν Κουρντί;
Πάνω από 100.000 υπογραφές μπήκαν κάτω από ένα κείμενο που άλλαξε πάρα πολλά χέρια και απαιτούσε την σύλληψη του Νετανιάχου για εγκλήματα πολέμου μόλις εκείνος φτάσει στη Βρετανία. Σύμφωνα με το Σύνταγμα της χώρας, δεδομένου του μεγάλου αριθμού υπογραφών, το θέμα πρέπει να συζητηθεί στο Κοινοβούλιο. Κι όμως το μόνο που ακούσαμε ήταν το ειρωνικό σχόλιο ενός υπουργού, που χαρακτήρισε το αίτημα “εντελώς παράλογο”. Eίναι “εντελώς παράλογο” λοιπόν να νοιάζεται κανείς για τα παιδιά της Παλαιστίνης το ίδιο με τα παιδιά της Συρίας;
Βλέπετε εσείς έστω και ένα γραμμάριο λογικής σε όλα αυτά; Αν ναι, εξηγήστε μου!
Γράφει ο Neil Clark
Το άρθρο αναρτήθηκε στην προσωπική ιστοσελίδα του Βρετανού δημοσιογράφου Neil Clark και στη στήλη [url="http://rt.com/op-edge/314824-refugees-isis-yemen-syria/"]Op-Edge του Russia Today[/url].
Μετάφραση - Απόδοση "Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!
