Του Νίκου Μπογιόπολου. Η «εταιρεία» που κράτη – μέλη της (Αυστρία) πρωτοστατούν στο κλείσιμο των ελληνικών συνόρων
και μετατρέπουν την Ελλάδα σε «Αλκατράζ» προσφύγων, λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η «εταιρεία» που οι επίτροποί της και οι πρόεδροί της αναφωνούσαν «καλό κουράγιο Έλληνες» όταν με τις αποφάσεις τους βύθιζαν τον ελληνικό λαό στα Τάρταρα για να κλείσουν τις μαύρες τρύπες των γαλλογερμανικών και των ελληνικών τραπεζών, λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η «εταιρεία» που δεν αναγνωρίζει την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας και που ταγοί της όπως ο Μάνφρεντ Βέμπερ, επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στο Ευρωκοινοβούλιο, σε συνέντευξη στην γερμανική εφημερίδα «Frankfurter Allgemeine Zeitung», δήλωνε ότι «στα ελληνοτουρκικά σύνορα διασφαλίζονται και τα γερμανικά σύνορα» και ότι «στην περίπτωση αυτή δεν ισχύει πλέον το επιχείρημα περί εθνικής κυριαρχίας», λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η «εταιρεία» που η ηγέτιδα δύναμή της, η Γερμανία, σε συνεννόηση με την Τουρκία, φέρνει το ΝΑΤΟ των «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο, λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η «εταιρεία» που οι μηχανισμοί της (ESM) επιβάλλουν την αέναη παρουσία του ΔΝΤ στην Ελλάδα (σσ: μόλις χτες ξεκίνησαν οι διαδικασίες για υπογραφή νέου Μνημονίου μεταξύ Ελλάδας – ΔΝΤ!), λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η «εταιρεία» υπό την επιτήρηση της οποίας η Ελλάδα, είτε με μπλε, είτε με πράσινους είτε με ροζ κυβερνώντες, ξεπουλάει τα τιμαλφή της δημόσιας περιουσίας προς δόξα «επενδυτών» και «κορακιών», λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η «εταιρεία» υπό την αξιολόγηση της οποίας 6 εκατομμύρια Έλληνες ζουν σε συνθήκες φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού, 700.000 παιδιά σε καθεστώς επισιτιστικής ανασφάλειας, 1,5 εκατομμύριο Έλληνες στην ανεργία, 500.000 Έλληνες σε συνθήκες στεγαστικής ανασφάλειας και 2,5 εκατομμύρια συνταξιούχοι αναμένουν την χαριστική βολή του Ασφαλιστικού, λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η «εταιρεία» υπό τους «θεσμούς» της οποίας πορεύεται η Ελλάδα των πλειστηριασμών, του ΕΝΦΙΑ, της μείωσης στο μισό του επιδόματος θέρμανσης, των εκατοντάδων χιλιάδων «λουκέτων», της μετανάστευσης των νέων παιδιών και της φοροληστείας, λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η «εταιρεία» εντός της οποίας η Ελλάδα μετρά τους δείκτες της αγροτικής και βιομηχανικής της αποσάθρωσης, λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η «εταιρεία» των Μνημονίων, της στυγνής λιτότητας, των 120 εκατομμυρίων φτωχών και των 30 εκατομμυρίων ανέργων, λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η «εταιρεία» της ανακήρυξης τραπεζιτών στις θέσεις εκλεγμένων πρωθυπουργών, της αναβίωσης του φασισμού, της ανοικτής συνεργασίας με ναζιστές (Ουκρανία), της αναβίωσης πρακτικών «Νταχάου» όπως η κατάσχεση των τιμαλφών των προσφύγων, λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αυτή είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Κι αυτή είναι η «μοίρα» της Ελλάδας μέσα στην ΕΕ από την εποχή του «ανήκομεν εις της Δύσιν» του Καραμανλή μέχρι τα «η θέση της Ελλάδας στην ΕΕ δεν αμφισβητείται» του Τσίπρα.
Αλλά, μετά από όλα αυτά, γιατί «δεν αμφισβητείται»; Για λογαριασμό τίνος παρουσιάζουν σαν «αδιαμφισβήτητα» τα δεσμά που αλυσοδένουν τη χώρα σ’ αυτή την «εταιρεία»; Για ποιού τα συμφέροντα το αστικό πολιτικό σύστημα και κάθε λογής μνημονιακός κολαούζος, άλλος ανοιχτά κι άλλος πιο συγκαλυμμένα, «σουσουδίζει»: «Μένουμε Ευρώπη».
Είναι φανερό: Για να πιπιλίζουν το μυαλό του ελληνικού λαού, δεκαετίες τώρα κι από το πρωί μέχρι το βράδυ, υπέρ αυτής της αθλίας «εταιρείας», κάποια συμφέροντα εξυπηρετούνται. Είναι φανερό ότι κάποιοι από αυτή τη σχέση κερδίζουν.
Προφανώς δεν είναι τα λαϊκά στρώματα που κερδίζουν. Αλλιώς δεν θα χρειαζόταν να υφίστανται ολημερίς την τρομοκρατία, τους εκβιασμούς, τις απειλές ότι έξω από την «εταιρεία» θα πάθουμε «καταστροφή».
Όμως, τα πάντα γύρω μας φωνάζουν ότι η καταστροφή είναι εδώ. Παρούσα. Απροσμέτρητη. Και ότι έχει τη σφραγίδα μιας «εταιρείας» που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.
Τα πάντα γύρω μας, από τον συνοριακό αποκλεισμό των προσφύγων μέχρι τον κοινωνικό αφανισμό των κατοίκων του τόπου μας, βοούν: Μετά από την εμπειρία 35 χρόνων παραμονής στην ΕΕ, η έξοδος από την ΕΕ, όχι με τους όρους του Σόιμπλε, αλλά με όρους ανατροπής όλου του συστήματος της κυριαρχίας των μονοπωλίων προκύπτει ως αναγκαία προϋπόθεση αναδημιουργίας της Ελλάδας προς όφελος του λαού της, της ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας της.
Τα πάντα γύρω μας βοούν: Η συγκρότηση μιας Ελλάδας που τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στο επίπεδο των διεθνών της σχέσεων η πυξίδα θα είναι το κοινό όφελος και όχι η υποταγή στο δίκιο του ισχυρού, περνάει από την αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ορισμένοι αντί στην παραπάνω θέση να αντιτείνουν πολιτικό αντίλογο, βαφτίζουν «ρεαλισμό» τον άλλοτε απροσχημάτιστο και άλλοτε ραφιναρισμένο ραγιαδισμό.
Τι κάνουν; Λες και η τρισχιλιόχρονη Ιστορία αυτού του τόπου ξεκίνησε μόλις το 2002 έξω από το ΑΤΜ που οι Σημίτης – Παπαδήμος κουνούσαν το ευρώ, λες και πρόκειται για έγκλημα καθοσιώσεως να ζητάς την αποδέσμευση της Ελλάδας από το ευρωΚολοσσαίο, παίρνουν ύφος εισαγγελέα και μας εγκαλούν: «Δηλαδή, τι ζητάτε, να στραφεί ο λαός ενάντια στην ΕΕ αλλά και ενάντια στα πολιτικοοικονομικά της στηρίγματα εντός και εκτός Ελλάδας;».
Απαντάμε χωρίς φόβο και με πάθος: Μα, ναι! Ακριβώς αυτό λέμε!
